ΠΕΡΙ ΕΧΘΡΩΝ
Δεν ξέρω πόσο
δύσκολο είναι σε μερικούς το να διαχωρίσουν τα πρόβατα από τα ερίφια, γι’ αυτό
και βρίσκονται μια ζωή στο μεταξύ, ανάμεσα στα, στο ενδιάμεσο, και δεν αποφασίζουν
μια κι έξω να αποφανθούν, «αυτοί είναι φίλοι μου αυτοί είναι εχθροί μου».
Πρώτον, δεν είναι
δυνατόν να είμαστε με όλους φίλοι, γιατί υπάρχει και ο υιός της απωλείας, λέει
και το ευαγγέλιο. Υπάρχουν οι δεδηλωμένοι εχθροί μας, οι ύπουλοι, οι αφανείς.
Κι όταν λέμε εχθρό προπάντων εννοούμε αυτόν που προσπαθεί να μας εξολοθρεύσει
από προσώπου γης, κινδυνεύει από αυτόν η ίδια η ύπαρξή μας. Δεν πρόκειται
δηλαδή για μικροπράγματα της ζωής αλλά για το μέγιστο, και μάλιστα όχι ενός εκάστου
εξ ημών αλλά ολόκληρης της φυλής, του έθνους, της θρησκείας μας με όλα τα παρεμφερή.
Από παιδικής
ηλικίας ζήσαμε στη Λευκωσία, στις λεγόμενες Κάτω Γειτονιές, άγιο Λουκά, άγιο
Κασσιανό, Χρυσαλινιώτισσα, τις θηριωδίες των Τούρκων της Κύπρου. Ζήσαμε και τον
παιδικό πετροπόλεμο, ύστερα από ποδοσφαιρικούς αγώνες στους οποίους είχαμε την ψευδαίσθηση
πως θα παίζαμε με τους γείτονες, Όμως ζήσαμε και την καταστροφή του αγίου
Λουκά, εκκλησίας και ενορίας, φωτιά να βάζουν στα σπίτια, για να αναγκαστούν οι
κάτοικοι να εκκενώσουν την περιοχή και να την καταλάβουν οι παλιογείτονες,
σχεδιασμένα πράγματα από τότε, 1958 και πριν ακόμα. Το ίδιο και στη συνοικία
του αγίου Κασσιανού, προσωπικά βιώματα, με τους γυμνόστηθους νεότουρκους της εποχής,
εφοδιασμένους με πάλες και κοντάρια και προπάντων στουπί με πετρέλαιο, να
βάζουν φωτιά κάτω από τις πόρτες των σπιτιών μας, να μας κάψουν, μια μειονότητα
και ανύπαρκτοι στη γειτονιά, αφού μόνο μια οικογένεια είχαμε, του μουχτάρη τους,
που έπρεπε διά νόμου να διαμένει στη γειτονιά.
‘Εκτοτε ξέρουμε
ποιοι είναι οι εχθροί μας, αφού τους ξαναζήσαμε ως εχθρούς το 1963, το 1974. Η
γειτονιά εξαφανίζεται σταδιακά, καίγονται σχολεία και εκκλησιές, ένα μικρό καλύκι
έμεινε, ενώ ήταν η μεγαλύτερη ενορία της Λευκωσίας. Μικρογραφία της μεγαλύτερης
καταστροφής ολόκληρης της Κύπρου.
Υπάρχουν όμως τόσοι
και τόσοι που, επειδή δεν τα έζησαν, αλλού στρέφεται ο νους τους, στην ειρηνική
συμβίωση και στα παρόμοια. Είναι και ιδεολογίες, οι διεθνιστές, για όλα φταίει
που υποστηρίζουμε την εθνότητά μας, τη θρησκεία και τη γλώσσα μας. Η παγκοσμιοποίηση
και ο διεθνισμός απαιτεί να διαιρούμε τους ανθρώπους σε πλούσιους και φτωχούς,
σε εκμεταλλευόμενους και υφιστάμενους την εκμετάλλευση, και άλλα ηχηρά
παρόμοια, που μάλλον συγχύζουν, ή ωθούν σε προσπάθειες πραγματοποίησης του
απραγματοποίητου, να ασπρίσουν το μαύρο ή να πλύνουν τον σκύλο να μη μυρίζει.
Όλα μάταια και ψευδή. Η επιθετικότητα, η αρπακτικότητα, η επεκτατικότητα είναι
στο αίμα τους, και ως πρώτη φύση και ως δεύτερη με τη συνήθεια. Τα ξέρουμε πριν
από το 1453, τα είδαμε στα 1922 και η Ιστορία επιβεβαιώνει πως οι Τούρκοι είναι
οι εχθροί μας και πρέπει κι εμείς να το πάρουμε απόφαση και να συμπεριφερόμαστε
ανάλογα: Να διαφυλάξουμε όσα έχουμε περισώσει ή μας έχουν αφήσει. Να είμαστε
έτοιμοι να πολεμήσουμε για την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την ακεραιότητά μας,
τη γλώσσα, το έθνος, τη θρησκεία και τον πολιτισμό μας. Τα σούρτα φέρτα γιατί
είναι φτηνά τα πράγματα εκεί, είναι προφάσεις όχι εν αμαρτίαις μόνο αλλά και
εγκληματικές πράξεις εις βάρος του εαυτού μας.
Τα όνειρα περί
κόμματος που θα ενώσει τους οπαδούς του, Έλληνες και Τούρκους και θα κυβερνήσει
τον τόπο μετά τη λύση, έστωσαν όνειρα θερινής, φθινοπωρινής, χειμέριας, εαρινής
νύχτας. Πόσοι είναι οι ελληνόφωνοι οπαδοί του κόμματος, πόσοι οι τουρκόφωνοι;
Μειονότητα μπροστά στο σύνολο.
Πάντα ανοιχτά τα
μάτια: Αυτοί είναι εχθροί μου, αυτοί είναι φίλοι μου.
Στέλιος
Παπαντωνίου
