ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΔΕΝ ΚΤΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΦΩΛΙΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ
ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ, 1968-1972
Αγαπητέ μου Τάσο Αγγελή,
Έστω και πεντέξι χρόνια που έχουμε διαφορά, έπαιξαν το ρόλο
τους, όμως θυμήθηκα και ξανάζησα τη δεκαετία του εξήντα, όπως τα λες, στη
Λευκωσία, στην Κύπρο της εποχής της, αλλά και στη νεολαία του κόσμου όλου, όπως
την ζωγραφίζεις και αθανάτισες στην ώρα της, και καλά έκανες που έδωσες στη
δημοσιότητα τα γραφτά σου, θα ήσουν ένας μεγάλος της Κύπρου ποιητής σήμερα, δεν
πειράζει, σημασία έχει ότι έγραψες όσα έγραψες στην ώρα τους, και τώρα που τα
θυμήθηκες και πληρώνεις το φόρο της νεότητας, όλους μας συγκινείς, τους όμοια
κάποτε νέους, γιατί ζήσαμε και νιώσαμε τα ίδια, κλασσική περίπτωση νέου,
ευαίσθητου, που θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο, που πολεμά για τα ιδανικά του, που
απελπίζεται με την πραγματική πραγματικότητα, αυτός ζει στον κόσμο του, δεν τον
καταλαβαίνουν, οι φίλοι, οι φίλες, ψάχνονται και καλά κάνουν και στη ζωή και
στην ποίηση, είναι ήδη ώριμος ο στίχος, η γλώσσα ρέει, δεν είχε τίποτε να
ζηλέψει από αληθινούς ποιητές της γενιάς, γιατί ήταν όλα γνήσια δοσμένα, και
μπράβο που τα ξανάφερες στο φως, να εξαγνιζόμαστε και να θυμόμαστε, ήμασταν
κάποτε κι εμείς νέοι. Να σαι καλά.
Και να γράφεις.
Στέλιος Παπαντωνίου
18/9/2018
