Αντικρουόμενες εικόνες
Του Στέλιου
Παπαντωνίου
Είναι λυπηρό το ότι
έχουμε οι Έλληνες της Κύπρου τόσο αντικρουόμενη
εικόνα της πραγματικότητας. Αφορμή για το παρόν, οι κοινές ευχές
Αναστασιάδη Ακκιντζί. Εμείς σ’ αυτή τη σκηνή είδαμε την ταπείνωση της Κυπριακής
Δημοκρατίας, την εξίσωση του παράνομου καθεστώτος με το νόμιμο, τον υποβιβασμό
του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας σε κοινοτάρχη, άρχοντα μιας κοινότητας,
και την αναβάθμιση του κοινοτάρχη της τουρκικής σε ισότιμο Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Νιώθουμε τη διαφημιστική μανία ως κατωτάτης υποστάθμης προσπάθεια υποτίμησης
της νοημοσύνης μας, κοινώς ρεζιλίκια.
Άλλοι όμως
ελληνοκύπριοι τα βλέπουν και χαίρονται και ελπίζουν, γιατί θα αποφευχθεί, λένε,
η διχοτόμηση του νησιού. Εμείς τη λύση της ΔΔΟ ονομάζουμε επίσημη διχοτόμηση,
επίσημη υποδούλωση στην Τουρκία κι αυτοί
επανένωση της πατρίδας. Και άλλα ηχηρά παρόμοια, κατά τον ποιητή.
Τόσο δεν βλέπουμε την πραγματικότητα; Τόσο δεν βλέπουν εκείνοι την πραγματικότητα; Κι πραγματικότητα πώς ορίζεται; Με τον κοινό νου και τις κοινές αξίες για ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρώπινα δικαιώματα. Αν εξασφαλίζονται με τη λύση, καλώς. Αν δεν, για ποια λύση μιλούμε, για ποια επανένωση;
Το κήρυγμα ότι η
Τουρκία είναι δυνατή, γι΄ αυτό πρέπει να την ακολουθήσουμε, δεν ισχύει, απλά
γιατί ξέρουμε τι ζητά από μας, ειδ' άλλως δεν ξέρουμε Ιστορία. Την υποδούλωσή
μας ζητά και τίποτε άλλο. Με σχέδια από
το 1950. Γνωστά και καταγραμμένα. Εκτός αν έδειξε δείγματα φιλειρηνικής γραφής
και δεν το ξέρουμε.
Η παρανομία είναι παρανομία κι εμείς με τη λύση της
ΔΔΟ απλά θα διαγράψουμε κάθε δίκαιο και θα συνεπικουρήσουμε στην πραγματοποίηση
της διακηρυγμένης διεθνώς παρανομίας. Το παράνομο ψευδοκράτος θα γίνει κράτος,
οι παράνομες συμφωνίες του με την Τουρκία θα ισχύσουν και δεμένοι χειροπόδαρα
θα υπογράφουμε την υποδούλωσή μας και θα τη χειροκροτούμε ως λύση των δεινών
μας. Διερωτώμαστε αν ύστερα από σαράντα
χρόνια σκλαβιάς, αυτό θα είναι το μέλλον των Ελλήνων αυτού του τόπου και
μάλιστα με τη δική μας υπογραφή.
Για να πιάσουν οι
ευχές για ευδαιμονία στο νέο έτος δεν πρέπει να ξεχνούμε το Θοκυδίδειο «το
εύδαιμον το ελεύθερον το δ΄ελεύθερον το εύψυχον». Για να ναι κανείς
ευτυχισμένος πρέπει να είναι ελεύθερος και για να είναι ελεύθερος πρέπει να
έχει καρδιά, ευψυχία, θάρρος και μαχητικότητα. Αν δεν έχει, ζυγόν δουλείας ας
έχει.
