Δεν το περιμέναμε ποτέ να φτάσουμε σ’ αυτό το χαμηλό επίπεδο,
να’ χουμε από τη μια τους Τούρκους κι από την άλλη τους Ρωμιούς, οι μεν να
κατατρών τις σάρκες της γης μας, τις περιουσίες και τον πολιτισμό μας κι οι
άλλοι το μεδούλι των κοκάλων μας, την τελευταία ρανίδα ή το τελευταίο σεντ μας.
Όσοι γεννηθήκαμε γύρω στο 1940 είμαστε σίγουροι πως τα ’δαμε όλα. Είδαμε και μετέσχαμε σ’ ένα
τιτάνιο υπεράνθρωπο επικό αγώνα το
1955-59 , είδαμε και ζήσαμε το 1963 την αυτοθυσία και την ομόνοια και
αποφασιστικότητα του Έλληνα της Κύπρου για τη διατήρηση της Κυπριακής ανεξαρτησίας.
Είδαμε τη θυσία του πατριώτη το 1974, θρηνούμε ακόμα τον
αγνοούμενο αδελφό μας, αλλά και σιχαθήκαμε την προδοσία των εοκαβητατζήδων, κι
ακούσαμε από τηλεοράσεως τον άρτι τότε αφιχθέντα εκ Παρισίων Καραμανλή πως
ήμαστε μακριά, ενώ για το πραξικόπημα των δικτατόρων ήμαστε κοντά.
Και τώρα, πάλι και πάλι, λαέ ευκολοπίστευτε και πάντα
προδομένε, η αναξιότητα πρυτανεύει, η κλοπή δορυφορείται ποικιλοτρόπως, οι
Ρωμαίοι ετοιμάζουν τα στεφάνια σιδερένια κι ακάνθινα, ηλεκτρονικά. Όλοι οι
ηλίθιοι από διεθνών έως τοπικών αρχόντων.
Ο Ρήγας το είπε με ένα στίχο: Ως πότε, παλικάρια. Νοουμένου
ότι υπάρχουν παλικάρια.
