Και όμως υπάρχει
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Και ξαφνικά, στην καμπή του χωματόδρομου, στο πευκόδασο,
ξεπροβάλλει το θαύμα,τσαμπιά οι πευκοβελόνες και να κρέμονται στην άκρη
κρύσταλλο οι δροσοσταλίδες, Θε μου, πού βρίσκομαι; Αυτό δεν είναι το χώμα της
πατρίδας μου, το ποτισμένο με το αίμα των παληκαριών του 55-59, του 63-64, του
74; Στην Κύπρο βρίσκομαι, στο νησί μου, στο δάσος της Αθαλάσσας, η Κύπρος
υπάρχει και ως νησί και ως κράτος, δεν είναι ανάγκη να ξαναζήσω το πείραμα του
Ντεκάρτ, να αμφιβάλλω για τα πάντα για να βεβαιωθώ πως υπάρχω ως αμφιβάλλων
νους! Η Κύπρος υπάρχει με όλα τα πάθη
της, η Κυπριακή Δημοκρατία υπάρχει για όλα τα κράτη της γης, που την
αποδέχονται, συνεργάζονται μαζί της,
στον ΟΗΕ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός
από το κράτος του κυρίου Ερντοάν!
Πολύ θά’ θελα να μην υπάρχει Τουρκία, αλλά τότε θα την απάλλασσα από τα εγκλήματα.
Και τους εγκληματίες δεν πρέπει να καμωνόμαστε πως δεν τους βλέπουμε αλλά να
τους παρουσιάζουμε στα δικαστήρια. Εγκληματίας η Τουρκία, υπάρχει και πρέπει να
πληρώσει, για τα σχέδιά της εναντίον της Κύπρου από τη δεκαετία του πενήντα,
για τα εγκλήματά της του 63- 64, του 74, για την πονεμένη προσφυγιά, για τους
ριγμένους στα πηγάδια αγνοούμενους, για τα απάνθρωπα βασανισμένα λείψανα των
λειψάνων κλεισμένα σ’ ένα μικρό κασελάκι, για τους βιασμούς, τον ξεριζωμό των
ελληνικών ονομάτων από τα χωριά και τις πόλεις μας, για τα μαρτύρια των φυλακισμένων
και κρατημένων στην Τουρκία, για την καταστροφή των εκκλησιών, τη διαρπαγή των
εικόνων και ιερών κειμηλίων, για τα εγκλήματα ων ουκ έστιν αριθμός εις βάρος
των εγκλωβισμένων μας, για τις σαράντα χιλιάδες τούρκους στρατιώτες, για τις απεχθείς
δηλώσεις των αξιωματούχων της, μη εξαιρουμένου του Μπαγίστατου εκείνου, για τα
ανθυγιεινά και αντιοικολογικά μπαϊράκια
στον Πενταδάχτυλο, για τις δηλώσεις του ευγενοφανούς Έρογλου περί
παρθενογενέσεως και περί δύο συνιστώντων κρατιδίων- αμαρκέ, για τις περιπολίες
των πολεμικών σκαφών της γύρω από το θαλάσσιο δώδεκα πεδίο, για την ανοιχτή
όρεξη για διαμοιρασμό εξίσου των αερίων, για τις δηλώσεις του – άκουσον άκουσον-
προέδρου του συνδέσμου των εποίκων «πολιτισμός και σύνδεσμος αλληλεγγύης» πως το νησί χρειάζεται πληθυσμό και πρέπει να
δοθούν κι άλλες υπηκοότητες του ψευδοκράτους, ενώ ο κατάλογος των εγκλημάτων
εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν έχει τελειωμό, το κουβάρι ξετυλίγεται
και ξετυλίγεται, το ένα έγκλημα διαδέχεται το άλλο, και με τη συνέργεια πολλές
φορές και δικών μας ελληνοκυπρίων, εισαγωγέων, εξαγωγέων, εμπόρων πάσης φύσεως.
Και τώρα πάλι ζητά γην και ύδωρ, τη γη την αγοράζει από τους
ξεπουλητάδες, που συνεργάζονται με τον εγκληματία, το ύδωρ θα το κουβαλήσει ο
δράκος του νερού, που δεν βουλιάζει τώρα στη νερομάνα να το εμποδίσει αλλά
εκτείνεται ως λάστιχο να δαγκάσει το νησί, να το πνίξει με το νερό του- ο δράκος μόνο κακό προκαλεί και στα παραμύθια
και στην Ιστορία, και καταπνίγει όσους δεν τον κονταροχτυπούν, όσους δεν
αντιμετωπίζουν την υβριστική και καταστροφική συμπεριφορά του. Ο δράκος, από το
ρήμα δέρκομαι που σημαίνει βλέπω, έχει μάτια και βλέπει. Εκτός αν του τα
βγάλουμε, οπότε και θα πραγματοποιηθεί το όνειρο του Ερντογάν. Να μη μας βλέπει!
