Περί ενδιαμέσου ο παράλογος
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Να’ χα ένα καζάνι όξος και χολήν να σας το πότιζα γι’ αντάλλαγμα.
Κατά τα άλλα, πρόκειται περί επιφανών ανδρών και γυναικός, που σκέφτονται για
μας, μετά από μας, λόγω σοβαρής βραδυκινησίας. Ταξείδι που μπορεί να κάμει ο
απλός πολίτης σε δέκα λεπτά, αυτοί χρειάζονται δυο μήνες, γιατί πρέπει να
συμφωνήσουν για το είδος της βενζίνης, τον αέρα των ελαστικών, τα λάδια και τα
ξίδια. Στο τέλος νομίζουν πως μιλούν εξ ονόματος μέρους του λαού,
ενώ στην πραγματικότητα εκπροσωπούν μόνο τους εαυτούς τους, απωλέσαντες πάσαν
αξιοπιστίαν ως και τους οπαδούς τους καθ’ οδόν. Τους αναγνωρίζουμε την
ατελέσφορη προσπάθεια, όχι όμως και την αλληλογνώση.
Προς το παρόν ο ενδιάμεσος χώρος κόβεται στο μέσο, ύστερα στο άλλο μέσο κι
έτσι τέσσερα κόμματα παίρνουν από ένα κομμάτι του ενδιάμεσου και επιστρέφουν
καταπονημένα στα σπίτια τους καταρώμενα τη σταλαμή που αποφάσισαν να
συνεργαστούν, ενώ υπήρχε τόση ομματοπόνεση στο ένα τουλαχιστον κεφάλι.
Η περιπέτειά τους περιγράφεται ομοιοτρόπως σε όλα σχεδόν τα φύλλα, (γελά
παρδαλά και το κατσίκι): πρώτα ο Δίας
έριξε τους κεραυνούς του , ύστερα μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σαν καλιακούδα,
άλλοι έλεγαν πως καλιακούδα είναι ναφθαλίνη, άλλοι πως είναι ανυπαρξία
πολιτικού λόγου κι άλλοι πως είναι δίδυμη αδελφή της χελιδόνας, και τα
χελιδόνια δεν έφεραν την άνοιξη, αναμένοντας να ξεκαθαρίσει το ομιχλώδες τοπίο.
Στο μεταξύ πολλοί πολίτες και σύνολα, μη αναμένοντας κανένας κανένα,
ετοίμασαν τα μπογαλάκια τους για το ταξίδι των εκλογών. Ο καθένας αποφάσισε
πια, δεν περιμένει τι θα του πουν οι κομματόσταλτοι. Αφού τα κόμματα δε
λαμβάνουν υπόψη το λαό, ούτε ο λαός τους λαμβάνει υπόψη και πάμε πάτσι. Ομάδες
πολιτών εμφανίζονται και βροντοδηλώνουν το παρόν τους, παίρνουν θέση στα
δημόσια πράγματα και οι μικρές δημοκρατίες, έστω και σε δαβιδική μορφή,
αντικαθιστούν τον παλιοκομματισμό, φέρνοντας την ελπίδα που δε μοιάζει με
καλιακούδα, αλλά με την δίδυμη αδελφή της, τη χελιδόνα.
Αναμένοντες εις την αυτήν θέσιν και εσωγελοιοποιούμενοι οι ενδιάμεσοι
αποδεικνύουν ακόμα μια φορά πως οι μεγάλοι επιτυγχάνουν στις ματσαράγκες τους.
Απόδειξη ο μεγάλος των μικροκεντρώων, που δοκιμάζει αδιαλείπτως τις αλχημείες
του στραπατσάροντας την όλη προσπάθεια. Τώρα πια είναι αργά. Η υπομονή των
υπομονετικών πολιτών εξατμίστηκε. Η σοφότερη απόφαση είναι πάντα
μπροστά στα μάτια τους –αν βλέπουν-για να μη εκσφενδονιστούν τα θραύσματα του
ενδιάμεσου και αυτοτραυματιστούν οι πρωταγωνιστές. Γι’ αυτό ας τη λάβουν, έστω
και τώρα, βαθιά, άγρια μεσάνυχτα. Τρισκότεινοι ουρανοί! Μπορεί στον ενδιάμεσο
ν’ άρχισε κιόλα να πέφτει χιόνι. Γιούχα και πάλι γιούχα των κομμάτων!
