Η ερώτηση «τι εστί;»
του Στέλιου Παπαντωνίου
Δεν είμαστε αιθεροβάμονες, στη γη πατούμε, και περιμέναμε κάποτε, στωικά, να’ ρθει η μέρα να συζητήσουν οι ταγοί μας τι είναι «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία», γιατί με τα τόσα μαλάματα, λέει κι ο ποιητής, άλλαξε το πρόσωπό της και δεν γνωρίζουμε για ποιο πράγμα συζητούμε με το σύνοικο στοιχείο. Ύστερα από τόσες ανακοινώσεις του κυβερνώντος κόμματος περί «διζωνικής δικοινοτικής» (και την εκφράζει μ’ ένα τέτοιο καμάρι σαν να πρόκειται για την απελευθέρωση του λαού μας από τον τουρκικό ζυγό) κι ύστερα από τόσα διλήμματα που μας θέτουν οι γραφιάδες έμμισθοι του κόμματος, «ή διζωνική δικοινοτική ή ένα αμιγές ελληνοκυπριακό κρατίδιο, ή την ένωση της πατρίδας μας ή τη διχοτόμηση», και τα λεν με τόση βεβαιότητα πως ξέρουν δήθεν για ποιο πράγμα μιλούν, ώστε όλοι εμείς οι αδαείς να μένουμε ενεοί, κοινώς χάσκοντες, ήρθε η ώρα να απαντήσουν στο σωκρατικό ερώτημα «τι εστί διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία».
Καιρός λοιπόν να συζητηθεί το περιεχόμενο της λύσης, αλλά και να ζητηθεί να λογοδοτήσει ο υπεύθυνος που ανέλαβε να συζητεί χωρίς να έχουν οι άλλοι, που είναι κι η πλειοψηφία των πολιτικών, ακριβή γνώση του τι είναι, ποια είναι η ουσία, η πραγματική και όχι η καμουφλαρισμένη, αυτής της ομοσπονδίας. Γιατί από τη μια παρουσιάζεται ο κύριος Έρογλου να δίνει τη δική του ερμηνεία των δύο συνιστώντων κρατιδίων και της παρθενογένεσης, ενώ ο δικός μας- μέσω του εκπροσώπου του- να μας λέει ανάμεσα στα άλλα συγχυστικά και το «σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ», την ώρα που ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ στις συνομιλίες έχει ήδη αποδείξει πως ούτε σύμφωνος με τα ψηφίσματα είναι, ούτε αντικειμενικός, ούτε για δίκαιη λύση ενδιαφέρεται κι όμως αφήνεται από μας ανενόχλητος.
Όταν ξεκινούσε αυτός ο γύρος των συνομιλιών και όλοι ήταν βέβαιοι πως σε λίγο θα λυθεί το πρόβλημα, γιατί οι δύο σύντροφοι, Χριστόφιας και Ταλάτ, θα τα έβρισκαν μ’ ένα καφεδάκι, όταν καλούνταν οι μητέρες πατρίδες να παραμερίσουν μπροστά στις «κυπριακής ιδιοκτησίας συνομιλίες», δεν περνούσε από το μυαλό του εκπροσώπου μας πως όλα αυτά είναι θεατρικά; Νόμιζε πως ο Ταλάτ ως ανεξάρτητος συνομιλητής θα εγκατέλειπε την Τουρκία και θα τον συντρόφιαζε; Απόληξη: ο δικός μας εγκατέλειψε την Ελλάδα κι έτσι πάλι μείναμε μόνοι στ’ αγκάθια. Η Τουρκία όχι μόνο βρίσκεται παρούσα αλλά σπρώχνει χεροπόδαρα κι αλωνίζει στις συνομιλίες και στο εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα «κουρταλεί τις θύρες της χρείας», κατά το Σολωμικό. Εμείς υποσχόμαστε να μοιράσουμε και τον πλούτο στο νότο, δεν τους φτάνει που μας έφαγαν τις θάλασσες και τις παραλίες στο βορρά, κι αγωνιζόμαστε παγκόσμια να πείσουμε πως όλα τα μοιράζουμε με το σύνοικο στοιχείο. Αλλά ποιο το ελάχιστο σύνοικο, πόσοι οι εναπομείναντες τουρκοκύπριοι, πόσοι οι έποικοι, πόσοι οι στρατιώτες; Με τους κατακτητές μας θα γίνουμε αδελφοποιτοί;
Ο κόσμος αγωνιά και το διαλαλεί, το κυβερνών κόμμα δεν συνειδητοποιεί τη μοναξιά του ή δεν το αφήνουν οι θεσιθήρες, οι παπαγάλοι δεν σκέφτονται και νομίζουν πως μιλούν, μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού σ’ όλους σχεδόν τους τομείς, και μένει το αέριο, αλλά κι αυτό έγινε επιχείρημα για να μην ανέλθουν άλλοι δημοκρατικά στην εξουσία: «Θέλουν την εξουσία γιατί μυρίστηκαν τεράστια κέρδη». Ας τα αναλάβουν οι νυν κυβερνώντες που ξέρουν να φτιάχνουν δίκαιες κοινωνίες, κι ας μας δώσουν εμάς την ελευθερία μας, την επιστροφή στα σπίτια μας, την αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς ουρές και φιοριτούρες. Μπορούν; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν και διά το αέριον!
