Το κοστούμι
Το καταραμένο
εκείνο ΄74 δεν το ξεχνούν όσοι το έζησαν.
Ήταν
δεκαπενταύγουστο, άρχιζε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ήταν
εκεχειρία, σταμάτησαν για λίγο οι Τούρκοι να προχωρούν, αν και όσα κατέλαβαν τα
άρπαξαν αυτές τις μέρες, της εκεχειρίας, γίνονταν συνομιλίες, άντε να δούμε τι
θα βγει, εκείνοι ανένδοτοι, από την ώρα που πάτησαν το πόδι στην Κύπρο, ένας
αγώνας προδομένος, από τη χούντα και τους συνταγματαρχέους, στις πέντε το πρωί άρχισαν
τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν, μπήκαμε στο αυτοκίνητο, στο ένα χέρι το μικράκι, μόλις είχε γεννηθεί, παντρευτήκαμε το 73,
γεννήθηκε την πρωταπριλιά του 74, και τώρα πρόσφυγες από τη μια μέρα στην άλλη.
Πρόσφυγες στην
Κακοπετριά, ήταν κοντά το Γυμνάσιο Σολέας, εκεί διδάσκαμε, διανυχτερεύσαμε
σ’ένα κέντρο της περιοχής, δίπλα μας κάσες με μήλα, ωραία η μυρωδιά τους και
για πρόσφυγες, θα άνοιγαν όμως τα σχολεία, ένα κάτι να φορέσουμε έπρεπε να
βρούμε, κατέβηκα στο Ζιετ, τέρμα Μακαρίου τότε, δώδεκα λίρες ένα κοστούμι,
φτάνω γωνία κοντά στου Χατζησάββα, ένας Σεβαστίδης είχε στην προθήκη του ένα
σακκάκι εξήντα τέσσερις λίρες, στάθηκα κι έκανα το λογαριασμό, γύρω στα πέντε
κοστούμια μου άξιζε το σακάκι εκείνο, πράσινο καρό, της μόδας του καιρού, πάω
σχολείο, τα παιδιά το πρώτο να πειράξουν, τι κουστουμιά αυτή κύριε!!! Αλλά καλοκαιρινό!
Κι ύστερα άρχισαν
τα κρύα, ψηλά στα βουνά το χωριό, ήταν γύρω στα πρώτα Χριστούγεννα, κυκλοφόρησε
πως στο κέντρο της Κακοπετριάς μοιράζουν ρούχα για τους πρόσφυγες, τα έφεραν
δωρεές από το εξωτερικό, κόσμος πολύς, παίρνω ένα αδιάβροχο με σκούφο, στην
τσέπη του ευχές από έναν ξένο, καλή χρονιά και τέτοια, χρειάστηκε και πολύ
μάλιστα στις βροχερές εκείνες μέρες του χειμώνα.
Ήταν όμως πολλοί μαθητές μας στα αντίσκηνα,
έξω από το σχολείο, η δυστυχία εκεί μεγαλύτερη, μες στις λάσπες και στις βροχές,
τα παιδιά επαναστατημένα, δεν μπορούσες εύκολα να τους μιλήσεις, ούτε και πολλές
απαιτήσεις μπορούσαμε να έχουμε οι δάσκαλοι, ο άλλος στα αντίσκηνα κι εσύ να
ζητάς δοτική και παρακειμένους…πέρασαν κι αυτά… μα έμειναν καρφωμένα στην ψυχή,
δεν ξεχνώ, δεν μπορώ να ξεχάσω, δεν πρέπει να ξεχάσω.
