ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ
Σε ποια κατάσταση βρίσκεται σήμερα, το 2023, το κυπριακό;
Αλλά αυτό εξαρτάται από πού άρχισε. Και το θεμέλιο της παρούσας κατάστασης βρίσκεται στις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου και στις Συνθήκες Εγγυήσεως που έδιναν δικαίωμα μονομερούς επέμβασης στις λεγόμενες εγγυήτριες δυνάμεις. Και καλά η Αγγλία, τις βάσεις της ήθελε με κάθε μανούβρα να σώσει, η Τουρκία είχε τα σχέδιά της από τη δεκαετία του 1950 να μην αφήσει την Κύπρο να της ξεφύγει από τα χέρια και να την ανακαταλάβει, η Ελλάδα στους αιθέρες της, δεν φαίνεται πουθενά να είχε σχέδιο ένωσης της Κύπρου μαζί της, γιατί ως παιδί των Αγγλοαμερικάνων μάλλον σ’ αυτούς υπάκουε πολιτικά και στρατιωτικά παρά που λάμβανε υπόψη τους προαιώνιους πόθους των Ελλήνων της Κύπρου.
Και οι τρεις εγγυήτριες με τον τρόπο τους καταπάτησαν την Κυπριακή Δημοκρατία, η Αγγλία ως σκηνοθέτης δεν εμφανίζεται επί σκηνής, ενώ βρίσκεται πίσω από κάθε πισώπλατη μαχαιριά εναντίον μας, η ελληνική χούντα με το πραξικόπημα έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να επέμβει, για να αποκαταστήσει το status quo προ του πραξικοπήματος, αλλά αυτό ήταν το προπέτασμα καπνού, αφού σχεδιασμός της ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου με πρόσχημα τη σωτηρία των Τουρκοκυπρίων, που σταδιακά έθεταν σε εφαρμογή τα σχέδια της διχοτόμησης, κατηγορώντας εμάς ως διώκτες τους. Μέγα μάθημα πολιτικής εμφάνισης των διωκτών ως διωκομένων.
Απτή απόδειξη η Λευκωσία, με τις ελληνικές γειτονιές της να έχουν καταστραφεί από τους τουρκοκύπριους και οι πτωχοί Τούρκοι να έχουν καταλάβει την μισή Λευκωσία, ενώ έχουν καταστρέψει από το 1958 την κυριότερη εμπορική οδό Ερμού, θέτοντάς την ως πραγματικά νεκρή οδό διαχωρισμού των κοινοτήτων.
Εγκαταλείπουν οργανωμένα το κράτος το 1963 και κατηγορούν εμάς ως διώκτες τους και ως εκμεταλλευτές της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστω και αν η απόφαση του ΟΗΕ την περίοδο αυτή ήταν πως το τουρκοκυπριακό κατασκεύασμα ήταν παράνομο και το μόνο νόμιμο κράτος στην Κύπρο εκπροσωπούσε η κυβέρνηση των ελληνοκυπρίων.
Από το 1974 έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια. Νεκροί, αγνοούμενοι, πρόσφυγες, εγκλωβισμένοι. Οι πρόσφυγες παραμένουν πρόσφυγες. Πολλοί έχουν ήδη πεθάνει, άλλοι βρίσκονται στους συνοικισμούς που έχουν παλιώσει και ζητείται προστασία των ανθρώπων από τις ετοιμόρροπες οικοδομές, άλλοι έχουν κατοικήσει μακριά από τους δικούς τους ή έχουν ξενιτευτεί, με τον πόθο επιστροφής στο γενέθλιο τόπο, έρχονται και φεύγουν, διακοπές δεν λέγονται καν, ένας πόνος και μόνος. Θάβουμε ακόμα αγνοούμενους δικούς και φίλους ή έχουμε αποφασίσει πως οι δικοί μας θα παραμείνουν αγνοούμενοι, τόση απανθρωπιά από το κατοχικό καθεστώς, τους έχουν εξαφανίσει.
Καμιά συμφωνία δεν τήρησαν οι Τούρκοι, από την εκεχειρία του 1974 που χρησιμοποίησαν για να επιτύχουν τα σχεδιασθέντα, ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια συμφωνία Τρίτης Βιέννης, εφαρμόστηκε για να μετακινηθούν οι Τουρκοκύπριοι του νότου στο βορρά με τα υπάρχοντά τους αλλά καμιά άλλη πρόνοια που αφορούσε τους Ελληνοκύπριους δεν τέθηκε σε εφαρμογή, οι εγκλωβισμένοι διώχτηκαν με τον τουρκικό τρόπο, ελάχιστοι πια παραμένουν, ενώ κάθε προσπάθειας για συζήτηση του κυπριακού προηγούνταν άλλα τετελεσμένα, ο Ντεκτάς να υπογράφει ως «πρόεδρος του ομόσπονδου κρατιδίου του», και σήμερα ο Τατάρ να επιμένει πως αν δεν του αναγνωρίσουμε κυριαρχία στα κατακτηθέντα εδάφη μας δεν παρακάθεται σε συνομιλίες. Άλλος πρόεδρος αυτός. Έλεος!
Στο μεταξύ έχουν γίνει συμφωνίες ύστερα από τόσους γύρους συνομιλιών, όλες εις βάρος μας.
Λέω καμιά φορά πως δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο πίσω μας αλλά να δούμε και το μέλλον. Έστω ότι ονειρεύομαι την ημέρα που θα αξιωθώ με την οικογένειά μου να επιστρέψουμε στις πατρογονικές εστίες. Πηγαίνω στο σπίτι στη Μόρφου, κτίστηκε το 1973 το εγκαταλείψαμε για να σωθούμε το 1974, κατοικούσε μετά την εισβολή τουρκοκύπριος της Πάφου, ανοίγει την πόρτα ένας γερμανός, το αγόρασε από έναν εγγλέζο, που το αγόρασε από έναν τουρκοκύπριο που το αγόρασε από τον τότε πάφιο που πέθανε…
Μάλλον θα πεθάνουμε από έκπληξη, αν συμφωνηθεί λύση του κυπριακού.
