ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΚΡΙΝΟΝ ΤΗΝ ΓΗΝ
«Ανάστα ο Θεός,
κρίνον την γην». Λιποψυχήσαμε, τον είδαμε κι αυτόν κρεμασμένο, να τον θάβουν
στο μνημείο, κι αν είναι κι ο ίδιος όπως τόσοι άλλοι θεοί, άλλη απογοήτευση, η
αδικία θα συνεχίζεται στη γη, και ποιος θα φέρει την δικαιοσύνη. «Δικαιοσύνην
μάθετε οι ενοικούντες επί της γης», αλλά οι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι στην
αδικία, κι αν χάθηκε στον Άδη κι αυτός, απογοήτευση πλήρης, και πάλι επαναφορά
του σκότους στη ζωή και στην ιστορία μας.
Φέρνω προς στιγμήν
στο νου την τραγωδία «Πέρσαι» του Αισχύλου. Στη δύσκολή τους θέση, ύστερα από
τη μεγάλη ήττα, καλούν τον Δαρείο να
εγερθεί του τάφου: «δέσποτα δεσποτάν φάνηθι», βγες από τον τάφο, πρόβαλε. Για
να κηρύξει κι ο Αισχύλος τη δική του θεολογία, της ύβρεως και της τιμωρίας της,
«ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται», μέγα δίδαγμα και χριστιανικής ταπείνωσης.
«Ανάστα ο Θεός κρίνον
την γην». Ανάστα προστακτική, κρίνον προστακτική, μη μένεις στον τάφο,
στηρίξαμε σ΄εσένα όλες τις ελπίδες, μη μας διαψεύσεις. Να σταματήσει η αδικία
στη γη, εσύ να κυριαρχήσεις σε όλα τα έθνη. Η πίστη κραυγάζει από τα βάθη μας,
ξέρουμε πως μας ακούει και στον άδη που
βρίσκεται, «εν τάφω σωματικώς εν άδη δε μετά ψυχής ως Θεός», πως δεν θα μας αφήσει στο σκότος. Θα φέρει τη
δικαιοσύνη.
Κι εμείς ως
κυπριακός ελληνισμός ζούμε την αδικία εδώ και πενήντα χρόνια. Κι αν δεν έχουμε
την πίστη στη δικαίωση, οδεύουμε οι μεγάλοι στην ηλικία σ’ εκείνη την μαύρη
απελπισία: δεν θα δούμε τους τόπους μας, δεν θα ξαναζήσουμε στον παράδεισό μας.
Γι’ αυτό η πίστη μάς προσφέρει την ελπίδα. Δεν γίνεται, η αδικία δεν είναι δυνατόν
να κρατά αιώνια, ο θάνατος νικήθηκε, αλλά κι η αδικία πρέπει να νικηθεί, ένα
φωσάκι, μια φλογίτσα έστω στα βάθη μας, να φωτίζει τα σκοτάδια μας. Αν ο Χριστός
αναστήθηκε, αν ο θάνατος με τον θάνατό του καταπατήθηκε, αν του φωνάζουμε «ανάστα
ο Θεός κρίνον την γην», η πίστη κι η ελπίδα λεν πως θα εισακουστούμε.
Υπάρχει όμως κι
ένα «θανάτω θάνατον πατήσας», κι ίσως σημαντικότερος να είναι στον όλο κύκλο ο
θάνατος, η βίωσή του. Κι ερχόμαστε έτσι πάλιν στην ανάληψη της προσωπικής ευθύνης.
Αν δεν οδηγήσουμε στο θάνατο τον παλαιόν άδικον άνθρωπον, ελπίδα δεν έχουμε. Μήπως
αδικήσαμε και συνεχίζουμε να αδικούμε;
Κι αν το νόμισμα
του κήνσου έδειξε πως «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ», μη
μπορώντας να τα βάλουμε με τον Καίσαρα, μήπως πρέπει να καθαριστούμε τουλάχιστον
εμείς ψυχικά, για να μπορούμε να αποδίδουμε δικαίως τα του Θεού τω Θεώ; Ώστε να
έχουμε ήσυχη την συνείδηση, που θα την νιώθουμε ως ψυχική γαλήνη; Ό τι περνούσε από το χέρι μας κάμαμε. Σε
προσωπικό επίπεδο.
