ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ
Πάντα καθυστερημένο, έστω και μια μέρα, σήμερα Τετάρτη του
Πάσχα, πού τριγύριζε χτες το μυαλό σου,
Τρίτη του Πάσχα γιορτάζουμε, καλά εμείς σας λιτανέψαμε από το μεσημέρι της Κυριακής,
δυο τρεις πιστοί, πάντα οι ίδιοι, κι αν πάει κανείς για αεροδρόμιο, τότε
καταλαβαίνουμε τι σημαίνει απουσία, αφού δεν βρίσκουμε αντικαταστάτη, στο
σχολείο περιμένουν κάποτε καιρό, μερικές φορές τους στέλλουν για να μη φωνάζουν
οι γονιοί, μα διαμαρτύρονται τα παιδιά, τόσο αντιπαιδαγωγοί, να μην
καταλαβαίνουν την αξία της κενής, έτσι λοιπόν, όσοι βρισκόμαστε δεν ψάχνουμε
καν εικόνα, έχουμε δυο, μια μεγάλη και μια μικρή, ασυνεννοησία; κι αν θέλει ο πιστός να κάμει μια εικόνα γιατί
τάχτηκε, τι να του πεις και ποιος να το πει, έτσι λοιπόν κι εσείς, μαζί
βρεθήκατε κι οι τρεις, δε σας απαθανάτισαν την ώρα του μαρτυρίου σας, σαν τον
Πρόδρομο με το κεφάλι στο πιάτο, ούτε
και μιλούν τα πρόσωπά σας για τα βασανιστήρια, μόνο το καλό μονολογείτε, την
αδικία των μεγάλων έναντι των μικρών, όταν τα λες αυτά δε φοβάσαι πως θα σε
χαρακτηρίσουν «μισαλλόδοξο, ρατσιστή», όχι βέβαια, τρεις άγιοι της Λέσβου, ίσως
και τώρα να τριγυρίζουν στην παραλία και να συλλέγουν μισοπνιγμένους, η γείτων
έγινε θρασεία, ούτε σκέφτεται πως θέλουν όλοι τη λευτεριά τους, αυτή λέει να ξυπνήσει
μια μέρα νεοθωμανική αυτοκρατορία κι ας αποκόψουν οι άλλοι τον αυχένα, μόνοι τους,
ή με τη συμπαράσταση των στρατηγικών εταίρων και συμμάχων τους, τέτοια ακούμε
κάθε μέρα, κι εσείς όχι μόνο στη Λέσβο μα και στην πιο απόμακρη γωνιά του
ελληνισμού και της χριστιανοσύνης γίνατε γνωστοί, το όνομα Ραφαήλ ή Ραφαηλία ή
Ραφαέλλα πολύ άγνωστο ήταν παλιά, για ιταλούς έπαιρνε κανείς τους φέροντας,
σήμερα κοινό κι αυτό, ύστερα από τόσα θαυμαστά που ο κόσμος ακούει και
διαβάζει, εμείς όμως ακόμα περιμένουμε, «και περίμενε τον Τούρκο να την πάρει»
λέει ο Παλαμάς στο Δωδεκάλογο, αλλά αυτά είναι βλάσφημα πράματα, κανένας δε
θέλει να υποδουλωθεί, ο Θεός του έδωκε νου για να βρίσκει τρόπους να
ελευθερώνεται, γι’ αυτό λέω, νου μπορεί πολλοί να έχουν και με πτυχία και
αποδεικτικά ατράνταχτα στοιχεία, για να μείνει όμως κανείς ελεύθερος ή και για να
αποκτήσει την ελευθερία του δεν αρκεί ο νους, θέλει και καρδιά, ή όπως το ΄λεγε
ο αξέχαστος φίλος μου, ο Θουκυδίδης, «το εύδαιμον το ελεύθερον το δε ελεύθερον
το εύψυχον».
Σας έχουμε μαζί μας ή δεν σας έχουμε; Από μας εξαρτάται; ρωτά
η Ειρηνούλα. Από σας βέβαια, πετάχτηκαν κι οι τρεις.
