ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΉΣΕΙΣ
Στέλιου Παπαντωνίου
Αν προσέξατε, από καιρό οι δηλώσεις των Τούρκων και των
Τουρκοκυπρίων πολιτικών σφραγίζονται από ένα δογματισμό, μιλούν αφ’ υψηλού, δεν
συζητούν αλλά καταθέτουν ολοστρόγγυλα θέσεις ή αρνήσεις επί παντός επιστητού,
του τύπου « Οι σχεδιασμοί των άλλων είναι
λανθασμένοι. Θα πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία (οι άλλοι) για να επιτευχθεί λύση.
Δεν είναι σωστή η τοποθέτησή των… Γερμανών, Αμερικανών, Ελλήνων…». Συνεχείς
τέτοιου τύπου δηλώσεις και από καθέδρας διδασκαλία από τα Μέσα επικοινωνίας,
πώς οι άλλοι να πολιτεύονται, όπως η Τουρκία ή οι Τουρκοκύπριοι τους κατευθύνουν,
που τα ξέρουν όλα καλύτερα, που ενδιαφέρονται για την ειρήνη και την ασφάλεια
του σύμπαντος κόσμου, Θεέ και Κύριε πλέον!
Εκείνοι έχουν μόνο απαιτήσεις, στις οποίες οι άλλοι πρέπει
να υπακούν και να υποχωρούν ενώ εμείς στο «ναι μεν αλλά». Κι αν κάνει κανένας
δικός μας δήλωση, δεν την παίρνουμε στα σοβαρά, με τόσα που μας έχουν φλομώσει πολλά
τώρα χρόνια. Έχασαν οι ημέτεροι και την έξωθεν καλή μαρτυρία και την έσωθεν.
Ιδιαίτερα τώρα με την προεκλογική περίοδο και την πρόωρη εμφάνιση της μασκαράτας
οι δηλώσεις αλληθωρίζουν, αλληλοσυγκρούονται κι ύστερα τρέχουν οι παρακοιμώμενοι
να τις ανασκευάσουν, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα, το γλεντούμε.
Σημασία όμως έχει πως η προεκλογική εκστρατεία γίνεται εν
πολλοίς με σημαία τη ΔΔΟ, κάτι για πολλούς ήδη απορριφθέν και απορριπτέο, αφού
με το δημοψήφισμα του 2004 καταψηφίστηκε το περιεχόμενό της, όπως κι αν ήταν
τότε, κι όπως προοιωνίζει ότι θα είναι τώρα. Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία,
εφόσον τεθεί σε εφαρμογή, δεν θα είναι παρά η διχοτόμηση της Κύπρου με μανδύα
ένα πουκάμισο αδειανό, ποιητικά λεγόμενο, που θα σκεπάζει όλες τις ως τώρα
παρανομίες της τουρκοκυπριακής κοινότητας και της Τουρκίας. Οι δηλώσεις των
τουρκοκυπρίων συνεχώς υπενθυμίζουν ότι θέλουν δύο κράτη τα οποία θα συνενωθούν,
θέλουν αναγνώριση, θέλουν ισότητα των πάντων, δεν είναι μειονότητα, σε ξένο
έδαφος θέλουν να έχουν την υπεροχή σε ιδιοκτησία και πληθυσμό, οι περισσότεροι
των οποίων είναι έποικοι, προϊόν εγκλήματος πολέμου. Γι’ αυτά όμως ουδεμία δήλωση
εκ μέρους τους. Η παρανομία με τα χρόνια αποσιωπάται, οι κακοτεχνίες
χωνεύονται, συνηθίζουν όλοι, ακόμα κι οι επισκεπτόμενοι τα κατεχόμενα σπίτια τους,
που τους καλούν για καφέ ή παίρνουν και δώρα στους παράνομους κλέφτες των
σπιτιών τους- και δεν είναι λίγοι. ‘Ολα θεωρούνται φυσικά και αυτονόητα, τα
χωνέψαμε πιστεύουν, γι’ αυτό τους μένει μόνο να επιτύχουν την αναγνώριση, να
την κερδίσουν κι αυτήν και να μπορούν να εισέρχονται στο διεθνές πολιτικό
στερέωμα και ως ανεξάρτητη οντότητα, όταν με το βελούδινο διαζύγιο βάλουν
μπροστά τις τουρκοκινούμενες μηχανές τους.
Ως τώρα, προ της προεκλογικής περιόδου, οι κυβερνώντες του
ΔΗΣΑΚΕΛ άλλα έλεγαν, εποίουν την νήσσαν, υποχωρούσαν σε όλα, αποσιωπούσαν πολλές
παρανομίες ή τις δικαιολογούσαν, για να αποδείξουν στον κόσμο πως θέλουν λύση-
άλλη νοοτροπία αρρωστημένη κι αυτή- ενώ οι Τούρκοι όχι μόνο συνέχιζαν τον αμανέ
αλλά και συνεχώς κέρδιζαν ό, τι ήθελαν και απαιτούσαν εις βάρος μας, μέχρι που οι
κυβερνώντες ένιωσαν έστω και προεκλογικά ότι επίκειται η τουρκοποίηση του
νησιού, κι άρχισαν να αρθρώνουν ορθό πατριωτικά λόγο (δεν ξέρουμε όμως ως
πότε).
Για να επιτευχθεί διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία απαιτείται
η Κυπριακή Δημοκρατία να εξισωθεί με το παράνομο μόρφωμα των Τουρκοκυπρίων και
αυτό να ανυψωθεί στη θέση κράτους, για το οποίο εκείνοι μεν διακηρύσσουν πως
ποτέ δεν θα χαθεί, περιμένουν όμως από εμάς να διαγράψουμε το αναγνωρισμένο
παγκόσμια κράτος μας, για να δοθεί η ποθούμενη από εκείνους λύση στο κυπριακό.
Το κυπριακό όμως είναι θέμα εισβολής και κατοχής, κι ας το
χωνέψουν και μερικά δικά μας οντάρια, που ό, τι τουρκικό το εγκολπώνονται.
Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης. Και η δικαιοσύνη απαιτεί
ελευθερία, την προϋπόθεση κάθε προόδου και ευημερίας των κρατών. Και η Κυπριακή
Δημοκρατία έγινε κράτος για να παραμείνει και όχι να διαλυθεί και να εξισωθεί
με την παράνομη οντότητα που εδράζεται πάνω στις λόγχες των τουρκικών
στρατευμάτων και στα Κατεχόμενα διά της βίας εδάφη μας. Για να θυμόμαστε.
