Κλεοπάτρας Μακρίδου, Το Κάππα της Κύπρου
Λευκωσία 2913
Η ποιητική συλλογή της Κλεοπάτρας Μακρίδου Το Κάππα της Κύπρου, Λευκωσία 2013, με μόττο το του Antoine de Saint-Exupery “Δεν κληρονομούμε τη γη των προγόνων μας’ τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας” και αφιερωμένη «Στη μνήμη της Ελένης Μενελάου, της μεγάλης ζωγράφου με τη σύντομη ζωή που έβλεπε με τα μάτια της ψυχής» περιλαμβάνει 27 ποιήματα, με θέματα αγαπημένα πρόσωπα, όπως η μητέρα, καθοριστικός όμως και εδώ είναι ο έρως της διχοτομημένης πατρίδας και ο πόνος της απουσίας από τη γενέθλια γη.
Η μνήμη εναποθέτει συνεχώς εικόνες πατρίδας, εικόνες προσώπων και τόπων που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα μέσα της τόσο, που την πληγώνουν γιατί βρίσκεται μακριά ή ίσως η ξενιτιά της να είναι και η αιτία του πόνου, που τον γεμίζει με τα ποιήματά της για να λυτρώνεται. Η ως τώρα μελέτη του έργου της επιβεβαιώνει πως πρόκειται για τον αιώνιο Οδυσσέα που έφυγε από την πατρίδα κι όμως δεν μπορεί να κάμει μακριά της, ιδιαίτερα μετά το 1974.
Τα ποιήματά της για τη μητέρα, όπως προηγουμένως για τον πατέρα, αποτελούν και το καλύτερο μνημόσυνο και τη δημόσια ομολογία για την οφειλή της κόρης προς τους γονείς. Συνομιλία με τα αγαπημένα πρόσωπα, άμεση εξομολόγηση του πόνου του αποχωρισμού, και της τραγικής αντιστροφής των όρων της ζωής, άλλα ίσως ονειρευόταν, αλλού οι δρόμοι την οδήγησαν.
Μερικά ποιήματα της συλλογής σχετίζονται άμεσα με την ίδια τη ζωή της ποιήτριας, με ταξίδια και επισκέψεις σε άλλες χώρες και πόλεις, όπου και πάλι δεν εγκαταλείπει την ελληνικότητά της, ενώ αναδύεται η περηφάνια για την Ιστορία και τον πολιτισμό μας, συνοδευμένα με γνώσεις, μέσα στις οποίες άνετη κυκλοφορεί.
Στιγμές της ζωής και αλησμόνητα επεισόδια καταγράφονται ποιητικά, σ’ αυτήν όμως την ποιητική συλλογή παρουσιάζεται εντονότερο το πολιτικό στοιχείο με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό μας, αλλά και το φιλοσοφικό, κοινωνικό, αισθητικό, με αναφορές σε έργα τέχνης και ποίησης.
Αισθάνεται επιτακτική την ανάγκη να εκφράζεται, γι’ αυτό δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη καμιά ευκαιρία, ώστε η ποίηση να γίνεται και να είναι καταφύγιο και μνημονική κατάθεση ζωής, σαν ένα ποιητικό ημερολόγιο μέσα στο οποίο παρακολουθούμε τις παγκόσμιες διαδρομές της.
Τα ποιήματα της συλλογής, διαφόρων επιπέδων, διατηρούν τα γνωρίσματα της αμεσότητας της επικοινωνίας, του εκφραστικού πλούτου, των πλούσιων εικόνων κι ενός αβίαστου και φυσικού εκπληκτικού συνδυασμού λέξεων, που οδηγεί στο συμπέρασμα πως μια πηγή λαλέουσα μας δίνει τη χαρά να ποιεί και να μας προσφέρει την ευκαιρία της μετοχής στον ποιητικό της κόσμο, για τα οποία πάντοτε ευχαριστούμε οι αναγνώστες τους ποιητές.
Στέλιος Παπαντωνίου
