ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΝΙΚΟΥ ΠΕΝΤΑΡΑ, ΣΤΗ
ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ, 2009
Η ποιητική συλλογή του Νίκου Πενταρά Στη Μοναξιά του
Φεγγαριού χωρίζεται σε ενότητες, Γέννηση, Η αρπαγή, Η προσμονή, Ελπίδα, Ο
λυτρωμός.
Όπως παρατηρούμε, πρόκειται και πάλι για μια αρχή, μέση και
τέλος, για ένα ολοκληρωμένο κύκλο, ή μια πορεία προς την έξοδο ή τη λύτρωση.
Η συλλογή περιλαμβάνει γενικά τα ποιήματα Γέννηση, Ταυτότητα, Ξεπρόβαλες, Τ’ άστρα
και το φεγγάρι, Στα χρόνια της αναβροχιάς, Φωνή και φως, Αρπαγή, Δυστυχώς, Αλίμονο,
Το φεγγάρι στάζει δάκρυ, Μαραζώνεις, Εγκατάλειψη, Απορία, Το κλάμα σου, Βροχή
μου φθινοπωρινή, Μαράζι, Αποξένωση, Πονεμένη κιθάρα, Ναυάγιο, Αναζήτηση, Θρήνος,
Ακόμα μια υπόσχεση, Μονοτονία, Λάθος, Η απερισκεψία των χτισμάτων, Ο Πιστός και
ο Λευτέρης, Αιωρούμενη ευμάρεια, Προειδοποίηση, Σπαραγμός, Ενέδρα, Το σπίτι σου,
Χωρίς, Άρατε πύλας, Έρχομαι, Ελπίδα, Προσμονή, Χαρούμενο τραγούδι, Εικόνα, Νόστος,
Πρόσελθε, Ξεπρόβαλες, Το συναπάντημα, Το φιλί, Φυλαχτό, Κατανόηση, Τα μάτια σου,
Ταύτιση, Θα φτιάξω μουσική, Προσφώνηση, Το πρόσωπό σου, Το μίλημά σου, Ταξιδευτής,
Νερό πηγής κρυστάλλινο.
Το μόττο του βιβλίου είναι καθοριστικό της ποιητικής του
Νίκου Πενταρά, που θα βοηθήσει να συλλάβουμε και τα εργαλεία, σύγχρονα ή παλαιά
, με τα οποία πρέπει να πλησιάζουμε την ποίησή του. Γράφει λοιπόν ως
προμετωπίδα του έργου του αυτού:
«Απλούστατα, δεν πρόσεξαν την παρουσία μας εδώ, γιατί δε ζήσαμε
στην εποχή τους, αλλά στην εποχή του Κάλβου και του Σολωμού, του Παλαμά και του
Καβάφη, με τη λαβωματιά στο στήθος από τον πυροβολισμό , που σκόρπισε στο
σκοτεινό δωμάτιο τους πένθιμους συλλογισμούς του Καρυωτάκη.»
Οίνος λοιπόν εις
παλαιούς ασκούς, και ας μη κατηγορούμε για την έλλειψη νεοτερικότητας.
Το μόνο ίσως στο οποίο διαφέρει από τις παλαιές σχολές είναι ο ελεύθερος
στίχος, στον οποίο γράφει. Κατά τα άλλα, στη συλλογή αυτή, εκτός από το
μονόστιχα και ολιγόστιχα ποιήματα, στα οποία συμπυκνώνει το λυρισμό του,
βρίσκουμε θεματικά και εικονικά τη φύση
να παίζει τον πρώτο ρόλο, αφού από αυτήν παίρνει τις περισσότερες εικόνες του,
και μ’ αυτήν συνταιριάζει τα ανθρώπινα, συναισθήματα και σκέψεις.
Οι εικόνες του από τη φύση, με τις παρομοιώσεις, τις μεταφορές,
τις αλληγορίες, τις αντιθέσεις, επιβεβαιώνουν το προλογικό του σημείωμα.
Γέννηση Στον κόρφο του
Καλοκαιριού γεννήθηκες ρυάκι δροσερό να σβήνεις τη δίψα των πουλιών και των
περιβολιών το πρόσωπο του ήλιου καθρεφτίζοντας.
Ταυτότητα Άρωμα θάλασσας
Ξεπρόβαλες Μέσα στα μεταξωτά πέπλα του σεληνόφωτος… στα
κρίνα του κυμάτου… στάζουν θάλασσα… το φεγγάρι ζήλεψε το φέγγος σου.
Μια πιο πλούσια σύνθεση φύσης και ανθρώπινων χαρακτηριστικών
με αλληγορίες, μεταφορές, πεζές εκφράσεις, μεταφορές, επίθετα βρίσκεται στο
ποίημα Αρπαγή:
«Τα σκουλαρίκια που τα
τρύπια λόγια τους με τόση δεξιοτεχνία πέρασαν στα αυτιά της ανοχύρωτης ψυχή σου
δεν ήταν όπως φάνηκε χρυσά αλλά κουρσέψανε το χρυσαφί από τα χρώματα των
ανυποψίαστων ηλιαχτίδων την ώρα που το δειλινό πλημμύρισε τα μεθυσμένα μάτια
σου.»
Η ανθρώπινη αδυναμία, το ψεύδος, η διάψευση, η εκμετάλλευση της
ανθρώπινης αδυναμίας, η χρήση του φαίνεσθαι αντί του είναι για να απατήσουμε το
συνάνθρωπο.
Εκτός από τη φύση, η Ιστορία και οι γνώσεις γεγονότων
οδηγούν στην αλληγορία ή το συμβολισμό, όπως στο Δυστυχώς
«Δυστυχώς, δε βρέθηκε ο προφήτης να προφητέψει την
καταστροφή και της δικής σου Βαβυλώνας να λάμβανε τουλάχιστον τα μέτρα σου.»
Μικρά ποιήματα, με τη θλίψη για την καταστροφή της Κύπρου,
τη συγκρατημένη αποδοχή των γεγονότων και των καταστάσεων, των ανθρωπίνων.
Η προσπάθεια συγγραφής ολιγόστιχων ποιημάτων, μονόστιχων,
δίστιχων, τρίστιχων κρίνεται επιτυχής, γιατί και δεξιότητα χρειάζεται και
συμπύκνωση λόγου και νοημάτων ποιητικά δοσμένων.
