Ο αγρός του κεραμέως
του Στέλιου Παπαντωνίου
Όταν είδε ο Ιούδας πως ο
Χριστός καταδικάστηκε, μετάνιωσε κι επέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια στους
αρχιερείς και στους πρεσβυτέρους, λέγοντας, ήμαρτον γιατί παρέδωσα αίμα αθώο.
Κι αυτοί του είπαν, δεν είναι δική μας δουλειά, δική σου. Κι αυτός πέταξε τα
αργύρια στο ναό και πήγε και κρεμάστηκε. Οι αρχιερείς πήραν τα αργύρια κι
είπαν, δε μας επιτρέπεται να τα βάλουμε στο ταμείο, γιατί είναι τιμή αίματος.
Κι έτσι, έκαμαν συμβούλιο κι αποφάσισαν ν’ αγοράσουν μ’ αυτά τον αγρό του κεραμέως, για
να θάβουν εκεί τους ξένους.
Η κυβέρνηση σχεδιάζει να
φορολογεί όσα χρήματα πληρώθηκαν σε ελληνοκύπριους από την Τουρκία για εξαγορά
των κατεχόμενων περιουσιών τους. Και θα προσθέτει
τα χρήματα αυτά στο δημόσιο ταμείο, άσχετα αν προήλθαν από την πώληση μέρους
της πατρίδας στον εχθρό.
Το πρόβλημα δεν είναι αν θα
φορολογηθούν. Το καυτό κι αναπάντητο ερώτημα είναι γιατί να μην έχουν
εμποδιστεί πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας να πουλούν την περιουσία τους
στους Τούρκους- εκτός κι αν συμφέρει στους επίδοξους λύτες του κυπριακού δεσμού.
Δεν το ομολογούν, αλλά διαφαίνεται.
Ήδη η Τουρκία έχει χαρτογραφήσει όλες τις
περιουσίες, έχει κατατάξει τους ιδιοκτήτες σε κατηγορίες και παίζει σαν τη γάτα
με το ποντίκι αγοράζοντας ελληνοκυπριακές περιουσίες, ενώ η αδύνατη πλευρά παρακολουθούμε πικραμένοι, υποψιασμένοι,
γερασμένοι, διαμαρτυρόμενοι και μη ακουόμενοι.
Κι ενώ δυο χιλιάδες χρόνια
πριν οι άνθρωποι αρνούνταν να καταθέσουν
χρήματα προδοσίας ή αίματος στα ταμεία της πολιτείας ή του ναού, εμείς σήμερα
ψάχνουμε για δικαιολογίες. Τότε πήγαιναν και κρεμάζονταν ή συσκέφτονταν πώς να
απαλλαγούν από τέτοια λεφτά, γιατί τους βάραιναν. Σήμερα, αν δεν βρούμε εμείς
δικαιολογίες, βρίσκουν οι δικηγόροι μας, πολλοί των οποίων έχουν ήδη τους
κράχτες τους στα κτηματολόγια, πλησιάζουν τα θύματα, δίνουν την κάρτα του
δικηγόρου, «αν τον χρειαστείς, αν μετάνιωσες που αρνιέσαι να πουλήσεις την
περιουσία σου στα κατεχόμενα...κανένας δεν ξέρει τι επιφυλάσσει η αύριον».
Η βουλή αυτές τις μέρες
θυμήθηκε πως έχει καταχωνιασμένη στα συρτάρια της μια μελέτη του Πανεπιστημίου
Κύπρου από το 2000 για την ίση κατανομή βαρών. Οι πρόσφυγες υπέστησαν,
πλήρωσαν, πληρώνουν, και το σύστημα δεν έγινε κομμουνιστικό το 1974, τότε που
ήταν ανάγκη να γίνει: Όλα κοινά, να μοιραζόμασταν τις ζημιές, να’ ταν και
περήφανοι μερικοί για την ιδεολογία τους που θα γινόταν πράξη! Κι έτσι μετά το ΄74
οι των ελευθέρων λεγομένων περιοχών
πατώθηκαν στη λίρα, ενώ οι πρόσφυγες επαιτούσαν στα διάφορα γραφεία να τους δοθεί
κανένα διαμέρισμα ή οικοπεδάκι. Συζητείται ακόμα ίση κατανομή βαρών, σαράντα
χρόνια μετά την εισβολή! Άρα το πρόβλημα κάποιοι το’ θελαν και το θέλουν άλυτο.
Κι αφήνουν τα πράγματα να οδεύουν μόνα. Ποιος να αναλάβει ευθύνη;
Από την άλλη, οι πρόσφυγες με τη μεγάλη κτηματική περιουσία στα κατεχόμενα
καταφεύγουν στα τουρκικά δικαστήρια και παίρνουν τα εκατομμύριά τους πουλώντας
τη μάνα τους –Γη Μήτηρ- ενώ τα φτωχαδάκια πρόσφυγες θρηνούν τη μοίρα τους... με
τόση κρατική μέριμνα, μακροχρόνια αποδεδειγμένη!
Στη βουλή εκκρεμούν
νομοσχέδια για ξέπλυμα χρήματος. Η κυβέρνηση στήνει καρτέρι να
φορολογήσει τους ξεπουλητές, κι εμείς διερωτώμαστε ποιος ξεπλένει! Ποιος
νομιμοποιεί πράξεις παράνομων
δικαστηρίων και καταθέτει στον κορβανά χρήματα – αίμα αθώο!
Ας κατάσχει το κράτος όλα τα
χρήματα από την πώληση περιουσιών στα κατεχόμενα κι ας μην αρκείται στην
αμαρτωλή φορολόγηση. Ας εμποδίσει πρώτα την καταφυγή πολιτών της στα τουρκικά
δικαστήρια. Ευτυχώς υπάρχουν οι
οδοδείχτες. Ο Διγενής Μόρφου έδωσε το
μάθημα: Δεν ξεπουλούμε την περιουσία μας εκατομμυρίων στα κατεχόμενα, κι ας
κλείσουμε το σωματείο. Η γη ανήκει στους
Έλληνες της Κύπρου που κινδυνεύουν να διαγραφούν από το χάρτη. Και δε θα
υπάρχει κανένας αγρός του κεραμέως να μας θάψουν.
