Απλοί λόγοι κι ανθρώπινοι
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Κεραυνός σε τραμουντάνα ήταν ο πρώτος
του Δήκο, όταν ζήτησε να τεθεί η διζωνική δικοινοτική
ομοσπονδία ως το ιδανικό στο οποίο επιποθεί η ψυχή του να εγγίσει, όσο δυνατόν.
Ύστερα από το φυλλάδιο που εξέδωσε τω καιρώ εκείνω η κυβέρνηση, για να
κατανοήσουμε το περιεχόμενο του πολυσυζητημένου όρου, κι ύστερα από τις
εξετάσεις στις οποίες οι περισσότεροι παρακαθήμεθα και αποδεικνύουμε πως δεν κατανοούμε τι
σημαίνει αυτό με το οποίο θέλουν μερικοί να ζήσουμε, ήλθε ο κύριος Καρογιάν να
απαιτεί να περιληφθεί ο όρος στη συμφωνία των κυρίων και της κυρίας του
κεντρώου πολιτικού χώρου, και μάλιστα να μας υπενθυμίσει πως ηγέτες του ΔΗΚΟ
εργάστηκαν γι’ αυτή τη διζωνική δικοινοτική, παρά τις διαψεύσεις άλλων μελών του
ιδίου κόμματος, ενώ το κυβερνητικό κόμμα μάς θέτει προ του μονολήμματος διχοτόμηση
ή διχοτόμηση, αφού διζωνική καθ’ ημάς είναι άλλη ονομασία της διχοτόμησης.
Η απαίτηση του κυρίου Καρογιάν έδειξε
πως στα κόμματα το μέγιστο λόγο, και την τούρτα και το κεράσι, έχει ο αρχηγός, ο οποίος μπορεί να δέχεται τα πυρά
των αντιφρονούντων μέσα στο κόμμα του αλλά άσφαιρα. Δεύτερον, έδειξε πως μια
δράκα ανθρώπων, που μπορούν να αναρριχηθούν παντοιοτρόπως στα υψηλά δώματα των
κομμάτων, μπορούν να πάρουν στο λαιμό τους όλο τον ελληνικό κυπριακό λαό, αν
έχουν λανθασμένες τις κρίσεις, ή να τον
σώσουν, αν έχουν τη θέληση και την ευθυκρισία και προσόντα ων ουκ έστιν αριθμός.
Τρίτον, φανερώθηκε και πάλι πως εκείνο το όχι του δημοψηφίσματος, άρα η θέληση
των δύο τρίτων του ελληνικού κυπριακού λαού, όχι μόνο δεν παίζεται απλώς στα ζάρια αλλά καταπατείται, καταβαραθρώνεται,
ενταφιάζεται άνευ μηνύματος αναστασίμου.
Γι’ αυτό και ορθώς ετέθη το ερώτημα:
αν ο κύριος Χριστόφιας θα μας οδηγήσει στη διζωνική δικοινοτική, αν ο κύριος Αναστασιάδης
θα μας οδηγήσει στη διζωνική δικοινοτική, αν ο κύριος Καρογιάν θα μας οδηγήσει
στη διζωνική δικοινοτική, κατά τι διαφέρει το κέντρο από τους πόλους και γιατί
διαγκωνίζονται ποιος θα μας οδηγήσει πρώτος στο τουρκοποθούμενο;
Ας επανατοποθετήσουμε όμως τα
πράγματα στη βάση τους. Αν ο κύριος Έρογλου μας διαμηνύει πως έχει κράτος και
δεν μπορεί να το καταργήσει, τι απαντούμε εμείς που έχουμε κράτος, μέλος του ΟΗΕ και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης
ολόκληρο; Τι απαντά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που ορκίζεται πίστη στο Σύνταγμα
και στην ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν συζητά κατάργησή της ή
μεταποίησή της; Πώς θα αποκτήσει οντότητα το τουρκοκυπριακό παραμόρφωμα,
κτισμένο στα εδάφη και στις περιουσίες μας,
ενώ θα απολέσουμε οι έχοντες, με κίνδυνο την εξαφάνισή μας από το χάρτη;
Ποιος δέχεται λύση με ακρωτηριασμένα τα
δικαιώματά του, όπως κι αν ονομάζεται αυτή;
Σε τελευταία ανάλυση, την Κυπριακή
Δημοκρατία υπερασπιζόμαστε, το τελευταίο οχυρό μας, τα ανθρώπινα δικαιώματά μας,
αυτά έχουμε, μ’ αυτά θα περάσουμε, δεν τα συζητούμε αφού είναι η ίδια η ύπαρξή μας.
Κι αν θέλουν οι τουρκοκύπριοι, ας επανέλθουν στο υπάρχον κράτος, και διαβατήρια
έχουν και ταυτότητές του. Εμείς χρέος έχουμε να σεβαστούμε το κράτος μας -με
πρώτους τους κυβερνώντες- και καλούμε το
παγκόσμιο να κατανοήσει τη μεγάλη αυτή αλήθεια, την οποία όλα τα κράτη και ο
ΟΗΕ οφείλουν να σέβονται, γνωρίζοντας το «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», ή «κοινή
η τύχη και το μέλλον αόρατον». Δεν αυτοδιαλυόμαστε για κανενός το χατίρι,
ιδιαίτερα του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών που τάχθηκε να εφαρμόζει τα
ψηφίσματά του και όχι να τα παραποιεί, ή για χατίρι των εχθρικά διακείμενων δύο εγγυητριών μας
δυνάμεων, οι οποίες εγγυήθηκαν την εδαφική ακεραιότητα και το ενιαίο της
Κυπριακής Δημοκρατίας και όμως παθιάζονται πώς να τη διαλύσουν ή καταλύσουν.
Λόγοι απλοί κι ανθρώπινοι. Μπορεί το περιεχόμενό τους να μας το εγγυηθεί η
κεντρώα πτέρυξ;
