ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΣΚΟΥΝΤΡΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΩΝ
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Ο μεγαλύτερος σκούντρος του Ελληνισμού της Κύπρου είχε κάτι στα ελληνικά, λένε, να πει στη γυναίκα του, τις τελευταίες του στιγμές, πως εκεί στα Κατεχόμενα «υπάρχει κράτος». Οι δικοί μας, που κινούν τα πόδια πριν καβαλικέψουν στο θώκο, ή και καβαλικεύουν, θα’ χουν κάτι περήφανο να πουν στα έτερα μισά τους, ας είναι και σε οποιαδήποτε γλώσσα, γλωσσομαθείς και δόκτορες και κοσμογύριστοι που’ ναι;
Του’ βαλαν ένα στόχο, του σκούντρου, δεν μετακουνήθηκε ούτε ρούπι, χρησιμοποίησε κάθε θεμιτό κι αθέμιτο προπάντων μέσο για να τα καταφέρει, απόδειξη πως ο κύριος Γενικός εν γνώσει μας αφέθηκε να πατά στο κόκκινο χαλί για να μπει στο «λεγόμενο», ύστερα οι εξ Ευρώπης εγείρουν θέμα απευθείας εμπορίου, ο Έρογλου και οι συν αυτώ μιλούν για το σχέδιο β, και τώρα, βρισκόμενοι εμείς κυριολεκτικά ανάμεσα σε γκρεμό και ρέμα, (το λεγόμενο δίλημμα) προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας έκαμαν, ή καλύτερα τι παθαίνουμε με τις υποχωρητικές πολιτικές μας, τα δώρα άνευ αντιδώρων, τα παραφουσκωμένα μπαλόνια της Λήδρας και των Κοκκίνων, τις προσφορές, τις εκ περιτροπής προεδρίες, τις συνομιλίες με την κινούμενη άμμο ως βάση. Με δυο καφέδες η λύση, μ’ ένα ουζάκι το όραμα!
Κι όλα αυτά τώρα τελευταία. Γιατί το κατρακύλισμα άρχισε πολύ πιο πριν. Ποιος ήταν ο στόχος του αγώνα της ΕΟΚΑ; Ποιοι θυμούνται τη λέξη Ένωση, για την οποία θυσιάστηκαν τα καλύτερα παλικάρια του τόπου; Κι η ένωση γκρεμίστηκε στην ανεξαρτησία και ύστερα συγκρατήθηκε για λίγο στο ενιαίο κράτος και τώρα πρόσω ολοταχώς για διζωνική δικοινοτική! Αλλά το όραμα του σκούντρου ήταν δύο κράτη που θα ενωθούν, αν ποτέ αποδεχτούμε τους όρους και την υποταγή στη μειοψηφία, που τείνει να γίνει υπερπλειοψηφία με τη διαρκή εισβολή των εποίκων- η εισβολή συνεχίζεται- τη συνηθίσαμε κι αυτήν!
Και το ερώτημα πάλι και πάλι βασανιστικό: Τι θα’ χουν να πουν όλοι όσοι προετοιμάζονται για το θώκο, κι όσοι τώρα βρίσκονται σ’ αυτόν, στο έτερό τους ήμισυ, όταν θα’ ρθει η ώρα κι η σταλαμή, από την οποία κανένας δεν ξεφεύγει, θνητός όντας; Και βέβαια πρώτα πρώτα θα πρέπει να θυμηθούν τον όρκο: «Διαβεβαιώ επισήμως πίστιν και σεβασμόν εις το Σύνταγμα και τους συνάδοντας αυτώ νόμους και εις την διατήρησιν της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητος της Κυπριακής Δημοκρατίας.»
Θα μπορούν να πάρουν όρκο πως τήρησαν τον όρκο τους; Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία την οποία οραματίζονται είναι η Δημοκρατία στης οποίας το Σύνταγμα ορκίζονται; Η εκ περιτροπής προεδρία σχετίζεται με τον Πρόεδρο, όπως ορίζεται στο Σύνταγμα στο οποίο ορκίζονται; Τα ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι σεβαστά, όπως είναι καταγεγραμμένα στο Σύνταγμα στο οποίο ορκίζονται; Κι όταν θα ρθει ώρα να συντύχουν και για τις εγγυήτριες εκείνες; Τι εγγυήθηκαν, και γιατί τώρα να επανεγγυηθούν; Τι; Το δεύτερο σφαγιασμό μας;
Όταν λοιπόν θα αποδεικνύονται επίορκοι, αστόχαστοι, ασυνεπείς, καταστροφείς του τόπου, της Ιστορίας και των ανθρώπων του, προπάντων του ήθους των πολιτών που συνήθισαν να κυβερνώνται από ανίκανους, σε οποιαδήποτε γλώσσα απολογηθούν για το βίο τους, μόνο την αναξιότητά τους θ΄αποκαλύπτουν. Τουλάχιστον να την συνειδητοποιήσουν πριν είναι αργά, και για κείνους και για μας, ότι, κατά το Μακρυγιαννέικο, όταν χαθεί η πατρίδα μου, ούτε αυτοί θα μας έχουν υπήκοους ούτε εμείς θα τους έχουμε Προέδρους!
