ως πότε

 

Είτε ισχύει είτε όχι το πλατωνικό «λογικό -θυμοειδές- επιθυμητικό»,                                                         μόλις πάει κανείς να κόψει στον ευλογημένο τόπο μας  «ἲλλαντρον καβάτζ'ιν,                                        τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.»

Όση λογική κι αν θέλουν να προβάλουν όσοι χωρίς αιδώ θεραπεύουν δήθεν,  ή φροντίζουν ή υπηρετούν την επιστήμη και την αλήθεια,

ψευδοξαγρυπνώντας  για την ασφάλεια και την ακεραιότητά μας,

με τα ανίερα όμως λόγια τους αγγίζουν, θίγουν, ιερά και όσιά μας,

τότε πετάγεται μέσα από το θυμοειδές, μέσα από τις ρίζες της Ιστορίας, του γένους, της ευψυχίας, της ανδρείας, του πόθου για ελευθερία,                                                                                                              όχι μια μα χίλιες φωνές, που εκφράζουν τα τρίσβαθά μας,                                                                          χύνοντας τη χολή ενός προδομένου και καταπιεσμένου λαού                                                                          και καίοντας με αυτήν τους οσφυοκάμπτες: «ως πότες παλικάρια!»

Θλιβερές συγκρίσεις

 Θλιβερές συγκρίσεις

Η Κύπρος ήταν από τη δεκαετία του 1950 κέντρο διελκυστίνδας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, με επιθεωρητές την Αγγλία και τις ΗΠΑ, η Αγγλία για την προστασία των συμφερόντων και βάσεών της και οι ΗΠΑ ως εκπροσωπούσα το ΝΑΤΟ και τα συμφέροντά του στην περιοχή, με σπουδαιότερο βέβαια τη μη διαμάχη ανάμεσα στους συμμάχους Ελλάδα και  Τουρκία.

Από το 1821 η Κύπρος, έχοντας συνείδηση της ελληνικότητάς της, ήθελε να μετάσχει ενεργά στις επαναστατικές ενέργειες του έθνους, η εγγύτητά της όμως προς την Τουρκία δεν επἐτρεπε ἀμεση συμμετοχή στον απελευθερωτικό αγώνα, εξ ου και η σοφή τοποθέτηση του αρχιεπισκόπου Κυπριανού, να συμβάλουμε οικονομικά και υλικά στον αγώνα, έστω κι αν αυτό μας στοίχισε την μη συμπερίληψή μας στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, παρά τις προσπάθειες του Καποδίστρια, ο οποίος, μιλώντας το 1827 για τα όρια της Ελλάδας έλεγε: «Τα όρια ταύτα από του 1821 καθορίζονται υπό του αίματος του εκχυθέντος εις τα σφαγεία των Κυδωνιών, της Κύπρου, της Χίου, της Κρήτης, των Ψαρών και του Μεσολογγίου και εις τους πολλούς κατά γην και κατά θάλασσαν αγώνας, διά των οποίων εδοξάσθη το ανδρείον τούτο έθνος»

Και ενώ οι Έλληνες της Κύπρου έσπευδαν σε όλους τους ένοπλους αγώνες του ελληνισμού, όπως και ο ελληνικός λαός μετείχε διαφοροτρόπως στους αγώνες του κυπριακού ελληνισμού, το ίδιο δεν συνέβαινε με τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες, από Ελευθερίου Βενιζέλου και εξής, όχι μόνο απείχαν των ενωτικών μας αγώνων αλλά και μας απέτρεπαν από το να επιζητούμε την ένωση με την Ελλάδα, αφού αυτή ήταν υποχρεωμένη πολιτικά και στρατιωτικά και χρεωμένη οικονομικά απέναντι στην Αγγλία ιδιαίτερα, μια Ελλάδα που εξερχόταν του απελευθερωτικού της αγώνα καταχρεωμένη, όπως και μετά από κάθε άλλο πόλεμο, εμφύλιο ή παγκόσμιο.

Την τύχη των τόμων του ενωτικού δημοψηφἰσματος του 1950 την ξέρουμε, δεν τους  δέχτηκε η ελληνική κυβέρνηση, ο αγώνας της ΕΟΚΑ μπορεί να συνελήφθη ως ιδέα στην Ελλάδα και να στάληκαν όπλα εδώ για τον αγώνα, δυστυχώς όμως και η ιδέα της διχοτόμησης συνελήφθη επίσης από την πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα, Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ευάγγελο Αβέρωφ. Η αντίθεση των στάσεων του ελληνικού λαού και της ηγεσίας του είναι ολοφάνερη. Και οι οπισθοχωρήσεις και ελλαδικές πολιτικές αποτυχίες δεν έχουν τέλος, με τις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου, και τις δικές μας αστοχίες.

Πρώτη μεγάλη μας οπισθοχώρηση η από ενώσεως εις ανεξάρτητο κυπριακό κράτος. Και ύστερα από αγώνες και θυσίες το 63 και 67, φτάνουμε στο χουντικό πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή, τα μεγαλύτερα και καταστρεπτικότερα πλήγματα στην όλη ιστορική διαδρομή του νησιού μας.

Έκτοτε αρχίζει άλλη μεγάλη κατρακύλα, η απομάκρυνση από την αρχική θέση για ένα ενιαίο κράτος και η αποδοχή της λύσης μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, που αναγνωρίζει την πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων και αποδέχεται μια μορφή εσωτερικού γεωγραφικού διαχωρισμού.

Σε αντίθεση με την καθοδική πορεία της ελληνικής κοινότητας, οι Τούρκοι, από τη δεκαετία του 1950, εφαρμόζοντας κατά γράμμα και με συνέπεια την Ἐκθεση Νιχάτ Ερίμ, από μειονότητα του 18% του πληθυσμού της Κύπρου κατεσπαρμένη εδώ κι εκεί στο νησί, κατόρθωσε να καταλάβει με την επίθεση της Τουρκίας το 40% του εδάφους μας, με τη βίαιη μετακίνηση να εγκατασταθεί στο βόρειο μέρος του νησιού και να απαιτεί αναγνώριση δικής της κρατικής υπόστασης.

Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, η πολιτική της Άγκυρας, ανεξαρτήτως της εκάστοτε κυβέρνησης (είτε κεντροδεξιάς, είτε κεντροαριστερής, είτε στρατιωτικής), ακολούθησε με συνέπεια τις κατευθυντήριες γραμμές του Ερίμ με την κατάρρευση της δικοινοτικής διακυβέρνησης του 1960, τη  δημιουργία τουρκοκυπριακών θυλάκων, τη γεωγραφική διχοτόμηση, την προώθηση της λύσης δύο κρατών, με απώτερο σκοπό τον  στρατηγικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου.

Ύστερα από όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως έχουμε απόλυτη ανάγκη ενός σχεδιασμού απαλλαγής από την στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας, των εποίκων και των κάθε λογής επεμβάσεων, για να γίνουμε ένα φυσιολογικό κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο να ισχύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως σε όλα τα άλλα κράτη μέλη της Ευρώπης.

 

όλα τα είδαμε

 

Επειδή όλα σχεδόν τα είδαμε σ’αυτή την κοινωνία, δεν μας φαίνεται παράξενο που προβάλλεται καθημερινά σχεδόν στις εφημερίδες, μισή σελίδα φωτογραφία και κείμενο, ο αρχηγός μιας σπείρας. ενός παράνομου μορφώματος που αυτοονομάζεται «κράτος», τατάρ ονόματι, έτοιμος πάντα να κατασπαράξει, να υπερασπιστεί-άκουσον άκουσον- τον λαό του λέει, και δεν μας επιτρέπει να τον ενοχλούμε και να τον συγχύζουμε αυτό τον κλέφτη λαό, τον άρπαγα και δολοφόνο, τον βιαστή, και δεν ανέχεται να μη συνεργαζόμαστε, άρα να μην πέφτουμε στο επίπεδό του, είσαι παράνομος βρεεεεε, κατάλαβέ το, μόνο η τουρκία σε αναγνωρίζει!

Κι άλλη φορά το έγραψα, αν είναι ένας που παρανομεί σ’αυτό τον τόπο είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, οι υπεύθυνοι στον κάθε τομέα, κι εδώ το να διέρχονται τουρκοκύπριοι με τουρκοκυπριακή ταυτότητα είναι παρανομία, ντροπή για το κράτος μας, αποδοχή των τετελεσμένων, της παρανομίας και του ετσιθελισμού του τατάρ και των συν αυτώ. Μία είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν υπάρχει και δεν χωρεί δεύτερο κράτος σ αυτό το νησί, τόσο δύσκολο να τα καταλάβουν οι ιθύνοντες, οι αποδεχόμενοι παράνομες ταυτότητες; Πόσα να δούμε ακόμα, εκεί που νομίζαμε πως όλα τα είδαμε;

ξύπνα καημένε μου ραγιά και μην ξεχνάς τον Ερχιουμάν

 Ξύπνα καημένε μου ραγιά και μη ξεχνάς τον Ερχιουρμάν

Επειδή όλοι μια γενιά είναι, κάποτε πολλά ελπίσαμε στον Ταλάτ και τον Ακκιντζή, χωρκανοί, ομοϊδεάτες, παρασυρόμαστε από όσα λέει ο Τατάρ και ξεχνούμε πως υπάρχει και η αντιπολίτευση, ο Ερχιουρμάν.

Τι ωραία τα λέει αυτός: «Ο στόχος μας είναι μια ομοσπονδιακή λύση με δύο ιδρυτικά κράτη, δύο περιοχές και πολιτική ισότητα. Είμαστε ένα από τα δύο ισότιμα ιδρυτικά μέρη αυτού του νησιού. Ούτε την Πάφο θα εγκαταλείψω, ούτε τη Λάρνακα, ούτε τη Λεμεσό, ούτε τα δάση εκεί»

Όλα για τα τουρκιά, και θάλασσες και δάση και πόλεις και χωριά γιατί έχει όραμα ο άνθρωπος! «όραμα για ένα κοινό μέλλον και

«Δεν έχει σημασία πού γεννήθηκε κάποιος, ποιος είναι ο πατέρας ή η μητέρα του, ποιο κόμμα ψήφισε στο παρελθόν. Θα προχωρήσουμε μαζί με όλους όσοι θέλουν να χτίσουν το μέλλον σε αυτή τη γη».

Ούτε έποικοι ούτε γηγενείς! Όλοι μια γενιά. Παρόντες και μέλλοντες:

« Αυτός ο λαός θα είναι περήφανος για τον εαυτό του και θα έχει κύρος στα μάτια των συνομιλητών του. Οφείλουμε στα παιδιά μας να είναι περήφανα για τον εαυτό τους», είπε.

Ούτε κλέφτες ούτε βιαστές ούτε παράνομοι. Ὀλοι μια γενιά!

 

 

στρατοδικείο

 στρατοδικείο

Αν είναι ένας που πρέπει να προσαχθεί στο στρατοδικείο με την κατηγορία της έσχατης προδοσίας, είναι η Κυπριακή Δημοκρατία και οι υπεύθυνοι για την τροφοδοσία του τουρκικού στρατού στα Κόκκινα, για την ηλεκτροδότηση του στρατοπέδου και για άλλες παραχωρήσεις, σε μια επικίνδυνη περιοχή, της οποίας τη θέση και τη σημασία καλά γνωρίζουν όχι μόνο οι κάτοικοι Πύργου και Τηλλυρίας αλλά και όσοι πέρασαν από εκεί ή μελέτησαν την περιοχή, στην οποία κάθε χρόνο γίνονται πανηγύρια εις βάρος μας από τους Τούρκους με τις διευκολύνσεις του κράτους μας, την ώρα που εμείς, ενώ είχαμε ηρωικά αγωνιστεί και δεχτήκαμε τις αεροπορικές επιθέσεις και τις ναπάλμ, έπρεπε για λόγους αξιοπρέπειας και μόνο να βρισκόμαστε στις πλατείες και στις εκκλησιές για μνημόσυνα και τιμές στους νεκρούς της Τηλλυρίας και να επιβάλλαμε ολοήμερη σιγή στην περιοχή.

Τρόποι αντίστασης στην κατοχή υπάρχουν πολλοί, αποδεικνύουμε όμως καθημερινά πως συμφιλιωθήκαμε και με την κατοχή και με τους δυνάστες μας.   

ευθύνη

 ΕΥΘΥΝΗ

Γενικά, Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας στη δημόσια υπηρεσία και το εφαρμόζει συστηματικά είναι να αποφεύγει να αναλαμβάνει ευθύνη, οπότε αποφεύγει τα γραπτά και προτιμά τις προφορικές οδηγίες, εντολές, υποδείξεις, για να μην υπάρχει καμιά γραπτή απόδειξη στην οποία να στηριχθεί κάποιος και να τον κατηγορήσει.

Δεν είναι μόνο οι μεγάλες πυρκαγιές και οι μεγάλες ζημιές που υπέστη αυτό το κράτος, για τις οποίες  δύσκολα αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη, από ανωτάτων μέχρι κατωτἀτων, γιατί η τακτική της μη ανάληψης ευθύνης είναι μάλλον κανόνας.

Παραδείγματα που μένουν αξέχαστα από τα σχολεία, έρχεται μαθήτρια από την Περσία, δεν ξέρει καθόλου ελληνικά. τηλέφωνο από το υπουργείο να τοποθετηθεί στη δευτέρα λυκείου. Στείλετέ το γραπτά, άκου τι σου λέω.

Κάτι παρόμοιο με τις εκδρομές στην Ελλάδα, εκδρομές προβλήματα, όταν κάποτε μεταφέρθηκαν από ένα ξενοδοχείο σε άλλο μαθητές διότι το πρώτο ήταν πλήρως ακατάλληλο, ο πρώτος ξενοδόχος κατήγγειλε την υπόθεση στα δικαστήρια, εκλἠθη ο διευθυντής να παρουσιαστεί εν μέσω Ιουνίου στην Ελλάδα να δικαστεί, ζητείται η συμβουλή του γενικού εισαγγελέα, αφού δεν πρόκειται για προσωπική εκδρομή αλλά εκδρομή σχολείου, και ο γενικός απαντά,  μην εμπλέξεις το υπουργείο, να πας να δικαστείς, να υποστείς την ποινή και να σιωπάς.

Υπάρχουν βέβαια στο δημόσιο και οι υπεύθυνοι άνθρωποι που μοχθούν, αγαπούν τη δουλειά τους, σέβονται τον πολίτη, οπότε θα ήταν πολύ άσχημο να οδηγηθούμε στο γενικό συμπέρασμα, αν θέλεις να είσαι επιτυχημένος δημόσιος υπάλληλος, να είσαι ανεύθυνος

το λαμπρόν τζει που ππέφτει κρούζει

 Το λαμπρόν τζει που ππέφτει κρούζει.

Το ΄δαμε πολλές φορές στα χρόνια και στον τόπο μας, έστω από το 1958, το 1963, ιδιαίτερα το 74, κι ύστερα άρχισαν οι μετοχές, τα χρηματιστήρια, ο κόβιτ, πυρκαγιές και δυστυχήματα στον αέρα με το αεροπορικό εκείνο, στη θάλασσα και στη στεριά, καθημερινά δυστυχήματα στο δρόμο παρόλα τα φώτα της τροχαίας και τις κάμερες, φόνοι, βία και ναρκωτικά, και το τελευταίο με τα χωριά στη Λεμεσό, ενώ προηγήθηκαν άλλες πυρκαγιές, ο παθός δεν είναι μαθός, αφού δεν μαθαίνουμε, τι να μάθουμε, τόσα πάθαμε!

Κανένας, όση συμπάθεια κι αν έχει, μοντέρνα «ενσυναίσθηση», δεν μπορεί να νιώσει το μέγεθος του πόνου, την οργή, τη λύπη, γιατί δεν είδε τις φλόγες, δεν τον άγγιξαν, δεν είδε το σπίτι του μπουρλότο, δεν χαροπάλεψε ούτε αγωνίστηκε να σώσει συνανθρώπους ή ζώα.

Τα τέτοια περιστατικά είναι πάντα αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης, κριτικής, αντεγκλήσεων, ευτυχώς όμως υπάρχει και η ανθρωπιά, οι οργανωμένες υπηρεσίες, οι εθελοντές, οι Άνθρωποι! Μπαίνουν μέσα στη φωτιά για να σώσουν άλλους. Και μπράβο τους. Μειώνουν το κακό στον κόσμο.