μαχαίρια

 

Μαχαίρια

Η γιαγιά παπαδιά, αργότερα έμαθα πως το όνομά της ήταν Ειρήνη, στετέ παπαθκιά, πού να ήξερα πως δεν ήταν το όνομά της, μαυροφορεμένη πάντα, με την τσέπη στην ποδιά, εκεί το λαπηθιώτικο τσιακκούδι, μάλλον με κέρατο κριαριού, το είχε εις πρώτη ζήτηση, έκοβε το ψωμί, κομματάκι κομματάκι όταν άρχισε να στερείται οδόντων, το κρεμμύδι, το χαλλούμι καμμιά ντομάτα ή αγγούρι, φρούτα δεν θυμάμαι να είχε ποτέ στο σπίτι, το βρισκούμενο και το σπιτικό, το παραγόμενο, έπαιρνε τις κατσίκες στη βοσκή στο περβολούι ή στου Ματσάγγου, εκεί ήταν πάντα ο παππούς παπάς να ποτίσει, αυτός μόνο λόγχη στην αγία πρόθεση, εμείς αγοράζαμε κανένα στα πανηγύρια, να το’ χουμε στην τσέπη να κόψουμε καμιά κόλλα, σελίδες βιβλίου, πολύ του άρεσε του Τομαδάκη το ξεπαρθένεμα των βιβλίων, ομολογούσε στο αμφιθέατρο της Σόλωνος, και σήμερα, παίρνουν μαχαίρι στο σχολείο τα κοπέλια, μαχαιρώνουν συμμαθητές και συμμαθήτριες, ξένοι ή δικοί με το παραμικρό, το μαχαίρι εις πρώτη ζήτηση, ακόμα και εναντίον αστυνομικών, «ακονίζω μαχαίρια ψαλίδια», η φωνή του ακόμα στ’ αυτιά μου, στις γειτονιές της Χώρας, όταν δεν μιλούσαν στις τελετές αγγλικά, όταν μας έκαμναν επιθέσεις τα τουρκούθκια μισόγυμνα με τις ππάλες, ο κόσμος δεν ήταν εύκολος, ούτε απλός παλμός, αυτός μας μεγάλωσε, τον χαρήκαμε…και με τα τόσα βάσανα, πάλι η ζωή γλυκιά ΄ναι.

Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ

 Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Όσο να ΄ναι θα ενηλικιωθήκαμε, από τον καιρό που άρχιζαν οι ειδήσεις στο ραδιοφωνικό ίδρυμα, ένα ήταν, με το γνωστό «ο πρόεδρος της δημοκρατίας..» ως σήμερα που άρχισαν με τον Διονύση Σαββόπουλο, υπομονή πολλή έκαμαν εκεί απάνω στα ουράνια, να πάει κοντά τους να τραγουδά, για σύννεφα και αγάπες για φαντάρους και κοκόρια, αφάνταστα πράγματα, επανάσταση στο τραγούδι και στον στίχο, παρόλο το συνομήλικο, εμείς γεμίσαμε τ’ αφτιά με Θεοδωράκη και Χατζηδάκι και Ξαρχάκο και Λεοντή, μας ανέβασαν μουσικά, εξέφρασαν εποχή και κόσμο, ύστερα ήρθε ο Νιόνιος, οι νεότεροί τον αγάπησαν με το δίκιο τους, διαβάζω τώρα στίχους του και απορώ, δεν έμεινε θέμα, όλα του κόσμου τα παράξενα γίνονταν οικεία, το αιώνιο παιδί, η μεγάλη χαρά της δημιουργίας, Καλό ταξείδι Νιόνιο.

η ττενέκκα

 

Αντάν τζι αρκέψαν να μετρούν κατάμαυρην ττενέκκαν

έναν κοράκιν έκραξε, μαζί με τη σουλτάνα,

«Χωρίς αυτήν το τίποτε,  

χωρίς αυτήν ο πόλεμος, καταστροφή τζιαι Γάζα.»

Τζι έναν κοντόν κοντούτσικον και χαμηλοβρακάτον

Επήεν ίσια την βουλήν, επήεν τζιαι στον λόφον

Τζι είπεν τους «ο πραματευτής εβκέην ο τζιαινούρκος

Τρώτε τζια πίννετε άρκοντες τζι έ τες συνομιλίες!

Έχω σας δειν:  να κρώννεστε του τουρκουθκιού του νέου

Καλοκρατάτε τζι έρκεται τζια της λυσός η μέρα.»

Π ’ ακούσασιν οι νούσιμοι χτυπούν τες τζιεφαλάες

Πάνω στους τοίχους, στα τεισιά,

Τζιαι πιτσικλιάζουν τα στενά με τα μυαλά πο’ μείναν

Εχάσαμεν τον νουν μας.  

 

                                               

Κλεοπάτρα Μακρίδου, Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη

 Κλεοπάτρα Μακρίδου, Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη

Ποίηση, εκδόσεις Κουκκίδα

Ύστερα από τα ποιητικά έργα για τον Δώρο Λοΐζου και την Πίτσα Γαλάζη, η Κλεοπάτρα Μακρίδου μας προσφέρει  το «Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη», μια θεματική των παθών του τόπου μας ποιητική εξομολόγηση αλλά και  με διεισδυτική ματιά προσπάθεια να εισχωρήσει στην ουσία του ποιητικού έργου του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, στο περιεχόμενο, τη γλώσσα και την τεχνική του.

Με  τον ποιητή φαίνεται να συμπορεύτηκε για χρόνια, αφού βίωσαν πολλά κοινά, τα ίδια ή παρόμοια γεγονότα στην Κύπρο. Η ενσυναίσθηση όχι μόνο προσθέτει γνώση και πλούτο αλλά και συντελεί στην ποιητική αυτογνωσία.

Πολύτομο και ποικίλο το έργο του Χαραλαμπίδη, γι’ αυτό και αναπόφευκτη η επιλογή και αναφορά της Κλεοπάτρας σε γνωστά ποιήματά του, στις ελληνικές ποιητικές του ρίζες, στην μαθητεία του στους μεγάλους, από Όμηρο ως Σολωμό και άλλους.

Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης είναι γενικά αποδεκτός ως εθνικός ποιητής αλλά και πανανθρώπινος, με σεβασμό από τα πρώτα του έργα σε αρχές και στις αξίες του υψηλού.

 Η ποιήτρια εμμένει ιδιαίτερα σε ποιητικά έργα γνωστά, γραμμένα σε μια περίοδο προβληματική στις σχέσεις πατρίδας- Μητέρας και Κόρης, ενώ η διχόνοια ανάμεσα στο λαό επαναλάμβανε ιστορικές περιόδους παράλληλων βίων, Σμύρνης και Αμμοχώστου. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ο ποιητής ήταν υποχρεωμένος να αδράξει την ουσία των πραγμάτων, πνεύμα βαθύ και ερευνητικό, με πρωτότυπες συλλήψεις, σε αντίθεση με τους πολλούς πλανεμένους, προβολείς της προσωπικής τους αναξιότητας.

Η οικουμενική ποίηση του Χαραλαμπίδη στηρίζει το ένα πόδι στιβαρό στην Κύπρο και το άλλο στην περιφέρεια. Με λογισμό και με όνειρο περιδιαβάζει στους αρχαίους μύθους και μετατρέπει τα τραύματα σε στίχους.

Παρόλο που η Κλεοπάτρα Μακρίδου ασχολείται με τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη, δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς πως επηρεάζεται από την τέχνη και τεχνική του, αφού συνεχίζει με τη δική της φωνή να τραγωδεί τα κοινά της πληγωμένης μας πατρίδας.

Μεγάλο βάρος της ποιητικής παραγωγής και των δύο φέρει η προδοσία του ’74, ενώ άλλο σημαντικό πόλο αποτελεί ο διάλογος ανάμεσα στα συνειδησιακά συγκρουσιακά θέματα της ελληνικής εθνικότητας και της κυπριακής ταυτότητας.

Τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη η ποιήτρια βλέπει ως ιερέα κήρυκα,  που καθηλώνει τους πιστούς του με το ποιητικό του κήρυγμα, άρχοντα της ποίησης, δάσκαλο μοναδικό, με τον αναγνώστη του συνδημιουργό.

Η διχοτομημένη Κύπρος πληγώνει, καλεί όμως σε αξιοπρεπή στάση, εμμονή στο δίκαιο και απόλυτη αγάπη στα οράματα των ποιητών για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη.

Ενώ διεξάγει το δικό της αγώνα η ποιήτρια παρακολουθεί και ξέρει πώς συμπεριφέρονται οι άλλοι, τις αξίες και τα ιδανικά τους, σκέψεις που οδηγούν τον λόγο της σε λακωνικές ρήσεις αλήθειας και γενικής ισχύος.

Στο τέλος η ποιητική πορεία των δυο ποιητών αποτελεί επιστέγασμα του αγώνα τους για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Γενικά μπορούμε να πούμε πως η Κλεοπάτρα Μακρίδου επιλέγει τελευταία πολύ δύσκολα θέματα, ποιητικά αναστήματα σφραγίδες εποχής. Η προσπάθεια σύλληψης της ουσίας ενός ανθρώπου, ιδιαίτερα της ποιητικής του ιδιοσυγκρασίας, των πηγών της έμπνευσης, της εκφραστικής του δύναμης, όλα αυτά απαιτούν κριτική δύναμη αλλά και αντικειμενικότητα, για να επιτύχει το έργο τη γενική αναγνώριση και την καλή έξωθεν μαρτυρία.

Παραδείγματα ενασχόλησης ποιητών με άλλους ομότεχνους βρίσκουμε στην αρχαιότητα αλλά και στη σύγχρονη ποιητική παραγωγή, Ελλήνων και ξένων.

Για τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη γράφτηκαν και γράφονται διδακτορικές διατριβές στα πανεπιστήμια, γίνονται διαλέξεις, εκδίδονται βιβλία.

Από την πολλή αγάπη της για την ποίηση και για τον ποιητή προστίθεται τώρα και  αυτό το έργο της Κλεοπάτρας Μακρίδου,  «Γράμμα στον Κυριάκο Χαραλαμπίδη».

Στέλιος Παπαντωνίου

κωμικοτραγικά

 

κωμικοτραγικά

Είναι Φειδίας, είναι Αριστοφάνης, διακωμωδεί το σύστημα και τον εαυτό του, είναι κριτικός και καυστικά σατιρικός, ή έρχεται από τα μαύρα μεσάνυχτα της άγνοιας και δεν συνειδητοποιεί ούτε χρόνο ούτε τόπο ούτε καταστάσεις μέσα στις οποίες ζούμε;!

Μπορεί οι λεγόμενοι πολιτικοί μας να μην είναι οι δημαγωγοί της αρχαιότητας, με τις λίγες γνώσεις για όλα που έχουν, καθοδηγούνται από τη γραμμή του κόμματός τους και εκφράζουν το κόμμα, γι’ αυτό ξέρουμε τι θα πουν πριν το πουν, με την ξύλινη γλώσσα, από τη μια βουτηγμένοι στα προβλήματα του τόπου κι από την άλλη στην έγνοια τους να φαίνονται αρεστοί στον κόσμο, ξανάρχονται εκλογές.

Η τραγωδία της Κύπρου, των Ελλήνων της Κύπρου, είχε και την είσοδο και τα επεισόδια, την κορύφωση και τις ανατροπές ή περιπέτειες, την αναγνώριση των πρωταγωγιστών με τα λάθη τους, την έξωση, τη σκλαβιά, την αιχμαλωσία, όσα μια τραγωδία περιέχει, γι’ αυτό και θα περίμενε  κανείς να έχουμε μάθει ως παθόντες, συχνά πυκνά όμως έρχεται η διάψευση, όχι μόνο δεν μάθαμε αλλά και αυτοτρωγόμαστε, μασούμε οι ίδιοι ηδονιζόμενοι τις σάρκες μας, απόδειξη πολλά γραφόμενα πολλών, που φανερώνουν το επίπεδο στο οποίο καταντήσαμε, ίδιο του Φειδία, εκπροσώπου μιας εποχής φαρσοκωμωδίας που θέλει να κρύψει την τραγικότητα μέσα στην οποία ζούμε.

 

 

Ειρήνη

Περιμένω να δω διαδηλώσεις χαράς και αγαλλίασης για την ειρήνη που επιτεύχθηκε στην περιοχή μας, Ισραήλ και Παλαιστίνη, με πρωτεργάτη τον αμερικανό πρόεδρο Τραμπ, τίποτε δεν βλέπω τίποτε δεν ακούω, φαίνεται πως και η ειρήνη πρέπει να είναι κατασκευασμένη made in nonamerica, χτες ακόμα ήταν γεμάτοι οι δρόμοι, καλύτερα τα δρομάκια με διαδηλωτές, σήμερα ούτε ρουθούνι, ας είναι και για τον Πρόεδρό μας  που παρέστη στη συγκέντρωση των αρχηγών κρατών, για τον Μητσοτάκη ούτε λόγος, όλοι θέλουν να τον φαν και τους καταβροχθίζει, άλλο αυτό, τρελός κόσμος, κι η ειρήνη λοιπόν κάθεται και κλαίει που δεν της βρίσκουν την ίσια της, πρέπει κι αυτή να είναι έγχρωμη, κόκκινη ή μπλε, ρούσα ή αμερικάνα pax, ευτυχώς υπάρχουν τα μέσα μαζικής έκφρασης κι  οι μάζες λεν τα δικά τους να ξεθυμάνουν και ξεθυμαίνουν. Κι αυτά έγχρωμα. Μαύρα κατάμαυρα.

ποιος να του το πει

 

ΠΟΙΟς ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΕΙ

Μεγάλη η θλίψη στα κατεχόμενα εδάφη μας στα οποία θρονιάστηκε η παρανομία, γιατί το ψήφισμα για δύο κράτη που σκαρφίστηκε η Τουρκία θα περάσει κατά πλειοψηφία και όχι ομόφωνα από τη λεγόμενη βουλή τους.  

Ανάλογο ψήφισμα στην τουρκική εθνοσυνέλευση πέρασε με ομοφωνία.

Δυο γαίδούρια μάλλωναν σε ξένο αχυρώνα.

Σκεφτείτε τι ανατροπές στις δημοκρατίες, όταν  το 18% ενός πληθυσμού αποφασίζει για την τύχη του 80% σε μια βουλή ανύπαρκτη, αφού καμιά άλλη χώρα δεν την αναγνωρίζει.

Και να έχεις τον  Ερσίν Τατάρ να λέει πως: «Με την πλήρη στήριξη της Τουρκίας υπάρχουν δύο κράτη, δύο λαοί, δύο χωριστές δημοκρατίες. Πρέπει όλος ο κόσμος να το σεβαστεί αυτό».

Το 80% οι Έλληνες του νησιού να υπακούν στο 18 και όλος ο κόσμος να σεβαστεί ένα ανύπαρκτο κρατίδιο και τις αποφάσεις του. Αν είναι δυνατόν

Αλλά ποιος να του το πει!!!