ξενη χωρα

 

ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ

Δεν θα σας κάνουμε όλους αποφοίτους του Αθήνησιν Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, οπότε μπορείτε ελαφρά τη νοήσει να λέτε «ένα πανεπιστήμιο ξένης χώρας έρχεται και ζητά οικήματα στο κέντρο της πρωτεύουσας».

Να όμως που για χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου το Πανεπιστήμιο Αθηνών για χρόνια ήταν το μόνο που ήξεραν και στο οποίο σπούδαζαν και σπούδασαν δωρεάν. Γι΄αυτό και χρειάζεται λίγος σεβασμός όταν αναφέρεστε σ’αυτό. Γιατί ζώντας στην Αθήνα δεν ήταν μόνο το πανεπιστήμιο κέντρο παιδείας αλλά ολόκληρη η αθηναϊκή ζωή της δεκαετίας του εξήντα, αυτήν ζήσαμε, με Χατζηδάκι Θεοδωράκη, Εθνικό θέατρο, Κατίνα Παξινού, Αλέξη Μινωτή, Συνοδινού, Κατράκη και ποιους και ποιους μεγάλους και αθάνατους των τεχνών. Κινηματογραφικές ταινίες πάσης προέλευσης, βραβευμένες και σταθμούς του κινηματογράφου.

Γι’ αυτό, ξένη χώρα να λέτε τη χώρα στην οποία σπουδάσατε, όχι όμως την Ελλάδα! Ἐλεος πλέον μαζί σας!

βερμουδες

 

Ήταν μια κάποια περηφάνια να πάμε στο Γυμνάσιο, εν πρώτοις θα φορούσαμε μακρύ γκρίζο παντελόνι, σημάδι ότι μεγαλώσαμε πια, δεν υπήρχαν τότε βερμούδες, κάτι κοντά μας έραβαν οι μανάδες μας, άλλα τρία κάρτα άλλα λίγο πιο πάνω από το γόνατο, ήταν και οι καιρός της αλατζιάς, και βέβαια δεν σκεφτόμαστε απεργίες και τέτοιες διαμαρτυρίες για τα ελάχιστα αυτά, αφού είχαμε αγώνα εναντίον των Εγγλέζων, κι οι απεργίες και διαδηλώσεις είχαν το σκοπό τους, έξω οι Άγγλοι από την Κύπρο, ένωση και μόνον ένωση.

Το τι γίνεται σήμερα στα σχολεία, μάλλον μόνο οι Υπουργοί Παιδείας τα βλέπουν με τα καλά τους μάτια, οι πολλοί υπόλοιποι, οι παλιοκαραβάνες στο επάγγελμα ξέρουμε τι σημαίνει σχολείο, μαθητές και μαθήτριες, μια ζωή όλο απρόοπτα, κανείς δεν ξέρει τι θα κατεβάσει ο νους του καθενός και της καθεμιάς, σχολείο και πειθαρχία μάλλον αδύνατον, ήταν βέβαια καιροί αγώνων και πραγματικών θυσιών για την εκπαίδευση, ιδιαίτερα μετά το 74, μέσα στις δυσκολίες και την σκληρή πραγματικότητα, πέρασαν τα χρόνια, συνηθίσαμε την κατοχή, μπαινοβγαίνουν τόσοι στα κατεχόμενα, άλλοι πειράζονται να μιλάς για ελευθερία, κι έτσι μένει πολύς καιρός για τους αργόσχολους να απεργούν για τα αρκοντίσια και τις βερμούδες.

ως πότε

 

Είτε ισχύει είτε όχι το πλατωνικό «λογικό -θυμοειδές- επιθυμητικό»,                                                         μόλις πάει κανείς να κόψει στον ευλογημένο τόπο μας  «ἲλλαντρον καβάτζ'ιν,                                        τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.»

Όση λογική κι αν θέλουν να προβάλουν όσοι χωρίς αιδώ θεραπεύουν δήθεν,  ή φροντίζουν ή υπηρετούν την επιστήμη και την αλήθεια,

ψευδοξαγρυπνώντας  για την ασφάλεια και την ακεραιότητά μας,

με τα ανίερα όμως λόγια τους αγγίζουν, θίγουν, ιερά και όσιά μας,

τότε πετάγεται μέσα από το θυμοειδές, μέσα από τις ρίζες της Ιστορίας, του γένους, της ευψυχίας, της ανδρείας, του πόθου για ελευθερία,                                                                                                              όχι μια μα χίλιες φωνές, που εκφράζουν τα τρίσβαθά μας,                                                                          χύνοντας τη χολή ενός προδομένου και καταπιεσμένου λαού                                                                          και καίοντας με αυτήν τους οσφυοκάμπτες: «ως πότες παλικάρια!»