Ήταν και το
καλάμι στα μικράτα μας ένα δώρο της φύσης, μάθαμε κάποτε να ανοίγουμε με το
σουβλί - βαλμένο προηγουμένως στη φωτιά-
τρύπες στο καλάμι και να φτιάχουμε το πιδκιάβλι μας, τον αυλό, μα τέτοια μέρα
θυμόμαστε βέβαια την πιτσίκλα, να καταβρέξουμε ο ένας τον άλλο, παρά πόδας και
η σίκλα -κουβάς-γεμάτη νερό, σε τελευταία ανάλυση αν τα βρίσκαμε σκούρα,
ρίχναμε από τον κουβά, τη σίκλα, καμωμένη από τους τενεκετζήδες τότε, πλαστικά
δεν είχαν βγει.
Πιτσίκλα λοιπόν,
κάποτε χρησιμοποιούσαμε και την πόμπα -τρόμπα αλλιώς -του ποδηλάτου, έκαμνε κι
αυτή τη δουλειά της, το καλάμι κομμένο στις άκρες, από τον ένα «κόμπον» μέχρι
τον άλλο, ανοίγαμε πλήρως το πίσω μέρος, μπροστά μια μικρή οπή, έμβολο μια
μικρή βέργα, στην άκρη της τυλιγμένο ρούχο, η βέργα μέσα στο καλάμι, τραβούσαμε
τη βέργα, γέμιζε νερό το καλάμι και πιτσικλιάζαμε, φωνές και χαρές κάποτε στον τόπον
τούτον που έκτοτε δεν είδε ούτε δροσιά ούτε νερό επιτρέπεται σήμερα να χρησιμοποιείς
να πιτσικλιάζεις, το νερό είναι ζωή κι όλα γύρα μας θυμίζουν ….καλά να περάσετε.
