αγιος Κάθμπερτ

 

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

Ὁ Ἅγιος Κάθμπερτ Saint Cuthbert of Lindisfarne

Ὁ Ἅγιος Κάθμπερτ, γεννημένος γύρω στὸ 634/635  πιθανότατα στὴ Νορθούμπρια τῆς Ἀγγλίας, εἶναι μιὰ σεβαστὴ μορφὴ τῆς ἀγγλικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Μοναχός, ἐπίσκοπος, ἐρημίτης συνδεδεμένος μὲ μοναστικὰ κέντρα ὅπως τὸ Melrose καὶ τὸ Lindisfarne, γνωστὰ καὶ ὡς Holy Island.

Ἀναγνωρίζεται ὡς εὐαγγελιστὴς τῆς Northumbria, μιᾶς περιοχῆς ποὺ περιλαμβάνει τμήματα τῆς σύγχρονης Βορειοανατολικῆς Ἀγγλίας καὶ τῆς Νοτιοανατολικῆς Σκωτίας.

Πρώιμη ζωὴ καὶ μοναστικὴ κλήση (περίπου 634-661.)

Μικρὸς ἦταν βοσκός. Τὸ 651 βίωσε ἕνα ὅραμα, εἶδε τὴν ψυχὴ τοῦ Ἁγίου Aidan, τοῦ σεβάσμιου ἱδρυτῆ τῆς Lindisfarne, νὰ μεταφέρεται στὸν οὐρανὸ ἀπὸ ἀγγέλους. Ύστερα ἀπό αὐτό ὁ Cuthbert μπῆκε στὸ μοναστήρι τῆς Νορθούμπρια Melrose (Mailros) τὸ 651 ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Ἡγουμένου St. Eata καὶ τοῦ δασκάλου του, Prior Boisil.

Ὁ Boisil καὶ ὁ Eata ἔστειλαν τὸν Cuthbert στὸ Ripon γιὰ νὰ ἱδρύσουν ἕνα νέο μοναστήρι. Τότε ὑπῆρξε διχασμὸς στὴν ἐκκλησία τῆς Ἀγγλίας μεταξὺ τῶν κελτικῶν παραδόσεων, τὶς ὁποῖες εὐνοοῦσε ὁ Cuthbert, καὶ τῶν ρωμαϊκῶν πρακτικῶν ποὺ ὑποστήριζε ὁ Wilfrid, ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία τοῦ ὁποίου ἦταν τό Ripon.

Εὐρύτερες σχετικές ἐκκλησιαστικὲς συζητήσεις κορυφώθηκαν στὴ Σύνοδο τοῦ Whitby. Τελικά, ὁ Wilfrid ἀνέλαβε τὸν ἔλεγχο τοῦ Ripon, ἐνῶ ο Cuthbert ἐπέστρεψε στή Melrose.

Τὸ 661 ἡ Μελρόουζ χτυπήθηκε ἀπὸ πανούκλα. Ὁ Cuthbert προσβλήθηκε, ἀλλὰ ἀνέρρωσε, ἐνῷ ὁ Prior Boisil ὑπέκυψε στὴν ἀσθένεια. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Boisil, ὁ Cuthbert τὸν διαδέχθηκε ὡς προηγούμενος.

Ἡ ἐπιβίωσή του ἀπὸ τὴν πανούκλα, ἰδιαίτερα ἐνῷ βοηθοῦσε ἐνεργὰ ἄλλα θύματα καὶ ἔκανε θαύματα σὲ ὅλη τὴν ὕπαιθρο, εἶχε ἑρμηνευτεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ὡς σαφὲς σημάδι θεϊκῆς προστασίας καὶ εὔνοιας.

Ἀπὸ Μοναχὸς Ἐπίσκοπος (661-687)

Ὁ Κάθμπερτ στὴ Σύνοδο τοῦ Γουίτμπι τὸ 663/664 ἀποφάσισε ὅτι ἡ ἐκκλησία τῆς Νορθούμπρια θὰ υἱοθετοῦσε ρωμαϊκὰ καὶ ὄχι κελτικὰ ἐκκλησιαστικὰ ἔθιμα, παρὰ τὴ δική του κελτικὴ παράδοση, στηρίζοντας τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου.

Τὸ 664 ὁ Cuthbert καὶ ὁ Abbot Eata πῆγαν στὸ Lindisfarne. Ὁ Eata ὑπηρετεῖ ὡς ἐπίσκοπος καὶ ὁ Cuthbert ἀναλαμβάνει τὸ ρόλο τοῦ προέδρου. Ἐκεῖ ὁ Cuthbert ἐφάρμοσε τὶς μεταρρυθμίσεις ποὺ διατάχθηκαν ἀπὸ τὸν Whitby, καθιερώνοντας ἕναν αὐστηρὸ μοναστικὸ κανόνα καὶ ἐπεξέτεινε τὶς εὐαγγελικές του προσπάθειες νότια, πρὸς τὸ Ντάραμ.

Τὸ 684 ὁ βασιλιᾶς Ecgfrith τῆς Northumbria τὸν διόρισε ἐπίσκοπο τοῦ Hexham. Ὁ Cuthbert, ἐρημίτης ἀπὸ τὴ φύση του, δἐν ἦταν εὐχαριστημένος ἀπό αὐτό τὸ ρόλο του.

Ἡ χειροτονία του ὡς ἐπισκόπου ἔγινε στὸ Γιορκ στὶς 26 Μαρτίου 685 προϊσταμένου  τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θεόδωρου καὶ ἕξι ἄλλων ἐπισκόπων.

Το ἐρημητήριο  Inner Farne καὶ ἡ  Σύνδεση μὲ τὴ Φύση

Ἡ ἀγάπη τοῦ Κάθμπερτ πρὸς τὴ μοναξιὰ διαμόρφωσε και τὶς πνευματικές του πρακτικές. Τὸ 676  ἐπιθυμώντας την μοναξιά και την προσευχή ἀποσύρθηκε στὸ Inner Farne, ἕνα ἀπομονωμένο νησάκι στὰ ἀνοικτὰ τῶν ἀκτῶν τῆς Northumbria.

Ἐπέστρεψε ξανὰ στὸ Inner Farne μετὰ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 686, ἐπιλέγοντάς το ὡς τὸ μέρος ὅπου θὰ πέθαινε τελικά.

Ἡ ζωὴ στὸ Inner Farne χαρακτηριζόταν ἀπὸ αὐστηρὸ ἀσκητισμὸ καὶ αὐτάρκεια. Ἡ φήμη γιὰ τὴν ἁγιότητά του μεγάλωσε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐρημίας του.  Ἕνα χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ ἐρημητηρίου τοῦ Cuthbert ἦταν ἡ ἀξιοσημείωτη ἁρμονία του μὲ τὴ φύση. Οἱ κύριοι σύντροφοί του στὸ Inner Farne ἦταν τὰ τοπικὰ πουλιά. Φημίζεται ἰδιαίτερα γιὰ τὶς ἐπιτυχημένες προσπάθειές του νὰ προστατεύσει τὰ πουλιά, ἰδιαίτερα τὴν πάπια eider, ἡ ὁποία στὴ συνέχεια ἔγινε γνὼστὴ ὡς "St. Cuthbert's [eider] πάπια" ἢ "κοτοπουλάκι τοῦ Cuddy" πρὸς τιμὴν του. Θεωρεῖται ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους συντηρητὲς τῆς ἄγριας ζωῆς.

Θαύματα 

Ἀμέτρητα θαύματα ἀναφέρθηκαν τόσο κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του ὅσο καὶ  μετὰ τὸ θάνατό του.

Σημαντικό  γεγονὸς ἦταν ἡ εὕρεση τοῦ σώματός του σὲ «ἀδιάφθορη» ἢ «τέλεια διατηρημένη» κατάσταση, ὅταν ἡ σαρκοφάγος του ἄνοιξε ἕντεκα χρόνια μετὰ τὸ θάνατό του τὸ 698 .  Αὐτὸ θεωρήθηκε ἀναμφισβήτητο  σημάδι ἁγιότητας. Αὐτὸ τὸν καθιέρωσε ὡς τὸν δημοφιλέστερο ἅγιο τῆς Βόρειας Ἀγγλίας.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στὶς 20 Μαρτίου.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

 

29 Μαΐου

 

29 Μαΐου

Ήταν μια πληγή από το δημοτικό σχολείο, όταν για πρώτη φορά διαβάζαμε το ποίημα για την αγιά Σοφιά, βλέπαμε τον πατριάρχη και το βασιλέα στα ψαλτήρια, το χερουβικό ύστερα το μάθαμε, πολύ το συνήθιζαν οι φιλόλογοι να διδάσκουν την τελική μετοχή με το «ὡς ὑποδεξόμενοι» και περιμέναμε τα καράβια να πάρουν την άγια τράπεζα, εκείνο το πάλι με χρόνια με καιρούς ποτέ δεν υποψιαστήκαμε πως θα το χρησιμοποιούσαν μερικοί ειρωνικά, και για την κατάστασή μας ύστερα από την εισβολή και κατοχή, εμείς μ’αυτά μεγαλώσαμε, και διαβάσαμε ύστερα Ιστορία και πολύ μελάνι είδαμε να χύνεται για να πειστούμε πως η περίοδος της τουρκοκρατίας ήταν πολύ ευγενική για το γένος των Ελλήνων, για τους ρωμιούς, κι άλλες διδακτορικές για το κρυφό σκολειό, ούτε αυτό υπήρχε, ήταν μια περίοδος πριν λίγα χρόνια που δεχόμασταν καθημερινά εγκεφαλικές επιθέσεις εγκεφάλων που μοχθούσαν να μας πείσουν πως όσα ξέραμε ήταν ένα ψέμα, όλα λάθος, κι εμείς, μη μπορώντας να ακυρώσουμε ούτε τη ζωή μας ούτε το χαρακτήρα που διαμορφώθηκε με αυτά και με άλλα σεβαστά για μας, είπαμε, στον μόνο που μπορώ να έχω εμπιστοσύνη είναι στον εαυτό μου, αυτός είμαι, αυτός έγινα, ό τι θέλουν οι άλλοι ας λεν, με συγκινεί ο θλιμμένος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ας ουρλιάζει ο διάδοχος του Μωάμεθ κάθε 29 του Μάη, εγώ γραικός γεννήθηκα γραικός θε να πεθάνω.

άπαγε, φλάσφημε

 

ΑΠΑΓΕ, ΒΛΑΣΦΗΜΕ

Επειδή πέρα από το να μας πάρουν το κεφάλι δεν έχει, κι αυτοί, οι οχτροί, μας πήραν την ψυχή ξεριζώνοντάς μας από τα πάτρια εδάφη, και δεν μιλούμε μόνο για χώμα αλλά για την ίδια τη ζωή μας γεννημένη, μεγαλωμένη, συνδεδεμένη με τον αέρα και τη βροχή, τις πέτρες και τις θάλασσες, τα βουνά και τους κάμπους, και προπάντων την εκκλησιά και τα σχολεία μας, τους γειτόνους και τους καφενέδες και τις διασκεδάσεις, τις θλίψεις και τις χαρές μας, αφού λοιπόν μας έκλεψαν όλα αυτά και μας έδιωξαν από τις εστίες και τα άλλα ιερά, τώρα τα θεωρούν δικά τους χωρίς την υπογραφή μας.

Τα κοτσάνια τα ονόματα των δικών μας ξέρουν και τα δικά μας, κληρονομικά πάππου προς πάππον και προς τον μικρότερο ακόμα εγγονό, όλα αυτά τα διεθνώς ισχύοντα και πατροπαράδοτα, έρχονται να τα ανατρέψουν, μόνοι τα λεν, μόνοι τα ακούν, και μάλιστα μάς κατηγορούν πως διώκουμε τους κλέφτες και κλεφταποδόχους, και παίρνουν το μαραζιάρικο ύφος οι αχόρταγοι, και απαιτούν, μόνο απαιτούν, γιατί δεν τους δόθηκε η απάντηση μια κι έξω, «με κλέφτες και φονιάδες δεν συνομιλούμε», αποκαταστήστε πρώτα την τάξη που επιδρομικά ήρθατε να αποκαταστήσετε και ύστερα να τα πούμε και εκ του σύνεγγυς και εκ του μακράν ή μακρόθεν.

Προς το παρόν παρανομείτε, το δήθεν κρατίδιο που φτιάξατε στα χώματά μας μόνοι το φτιάξατε, μόνοι το αναγνωρίζετε, και αναιδώς απαιτείτε από μας πρώτους να το αναγνωρίσουμε, με τα τρία Αλφα σας και τα ανάλογα, ω μέγα το μέγεθος της αναισχυντίας σας.

Κι επειδή πρέπει να είναι κανείς ταταρομανής να διαβάζει τις δηλώσεις σας, απέλθετε εις το πυρ το εξώτερον και τον βαθύτατον Τάρταρον.

ο ήλιος

 

Ο ΗΛΙΟΣ

Προβάλλονται σε πρώτο πλάνο

Τα παιδιά που έβαλαν φωτιά στο σχολείο

Το ποδόσφαιρο που έπληξε τους στόχους του με βόμβες

Ο δικαστής που τα ’βαλε με τη δικαστίνα

Ο αρχιεπίσκοπος με τον μητροπολίτη

Ο πρόεδρος που μίλησε στον πρόεδρο

Και να οι φωτογραφίες και τα σχόλια

Κι έτσι καλύπτεται ο ήλιος της πατρίδας

Τον κουρεύουν νούμερο πρώτο

Λίγο του αλλάζουν το σκουφί

Να φαίνεται μισοφέγγαρος

Κι όμως ο ίδιος ήλιος της πατρίδας

Παντοδύναμος και φαεσφόρος

Κρυφοκοιτά μέσα από τις χαραμάδες της καρδιάς μας

«Εδὠ είμαι ολόκληρος

Δεν φεύγω δεν χάνομαι

Αν δεν με σβήσετε συνειδητά»

Αληλούια

μνημη γιώργου προδρόμου

 

ΜΝΗΜΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

«Πες μου τους συμμαθητές σου να σου πω ποιος έγινες», πού και πότε                                                         κι η μνήμη αρχίζει να φτεροκοπά γύρω στο 1955 με 61, καιρός του αγώνα της ΕΟΚΑ και των εχθροπραξιών με το σύνοικο,                                                                                                                                     το Παγκύπριο πρώτο στις διαδηλώσεις, οι περισσότεροι γνωρίζουν τη μάχη της Σεβερείου, είδαν μια έστω ταινία με τα γεγονότα,                                                                                                                                              κι εμείς μικράκια της πρώτης τάξης εκεί, να κουβαλούμε πέτρες και τούβλα στους μεγάλους,                        κι οι επικουρικοί στην αυλή να μας κυνηγούν, κι  οι δακρυγόνες… ως τώρα τις έχουμε στη μύτη μόλις τις αναφέρουμε,                                                                                                                                                                          να ναι καλά το τοιχάρι στο βάθος της αυλής του Παγκυπρίου, πόσοι πηδήξαμε από αυτό και σωθήκαμε!!!

Και βέβαια το σχολείο έκλεισε και στη  Δευτέρα τάξη πηγαίναμε άλλοι πρωινοί άλλοι απογευματινοί, θυμίζω πως υπήρχε παράρτημα Παγκυπρίου Γυμνασίου στο τότε Δημοτικό Αγίου Ιωάννου, πίσω από την Αρχιεπισκοπή, άλλο αν  εξαφανίστηκε,                                                                                                               αλλά στην αυλή του, στα σκαλοπάτια ή κάτω από τις αίθουσες διδασκαλίας στα καλντερίμια, καθόμαστε και περιμέναμε να ρθει η ώρα μας,                                                                                                       άλλοι δίδασκαν και διδάσκονταν το πρωινό.

Κάπου στην γ΄τάξη αξιωθήκαμε να φιλοξενηθούμε στο Κεντρικό,                                                                        εμείς όμως ήμαστε για παραρτήματα, κι έτσι βρεθήκαμε στην Τετάρτη τάξη στο αρρεναγωγείο αγίου Κασσιανού, Καϊμακλί, Παλουριώτισσα, εντός των τειχών γειτονιές της Λευκωσίας,                                              οι καθηγητές με το ποδήλατο πηγαινοέρχονταν από το ένα παράρτημα ή το Κεντρικό στο άλλο, όπως κι εμείς οι μαθητές,                                                                                                                                                               πίσω το παρθεναγωγείο του Παγκυπρίου, της περιοχής κόρες, οι πρώτες κρυφές ματιές,                             κέρφιου για τους μαθητές ως τις δύο το απόγευμα, οι Άγγλοι περιπολούσαν,                                                      δεν επιτρεπόταν η κίνηση εκτός σχολείου, μαζευτήκαμε λιγάκι.

Τότε ήταν που δεθήκαμε για καλά, οι Καϊμακλιώτες παλικάρια, με μπέσα,                                                 μπαίνοντας πριν από τον πεντάδρομο βρίσκαμε τον Κύρο Αργυρίδη, κάπου τον χάσαμε στην Αγγλία,         ο μεγαλύτερος στην ηλικία ο Σώτος ο Λοής, «εγώ εργάστηκα στις οικοδομές βρε», λεβεντιά καμαρωτή, ο Σπύρος ο Κεττένης, μια γλυκιά φυσιογνωμία, ποδοσφαιριστής ξακουστός έναν καιρό, πάντα με τον Μιχαλάκη Μαυρίδη, το σγουρομάλλικο, με δικό του κατάστημα γυναικείων ειδών στη  Ρηγαίνης,  «Ντεζιρέ»,                                                                                                                                                                                  ο Σάββας ο Αναστασίου, μια προσωποποίηση της χαράς και της ανεμελιάς τότε, ο επωνομαζόμενος Σπορτ,                                                                                                                                                                                        ο Παναγιώτης ο Αργυρίδης ύστερα δάσκαλος και αποσπασμένος σε υπουργεία, λογογράφος, ευθύς και ειλικρινής,                                                                                                                                                                           ο Αντρέας Ποιητής ο πρώτος στο διάβασμα και στους βαθμούς, σήμερα διαπρέπει στη δικηγορική στη Λάρνακα, με τον αξέχαστο πατέρα Παντελή του,

Εδώ κοντά στην αγία Βαρβάρα, κοντά στο μύλο ο Κυριακού Παντελής και στο πλευρό της εκκλησιάς       Τσιρτσιπής Χαράλαμπος, από τους πρώτους στα ξεχοδοχειακά

κι άφησα στο τέλος τον Μιχαλάκη Κουσουλίδη, ἐνα παιδί που πολέμησε ηρωικά στην Τηλλυρία και σκοτώθηκε, τον βρίσκουμε σαν οδό στη Λευκωσία, να μας θυμίζει τη μαθητική μας ζωή, τον ηρωισμό του,  τη συνέπεια στη ζωή και στο θάνατο.

Τι λες λοιπόν εκεί που βρίσκεσαι σήμερα, Γιώργο μου; Σίγουρα είσαι με μερικούς από τους  συμμαθητές εκεί, όπως και με τους άλλους εδώ, γιατί αφήνεις μνήμη αιώνια, με το συγκρατημένο χαμόγελό σου, με την τετράγωνη λογική σου, με τη συνεπή μελέτη σου, τη σοβαρότητα που σε διέκρινε, ένα κλειστό θησαυροφυλάκιο, που κρατούσες σε όλο το είναι σου την Ιστορία της φυλής μας, άγνωστη σε πολλούς, ζωντανή σ’ εσένα, γιατί ευδόκησεν ο Θεός να σου δώσει τη Μικρασία και τον πολιτισμό της στο πρόσωπο της γιαγιάς σου, κι εσύ το κρατούσες εφτασφράγιστο μυστικό, μια περηφάνια συγκρατημένη και δικαιολογημένη, … εμείς δεν είχαμε!!!

 Κι ήρθε η ώρα και παραλαμβάνω το βιβλίο του, και θαυμάζω, και χαίρομαι.  

Τότε είναι που έγραψα

 ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Η ΚΥΡΑ-ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Η Αρχόντισσα Προσφυγοπούλλα

ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Έκδοση Συνδέσμου Μικρασιατών Κύπρου, Λευκωσία 2022

Είναι μερικά βιβλία που σε γεμίζουν με την ανθρωπιά τους, τα μηνύματα πίστης στο Θεό και στην Παναγία, στον συνάνθρωπο και στις κρυμμένες δυνάμεις στην ψυχή, που εμφανίζονται όταν ο άνθρωπος τις χρειάζεται, σε μεγάλες και δύσκολες στιγμές ή σε μια ολόκληρη σχεδόν ζωή, ιδιαίτερα όταν είναι χτυπημένος από ατυχή ιστορικά γεγονότα, όπως η Μικρασιατική καταστροφή, μετά από την οποία περιέπεσαν τόσοι και τόσοι από την αρχοντιά και την ευτυχία, στη φτώχεια και στη δυστυχία, κάτι που βιώσαμε και στην Κύπρο με τη δική μας προσφυγιά, με πολλά κοινά σημεία, ιδιαίτερα στη στάση των άλλων απέναντι στους πρόσφυγες.

Ο Γιώργος Προδρόμου, φίλος και συμμαθητής, έκρυβε ένα μεγάλο θησαυρό, τη ζωή του κοντά στη γιαγιά του Κατερίνα, μια αρχόντισσα Μικρασιάτισσα, που πέρασε όλων των ειδών τις θλίψεις και τα βάσανα, από τους ανθρώπους, ξένους και δικούς, από το ελλαδικό κράτος και τις υπηρεσίες του, μετά την καταστροφή. Και όμως δεν λύγισε, με προβλήματα υγείας αλλά με ακλόνητη την πίστη και τη θέληση για ζωή και για πρόοδο της οικογένειάς της, αγωνίστηκε και έφερε σε πέρας στο μακρό δρόμο της ζωής της το καθήκον της να δημιουργήσει μια οικογένεια ευτυχισμένη, χάρη προπάντων στις αρχές της αγάπης, της ανθρωπιάς, της πίστης, σ’ ένα όραμα για τον καλύτερο κόσμο, για τα παιδιά και τα εγγόνια της. Θαυμασμός στην ανεξάντλητη πηγή των αξιών της και σεβασμός στον άνθρωπο που έπαθε και μας διδάσκει με το ήθος του.

Ως δάσκαλος, ο συγγραφέας δίνει σαν σε παραμύθι τη ζωή της γιαγιάς. Σελίδες ιστορικές της Μικρασίας, ευτυχίας αλλά και κλονισμού, έξωσης από τα πάτρια χώματα και βασανισμένης εγκατάστασης σε ξένα χώματα. Γνώστης της Ιστορίας και των νοημάτων που απορρέουν από αυτήν, ακόμα και χωρίς να το θέλει, διδάσκει.

Ιδιαίτερα όμως, όταν αρχίζει στο δεύτερο μέρος να αφηγείται τις δικές του εμπειρίες με τη γιαγιά, παρασέρνει μαζί του τον αναγνώστη που συμβιώνει τις οικογενειακές στιγμές της ήρεμης πλέον ζωής, ύστερα από τις πολλές τρικυμίες.

Κυρίως όμως από το κείμενο αναθρώσκει η πίστη, η εμμονή, ο αγώνας για επιβίωση και ευτυχία, μηνύματα που κατευθύνονται κατευθείαν στον αναγνώστη, μικρό ή μεγάλο. Οι γνώσεις αυξάνονται, ο σεβασμός στην πρωταγωνίστρια ογκούται, το ιδανικό πρόσωπο του ανθρώπου φωτίζεται.

Χαρά και αγαλλίαση το διάβασμα του βιβλίου.

Κι έτσι συνεχίστηκε η ζωή της γιαγιάς σου, με το έργο σου και τον αθανατισμένο θαυμασμό σου στον ελληνικό πολιτισμό της Μικρασίας, η αδελφή σου Αντωνία εργάζεται νυχθημερόν, ερευνά και φέρνει στο φως στοιχεία που δένουν Μικρασία και Κύπρο, κι εγώ φοβούμαι για το ιστορικό μας μέλλον και από την άλλη χαίρομαι,  γιατί δεθήκαμε από το 1922, ο άγιος Κασσιανός με το Καϊμακλί, αφού εκεί βρήκαν πρώτο καταφύγιο οι δικοί σου από τη Μικρασία, και ευγνωμονώ την Ιστορία και τον χρόνο που μας έσμιξε, «πες μου τους συμμαθητές σου να σου πω ποιος έγινες!»

Ευχαριστώ

 

ετοιμάζου

 

Ετοιμάζου

Ποια λοιπόν είναι η απάντησή μας σ΄αυτό τον συρφετό των κυβερνώντων την Τουρκία και την τουρκοκυπριακή κοινότητα και προπάντων τι έχουμε να αντιτάξουμε στον πρόεδρο της Τουρκίας Ερντογάν και στο φερέφωνό του εδώ, τον βλέπει η χήνα και γελά και το κατσίκι χοροπηδά, ἐναν προεδράκο ανύπαρκτου κρατιδίου, που περιμένει από μας πρώτους να τον αναγνωρίσουμε;

Ήρθε ο ένας να εγκαινιάσει παλάτι για τον κυπριακού διαβατηρίου και ταυτότητας Τατάρ, κάθε του λέξη και καρφί στο σώμα της σταυρωμένης πατρίδας, «μην του σταθεί κανείς εμπὀδιο, λέει, εδώ θα βασιλέψει η μαντήλα στα κεφάλια των κοριτσιών και το φέσι στα κεφάλια των αντρών, η βιασθείσα και καταπατηθείσα Κύπρος θα τον έχει για καιρό να την καταπατἀ και να την βιάζει», ενώ πολλοί από τους δικούς μας περιμένουν την είσοδο στα κατεχόμενα, να δούνε και να απολαύσουνε το θέαμα, πολλοί οι τουρκόφιλοι, οι τεμενατζήδες και να μην παραπονιούνται.

Το μόνο που μας μένει, για πολλούς, είναι να ετοιμαζόμαστε να τουρκοποιηθούμε, να υποταχτούμε στον κατακτητή.

Δείτε τρόπο σκέψης:

«Κάναμε το πραξικόπημα εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης της Δημοκρατίας».

Ποιοι κάναμε; Ήμουν κι εγώ εκεί; Εσύ που το λες; Ο γείτονας, συγγενής και φίλος σου; Ήταν πραξικοπηματίες; Γιατί μας φορτώνεις ένα έγκλημα κι ανυπολόγιστες ενοχές;  

«Κι αφού», σκέφτεσαι παρακάτω, «κάναμε πραξικόπημα, καλέσαμε τους Τούρκους».

Τους κάλεσες εσύ; Εμείς; Θύματα ήμαστε και τότε και τώρα, της λογικής σου. Διεθνώς καμιά επέμβαση σε ξένο κράτος δεν θεωρείται νόμιμη. Εσύ όμως όλα τα παράνομα νομιμοποιείς. Και την εισβολή και τα παράγωγά της.

Και συνεχίζει ο συλλογισμός σου: «Κι αφού τους καλέσαμε και ήρθαν και είναι πιο δυνατοί και δεν μπορούμε να τους διώξουμε διά των όπλων, άρα πρέπει να τους ανεχόμαστε και να υποτασσόμαστε σ’αυτούς αιώνια». Ἀρα αιώνια τουρκοπροσκυνητές, δούλοι σε μια νέα τουρκοκρατία, με τη θέλησή μας και τη υπογραφή μας.

Να χαίρεσαι τη λογική σου. Ετοίμαζε τα παιδιά και τα εγγόνια σου.

Και τι να κάνουμε δηλαδή; Σου είπα.  Αφού, αν σου μιλήσω για ελευθερία, τσουνιάζεσαι.

 

και τι περιμένουμε

 

Και τι περιμένουμε από ανθρώπους

Που σκότωσαν μικρά παιδιά

Βίασαν, άρπαξαν χρυσαφικά,

Φόρτωσαν στα πλοία τα ψυγεία και τα πήραν στην Τουρκία

Έκλεψαν μαγαζιά,  χούφτωσαν καταβρόχθισαν

Έφαγαν και δεν χόρτασαν

Που ποτέ να μη χορτάσουν  

Αιχμαλώτισαν αθώους και τους πέταξαν σακιά

Έκλεισαν σχολεία

Βεβήλωσαν εκκλησιές και νεκροταφεία

Πούλησαν τις εικόνες και τα ιερά μας

Έβαλαν στην κληρωτίδα τα σπίτια μας

Φόρεσαν τα ρούχα μας

Μπήκαν στους κεφενέδες μας και γέλασαν

Περήφανοι για την παλικαριά τους (ωιμέ)

Για τον πολιτισμό τους (ουαί)

Για την ιστορία τους των εγκλημάτων, Ναι μόνο ναι!

Να χαθείτε σας πρέπει από τον κόσμο

Να σβηστεί από την Ιστορία τ’ όνομά σας

Να καθαριστεί η ανθρωπότητα από την παρουσία σας

Να λευτερωθεί ο αγέρας μυρωμένος!