Απολώλαμεν…
Την Ιθάκη τη χάσαμε από καιρό,
λήμμα στα λεξικά του Μπαμπινιώτη,
Καθένας έγραφε πια το δικό του λήμμα
Το δικό του λεξικό
Βγήκαν μερικοί στους δρόμους να τα πουλήσουν
Ποιος αγοράζει λεξικά
ο καθένας είχε πια το δικό του
Κι έτσι αποφασίστηκε να τα κάψουμε
Όλα
Ο καθένας τα δικά του
Να είναι όμως μέρα
Έτσι, που με τον πολύ καπνό
Να μη βλέπουμε τι κάνουμε.
Κάπου στο ενδιάμεσο ήταν η Πυθία
Πνιγμένη στους καπνούς
Έλεγε κάτι ακαταλαβίστικα
Μα είχε το δικαίωμα να τα πει
Το δικαίωμα στην έκφραση
Το δικαίωμα στο λόγο, στην αλογία
Στο ακαταλόγιστο των πράξεων,
Μη φωνάζετε, δεν απαντώ, δεν ακούω
Δεν θέλω να απαντώ, δεν θέλω να ακούω.
Πείτε τα δικά σας, δικαίωμά σας,
Δικαίωμά μου να μην ακούω
Το δικαίωμα στο φόβο
Το δικαίωμα στην άγνοια
Το δικαίωμα στην παντογνωσία.
Η αποτυχία μου, η δική σου, η δική του,
Μια γενική αποτυχία εγγράφεται
Εδώ και χρόνια,
Από τότε που αφήσαμε τα θέρητα.
Το επόμενο βήμα
Ο Ατρέας να προσφέρει στο Θυέστη
Τις σάρκες των παιδιών του
Για ν’ αρχίσει και πάλι η τραγωδία.
Ως τότε μακάρι να μη ζω.
