Η Κερύνεια του πνεύματος
του Στέλιου Παπαντωνίου
Στο τέλος, η Κερύνεια δεν είναι η τουρκοπατημένη με το
φερετζέ, τα καζίνα και τις πόρνες, δεν είναι τα κατεστραμμένα κτίσματα κι η
γρονθοκοπημένη φυσιογνωμία της από τα νεόκτιστα κλοπιμαία, με τα σοβατίσματα και
την επίπλαστη τουρκοποίηση, δεν είναι το μαγαρισμένο ήθος των ελληνοκυπρίων που
τη λεηλατούν αχάριστοι μεσονυχτιάτικα και ασύστολα, δεν είναι η διαγραμμένη από
το φοβισμένο χάρτη της πολιτικής και των πολιτικών, είναι η Κερύνεια του
πνεύματος, που ανασαίνει με το παρελθόν της στον πνευματικό ορίζοντα, άρα στην
αιωνιότητα, άφθαρτη κι αμίαντη, ως απάντηση στους γονυπετείς στην τουρκική ιππική
θρασύτητα και αυθαιρεσία.
Η παρουσίαση του βιβλίου της Στέλλας Σπύρου «Φως Παιδείας,
Ελληνικόν Γυμνάσιον Κυρηνείας- Σύλλογος Αποφοίτων (ΣΑΓΚ)» από τη φιλόλογο
Θεοφανώ Χιωτέλλη- Κυπρή και τον Αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου
Πέτρο Παπαπολυβίου στο Πολιτιστικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου στις 25 Οκτωβρίου
έδωσε την ευκαιρία στη σύναξη των Κερυνειωτών και των άλλων φίλων να ξαναζήσουν
τα παλιά και να περηφανευτούν για τις νέες γενιές που έρχονται και απαιτούν με
την ίδια ζέση και παλμό την Κερύνεια μας.
Η Κερύνεια ζει και βασιλεύει μέσα στις καρδιές των παιδιών
της, μεταφέρεται μαζί τους όπου γης, διαπερνά τις σκέψεις, τα λόγια και τις
πράξεις τους και τις μακρινές γωνιές της
ζωής τους, απαιτητική και πεισμωμένη, υπομονετική, χτυπά το πόδι και ρωτά στην
προσφυγιά, «με ποιου το δικαίωμα ξεγράφετε πατρίδες, γιατί κάμπτετε τον αυχένα
στις παράλογες απαιτήσεις, γιατί αναγνωρίζετε ανύπαρκτα διεθνώς δικαιώματα στο
18% του πληθυσμού, και μάλιστα επαίρεστε πως θα λύσετε το κυπριακό στη βάση
αρχών, εκτοξεύοντας εκείνο το «με πολιτική ισότητα» -για τις κοινότητες κι όχι
για τους πολίτες- σαν να απαντάτε με ΟΧΙ
στην ιταμή απαίτηση του Μουσολίνι;»
Ύστερα από το πραξικόπημα και την εισβολή, ύστερα από το
χαλασμό του χρηματιστηρίου και τώρα το γκρεμοτσάκισμα των τραπεζών και την
αποκάλυψη των μασκοφόρων τραπεζιτών, ύστερα από την πρωτεύουσα κατάταξη του
οικονομικού προβλήματος, αποδεικνύεται περίτρανα πως μ’ αυτό το αγύριστο κεφάλι
σωτηρία δεν υπάρχει, αν συνεχίσουμε να την αναζητούμε στη φθαρμένη υλική
οικοσκευή μας. Γιατί η σωτηρία δεν είναι στα φθαρτά καθημερινά μαύρα κι άραχλα,
θορυβώδη και τυμπανιαία. Η σωτηρία κρύβεται στις ερημικές ψυχές των μοχθούντων
πνευματικά για τη διαφύλαξη της αρετής, της πνευματικής δημιουργίας, του Φωτός
της Παιδείας που εκπέμπει ακόμα το Γυμνάσιο της Κερύνειας κι ο Σύλλογος των
Αποφοίτων του, οι ζωντανοί μάρτυρες της αθανασίας της αιώνιας Κερύνειας και της
ζωντανής διαδοχής των γενεών που την απαιτούν και θα την απαιτούν ως εθνική
κληρονομιά.
Γι’ αυτό, οποιαδήποτε στροφή στην πνευματική ζωή των
σκλαβωμένων χωριών και πόλεών μας, οποιαδήποτε συνεισφορά στο «Δεν ξεχνώ τα
σκλαβωμένα μου χώματα» είναι οδοδείχτης σωτηρίας πνευματικής, που είναι
απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε αγώνα, πάνω και από την υλική κι εύθραυστη
κρούστα, για την οποία πολλές φορές αποδεικνύεται πως μάταια κοπιάζουμε,
αφού οι σκώληκες πολλοί. Η αθανασία του
πνεύματος αποδεικνύεται ακόμα μια φορά μέσα από τα τραπεζικά οικονομικά
ερείπια.
