Η πολιτιτζιή πολιτική
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Είναι γνωστό το παιδικό τραγουδάκι πως κοντά στην αλυτζιή βρήκε ο ήρωάς
μας μιαν πολιτιτζιήν που μαγείρευε φακή κτλ κτλ, κι ακόμα γνωστό πως πολιτιτζιή
σημαίνει την πόρνη, εξ ου κι ο Σεφέρης λογοπαίζει με την πολιτική και την
πολιτική, κι ως διπλωμάτης είναι βέβαιο πως δε θα’ θελε να’ ναι πολιτικός, αφού
καλά τους γνώριζε.
Στην Κύπρο μπορούμε άνετα, αν μας επιτρέπουν τα κόμματα, τα λίκνα της
πολιτικής ζωής, να ντρεπόμαστε για τον πολιτικό πολιτισμό μας, γιατί πρέπει να
έχει ήδη κατρακυλήσει στο τελευταίο του σκαλοπάτι, στου κακού τη σκάλα, και πιο
κάτω ίσως πια να μην έχει. Βλέπεις κι ακούς τις δηλώσεις του προέδρου της χώρας
σου και πας να κρυφτείς, μη σε ρωτήσουν πόθεν είσαι. Θα κατέβει, λέει, και σε
διαδηλώσεις για να υπερασπιστεί τα δίκαια των εργαζομένων και την άτα και το
δέκατο τρίτο, κι από την άλλη με το άλλο χέρι τα εισπράττει διπλάσια υπό μορφή
φόρων, αλλά πρέπει να φαίνεται λαϊκός και υπερασπιστής του λαού, που τον
οδήγησε με τις γνώσεις και την άγνοιά του, με τις πράξεις και παραλείψεις του
στη χρεοκοπία κι ακόμα δεν είδαμε τίποτε. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, αλλά την
κωλοσυρματιά του θερκού την βλέπουν κι οι αδαείς.
Είναι κι οι άλλοι που βάλθηκαν να βρουν τα άπλυτα του πατέρα, της
μητέρας, του παππού και της γιαγιάς, για να κτυπήσουν τον αντίπαλο, ωσάν να μην
έχει τρωτό ο άνθρωπος και ψάχνουν να βρουν τα τρωτά του πατέρα του, σα δε
ντρεπόμαστε! Ας σεβαστούμε τους πατεράδες, κι ας χτυπήσουμε εκεί που πρέπει,
αφού υπάρχουν τόσα και τόσα τρωτά, και προπάντων το μεγαλύτερο, υπερασπίστηκε
το σχέδιο Ανάν μέχρι διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, της οποίας τώρα εμφανίζεται ο εθνοσωτήρας τη συνεργία του μεγάλου εκείνου
του κεντρώου λεγόμενου χώρου.
Είναι κι ο τέως υπουργός της υγείας, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, με ένα
καθαρό παρελθόν, αλλά ποιος αμέτοχος της πολιτικής δεν έχει καθαρό πολιτικό παρελθόν;
Λάθη δεν κάνει αυτός που δεν κάνει τίποτε, κι αν δεν έχει κάνει τίποτε ως τώρα ο
υποψήφιος της αριστεράς , είναι αλάνθαστος άρα απράγμων και αδαής. Χρίεται ο
δούλος του Κόμματος υποψήφιος πρόεδρος κτλ κτλ. Κι οι χειροκροτητές δεν είναι
πρόβατα, αλλά αυτεξούσια πολιτικά πρόσωπα. Θου Κύριε φυλακήν…
Σκέφτομαι πως το κείμενο αυτό έπρεπε να το τιτλοφορήσω « Ντρέπομαι»,
γιατί η ντροπή που ‘νιωσε ο κάθε πολίτης ύστερα από τη σύλληψη των αστυνομικών
μας από τους Τούρκους στρατιώτες στη Λουρουτζίνα ήταν η μέγιστη των τελευταίων
χρόνων, κι αυτό γιατί πάλι το κράτος μας δε μερίμνησε να σηματοδοτήσει τους
δρόμους που οδηγούν στα κατεχόμενα κι έτσι βρέθηκαν τα παιδιά μας σε ώρα
καθήκοντος στα χέρια του εχθρού, που
τους συμπεριφέρθηκαν κατά το χείριστο τρόπο, και σ’ αυτούς και στους δικούς
τους. Η ντροπή όμως μας μένει, γιατί σ’ ένα κράτος λειτουργεί εν γνώσει και
ανοχή των κυβερνώντων ένα δεύτερο κρατίδιο ψευδοκρατίδιο με πολλά ψευδο- αλλά καταστροφικό
για όλους μας και προπάντων για την ασφάλειά μας, για το οποίο η ανοχή οδηγεί
στην αυτοκαταστροφή και αυτοαναίρεση, αυτοκατάργηση, αφού δεν μπορείς να’ χεις
κυριαρχία σε εκατό μίλια τόπο, όλος όλος που είμαστε!
Κι επειδή καλώς ο υποψήφιος για την προεδρία Γιώργος Λιλλήκας ζήτησε
κλείσιμο των οδοφραγμάτων, πετάχτηκαν οι λοιποί να μας πουν πως θέλει μελέτη το
πράμα, και πως θα αυξήσουμε τους εχθρούς μας κι άλλα τέτοια πολιτικά της
πολιτιτζιής. Υπάρχει τρόπος να βρούμε αν μας συμφέρει ή όχι να έχουμε ανοιχτά ή
κλειστά τα οδοφράγματα: Ας καταγράψουμε τα θετικά, ας τα αντιπαραβάλουμε με τα
αρνητικά και το συμπέρασμα βγαίνει από μόνο του. Να μην ξεχνάμε μόνο πως για να
μπει κανείς στα κατεχόμενα παρουσιάζει
διαβατήριο ή ταυτότητα κι αν χρειαστεί του δίνουν και ξεναγό, έλα παππού να σου
δείξω τ’ αμπέλια σου.
Γι’ αυτό προτιμότερο το κείμενο να το τιτλοφορούσα «Ντρέπομαι».
