Γρηγορείτε
του Στέλιου Παπαντωνίου
Η δημοσίευση στο Φιλελεύθερο της
συνέντευξης του Ανδρέα Πιμπίσιη με τον καθηγητή Βαγγέλη Κουφουδάκη μας έδωσε
πάλι την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε την άκρη του γκρεμού στην οποία
βρισκόμαστε και προπάντων να αναμνησθούμε των λανθασμένων χειρισμών από Κληρίδη
και εξής στο Κυπριακό. Μια φωτεινή στιγμή ήταν η άρνηση του μακαριστού Τάσσου
Παπαδόπουλου να αποδεχτεί το ανανικό σχέδιο και να διασώσει έτσι την Κύπρο ως
Κυπριακή Δημοκρατία, το μόνο στήριγμα και όπλο του όποιου αγώνα μας ενάντια στην
πανίσχυρη Τουρκία και τα γρανάζια της Αμερικανοβρεττανικής διπλωματικής μηχανής.
Ότι βαραίνει όλο και
περισσότερο το χρέος των απλών πολιτών απέναντι στην ίδια την ύπαρξη του
ελληνισμού σ’ αυτή τη γη είναι πλέον οφθαλμοφανέστατο. Γι’ αυτό και οι
επερχόμενες προεδρικές εκλογές έχουν μέγιστη σημασία, και για το είδος της
λύσης, και για την ύπαρξη του ελληνισμού στην Κύπρο και ακόμα στην κυρίως
Ελλάδα, η οποία βρίσκεται σε παράλληλο κλοιό πανταχόθεν και πολυεπίπεδα, με
κύριο μεν το οικονομικό, αλλά καθόλου υποδεέστερο το αμυντικό της σθένος.
Οι μέρες αυτές όμως ήταν και
γιορτάρες μέρες με τον ελληνισμό και τη χριστιανοσύνη να λαμπροφορούν αναστάσιμα.
Το θαύμα της ανάστασης έδωσε στις κοινότητες την ευκαιρία να γιορτάσουν με τον
πατροπαράδοτο τρόπο και να βιώσουν και τα πάθη και την εκ νεκρών έγερση, να
δεθούν και πάλι με τις ρίζες τους και να αντλήσουν δύναμη για την περαιτέρω
πορεία του βίου. Αυτά όμως τα ζωηφόρα νάματα της παράδοσης είναι η ίδια η ζωή
μας, η γλώσσα, τα ήθη και έθιμά μας. Κι αυτά όμως δυστυχώς επίσης κινδυνεύουν,
όσο κι αν μας διαβεβαιώνουν οι κυβερνώντες περί του αντιθέτου. Αν δεν υπήρχε η
Εκκλησία να συνενώνει αυτές τις μέρες τους πιστούς, ούτε το κράτος ούτε τα
κόμματα ούτε οι ποδοσφαιρικές ομάδες θα
είχαν τη δύναμη να καλλιεργήσουν τόσο την ψυχή των ανθρώπων και να τους ωθήσουν
να σκάψουν μέσα τους, να πιουν από τις
πηγές της ζωής τους, να μετάσχουν των μυστηρίων, μακριά από τις γελοίες λογικοφανείς
ερμηνείες περί παντός και δη περί του αγνώστου και υψίστου.
Από αυτές όμως τις
ρίζες θέλουν να μας ξεριζώσουν
αλλοιώνοντας νοήματα και έθη δυο χιλιάδων χρόνων, από αυτές τις ανθρώπινες και
θεϊκές ταυτόχρονα καταβολές του ανθρώπου γίνεται προσπάθεια να απομακρύνουν κυρίως
τους νέους, ευτυχώς όμως στα βάθη της ψυχής πολλών κρύβεται ο σπόρος της
ορθοδοξίας και της φυλής.
Είναι όμως και θλιβερά και
καταδικαστέα τα φαινόμενα της νεότητας που επιδίδεται στις καταστροφές κοινών
καταστημάτων, σχολείων, θεραπευτηρίων ή
ξένης περιουσίας. Το δε χείριστο αυτές τις μέρες, η χρήση κροτίδων μετά ακρωτηριασμών και
ψυχολογικών διαταραχών, και η λαμπρατζιά με τις παράξενες ανταγωνιστικές
διαθέσεις και τα καταστροφικά αποτελέσματα. Βεβαιότατο είναι πως οι πολίτες
ευχαρίστως θα δεχτούν την κατάργηση αυτών των εθίμων που εξόκειλαν από την ορθή
κάποτε μετρημένη πορεία τους και κατάντησαν μάστιγα της κοινωνίας, γι’ αυτό η
νομοθετική εξουσία με τη συμβολή των τοπικών κοινωνιών και της Εκκλησίας μπορεί
να θεσπίσει τις απαγορευτικές εκείνες διατάξεις που θα έχουν θετικά
αποτελέσματα στο μέλλον. Θάρρος χρειάζεται και αποφασιστικότητα, να τεθούν επί
τραπέζης τα θετικά και αρνητικά και να αποφασιστεί από τους υπευθύνους το
καλύτερο.
Τέλος, οι αλλαγές στην
κοινωνία μας είναι ραγδαίες, οι ληστείες καθημερινές, οι εμπρησμοί περιουσιών ανελλιπείς,
η επαιτεία λοιδωρεί, ακόμα φόνοι και επιθέσεις κατά προσώπων δεν είναι
ασυνήθεις. Μια επίσκεψη σε οποιοδήποτε νοσοκομείο θα πείσει τον καθένα πως ως
Κύπριος μπορεί να βρίσκεται ανάμεσα σε δεκάδες ξένους μόνος ως εις την ξένην,
με επιθυμία να αγκαλιάσει τον πρώτο που θα ακούσει να μιλά την ελληνική. Ίσως η
σχεδιασθείσα πολιτική λύση του κυπριακού να είναι ήδη πραγματικότητα, από εκεί
Τούρκοι από εδώ πανσπερμία, μια πολυπολιτισμική κοινωνία, ανεκτική μέχρις
αφασίας και εξαφάνισης.
Ένας κόσμος χάνεται και παρακολουθεί
θεωρώντας τα πάντα ως ακίνδυνα ή φοβάται τον χαρακτηρισμό του ξενόφοβου, ενώ οι
κίνδυνοι ήδη βόσκουν και κατατρώγουν τα εντός μας, δεν υποβόσκουν. Γι’ αυτό το
αίτημα για εγρήγορση και ορθή επιλογή προέδρου.
