Το διεκτραγωδείν
του Στέλιου Παπαντωνίου
Αυτές, λέει, είναι οι
διαδικασίες και δεν έχει άλλες: μπες σ’ ένα κόμμα να δεις την υγειά σου, να
καταλάβεις τι σημαίνει δημοκρατία, «η του ενός ανδρός αρχή», κι ύστερα θα
κατανοήσεις και εις βάθος το λεχθέν, την
ευχαριστώ γιατί «τόλμησε» να τα βάλει με τον «ένα και μόνο», συντελέσασα έτσι στην περίτρανη απόδειξη της δημοκρατικότητας
των χιλίων τόσων του κόμματος!
Ο καθένας στο πόστο του
κι ο Αναστασιάδης στην κλούβα να γίνει πρόεδρος.
Και θα δείτε ...αλλαγές στις δομές, στην ουσία, στη συμπαιγνία, στις
συναναστροφές, στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, στις ανεβοκατεβασμένες τιμές
των πρώτων υλών, των υδρογονανθράκων και των άλλων αναμμένων ανθράκων στα οποία
καθόμαστε από τον καιρό που είπε εκείνος το «ναι» κι εμείς το μεγάλο «όχι».
Πάρε μια από τα ίδια.
Κι ύστερα; Προχώρησε το «ναι»
και από δεξιά και από αριστερά, κατέλαβε εξουσίες, τσιμεντώθηκε, κατά τον νυν, ενώ ο εις και μόνος ετοίμασε σχέδια,
καταγγελίες του μακαριστού και συνομιλίες μετά του Τούρκου στην Άγκυρα,
αρνούμενος την πολιτική φρόνηση των ανατροπέων της υποταγής της Κύπρου στις
ορέξεις των αγγλοαμερικάνων και λοιπών τουρκολάγνων. Ούτε ένα mea culpa.
Κι έμεινε το «όχι» με ανοιχτό
το στόμα, όπως μένει και τώρα, διψώντας και πεινώντας δικαιοσύνη, να ψάχνει για
ηγέτη και να μη βρίσκει. Πώς την πάθαμε και πάλι; Οι διαδικασίες και τα
κομματικά μαγειρεία φταιν, το φαγητό είναι ήδη μπαγιάτικο κι ανθυγιεινό, είτε
δεξιά στραφείς είτε αριστερά, και στο κέντρο το χάος.
Όσοι δεν υποστηρίζουμε ούτε
Χριστόφια ούτε Αναστασιάδη διατρίβομεν εις κενόν αέρος, τρέφουμε ελπίδες απέλπιδες,
«τάχ’ αύριον έσσεται άμεινον», «κι αυτό θα περάσει», κι οι καλύτερες μέρες δεν
έρχονται, δεν ανατέλλει το αστέρι, δεν φυτρώνει τετράφυλλο, δεν φυσά ούριος,
παρά μόνο ξεπαγιάζουμε με τις κοροϊδίες δικών μας και ξένων, με τα σχέδια για
ανασυγκρότηση και ανανέωση της δεξιάς, με τα χαραγμένα πτωχά χαμόγελα της
αριστεράς, και προπάντων με τους εφαρμοζόμενους σχεδιασμούς του Νιχάτ Ερίμ και
τους κομπασμούς του άτσαλου Μπαγίς.
Κατά τα άλλα θα’ πρεπε,
αδελφέ, να νιώθουμε κι εμείς λίγο ασφαλείς, όπως κάθε ευρωπαίος πολίτης. Κι
όμως ούτε ως Έλληνες της Κύπρου αισθανόμαστε ασφάλεια με τις χιλιάδες τους
Τούρκους στρατιώτες, ούτε και στο σπίτι μας, ούτε στην Τράπεζα, ούτε στο δρόμο,
ούτε στα σχολεία ακόμα, νυχθημερόν, διά
την αύξηση της εγκληματικότητας ή την εγκληματική αδράνεια ή ανοχή των
υπευθύνων ανευθύνων. Τόσοι είμαστε, πόσα να φτάσουμε!
Ετοιμαζόμαστε να
προεδρεύσουμε στην Ευρώπη, ενώ οι εταίροι μας υπνώττουν το μεταμεσονύχτιο ύπνο
τους όσον αφορά το κυπριακό. Ένας βάρβαρος της κτυπά την πόρτα και νιώθει
δυνατός να της την σπάσει κι αυτή παίζει το κρυφτό με μια χώρα αρπαχτικών, γενοκτόνων, με τους νεοσουλτάνους
ηγέτες της να σιτίζονται στο πρυτανείο της ανευθυνότητας και να φοβερίζουν αν τους πει κανείς άρπαγες και
ληστές, ιστορικά αποδεδειγμένους αιμοβόρους. Κατά τα άλλα τους έχουμε ήδη συνεταίρους,
ονόματι τουρκοκυπριακής κοινότητας, της οποίας υποστηρίζουν πως διασφαλίζουν τα
συμφέροντα, ζάβαλλι!
Το καράβι καραβάκι μας –
«ΑΓΩΝΙΑ 2012»- είναι τρεις και περισσότερους μήνες που κυβερνιέται από ένα
κόμμα ή δέκα έμμισθους του κόμματος, μ’ έναν καραβοκύρη που αποχαιρετά και πάει
παρακάτω αν τον ρωτήσουν για το τραγικό εκείνο καλοκαίρι της εγκληματικής
έκρηξης, και μ΄έναν υποψήφιο καραβοκύρη πιο επικίνδυνο
από τον νυν, γιατί υπήρξε ιστορικά δεδηλωμένος εχθρός των συμφερόντων του
ελληνικού κυπριακού λαού, τη δεδομένη στιγμή, που ο λαός κι ο τόπος κρεμόταν
από μια κλωστή, και κανείς δεν ξέρει ποιών τις επιταγές έχει ακόμα να
εξαργυρώσει ή σε ποιους χρωστά και πρέπει να πληρώσει. Όχι αυτός. Αυτός ο λαός!
