το ξύλο της κόλασης

 

Το ξύλο της κόλασης

Οι αιχμάλωτοι στην Τουρκία δεν ξεχνούν το ξύλο που τους έδωσαν, οι κρατούμενοι στις φυλακές τον καιρό του αγώνα δεν ξεχνούν τα βασανιστήρια, τελευταία δυο θανάτους είχαμε από ξύλο, μιας γυναίκας ξένης κι ενός ξένου φυλακισμένου, πόσο άγριος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ή ανθρωποειδές!

Ένα σκυλί κατασπάραξε ένα παιδάκι δυο χρόνων, το σκυλί το βρήκαν οι γονείς στο δρόμο, το λυπήθηκαν, όρμησε στο παιδί τους, φριχτός θάνατος! Δεν είναι η πρώτη φορά. Το ζώο είναι και θα είναι ζώο, δηλωμένο!

Πόσοι ναυαγοί σε φουσκωτά, κι άλλοι τόσοι νεκροί, δεν προλαβαίνουν να μετρούν, μια δυστυχία ανθρώπινη, τραγωδία, ανατροπές! Ξεκινά με την ελπίδα και καταλήγει στον υγρό τάφο.

Και το σύνηθες πλέον, έρχεται στην Κύπρο να βγάλει μεροκάματο, του επιτίθενται, του παίρνουν τα λεφτά, το τηλέφωνο, του καταστρέφουν τη μοτόρα, τον χτυπούν…Αυτός ο κόσμος δεν είναι ο δικός μας.

Λυπάσαι, το φιλοσοφείς, ποιο το χειρότερο, ποιο το τραγικό, η κατάντια του ανθρώπου να επανέρχεται στη ζωική του φύση, η τύχη, η μοίρα, οι ανατροπές στη ζωή, τον απάνθρωπο άνθρωπο σκέφτομαι. Το χείριστο.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΊΑ ΄ΦΥΛΛΑΔΙΩΝ

 

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΦΥΛΛΑΔΙΩΝ

Άντε λέω κι εγώ, ας βοηθήσουμε λίγο την εγγονή, κάτι λίγα από Ελύτη ξέρω να της πω, να διαβάσουμε το ποίημα να καταλάβει πρώτα εκείνη, κι ύστερα τις σημειώσεις του σχολείου, τι το ήθελα, άκρες μέσες το ποίημα το καταλάβαμε, μα τις σημειώσεις…Θεέ μου τι γλώσσα! Άκρως καθαρεύουσα δεν την λες αλλά η «καθαρεύουσα της δημοτικής» που λέω κάποτε, οι πιο δύσκολες λέξεις, αυτές ήθελαν από μόνες τους λεξικό, κι άντε να πεις πως αυτό το φυλλάδιο ήταν για να βοηθήσει μαθητές να κατανοήσουν το ποίημα. Επίδειξη γλωσσικής ακρότητας, δυσνόητα και περιπλεγμένα νοήματα, και το παιδί περιμένει να του δώσουν απλά να καταλάβει τα νοήματα του κειμένου.!!! Ποια η βαθμολογία των παιδιών μας στα Ελληνικά;

Όταν είναι να γράψεις για να βοηθήσεις, πρώτα να καταλάβεις εσύ,  να βάλεις σε τάξη τα σημαντικά, και στο τέλος, αν είναι δυνατόν, πες τα λακωνικά. Τρεις ππαλιές!

βακης λοίζίδης

 

ΒΑΚΗΣ ΛΟΪΖΙΔΗΣ, ΣΩΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΠΟΙΗΣΗ, Εκδόσεις Μανδραγόρας

Ποιήματα γραμμένα με σβελτάδα, άλλου κόσμου πολλά, της Σκωτίας, της  Ιταλίας, της Αργεντινής, με τη ζωντάνια της ατμόσφαιρας, με απρόσμενα ερωτηματικά,  εικόνες της καθημερινής ζωής ανατρεπτικά δοσμένες, με πολλή αυτογνωσία κι άλλη τόση αγάπη στον κόσμο μας, φράσεις λακωνικές της αλήθειας, της πείρας, κάποτε σκέπαστρα του πόνου, μ΄ ένα διάλογο φιλικό, αποδοχής της πραγματικότητας. Περασμένος από προβληματισμούς βρίσκει διεξόδους, ισορροπεί. Ποιήματα μικρά, με ουσία, χωρίς φλυαρίες, με σεβασμό στη γλώσσα και με γνώση των ανθρώπων.

Στέλιος Παπαντωνίου

είμαστε δεν είμαστε

 

Είμαστε δεν είμαστε

Ένα εκατομμύριο είμαστε δεν είμαστε, το νησί έμεινε μισό, εξηνταπέντε χρόνων η Δημοκρατία μας, πόσους πολιτικούς να βγάζαμε, πόσους μέτοχους της δημόσιας ζωής, πόσους λογοτέχνες πόσους καλλιτέχνες, όλα θέλουμε να τα έχουμε αλλά τόσοι είμαστε!

Και μετέχουμε της Ευρώπης και θα προεδρεύει η χώρα μας, και συμμαχίες με τους γείτονες και παραγείτονες κι έχουμε στο κεφάλι την τουρκιά καθημερινά και κατανυκτικά!

Εγώ λέω, είμαι ευχαριστημένος που ζούμε εδώ, χωρίς επίδομα πολίτου διαμένοντος εις την χώραν! (κάτι που έπρεπε).

Να μου πεις, πόσον καιρό ακόμα θα είσαι εδώ; Όσον καιρό θα είσαι κι εσύ!

κώστας λυμπουρής

 Ο Κώστας Λυμπουρής είναι αναμφισβήτητα ένας μάστορας του λόγου, της πλοκής, της ανατροπής, προπάντων όμως των αξιών, της ειρηνικής συμβίωσης ανθρώπων και όντων, οργανικών και ανόργανων. Χειρίζεται άνετα την πανελλήνια δημοτική και την κυπριακή διάλεκτο. Η καθημερινή ζωή τού δίνει το έναυσμα και με ηρεμία και νηφαλιότητα γράφει, πλέκει, οδηγεί στο τέλος, κάποτε ανοικτό, κάποτε απρόοπτο. Πάντως ανθρώπινο, φιλάνθρωπο, πανανθρώπινο.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

 

ΤΟ ΛΑΘΟΣ Ο κάθε υπάλληλος έχει τα προβλήματά του αφού είναι  υπάλληλος, κάτω από τον άλλο, τον μάστρο, τον μεγάλο, «ήρθε ο μεγάλος», κι όλοι στη θέση τους, εργάζονται, πάντα με ένα φάκελο στη μασκάλη, αυτός, ο Γιάννης, σύνηθες όνομα, του είπαν πως γεννήθηκε του αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, πού να ξέρει κι αυτός! το δέχτηκε, ένας από τους Γιάννηδες λοιπόν, στο δημοτικό πήγαιναν οι μεγάλοι να τον πειράξουν για το όνομα, κατάλαβε πως έπρεπε να αντισταθεί και έκτοτε, αυτό κατάλαβε, αντίσταση στον καθένα που προσπαθεί να τον υποτάξει, την ελευθερία την ένιωθε βαθιά μέσα του να τον σπρώχνει, να νιώθει αξιοπρεπής, και τώρα, τι γίνεται με αυτό τον φάκελο, καταλαβαίνει πως ο προϊστάμενος τα ΄κανε λίγο χάλια, πώς να του το πει, πήρε το θάρρος, «κύριε, εδώ είναι οφθαλμοφανές το λάθος στην επιστολή σας, να το διορθώσω;» Ο άλλος πειράχτηκε, είναι δυνατόν; Κι έτσι έμεινε το λάθος, όπως τόσα άλλα με τα οποία ζούμε καθημερινά εις την τερπνήν χώραν και την Χώραν, από λάθος και κατά λάθος!

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

 

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Μας έλεγε κι ο Τωμαδάκης τότε, μόλις  πατήσετε το πόδι στην τάξη, οι μαθητές σας κρίνουν. Και πράγματι, από τις πρώτες στιγμές, δοκιμάζουν, μετρούν αντιστάσεις, παρακολουθούν, εσύ βέβαια δεν ξέρεις και πολλά γιατί είσαι μόνος δάσκαλος στην τάξη, δεν έχεις άλλο δίπλα σου να συγκριθείτε, έχουν όμως εκείνοι, εξ ου και στο τέλος του χρόνου, στην τελική με σάτιρες και άλλα, αρχίζουν οι συγκρίσεις, για άλλον λένε άλλα και για άλλον άλλα, αλλά εσύ ράβεις και ξηλώνεις, συμπεραίνεις.

Οπότε, και χρόνια ύστερα από τη διδασκαλία, καταλαβαίνεις το του αγαπητού μας Χρύσανθου Κυπριανού, εγώ θέλω, όταν βγω με σύνταξη, να με βλέπουν οι συνάδελφοι κι οι μαθητές μου και να με καλούν για ένα καφέ, όχι να καμώνονται πως δεν με είδαν. Όπερ και εγένετο.