Οι αθλητικές ελπίδες
του Στέλιου
Παπαντωνίου
Τι ψάχνουμε; Πιο
λαμπρό από τον ήλιο άστρο δε βρίσκουμε, λέει περίπου ο θείος Πίνδαρος με τους
αναξιφόρμιγγες ύμνους του. Γιατί
χανόμαστε στα κλειστά βαθιά πηγάδια στο πέλαγο, στις μαύρες τρύπες που δεν
κλείνουν με τίποτε των τραπεζών, δικών μας και διεθνών; Γιατί αγωνιούμε για την
όποια επιτροπή, θα αποδώσει δε θα αποδώσει δίκαιο, θα την παύσει δε θα την
παύσει ο πρόεδρος ή το υπουργικό; Το αίσθημα της δικαιοσύνης μισοπεθαμένο μετά
πολλών άλλων φίλων και φιλτάτων, όπως των ευρωπαίων, των ταμείων, της εργασίας,
που ακολούθησε τραγωδοποιώντας η χιλιοχειροπόδαρη ανεργία.
Το λάκκο μας τον
έσκαψαν μετά μεγαλοπρεπείας οι γραβατωμένοι έμποροι των εθνών, εν μέσω της
νυχτός, Μάρτης ήταν, τα ινδικά χοιρίδια,
τα εργαστηριακά ποντίκια, εμείς, αποδειχτήκαμε αντάξια της κρυφής ευρωπαϊκής αποστολής
μας, ενώ οι ανώτατοι άρχοντες της υφηλίου, κεφαλαιοκράτες, τραπεζίτες συμπαίχτες της πολιτικής,
πρατηριούχοι της χρηματαγοράς, και λιγότερο πρόεδροι χωρών και πρωθυπουργοί, αποδείχτηκαν
και πάλι στα μάτια μας ένα μάτσο ευρωσυμφερόντων.
Γιατί όμως δε
γυρνάμε το κεφάλι περήφανοι ν’ αντικρύσουμε αυτά τα νέα παιδιά που μας τίμησαν
με τους αγώνες τους στη Μερσίνα, στην καρδιά της Τουρκίας, που τα σχέδιά της
δεν είναι παρά για την εξολόθρευσή μας; Κι όμως αυτά τα παιδιά, που αγωνίστηκαν
χωρίς μέσο, αναδείχτηκαν χωρίς κομματική
ταυτότητα, ανέβηκαν στο βάθρο μόνο και μόνο με το μόχθο, την επιμονή, την
ψυχική τους δύναμη, ο εθνικός μας ύμνος έκαμε να ριγήσουν οι πανέλληνες νεκροί και ζωντανοί, η σημαία μας στην
πρώτη θέση- μόνο και μόνο γι’ αυτό άξιζε ο αγώνας τους- όλα αυτά τα παιδιά μας είναι ένας άλλος ήλιος
μέσα στα σκοτάδια μας, ηλιοσυλλέκτες να γεμίζουμε τις κενές μπαταρίες, για να
αντεπεξέλθουμε σαν ψηλαφούμε τα
σκοτεινά, στα στενά που μας έχουν στριμώξει, να μας σφάξουν σαν τραγιά, γιατί νομίζουν πως ραγιάδες γεννηθήκαμε και
ραγιάδες θα πεθάνουμε. (Μεταξύ μας, δυστυχώς, είναι μερικές μας ενέργειες που
το επιβεβαιώνουν, εντός εκτός κτηματολογίων, εντός εκτός επιδείξεως ταυτοτήτων
στα παράνομα εμποδιστήρια της ελεύθερης διακίνησης στα ελληνικά χώματά μας, στα
δυστυχή καζίνα και στα έκνομα αεροδρόμια.)
Τα παιδιά που
μετέσχαν στους αγώνες ευτυχώς δεν πήγαν εκεί με κομματικά κριτήρια, δεν
προσκόμισαν ταυτότητες κομματικής νεολαίας, δεν προσελήφθησαν γιατί η μαμά κι ο
μπαμπάς φίλησαν ποδιές, έκαμψαν την οσφύν. Αγωνίστηκαν μέσα στά τουρκικά στάδια
ως ίσοι με ίσους, ανάγκασαν σε ισότιμη συμμετοχή, κι η Κύπρος αίφνης έπαυσε να είναι η «ανύπαρκτη δημοκρατία» κι η «ελληνοκυπριακή
διοίκηση του νότου», έγινε αποδεκτή μέσα στο πνεύμα της αθλητοπρέπειας, χωρίς υβριστικούς ερντογανισμούς,
ειρωνικούς οραματιστικούς νταβουτογλισμούς, ξέφρενους μπαγισμούς. Η Κύπρος
τιμήθηκε από τα παιδιά της και πήρε τη θέση που της άξιζε, γιατί οι αθλητές κι
οι αθλήτριές της κι όσοι μετέσχαν στη μεγάλη εξόρμηση ήταν άξιοι και το
απέδειξαν με τα αποτελέσματα των αγώνων.
Τι διδάσκει το
παρόν; Η αξιοκρατία νικά, η κομματοκρατία σωριάζεται τέφρα, η Κύπρος γεννά παιδιά
που την τιμούν και δοξάζουν, φτάνει να τα βρει και να τα αγκαλιάσει ως άξια, οι δρόμοι πολλοί για την ανάκαμψη, που προπάντων
πρέπει να είναι ψυχική, αφού οι καταθέσεις σε αρρωστημένα τραπεζικά συστήματα
αποδείχτηκαν κενοί περιεχομένου αριθμοί. Η ελπίδα φυτρώνει στις αθλητικές ψυχές των
παιδιών κι εγγονιών μας.
