Ανταν αρκέψαν...
του Στέλιου Παπαντωνίου
Επιτυχημένος όσο
λίγοι στην τέχνη του ο Πιν άφησε μια
γεύση τρισπόθητου με τη γελοιογραφία του της Τρίτης, 4 Ιουνίου. Θέμα του οι εξεγέρσεις
στην Τουρκία. Στο σώμα της εικόνας με τους διαδηλωτές και τους αστυνομικούς σε τρικυμισμένη
ατμόσφαιρα το « Ανταν αρκέψαν οι κρυφοί ανέμοι τζι΄εφυσούσαν τζι αρκίνησεν εις
την Τουρτζιάν να κρυφοσυννεφκιάζει..»
Πόθος μας μεγάλος
να γίνει κομμάτια η Τουρκιά, να διαμοιραστεί σε λαούς, αντιμαχόμενους
πληθυσμούς, παρατάξεις, θρησκευτικές και αντιθρησκευτικές ομάδες. Η μπότα της μας
πατά στον τράχηλο σαράντα χρόνια τώρα, ενώ συνεχώς η ύβρις Τουρκίας- Ερντογάν
και λοιπών ανομάτιστων ογκούται, φυσιοί,
ενώ εμείς ελπίζουμε στην άτη, στην τύφλωση του υβριστή, στην παράλογη συμπεριφορά
του που θα τον ρίξει στο στόμα του θεριού της τίσης
- αισχύλεια
διδάγματα- στην πληρωμή για το κακό που προκαλεί, σ’ εμάς και σ’ όλους τους
αντίπαλούς του.
Στην Τουρκία όμως
τα πράγματα δεν είναι έτσι, γιατί η επανεκλογή του Ερντογάν, η πολυετής
διακυβέρνηση της χώρας από αυτόν και την κυβέρνησή του έχει -κατά παραδοχή
πολλών- στεφθεί με επιτυχία. Δεν είναι
όμως δυνατό να μη βλέπουν εχθροί και φίλοι του την ορνεοαρπακτική επεκτατική
πολιτική του, προπάντων απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο, και όχι μόνο, την
ισλαμική μαντίλα, δική του και της
γυναίκας του. Δυσμενή σχόλια για τη συμπεριφορά του δημοκρατικά εκλελεγμένου
δικτατορίσκου έναντι των διαδηλωτών στη θεωρούμενη από πολλούς δυτικούς δημοκρατικό
πρότυπο χώρας για τους μουσουλμάνους, εκφράζονται από Αμερική ως Ρωσία, και
αυτά όμως εξαρτώνται από τις βλέψεις και τα σχέδια των μεγάλων για τις μικρές
και ποικίλες ψηφίδες της υφηλίου, ιδιαίτερα τώρα με την αναδιάταξη του
ενεργειακού χάρτη και τη σημασία που αποδίδεται στην αξία των φυσικών μας πόρων.
Δυστυχώς η Τουρκία
σχεδίασε από τη δεκαετία του ΄50 τη δράση της στην περιοχή και ειδικά στην
Κύπρο, σταδιακά την εφαρμόζει και επιτυγχάνει, κι αν παραμέναμε εις την αυτήν θέση
θα ήμαστε ευτυχείς, αλλά δυστυχώς οι οπισθοχωρήσεις κι οι αποτυχίες μας
κραυγάζουν, ενώ οι κώδωνες των κινδύνων
ακούονται και από ώτα μη ακουόντων.
Το νεοελληνικό
κράτος, γκρεμοτσακισμένο στου Κακού τη σκάλα, ανέχεται αναξιοπρεπώς προκλήσεις
από αέρος και θαλάσσης, ενώ στην Κύπρο η τουρκική θρασύτητα με τις χιλιάδες των
οπλισμένων στρατιωτών, ως διά μαγείας εξαφανίζεται από το οπτικό πεδίο των μεγάλων
δυνάμεων και μάλιστα των συνευρωπαίων και του διεθνούς οργανισμού, στον οποίο
εναποθέσαμε τις αφελείς ελπίδες της μικρότητας και αναξιότητάς μας.
Σήμερα, περισσότερα
παρά ποτέ, διατυμπανίζεται ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των
δικαιωμάτων πτηνών και φυτών, των μικροβίων, των μικρών και ελαχίστων, γίνεται
λόγος για μισαλλοδοξία και καταπίεση των μειονοτήτων, για σεβασμό των
δικαιωμάτων των, αλλά κανείς δεν μας περιλαμβάνει
- ούτε κι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας- στους πρόσφυγες, στους εξορισμένους από το γενέθλιο
παράδεισο, στους εγκλωβισμένους στα ίδια τα χωριά μας, στους δεδιωγμένους και αγνοουμένους.
Οι ίδιοι διαγράφουμε καθημερινώς τα δικαιώματά μας παπαγαλίζοντας το φόβο μην
αποκληθούμε ρατσιστές. Τρισαλί σε μας τους
τρις παθόντες.
Αλλά ο ελληνισμός
δεν κατοικοεδρεύει μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Είναι παγκόσμια
διεσπαρμένος, δεν κατόρθωσε όμως ακόμα να ενώσει δυνάμεις ελληνικές και
χριστιανικές, πριν είναι αργά. Γιατί, έγραφε ο Γιώργος Σέρτης στο μεστό
μονόστηλο, «Καλού – κακού, ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά μας. Δεν είναι η πρώτη
φορά που η Τουρκία θα μετατρέψει την οργή – ηγετών και πολιτών της- σε
βιαιοπραγίες κατά των –ατυχών- γειτόνων της!...»
