Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Τω κρούοντι...

Στέλιος Παπαντωνίου
Τω κρούοντι…

Αν δεν αφεθείς στο χέρι του
Δεν γράφεις.
Τώρα μάλιστα που ανάστησε το Λάζαρο
Έχει χρόνο πολύ
Για όλους μας.
Μόνο να του χτυπήσεις την πόρτα.
Έχει ένα μεγάλο γραφείο
Χιλιάδες σύρματα
Ηλεκτρονικές συσκευές
Ενωμένες με το άπειρο στο χώρο
Με το άπειρο στο χρόνο
Κι όλα τα ξέρει.
Μόνο να του χτυπήσεις την πόρτα.
Κύριε…


Έσο έτοιμος και ένδον σκάπτε

Εσο έτοιμος και ένδον σκάπτε

Μια από τις πιο δυνατές προτρεπτικές φράσεις είναι το «έσο έτοιμος». Φαίνεται όμως πως ποτέ δεν θα είμαστε οι πολλοί έτοιμοι κυριολεκτικώς για τίποτε.
«Σαν έτοιμος από καιρό», λέει ο Καβάφης, τουτέστιν δεν είναι μιας στιγμής η προεργασία.
Η ώρα εγγίζει και κανείς δεν ξέρει πότε καλείται για το ταξίδι, γι’ αυτό πρέπει να είναι έτοιμος. Αυτό το «πρέπει» πολύ αμφιβόλου σημασίας είναι. Από τη μια βαρύτατο, γιατί εκφράζει την ηθική ανάγκη να γίνει κάτι, από την άλλη αφήνεται από ανοήτους εις αόριστον χρόνον κι έτσι αποτελεί διέξοδον για ασχετολογίες.
Το έτοιμος προϋποθέτει πολλή εργασία, εκμετάλλευση του χρόνου, σχεδιασμό και προπάντων το ένδον σκάπτε.
Ίσως το ένδον σκάπτε να είναι η καλύτερη προετοιμασία
Στέλιος Παπαντωνίου

Μια ομιλία που δεν έγινε

Στέλιος Παπαντωνίου
Μια ομιλία που δεν έγινε

Θα μπορούσε ποτέ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να πει στον Αυξεντίου:
«Με συγχωρείς, ήρωά μου, δεν τολμώ να ρθω στα αποκαλυπτήρια της προτομής σου
γιατί νιώθω ανάξιος. Εσύ σκοτώθηκες γι’ αυτό τον τόπο κι οι γραφιάδες των ομιλιών μου κι οι επικοινωνιολόγοι μου προσπαθούν να βρουν τρόπους και λόγια να ξεγελούν το λαό σου.
Δεν ξέρω τι είναι «δίλημμα» αλλά είναι ωραία λέξη και την χρησιμοποιούν, ιδίως εκεί που με βάζουν να λέω:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η λύση που θα επιτύχουμε θα είναι ένας συμβιβασμός. Μακάρι να υπήρχε ο τρόπος να ήταν απόλυτα συμβατή με αυτό που το διεθνές δίκαιο υπαγορεύει. Όμως, οφείλουμε όλοι να θέσουμε μπροστά μας το δίλημμα: Εργαζόμαστε για να δημιουργήσουμε μια ευρωπαϊκή πατρίδα, ή προτιμούμε μέσα από τον, χωρίς κόστος, ωραίο λόγο να κρατήσουμε την πατρίδα μας υπό κατοχή; Εγώ επιλέγω την επανένωση και την απελευθέρωση. Αιωνία ας είναι η μνήμη του Γρηγόρη Αυξεντίου.» 

Λέω «συμβιβασμός» αλλά κακά τα ψέματα, μια υποδούλωση είναι, συμβατή με το διεθνές δίκαιο δεν θα είναι, άρα διεθνώς άδικη, όσο για το δίλημμα, όσοι ξέρουν λεν πως σημαίνει
«μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», είτε μπρος πας γκρεμίζεσαι, είτε πίσω πνίγεσαι, το αποτέλεσμα το ίδιο, αλλά η λέξη μας τραβά.
Τώρα κι εσύ θα μου πεις: Ευρωπαϊκή πατρίδα υπάρχει, άλλοι την δημιούργησαν, μένει να επιμένουμε να γίνει όπως όλες, ειδ’ άλλως γιατί μπήκαμε στην Ευρώπη; Ναι αλλά βλέπεις… τα χάλια μας έχουμε! Ένα μάτσο βοθρικό!
Ωραίο όμως δεν είναι εκείνο το «μέσα από τον χωρίς κόστος ωραίο λόγο;» Κι εσύ κι όλοι οι ήρωες μιλούσατε για ελευθερία και πεθάνατε γι’ αυτήν, αλλά σήμερα όταν μιλούν για ελευθερία εγώ τους πετώ πως πρόκειται για  «ωραιολογίες», για κούφια λόγια, για να παύσουν να ξεστομίζουν αυτή τη λέξη. Δεν είναι καιρός για τέτοια. Εσύ τι λες, Γρηγόρη μου;
Τους το βάζω σαν δίλημμα αλλά δεν είναι: Προτιμάτε, βρε, την κατοχή ή επανένωση και απελευθέρωση!!! Πεντακόσια θαυμαστικά, Γρηγόρη μου, κι ας βρεθεί άνθρωπος να πει πως προτιμά κατοχή. Εγώ την είπα τη λέξη ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.  Τώρα πώς θα την πραγματοποιήσω, γι’ αυτό σου λέω, αιωνία η μνήμη σου, Γρηγόρη, και τούτο σημαίνει, άφησέ μας ήσυχους άνθρωπέ μου!!! Εδώ κουμάντο τώρα κάμνω εγώ!!!

Με κατηγορούν πως όλα όσα λέω σοφίσματα είναι. Εσύ τι λες;»

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Οι προσπάθειες των άλλων

Στέλιος Παπαντωνίου
ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Όταν σκεφτεί κανείς από το 1963 τι τραβήξαμε με τους σύνοικους κι ύστερα από το 1974 και εξής, φτάνει στο συμπέρασμα πως τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε κανένας ενδοιασμός για αγώνα, όλοι ήθελαν επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια, ανεύρεση αγνοουμένων, κι ούτε σκέφτονταν να πατήσουν στα κατεχόμενα κάτω από τις προϋποθέσεις που έθετε το καθεστώς Ντεκτάς, που κρατιόταν κλειστό ολόγυρα, για να ετοιμάζει το κράτος του και να καταστρέφει ό τι ελληνικό και χριστιανικό. Οι μόνοι μάρτυρες ήταν οι εγκλωβισμένοι, που διώχνονταν σιγά σιγά με χίλιες δικαιολογίες, άσχετο αν είχε υπογράψει ο Ντεκτάς σεβασμό τους, την Γ΄ λεγόμενη Βιέννη και ποια υπογραφή τους τίμησαν!!!

Κι ήρθε εκείνη η αστραποβροντή, δική τους απόφαση, δική τους ώρα, άρα ένιωθαν έτοιμοι, ν’ ανοίξουν τις πύλες, για να συνειδητοποιήσουμε, όπως έλεγε ο Ντεκτάς, πως έχει ήδη ιδρύσει στα κατεχόμενα εδάφη μας κράτος. Χίλιες δικαιολογίες βρήκαμε για να αφήσουμε τον κόσμο να πηγαίνει, ώσπου έγινε συνήθειο, για όσους πηγαίνουν. Μια μεγάλη μερίδα δεν έχει πάει και δεν βλέπει την ανάγκη να πάει, γιατί δεν θέλει να επιδείξει κανένα έγγραφο της Κυπριακής Δημοκρατίας σε κανένα Τούρκο. Μόνο και μόνο αυτή η κίνηση προκαλεί αναγούλα.

Από τότε, κι ύστερα από το 2004 που απορρίψαμε σε μεγάλη πλειονότητα το σχέδιο Ανάν, λεγόμενο και πάλι, άλλαξαν χίλια δυο, προπάντων όμως γεννήθηκαν στον τόπο μας τόσοι πραγματικοί αμερικανόσποροι, εγγλεζόσποροι, τουρκόσποροι που προσπάθησαν και προσπαθούν δήθεν με τη λογική -για την ακρίβεια με σοφίσματα - να μας πείσουν πως χρέος μας είναι να δεχτούμε τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, γιατί δήθεν έτσι θα ενώσουμε την πατρίδα μας και θα σώσουμε τα κατεχόμενα και δεν θα τα δώσουμε σε κανένα και και και

Αναφαινόταν στον ορίζοντα ο Ταλάτ, γιασασίν Ταλάτ, μόνο εσύ θα λύσεις το Κυπριακό με τον Χριστόφια. Αναφαινόταν ο Ακκιντζί, γιασασίν Ακκιντζί εσύ θα λύσεις το κυπριακό με τον Αναστασιάδη. Αλλάζει δήθεν κυβέρνηση- ψευδοκυβέρνηση, αμάν, αυτοί θα δυσκολέψουν τη λύση. Και πάνε κι έρχονται καραβάνες της πολιτικής της Ευρώπης και της Αμερικής, σπρώχνουν τον Άιντε, άλλο κουμάσι, σπρώχνουν τον Αναστασιάδη, γλύφουν τον Ακκιντζί κι εμείς περιμένουμε λύση. Ποια λύση;

Όλα διαγράφουν πως με τη λύση που μαγειρεύεται, θα νομιμοποιήσουμε όλες τις παρανομίες Ντεκτάς, Ταλάτ, Ακκιντζί, και θα πραγματοποιήσουμε με την υπογραφή μας όλα τα οράματα των Τούρκων για την Κύπρο.

Όσοι δεν τα βλέπουν έτσι τα πράγματα μπορούν να χρησιμοποιούν όση λογική διαθέτουν  για να πείσουν τους εαυτούς τους πως ορθοφρονούν. Η πατρίδα όμως βρίσκεται σε κίνδυνο, κι αυτή κι εμείς κι η Ιστορία κι ο πολιτισμός μας και η πνευματική μας παράδοση και τα πάντα.

Αγώνα να ξαναβρούμε τον εαυτό μας χρειαζόμαστε. Να δούμε αυτή τη μεγάλη αλήθεια και να ανασκουμπωθούμε για σοβαρή δουλειά, εδώ που όλα τα καταντήσαμε ένα μεγάλο στάβλο. Κι αυτό γιατί ανεχτήκαμε και ανεχόμαστε τον κάθε άχρηστο να μας εμπαίζει. 

Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Το πιθάρι

Το πιθάρι της μάνας μου ήταν πάντα γεμάτον αλουσίβαν. 
Επλύννισκεν μια φοράν τη εφτομάδαν. 
Ήμασταν κάποτε πολλοί στο σπίτιν. 
Τώρα τζιει που βρίσκεται ούτε πλύμμαν ούτε στέγνωμαν. 
Κάμνουν τα οι αγγέλοι.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Αυτοσυντήρηση

Στέλιος Παπαντωνίου
Αυτοσυντήρηση

Σε μια σταγόνα ανέμου καθρεφτίζεις τα μαλλιά σου
Σγουρά θαλασσινά
Κάτω από τον άι Επίκτητο
Ν΄ ανεβαίνουν την οροσειρά της Κερύνειας
Με τα χωριά να τιτιβίζουν
Τραγούδια χαράς αλλοτινής.

Όσοι κρατούν σβηστήρια
Χάνονται μ’ αυτά
Όσοι αναγράφουν με θεληματικό πηγούνι
Στις κώχες των νεκροταφείων
Τα γεγονότα των προϊστορικών χρόνων
Εγγράφουν στις κυψέλες μας
Μια γιγάντια θέληση.

Θα επιβιώσουμε γιατί πολύ αίμα χύθηκε για μας
Πολλές καρδιές λαχτάρησαν μπροστά στην αγχόνη
Γιατί πολλά κοτρόνια στον Πενταδάχτυλο
Ρίγησαν περήφανα
Κι οι σπηλιές του Τροόδους
Διαφύλαξαν τα φτωχικά μας βέλη.

Θα επιβιώσουμε γιατί το διαπίστωσαν
Οι καρδιογράφοι, οι καρδιολόγοι
Σοφοί της αρχαιότητας
Που’ γραφαν στα κοχύλια της θάλασσας
Suum esse conservare
Το τηρείν αυτόν εαυτόν

Πρώτος νόμος της Ανάγκης.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Ποίηση Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Στέλιος Παπαντωνίου
ΠΟΙΗΣΗ ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ

Παρουσιάστηκε ψες στη Δημοσιογραφική Εστία από το δημοσιογράφο Λάζαρο Μαύρο το βιβλίο της Γεωργίας Παλληκαρίδη Ποσπορή, αδελφής του ήρωα ποιητή, «Ποίηση Ευαγόρα Παλληκαρίδη» σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα.
Μια ολάνθιστη ζωή, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, γεννημένος ποιητής, πλάστης εκατοντάδων στίχων και ποιημάτων, μια καθάρια ελληνική ψυχή, ερωτική, πατριωτική, μ΄όλη τη ζέση για τον έρωτα και την πατρίδα, ανέβηκε όσο λίγοι σ’ αυτό τον τόπο πνευματικά, με τα φτερά της καρδιάς και του νου του και πρόσφερε εαυτόν συνειδητά στο βωμό της πατρίδας. Οδηγήθηκε στην αγχόνη από τον εγγλέζο δυνάστη, που αφαίρεσε με τη βία όχι μόνο μια νεανική ψυχή από την αγωνιζόμενη τότε Κύπρο αλλά και μια ποιητική εφηβική φωνή, που ολόδροση τραγούδησε τη λευτεριά και τον έρωτα.

Η ομιλία του Λάζαρου Μαύρου πολυεδρική, ένα αφιέρωμα στους ερωτευμένους ήρωες, η παρουσία της κ Γεωργίας Παλληκαρίδη Ποσπορή αφ΄εαυτής εξέπεμπε την ευγένεια και το σεβασμό. Η οδύνη για το χαμό του αδελφού, η συνείδηση της αξίας του, η διαρκής και παντοία μνημόνευσή του στη ζωή της την ανέβασε σε βάθρα πνευματικότητας χαραγμένα στην όλη εμφάνισή της.

ΡΗΝΑ ΚΑΤΣΕΛΛΗ

Στέλιου Παπαντωνίου
Ρήνα Κατσελλή

Η Ρήνα Κατσελλή πρέπει να άρχισε να γράφει μόλις άρχισε να νιώθει τον κόσμο της ή καλύτερα με την πρώτη αναπνοή της. Τόσο μεγάλος είναι ο όγκος του έργου της που θαυμάζει κανείς πότε γράφτηκαν όλοι αυτοί οι τόμοι. Και τούτο θα ήταν αρνητικό αν επρόκειτο για προχειρολογίες. Αντίθετα, πρόκειται για σημαντικό έργο, πρώτα πρώτα γεμάτο από την αγάπη για την Κερύνεια ή γεμάτο Κερύνεια.
Από το πρώτο της έργο, Τα Τετράδια της Αδελφής μου, έδωσε στίγμα αξιοσύνης. Τοποθετημένη στο χρόνο και στο χώρο της ή καλύτερα στους καιρούς και στον τόπο της κατόρθωσε ώστε το έργο της σήμερα να μπορεί να θεωρείται πηγή για τα γεγονότα στην Κύπρο του 1964, γιατί η όλη ατμόσφαιρα είναι ζωντανή στο έργο, στο ξενοδοχείο στο οποίο εργαζόταν, με τους ανθρώπους γύρω της, Έλληνες και Άγγλους, με την Κερύνεια ολοζώντανη στους μεγάλους από τότε φόβους της που πραγματοποιήθηκαν δυστυχώς δέκα χρόνια μετά.
Η Κερύνεια σε όλα τα έργα της είναι η ομορφιά του τοπίου, η ευγένεια και ιδιομορφία των ανθρώπων και της μικρής κοινωνίας της, η Ιστορία και παράδοση. Πλήρης παντοίων γνώσεων η συγγραφέας κατορθώνει να μεταφέρει στα έργα της πρόσωπα και πράγματα, καταστάσεις που έζησε και ζήσαμε πολλοί, την πολιτική ζωή του τόπου, την καλλιτεχνική, τους προβληματισμούς της για χίλια δυο.

Με πολλή αγάπη περιγράφει όμορφα τοπία που γνωρίζει από πρώτο χέρι, παραδόσεις και ιστορίες από αρχαιοτάτων χρόνων, ζωντανεύει ήθη και έθιμα, πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στη ζωή της Κερύνειας, για τα οποία αφιέρωσε τόμους, ένας ολόκληρος κόσμος βρίσκεται κατατεθειμένος στο έργο της, ζωντανός, γιατί βρέθηκε η Ρήνα Κατσελλή να τον αθανατίσει και έτσι αναγεννώμενο να τον πλησιάζουμε και να τον βιώνουμε σήμερα, οι αποδιωγμένοι από τον παράδεισο.

Με συνεχείς πειραματισμούς  στην εμφάνιση της γραπτής μας γλώσσας, με επιτυχείς προσπάθειες νέας δόμησης του κάθε έργου, μπορεί να πει κανείς πως έχει να αντιμετωπίσει μια γεννημένη λογοτέχνιδα που αναπνέει και γράφει, θα γράφει όσο αναπνέει, πάντα νέα και δροσερή.

Η γλώσσα της, ένα κράμα δημοτικής και κυπριακής διαλέκτου, μπορεί εύκολα να διαβάζεται  και από τους Έλληνες της Κύπρου και από τους απανταχού της γης Έλληνες χωρίς δυσκολία.

Μια δοκιμή θα πείσει. 

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Δημοκρατικές διαδικασίες

Στέλιος Παπαντωνίου
Δημοκρατικές διαδικασίες

Οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι ένα σφριγηλό όνομα γύρω από το οποίο περιστρέφονται μύθοι θρύλοι και παραδόσεις, γέννημα λέμε της Αθήνας, ελληνικό προϊόν, αλλά στην πραγματικότητα με τα θετικά και τα αρνητικά του, με τις μεσότητες και τις ακρότητές του. Ότι εξαρτάται από λαό, τόπο και καιρούς είναι σίγουρο, γιατί δεν λειτουργεί στο κενό. Αλλά λαός, τόπος και καιρός είναι ασύλληπτες στη μεγαλοσύνη τους έννοιες, που χωρούν στη λογική μας μόνο με αφαιρέσεις, γιατί ποιος μπορεί να περιγράψει επακριβώς έστω τον ελληνικό κυπριακό λαό στην εναπομείνασα Κύπρο του 2016, όσα επιστημονικά εργαλεία κι αν χρησιμοποιήσει; Η σχετικότητα είναι η μόνη σταθερή, κι ό τι σχηματιστεί στο νου μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σχετική εικόνα, που εξαρτάται βέβαια κι από τον καθένα ξεχωριστά, άλλος μεγάλος άγνωστος Χ ο καθένας, με την επιφανειακή ή βαθιά του προσωπικότητα, γνωστή και άγνωστη ιστορία του.

Μέσα σ’ αυτή όμως την αναγκαστική σχετικότητα, μπορούμε και κρίνουμε, υποψιαζόμενοι τα διάφορα παιχνίδια που παίζονται πριν, κατά και μετά τις δημοκρατικές διαδικασίες. Όσοι έζησαν παρόμοιες καταστάσεις ξέρουν πολύ καλά το ρόλο των αρχηγών των κομμάτων, των δικών τους ανθρώπων και επιτελείων, τις συγκρούσεις συμφερόντων, τις συμπλοκές διαπλοκές και επιπλοκές στη ζωή και στην ψυχοσωματική τους υγεία. Και όμως αποφασίζουν να εισέλθουν στο στίβο, να μπουν στο χορό των εκλογών, επί ιδίω κινδύνω, -αν συνειδητοποιούν, και γιατί να αμφιβάλλουμε;- στο παιχνίδι των εκλογών.

Ως λαός έχουμε υποστεί πολλά, έχουμε διαψευστεί σε πολλά, βρισκόμαστε συνεχώς, από της ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας σε κίνδυνο εξαφάνισης, διατρέχουμε της Τρίχας το Γιοφύρι, άλλοι με το ρεαλισμό τους κι άλλοι με τον ιδεαλισμό τους, τοποθετημένοι κομματικά, άλλοι φανατικά, άλλοι συμφεροντολογικά, ένας λαός με τους περισσότερους πτυχιούχους σε σύγκριση με χώρες άλλες της Ευρώπης, γιατί ακολουθήσαμε τις σπουδές όταν είδαμε πόσο εύκολα χάνονται τα περβόλια κι οι εκτάσεις γης, και τα πτυχία ακόμα τα κυνηγούμε για το καλό όνομα, την καλή επένδυση- αν είναι- τα περισσότερα χρηματικά και άλλα οφέλη. Πτυχιούχοι ή μη, ζούμε ένα μεγάλο αόρατο πόλεμος που παίζεται και μας σκεπάζει, αόρατο πόλεμο ιδεών και προσπαθειών για αλλαγή νοοτροπίας, θέασης της ιστορίας μας, της εθνικότητάς μας. Νέοι βερμπαλιστικοί όροι εισάγονται συγχυστικοί της όλης θεώρησης του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντός μας ως λαού, και μέσα σ’ αυτό το κομφούζιο βρίσκονται άνθρωποι που δείχνουν το ενδιαφέρον τους για την πολιτική ζωή του τόπου, κι αυτό από μια άποψη πρέπει να θεωρηθεί θετικό, σε μια περίοδο της ιστορίας μας αρνητικών μόνο όψεων των πραγμάτων.

Αυτοί οι άνθρωποι, αν είναι ή όχι αξιέπαινοι θα φανεί από την πολιτεία τους, από το ήθος τους, από τον τρόπο του σκέπτεσθαι, ομιλείν και δραν πολιτικώς. Μπαίνουν όμως σε ένα αγώνα έχοντας υπερβεί αρκετά εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια.


Μόνο και μόνο γι’ αυτούς τους λόγους θεωρούνται σεβαστοί, και το μόνο που μας μένει είναι να τους ευχηθούμε να αγωνιστούν τον αγώνα τον καλό των δημοκρατικών διαδικασιών και να ανεβάσουν το επίπεδο της πολιτικής ζωής του τόπου, που τόσο το έχει ανάγκη. 

Επίγραμμα

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ
Ἡ ἑλληνική σημαία
ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία
ἐν σοφίᾳ ἱκανά
ἐν λιτότητι πλοῦτος
ἐν ἤθει ὑψηλῶ
συνοδεύουσί σε
ὡς αὐτός ἠθέλησας.
Μακαρία ἡ ὁδός.

Η Άνοιξη

Στέλιος Παπαντωνίου
Η άνοιξη
Κι αυτή η ΄Ανοιξη πού σε παρασέρνει
Γι’ αυτήν δεν υπάρχει θάνατος 
όσο με τις φτερούγες της περιδιαβάζει στις αυλές
Έρχεται βρεγμένη από τη θάλασσα
μ’ εκείνους τους μαγικούς αυλούς των ανθών της λεμονιάς
Κατεβαίνει στις ελιές που δένουν καρπό
Κελαρίζει με τα κρύα νερά
Τις πεταλούδες να χορεύουν με τα λουλούδια
Που προκαλούν τα ζουζούνια με τα εκρηκτικά χρώματά τους.
Πού σε παρασέρνει αυτή η άνοιξη
Που δε δέχεται θάνατο
Δεν παραδέχεται σκλαβιά
Που αφήνει το νου να τριγυρίζει στην κατεχόμενη γη σου
Στο σπίτι στη Μόρφου
Με το ρυάκι έξω από το σπίτι
Τις πορτοκαλιές και τις συνοδείες της ευωδίας
Πού σε παρασέρνει αυτή η άνοιξη μη ρωτάς
Άφησέ την οδηγό στον καθάριο ορίζοντα.

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Η μικρή μου πόλη

Στέλιος Παπαντωνίου
Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΠΟΛΗ

Διερωτώμαι με ποιο καράβι θα διαπλεύσεις τους ορίζοντες
Για να ξαναδείς το χωριό σου
Να περπατήσεις στους διαδρόμους του σχολείου σου
Το παιδικό καταφύγιο των διαττόντων αστέρων
Της επομένης του πανηγυριού

Όταν ερχόταν η γιαγιά με τη μαλλίνα
Καθόταν στο σκάμνο και κρατούσε θέσεις για τις κόρες και τα αγγόνια

Δεν ήταν μακριά το τειχιό που παίζαμε μπάλα
Κάποτε με τα  τουρκάκια μα ύστερα πάντα τα χαλούσε εκείνος ο άμυαλος
Ο γιος του Σιεφκέτ του οδοντογιατρού μας
Περίμενε πότε να του ρθει η μπάλα στο κεφάλι
Για να κράξει τα όρνεα ν’ αρχίσουν κι αυτά να κρώζουν
Ενώ το φεγγάρι έπαιρνε το γλυκομίλητό του
Συμβουλεύοντας άφεση αμαρτιών
Κι άλλα τέτοια για την καλή γειτονία.

Στο τέλος σπάζαμε τα κεφάλια μας στον πετροπόλεμο
Ερχόμασταν σπίτι
Κι η γιαγιά έτοιμη για τους Χαιρετισμούς
Μη χάσουμε τα Κοντάκια.

Αυτά στη μικρή μου γειτονιά στη μικρή μου πόλη
Στη μεγάλη μου ζωή
Που ιστορώ με παραμύθια και παραβολές

Λέει κι ο ποιητής. 

Παρασκευή 1 Απριλίου 2016

Έτοιμο το χειρουργείο;

Στέλιου Παπαντωνίου
Έτοιμο το χειρουργείο;

Διασχίζεις τις χαραμάδες
χτυπάς καταπρόσωπο
με τ’ αυστηρά σου χέρια
δεν είμαστε σε διαδήλωση
δε δρέπουμε δράγματα αλλοτινά
Έτοιμο τα χειρουργείο;  ρωτάς.

Κατέβηκαν μαυριδεροί μεροκαματιάρηδες
Ίπποι τερατόμορφοι
Σκάβουν τεράστιους λάκκους
Λατομούν τα στήθη της μάνας μας
Τη σέρνουν φτιασιδωμένη
Σπρώχνουν μια τετράχοντρη χανούμ
Που αγκαλιάζει απειλητικά.
Έτοιμο το χειρουργείο; ρωτάς πάλι.

Δεν ήταν μέσα στα όνειρά μας
Αναμείχθηκε με τους εφιάλτες μας
Τα ζιζάνια φύτρωναν αργά και σταθερά
Μαζί με ακάνθες και τριβώλους
Μισταρκοί σκάβαν το λάκκο
Ξένοι και δικοί.

Σήμερα και πάλι ξυπνά η ψυχή μας
Χτυπούμε το πρόσωπο ν’ ανοίξουν τα μάτια
Ν’ ακροαστούμε μηνύματα
Ύστερα από τόσους εργολάβους
Ξημερώνει ο νους
Η ψυχή λαμπυρίζει
Κελαρίζει καθάριο νερό.

Η ψυχή αντρειεύεται στην αδικία, λες,
Στη σκλαβιά, στα σκελετωμένα κορμιά
Ριγμένα στην καταπαχτή.
Κανένας Κύκλωπας δεν τη νικά.

Να ξαναπιάσουμε το μίτο
Να δούμε φως έξω από το λαβύρινθο
Στο καμίνι πνεύμα δρόσου διασυρίζον.


Έτοιμοι για χειρουργείο;