Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Στέλιου Παπαντωνίου

Και σήμερα

Τα βουνά πράσινα, μυρουδιά τυλίγει τον αγέρα
Τ’ αστέρια συνομιλούν ευγενικά, διαλέγονται,
Δεν ξέρουν από φράγκα, δραχμές, ευρώ
Τα χελιδόνια μπαινοβγαίνουν με άνεση στην εκκλησιά
Διασχίζουν το ιερό, το γυναικωνίτη
Στέκουν για λίγο στα δοκάρια του νάρθηκα
Παρατηρούν τον περιβάλλοντα
Δεν πήραν μυρουδιά τι γίνεται
Στο λεγόμενο κόσμο
Στις Τράπεζες, στο χρηματιστήρια
στα ΑΤΜ.

Ένα καφεδάκι στην παραλία θα το πιούμε και σήμερα

Ή κάτι θα βρούμε στους σκουπιδοτενεκέδες.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Η ΧΡΥΣΗ ΜΕΣΗ

Η ΧΡΥΣΗ ΜΕΣΗ
ΣΤΕΛΙΟς ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Δεν είμαι Έλληνας επιλεκτικά, ανάλογα με το κόμμα που κυβερνά
Είμαι Έλλην το καυχώμαι, όπως  λέει ο Όμηρος «εύχομαι είναι».
Η Ελλάδα είναι μια μεγάλη καρδιά μέσα μας από τα παιδικά μας χρόνια, ένα μεγάλο γαλάζιο πανί με το σταυρό και τις άσπρες και γαλάζιες γραμμές .
Για να ενωθούμε μαζί της πολεμήσαμε,  μ’ αυτήν ανατραφήκαμε, γλωσσικά, ηθικά, αισθητικά, ιστορικά, φιλοσοφικά. Πνευματικά με μια λέξη, γιατί για μας από αυτήν απορρέει το πνεύμα, όπως το μελετήσαμε και το αγαπήσαμε.
Ζήσαμε ως φοιτητές τη φτώχια της, την πνευματικότητα, τη δημιουργικότητα, την πνευματική καλλιέργεια, και στα στρατόπεδα της το 63 ζυμωθήκαμε τη γενναιότητα της ψυχής της.
Χίλια δυο πήγαν ύστερα στραβά, δεν παύουμε όμως ποτέ να συγκινούμαστε με τα πάθη της, να χαιρόμαστε με τις χαρές της. Γιατί Ελλάδα για μας δεν είναι κυβερνών κόμμα, δεν είναι πρόσωπα, είναι η αιωνιότητα που χαράχτηκε βαθιά στην ψυχή μας. Είναι η ψυχή μας.
Κι αυτή μας έμαθε πως θα πρέπει να ζούμε με αρχές. Κι οι αρχές λένε πως θα πρέπει να αγωνίζεσαι για να διασώζεις και τον εαυτό και το λαό και την ιστορία σου, αλλά και θα πρέπει να σέβεσαι και τους άλλους, τους φίλους, τους γείτονες, τους σύμμαχούς σου.
Στο μεγάλο κόσμο που ζούμε σήμερα, οι αναλύσεις οικονομικές ή πολιτικές, μπορούν να παρουσιάζουν η καθεμιά της δικές της αλήθειες από τη δική τους οπτική γωνία, μέχρι συγχύσεως. Σημασία έχει να βρούμε τη χρυσή τομή, την αλήθεια τη δική μας και των άλλων και να τη διασταυρώσουμε, για να ζήσουμε κι εμείς με αξιοπρέπεια, αλλά και με σεβασμό προς τους άλλους.
Πάντα οι άγνωστοι Χ σε τέτοιες περιπτώσεις οικονομικο πολιτικών αναλύσεων είναι πολλοί. Γι’ αυτό οι αρχές είναι και πρέπει να είναι τα θεμέλια της σκέψης μας,  για να μη μας παίρνει ο άνεμος μια εδώ και μια εκεί, και να έχουμε στηρίγματα λογικής και ηθικής τέτοια, που να οδηγούν σε σωστά συμπεράσματα και στάσεις.

Αναμένεται λοιπόν η μέση χρυσή οδός, που αργά γρήγορα θα έλθει με τις συζητήσεις των υπευθύνων. Ο ελληνικός λαός αξίζει το καλύτερο, και θα το επιτύχει. 

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Μερικά κουτσουβέλλικα

Μερικά κουτσουβέλλικα                                                                                                                                                       του Στέλιου Παπαντωνίου


Διαβάζουμε εφημερίδα, διαβάζουμε άρθρα, μα δεν καταλαβαίνουμε μερικά πράγματα, βαρύγδουπα λεγόμενα. Πρώτο κουτσουβέλλικο ή ακαταλαβίστικο: «στα χέρια της Τουρκίας βρίσκεται τα κλειδί της λύσης». Αφού είναι στα χέρια της Τουρκίας, γιατί όλα τα συγγράμματα κι οι φιλοσοφικοί στοχασμοί πώς να δει η Τουρκία το συμφέρον της! Εμείς θα πούμε στην Τουρκία ποιο είναι το συμφέρον της!                                                                                                                                                                                Όταν οι στωικοί εκείνοι και πριν ακόμα από αυτούς ο Αριστοτέλης μιλούσε για τα «εφ’ ημίν και τα ουκ εφ’ ημίν», γι’  αυτά που εξαρτώνται από μας και γι’ αυτά που δεν εξαρτώνται, εννοούσαν οι άνθρωποι πως πρέπει να ασχολείται ο καθένας με τα δικά του, με όσα περνούν από το χέρι του. Άσε τα άλλα για κείνους. Δουλειά δική μας είναι να ξέρουμε εμείς τι θέλουμε, πώς να το αποκτήσουμε, τι περνά από το χέρι μας να κάμουμε. Τα άλλα είναι ματαιοπονία.                                                               Να σκεφτούμε τα συμφέροντά μας, παρόντα και μελλοντικά, με ποια μέσα να τα επιτύχουμε, με ποιους συμμάχους και ποιες δράσεις, που να οδηγούν σε αποτέλεσμα. Αυτά να σκεφτούμε. Και δουλειά. Πολλή δουλειά. Όχι μόνο να λέμε: «θα δουλέψουμε σκληρά», χιλιοειπωμένο!                                                                                                    Δεύτερο ακαταλαβίστικο: οι Τουρκοκύπριοι, ο Ακκιντζή και οι λοιποί. Λέγοντας «Τουρκοκύπριοι» ο καθένας έχει στο νου τους δικούς του, του αντίστοιχου κόμματος, κανένα γνωστό και φίλο ή συνάδελφο, παλιό γείτονα ή χωριανό. Μπορούμε εμείς να πούμε πώς να σκεφτούν οι Τουρκοκύπριοι; Αφήνω έξω του εποίκους. Ακόμα και για τον Ακκιντζή, για τον οποίο τόσα θετικά έχουν γραφτεί, δεν είδαμε καμιά γραφή που να επιβεβαιώνει την προχαραχθείσα εικόνα. Κι αφού δεν ανήκει στα εφ’ ημίν, γιατί στηριζόμαστε σ’ αυτόν ή του εισηγούμαστε τι να κάνει ή και στα γραφτά μας καταλήγουμε  ελπίζοντας πως όλα θα έρθουν βολικά τώρα που είναι στην εξουσία; Κι αρχίζουμε να ζωγραφίζουμε μια Κύπρο μέσα στο όνειρο και στην τρελή χαρά!                                                                                                                               Άλλα ακαταλαβίστικο και σοβαροφανές: Πώς ήταν το 1974 το κυπριακό και πώς είναι σήμερα; Η Τουρκία έχει εκτουρκίσει, έχει κουβαλήσει εποίκους, έχει αναβαθμίσει το ψευδοκράτος -που συνεχίζει να είναι ψευδοκράτος, αλλά εμείς το αναβαθμίζουμε, αν δεν το καταλάβαμε ακόμα! Και το επιμύθιο; «Να λυθεί το κυπριακό», να προλάβουμε άλλες παρανομίες! Όλες όμως είναι παρανομίες, όλα αντίθετα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, όλα με τη δύναμη των τουρκικών όπλων. Μα αυτό και μόνο θα πρέπει να μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως, και να λυθεί ακόμα, τα ίδια θα έχουμε, γιατί η Τουρκία είναι δυνατότερη, άρα θα κάμνει πάντα το δικό της. Διά της βίας. «Δε θα δεχτούμε, όμως», δηλώνουν, «την οποιαδήποτε λύση! Απλώς, είναι καιρός να το λύσουμε.»                                                                  Να το λύσουμε. Και όλοι - όταν δεν αποσιωπούν- αναφέρονται  στον καλύτερο δυνατό τρόπο, με ευρωπαϊκές προδιαγραφές, βάσει των αποφάσεων του Εθνικού Συμβουλίου κτλ. Με τις ελευθερίες μας κατοχυρωμένες.                                                                                                                                               Ας κάμουμε όμως, τέλος, ό, τι περνά από το χέρι μας, για να το λύσουμε για το συμφέρον της ελληνικής κοινότητας, αφού δεν είναι δουλειά μας να σκεφτόμαστε και για την τουρκοκυπριακή.   Απαραίτητη προϋπόθεση, η ένωση των πολιτικών δυνάμεων και του ελληνισμού.                                                                                                                                                        Ένωση των πολιτικών δυνάμεων δεν φαίνεται στον ορίζοντα για να επιτύχουμε τα εφ’ ημίν. Είναι όμως στο χέρι μας, γι’ αυτό ας αρχίσομε από την ενότητα των πολιτικών και άλλων δυνάμεων των ελληνοκυπρίων. Ας ακούσουμε τι λέει και ο απανταχού ελληνισμός και ας αφήσουμε τους άλλους. Τα συμφέροντά τους απέδειξαν πως τα ξέρουν καλύτερα από μας. Μη γινόμαστε και γελοίοι!