Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Σήματα λυγρά

Σήματα λυγρά
Στέλιος Παπαντωνίου

Σήματα λυγρά
Θυμοφθόρα πολλά
Εν πίνακι πτυκτώ
Φίδια, σαύρες και σκορπιοί
Στο κοντραμπάντο για τη μάνα τους
Τη βγάζουν στο σφυρί
Πετούν γλωσσόκομο στον Ιούδα
Ν’ ανοίξει την κερκόπορτα
Μην περιμένει ο δούρειος
Στα τείχη μέσα που βιάζεται
Να εμέσει
Φίδια, σαύρες και σκορπιούς
Στον κόρφο των γυναικών μας
Στα σκέλια των παιδιών μας.

Φύλακες γρηγορείτε
Ώρα τρίτη της νυχτός
Σήματα λυγρά
Θυμοφθόρα πολλά
Στον ορίζοντα.


Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Αντικρουόμενες εικόνες

Αντικρουόμενες εικόνες
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Είναι λυπηρό το ότι έχουμε οι Έλληνες της Κύπρου τόσο αντικρουόμενη  εικόνα της πραγματικότητας. Αφορμή για το παρόν, οι κοινές ευχές Αναστασιάδη Ακκιντζί. Εμείς σ’ αυτή τη σκηνή είδαμε την ταπείνωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την εξίσωση του παράνομου καθεστώτος με το νόμιμο, τον υποβιβασμό του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας σε κοινοτάρχη, άρχοντα μιας κοινότητας, και την αναβάθμιση του κοινοτάρχη της τουρκικής σε ισότιμο Πρόεδρο Δημοκρατίας. Νιώθουμε τη διαφημιστική μανία ως κατωτάτης υποστάθμης προσπάθεια υποτίμησης της νοημοσύνης μας, κοινώς  ρεζιλίκια.
Άλλοι όμως ελληνοκύπριοι τα βλέπουν και χαίρονται και ελπίζουν, γιατί θα αποφευχθεί, λένε, η διχοτόμηση του νησιού. Εμείς τη λύση της ΔΔΟ ονομάζουμε επίσημη διχοτόμηση, επίσημη υποδούλωση στην Τουρκία κι αυτοί  επανένωση της πατρίδας. Και άλλα ηχηρά παρόμοια, κατά τον ποιητή. 

Τόσο δεν βλέπουμε την πραγματικότητα; Τόσο δεν βλέπουν εκείνοι την πραγματικότητα; Κι πραγματικότητα πώς ορίζεται; Με τον κοινό νου και τις κοινές αξίες για ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρώπινα δικαιώματα. Αν εξασφαλίζονται με τη λύση, καλώς. Αν δεν, για ποια λύση μιλούμε, για ποια επανένωση; 

Το κήρυγμα ότι η Τουρκία είναι δυνατή, γι΄ αυτό πρέπει να την ακολουθήσουμε, δεν ισχύει, απλά γιατί ξέρουμε τι ζητά από μας, ειδ' άλλως δεν ξέρουμε Ιστορία. Την υποδούλωσή μας ζητά και τίποτε άλλο. Με σχέδια από το 1950. Γνωστά και καταγραμμένα. Εκτός αν έδειξε δείγματα φιλειρηνικής γραφής και δεν το ξέρουμε.

Η παρανομία είναι παρανομία κι εμείς με τη λύση της ΔΔΟ απλά θα διαγράψουμε κάθε δίκαιο και θα συνεπικουρήσουμε στην πραγματοποίηση της διακηρυγμένης διεθνώς παρανομίας. Το παράνομο ψευδοκράτος θα γίνει κράτος, οι παράνομες συμφωνίες του με την Τουρκία θα ισχύσουν και δεμένοι χειροπόδαρα θα υπογράφουμε την υποδούλωσή μας και θα τη χειροκροτούμε ως λύση των δεινών μας. Διερωτώμαστε  αν ύστερα από σαράντα χρόνια σκλαβιάς, αυτό θα είναι το μέλλον των Ελλήνων αυτού του τόπου και μάλιστα με τη δική μας υπογραφή.


Για να πιάσουν οι ευχές για ευδαιμονία στο νέο έτος δεν πρέπει να ξεχνούμε το Θοκυδίδειο «το εύδαιμον το ελεύθερον το δ΄ελεύθερον το εύψυχον». Για να ναι κανείς ευτυχισμένος πρέπει να είναι ελεύθερος και για να είναι ελεύθερος πρέπει να έχει καρδιά, ευψυχία, θάρρος και μαχητικότητα. Αν δεν έχει, ζυγόν δουλείας ας έχει.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Κοινό μήνυμα

Στέλιος Παπαντωνίου
Κοινό μήνυμα

Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται πάλιν ταράττεται.
Με το χορό των ανδρείκελων
Εξομοιώνει την ανομία με το νόμο.

Κι αυτός
πρόσωπο σε χούφτες ροζιασμένες
ξεσκλίδια στο συρματόπλεγμα
«Ντρέπομαι, ψιθυρίζει, ντρέπομαι
Με τις σκιές στο γυαλί.
Θραύστε τα καμώματα
Την εκούσια υποδούλωση
Τα θολά περιπλεγμένα μονοπάτια
Μη βυθίζεστε στους σκοτεινούς λειμώνες
Χωρίς ένα πέταλο αξιοπρέπειας.

Επ’ ελευθερία εκλήθητε. »

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Στέλιος Παπαντωνίου
Βιάζεσαι

Οι χιλιάδες τούρκοι στρατιώτες
δε σε βιάζουν, μάνα!
Μη βιάζεσαι!
Άσε να σου πουν οι επιστήμονες!

Συγχώρα με, Χριστέ μου

Στέλιος Παπαντωνίου
Συγχώρα με, Χριστέ μου

Συγχώρα με, Χριστέ μου,
που δεν μπόρεσα να καθαρίσω ακόμα την αυλή μου
γιορτάρες μέρες.
Μόλις πιάσω τη σαρκά και μυρίσω θρουμπί
πάω στο χωριό
τη βλέπω να κλαίει σαρανταπληγιασμένη
και ξαναθυμάμαι.

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Το μαγκάλι

Στέλιος Παπαντωνίου
ΤΟ ΜΑΓΚΑΛΙ

Ο άι Βασίλης ήταν πάντα με μας τα παιδιά
Υπομονετικός.
Μόνο τη γιαγιά λοξοκοίταζε
Σαν άναβε μαγκάλι
Και στεκόταν από πάνω
Ν’ αναπνέει, να φυσά.
Την είδαμε, τέλος, να φτεροκοπά
Κι είπαμε το στερνό άι Βασίλη βασιλιά


Δεν είχαμε πια κάρβουνα στο σπίτι.

Φωνή εν Ραμά

Στέλιος Παπαντωνίου
ΦΩΝΗ ΕΝ ΡΑΜΑ

Τρικυμισμένες οδύνες
Του Χριστού και της Παναγιάς
Από τη Βηθλεέμ
Με τα πνιγμένα παιδάκια
Του Ηρώδη στο πέλαγο
Με τις βαρκούλες
Αγκαλιασμένα στα ζεστά
Φτερούγια του Αρχαγγέλου.
Δεν ξέρουμε τι κρύβουν
Τα έγκατα της γης
Τα βάθη της θάλασσας.


Μόνο τον ουρανό εμπιστευόμαστε.

Μνήμη

Στέλιος Παπαντωνίου
ΜΝΗΜΗ

Τριγυρνά στις ρωγμές των παραθύρων
Με τον αέρα που κατεβαίνει
Ορμητικός από τον Πενταδάχτυλο.
Δεν σταματά στα καφενεία
Δεν βρίσκει κανένα
Δεν σταματά στην εκκλησιά
Γονατισμένη
Κανένας ζητιάνος στο δρόμο
Να τον φιλέψει ένα κρασί
Τώρα που έρχονται Χριστούγεννα

Κι όλοι θυμούνται.

Γραμμική Β

Στέλιος Παπαντωνίου
ΓΡΑΜΜΙΚΗ Β

Οι Μινωίτες ήξεραν τη Γραμμική Α
Τη δίδαξαν στους Μυκηναίους- ‘Ελληνες
Γράφουσιν ελληνικά τη Γραμμική Β.

1500 χρόνια προ Χριστού
Και 2000 χρόνια μετά Χριστόν
3500 χιλιάδες χρόνια
Ελληνικής γραφής

Θα τα καταργήσετ’ εσείς
Εύκολοι άνθρωποι;

Ρισπέκτε!

Σανταρόζα

Στέλιος Παπαντωνίου
Santore di Santarosa

Φόβητρο τ΄όνομά του
Santore di Santarosa.
Ως Annibale Derossi
Πολεμά στου Μαυροκορδάτου
Απλός στρατιώτης
Στις τάπιες της Τριπολιτσάς
Στ’ Ανάπλι, Λεοντάρι.
Πιο τυχερή η Σφακτηρία
Του προσκομίζει
Νιόσκαφτο τάφο
Σφιχταγκαλιά με τους Έλληνες
Συμμαχητές.
Ο μαχητής της λευτεριάς
Των άμοιρων
Ο φιλελεύθερος ρομαντικός
Εξόριστος από τους δρόμους
Της Λευκωσίας.


Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

Πάμπος Κουζάλης

Πάμπος Κουζάλης, ραπτός λόγος, παράκεντρο

Ράβει, καρικώνει
Πευκοβελόνα και χρυσοκλωστή
Στριφώνει και φοδράρει
Ο ποιητής

                                                                         Πώς γίνεται ποίηση                                                                        Με τη γραμματική ορολογία
Το δελτίο καιρού
Την απομάκρυνση από το ταμείο
Ρωτήστε τον ποιητή

Παίζει κρυφτούλι με τις  θύμησες
Από τη μι’ άκρη της ζωής στην άλλη
Τον πληγωμένο του μανδύα έφηβος
Ο ποιητής
Πάμπος Κουζάλης


Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Ροδαφνούσα

Αλοί σ' όποιον δε μύρισε
θανατερά τριαντάφυλλα
να καρτερούν τη Ροδαφνούσα.
Σφιχτή γροθιά την άρνηση
τειχιά στις χαραμάδες.

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

ΔΙΕΡΩΤΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ

ΔΙΕΡΩΤΑΤΑΙ  ΚΑΝΕΙΣ                                                                                                                             Στέλιος Παπαντωνίου                                                                                                            

Διερωτάται κανείς γιατί το 18% του πληθυσμού μιας χώρας να κατέχει το 37% των εδαφών και το μέγιστο δυνατό των παραλιών της, γιατί το 18% να κατοικεί στα σπίτια και στα χωριά εκδιωχθέντων διά της βίας των τουρκικών όπλων ελλήνων κατοίκων της χώρας, γιατί να χρειάζεται το ποσοστό τούτο για σαράντα χρόνια 20000 στρατιώτες να το προσέχουν, γιατί να θέλει να εξισώνεται και όχι μόνο, αλλά και να υπερβαίνει κάθε δικαιοσύνη και να ζητά και να ζητά και να ζητά, εδαφικά, συνταγματικά, αναγνωρίσεις κράτους, δυνατότητες να κατευθύνει  την πλειοψηφία και να κατασπαράξει τα εναπομείναντα ελληνικά και χριστιανικά;

Είχε ανάγκη η Τουρκία να στείλει κατοίκους και πολίτες της εδώ, γιατί δεν μπορούσε να τους θρέψει; Βεβαίως όχι. Αν δεν είναι επεκτατικά τα σχέδιά της για την Κύπρο, τότε τι είναι; Προστατευτικά, προοδευτικά, ειρηνικά;

Κι ενώ όλα αυτά είναι τόσο οφθαλμοφανή, γιατί να υπάρχουν ελληνοκύπριοι που να αποδέχονται  πως το πρόβλημά μας είναι η συμβίωσή μας με τους τουρκοκύπριους και μάλιστα πως χρειαζόμαστε και ειδική εκπαίδευση γι’ αυτό; Το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, δοτό δοτό, αλλά υποστηρίζει πως κάθε κοινότητα έχει το δικαίωμα να κάμει με την παιδεία της ό, τι νομίζει καλύτερο. Πώς κατέβηκε τώρα η ιδέα πως χρειάζεται να γίνει μικτή  επιτροπή, που να συνεδριάζει και να αποφασίζει τι και πώς θα διδαχτούν τα παιδιά μας; Δηλαδή, να έχει δικαίωμα ο αλλόθρησκος και αλλοεθνής να μου υποδεικνύει πώς θα αναθρέψω εγώ τα παιδιά μου ή πώς και τι θα διδάσκεται στο ελληνικό σχολείο!!!   Η συμβίωση στηρίζεται στην αμοιβαία εκτίμηση και στη δικαιοσύνη και δεν μπορεί να θεμελιωθεί σε καμιά αδικία. Δεν μπορεί να σβηστεί από το μυαλό πως ελληνικά εδάφη καταπατούνται από τον κατακτητή και πως ο Πενταδάχτυλος προσβάλλεται ασύστολα. Δεν διαγράφονται τα εγκλήματα του πολέμου, ολοζώντανα ακόμα, οι νεκροί και κακοποιημένοι αγνοούμενοι, τα χωριά κι οι πόλεις μας. Η τουρκοκρατούμενη γη μας παραποιείται, παραχαράσσεται ο πολιτισμός της, οι εκκλησιές μας συνεχίζουν να είναι κατεδαφισμένες, τα νεκροταφεία συλημένα. Κι ενώ υπάρχουν όλα αυτά, θα διδάσκουν στα σχολεία τι;

Είπαμε όμως κι άλλη φορά: Έχουμε την πίστη μας, έχουμε το Θεό μας, έχουμε την Ιστορία και παράδοσή μας, τον πολιτισμό και τη γλώσσα μας, που μόνο ανάξιοι πνευματικά μπορεί να νομίζουν πως είναι δυνατοί τόσο, ώστε να επιδράσουν και να μεταλλάξουν τις ρίζες μας.

Τον καιρό της Φραγκοκρατίας ένας ιταλός προσκυνητής έρχεται στην Κύπρο και διερωτάται πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν χριστιανοί σ’ αυτό τον τόπο, που πολιορκείται από τούρκους και σαρακηνούς. Και όμως η χριστιανική πίστη συνεχίζει να υπάρχει στον τόπο μας από τα χρόνια του Χριστού.


‘Ενας άλλος  ιταλός παρακολουθεί τα διαδραματιζόμενα την 9 Ιουλίου 1821 και διερωτάται, ύστερα από τόση θηριωδία που επιδείχθηκε από τους τούρκους, πώς είναι δυνατόν να παραμένουν άνθρωποι, Έλληνες , σ’ αυτό τον τόπο, που τον κατάντησαν για θεριά. Κι όμως συνέχισε ο ελληνισμός κι ο χριστιανισμός να υπάρχουν «στου ’ν τον τόπον πο ΄ν καμένος τζι έθ θωρεί ποττέ δροσιάν». Και θα συνεχίσει να υπάρχει εις αιώνα αιώνος. Η μαγιά που λέγαμε.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Πάμπος Κουζάλης

Στέλιου Παπαντωνίου
Πάμπος Κουζάλης, Σχεδόν, Ποίηση, εκδόσεις Παράκεντρο

Η αίσθηση πως έχουμε νέους ποιητές που μας κομίζουν τη νέα ειδή των πραγμάτων χαροποιεί τον αναγνώστη, γιατί από τη μια επιβεβαιώνει πως η ποίηση συνεχίζεται επάξια στον τόπο και από την άλλη πως η συνέχεια αυτή διακρίνεται από τη γνησιότητα, τη  φρεσκάδα και το σπινθηροβόλο του πνεύματος, με την ξεχωριστή ευαισθησία αλλά και το θεμέλιο της παράδοσης σεβαστό και ανανεωμένο.

Η ποίηση του Πάμπου Κουζάλη είναι πλούσια θεματικά, γιατί ο ποιητής έχει ανοιχτά τα μάτια στον καιρό του με τα παγκόσμια προβλήματα και τα τοπικά -το Κυπριακό δεν παύει να πονά με τους νεκρούς και αγνοουμένους - με το θάνατο και την πολύπτυχη ζωή, την αγάπη, τον έρωτα,  τις ανθρώπινες συναναστροφές. Ένα πλατύτατο δίχτυ μέσα στο οποίο συλλαμβάνονται από τον ευαίσθητο ψαρά πολυποίκιλα ερεθίσματα  για την ποίησή του. Πρώτα η συγκίνηση κι ύστερα η επεξεργασία του ποιήματος, με τέτοια όμως μαεστρία, ώστε να μη φαίνεται, αλλά να διατηρείται η δροσερή αύρα της σύλληψης και του σκιρτήματος.

Από μόνο του το «σχεδόν» είναι μια ημιτελής και εν εξελίξει κατάσταση πριν προλάβει να παγιωθεί, γι’ αυτό έχει μέσα του το στοιχείο της πάλης της ζωής, έστω κι αν η απόληξη είναι ο θάνατος. Άνθρωποι προσπαθούν να σωθούν, σχεδόν τα φτάσουν στον προορισμό τους, άλλοι στο «μεταξύ»,  για παράδειγμα οι αγνοούμενοι, πραγματικά νεκροί, για τους δικούς τους όμως ζωντανοί, ένας ημιέρωτας, μια συνειδητοποίηση της αδυναμίας ενώ η ζωή κι ο έρωτας προκλητικά καλούν.
Ίσως αυτό το σχεδόν, το «μεταξύ» να είναι και πιο δύσκολο να εκφραστεί, γιατί δεν παγιώθηκε, δεν αντικειμενοποιήθηκε, γι’ αυτό κι ο ποιητής ζωντανά με τον εαυτό του και με  την τέχνη του το συλλαμβάνει στην εξέλιξη και ροή του.

Εκφραστικά θαυμαστή για τον αναγνώστη η έκπληξη με το απρόοπτο του τρόπου έκφρασης, με τις πολλές αφαιρέσεις στις μεταφορικές αλματικές εκφράσεις και γενικά αφαιρετικές μεταφορές. Ζωντανές εικόνες αποτυπώνονται με τα παρακόλουθα ζέοντα συναισθήματα (ένα ψυχοσάββατο, μια μάνα που πληροφορείται για το αγνοούμενο παιδί της, η προσπάθεια των μεταναστών να προσεγγίσουν τη ξένη γη) στο σχεδόν, και εντυπώνονται για πολύ στον αναγνώστη.

Συμπερασματικά, χωρίς στόμφο, με μόνη την ποιητική χάρη, ο Πάμπος Κουζάλης μας έδωσε με το «σχεδόν» μηνύματα και καλλιεργημένης αισθητικής αλλά και ήθους ελευθέρου και γνήσιου ποιητή.

Καλή συνέχεια.

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Κώστα Βασιλείου Το Νάμιν Β΄

ΚΩΣΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟ ΝΑΜΙΝ Β΄ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΟΝΤΗ
ΤΟΥ ΧΟΝΤΡΟΔΑΚΤΥΛΟΥ Τ’ ΑΝΑΡΚΟΔΟΝΤΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΓΑΙΟΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑ 2015
ΠΡΟΜΕΤΩΠΙΔΑ
«Απόν εσύντυσιεν /εθάψαν τον ζωντανόν`/μα επειδή είσιεν τσαγανόν/
εβλάστησεν, εδράτζιασεν /εγίνην ίλαντρον δεντρόν/
τζι απόν εμπόρειαν να τον ξαναθάψουσιν/
επειδή έπρεπεν πρώτα να τον ξιθάψουσιν/επάθαν σεληνιασμόν /
τζι επήαν τζι εδώκαν μες στον κρεμμόν /στον ποταμόν της λοιμιτζιής
όπως τους σιοίρους της παραβολής- ή /όπως τες λόττες της πολιτιτζιής
τζι έτσι επήεν πάσα κακόν.»

Από μια πρώτη ματιά το κείμενο σημαίνει την απόφαση του ποιητή,  εκ μέρους της ποιήσεως και της κυπριακής διαλέκτου στην  οποία τελευταία γράφει, να διεκδικήσει τα δίκαιά τους, την αρμόζουσα θέση τους στην πνευματική κοινωνία, που τους αρνήθηκαν άδικοι κριτές. Η σιωπή του ποιητή, και της ποιήσεως εν γένει,  είναι συνεργός στην αδικία, γι’ αυτό η δυνατή έκφρασή του εκπροσώπου της είναι το αντίδοτο στην αδικία, άρα φορέας δικαιοσύνης. Η συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων της ποιητικής δύναμης, η αυτογνωσία, επέρχεται ύστερα από το πάθος που οδηγεί στο μάθος,  κατά το Αισχυλικό ο παθός μαθός. Βλέποντας την ίδια τη νεκρανάστασή της και τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεών της αναγαλλιάζει με τη θέση των αδίκων κριτών που αναγκαστικά φέρνουν στην επιφάνεια το ποιητικό διαλεκτικό έργο, μη μπορώντας να επαναλαμβάνουν το ανοσιούργημα. Βρισκόμενοι σε αδιέξοδο οι κριτές και πέφτοντας στο λάκκο που οι ίδιοι άνοιξαν πάσχουν ως άδικοι και έτσι η αδικημένη ποίηση και κυπριακή διάλεκτος οδηγούνται στην έξοδο, στην κάθαρση, περικλείοντας και όλη την πνευματική πορεία του ποιητή.
 «Απόν εσύντυσιεν/ εθάψαν τον ζωντανόν`»
Η ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνεί και να φανερώνει διά του λόγου την παρουσία του σ’ένα κόσμο που συνήθισε να θαμπώνεται με τα αλαλάζοντα κύμβαλα και τους απαστράπτοντες τενεκέδες. Ο σιωπών αλλά άξιος λόγου θάβεται, η παρουσία του εξαφανίζεται, ουδείς μιλά ή γράφει γι’ αυτόν και το έργο του, για την ποιητική παραγωγή και την κυπριακή διάλεκτο. Ο Κώστας Βασιλείου, εκπροσωπώντας εδώ την ποίηση και την πνευματική παραγωγή στην κυπριακή διάλεκτο παρέμεινε επί πολύ στη σιωπή, οργανωμένη ή ανοργάνωτη, των επαϊόντων. 
«μα επειδή είσιεν τσαγανόν/εβλάστησεν, εδράτζιασεν/εγίνην ίλαντρον δεντρόν»
Επειδή όμως σπαργούσε η ενδογενής της δύναμη, είχε τσαγανό, νεύρο, θάρρος, ζωτικότητα, γι’αυτό και -θαμμένη όντας από τους κριτικούς- εβλάστησεν, εδράτζιασεν, εγίνην ίλαντρον δεντρόν, για να θυμηθούμε το Βασίλη Μιχαηλίδη με το ίλαντρον, γέραντρον, γηραλέο δέντρο, που γύρω του πετάσσουνται τριακόσια παραπούλια, μόλις κοπεί, άρα όχι μόνο δεν ήταν  προς θάνατο αλλά ως ζωηφόρο δέντρο  δίνει ζωή στη νιότη, να συνεχίσει το έργο. Ως άλλος Ιησούς μέσα από τις πασχαλιές του επιταφίου στέλλει το μήνυμα της ανάστασης, για να θυμηθούμε τον Ελύτη, που με την ίδια σχεδόν προμετωπίδα μάς εισάγει στο Άξιον Εστί: «Ἑκ νεότητός μου επολέμησάν με και γαρ ουκ ηδυνήθησάν μοι», αλλά και τον Παύλο Λιασίδη και τη συνάντησή του με τον Οδυσσέα Ελύτη, όπως παραδίνεται  από τον Κώστα Βασιλείου στο Νάμιν Α. Από τη μια ο πόλεμος ενάντια σε κάθε άξιο κι από την άλλη η ανύψωση του διαλεκτικού ποιητή σε ισότιμη θέση με τον βραβευμένο με Νόμπελ.
Η ανάστασις  του Ιησού δεν ακολουθείται από άλλο θάψιμο αλλά από ανάληψη στον κόσμο του πνεύματος και των ουρανών.
«τζι απόν εμπόρειαν να τον ξαναθάψουσιν /επειδή έπρεπεν πρώτα να τον ξιθάψουσιν
επάθαν σεληνιασμόν»
Σκότος επέπεσεν στις κεφαλές των αδίκων κριτών και μελετητών, γιατί η εμφάνιση ποιημάτων και η πνευματική δημιουργία σε ανθολογίες και ιστορίες της λογοτεχνίας και σε μελέτες δεν ήταν δυνατό να αποκρυβεί ή να αποσιωπηθεί. Η αξία της ποίησης, της διαλέκτου, του ίδιου του ποιητή άρχισε να επιβάλλεται.
«τζι επήαν τζι εδώκαν μες στον κρεμμόν/στον ποταμόν της λοιμιτζιής/
όπως τους σιοίρους της παραβολής- ή»

Δύο εικόνες από το «επάθαν σεληνιασμόν»
Α). τζι επήαν τζι εδώκαν μες στον κρεμμόν/στον ποταμόν της λοιμιτζιής
όπως τους σιοίρους της παραβολής- ή
και Β). όπως τες λόττες της πολιτιτζιής
με αποτέλεσμα την κάθαρση
«τζι έτσι επήεν πάσα κακόν.»

Από την παραβολή των δαιμονισμένων ξέρουμε την τύχη των δαιμονίων, που παρακάλεσαν το Χριστό να τους εξαποστείλει στην αγέλη των χοίρων. Είναι γνωστό πως οι χοίροι είναι από τα πιο ακάθαρτα ζώα, ζουν στο βόρβορο, και γενικά η παρομοίωση με χοίρους σημαίνει το κατώτερο και υλικότερο με όλα τα παρεπόμενα. Οι «σεληνιασμένοι» κριτικοί γκρεμίζονται και οι άνθρωποι μπορούν πιο καθαρά να αναγνωρίσουν τη δύναμη του ποιητικού λόγου. Ο ποταμός της λοιμιτζιής παραπέμπει στο Θουκυδίδειο λοιμό από τον οποίο και ο ίδιος ο Θουκυδίδης έπαθε, σε άλλα όμως μας εκτρέπει ο μέγας ιστορικός, στην τριλογία του Κώστα Βασιλείου: Μεγάλος Σαμάν (1977) Πόρφυρας (1978) Pieta (1983), όπου ένας των πρωταγωνιστών ο Θουκυδίδης, τριλογία με υπόβαθρο τον Παντελή Μηχανικό. Λίγο πιο πέρα όμως από τη λοιμιτζιή  ως ποιητική εικόνα είναι στην Ιλιάδα ο Απόλλων, που «νόσον κατά στρατόν ώρσε κακήν» γιατί του ατίμασαν τον ιερέα Χρύση, με καταφανείς τους παραλληλισμούς: Ο θεός του φωτός τιμωρεί τους εχθρούς του ιερουργού του. Η πολιτιτζιή παραπέμπει στο κυπριακό ποιηματάκι αλλά και στο Σεφέρη, γνώστη της σημασίας της πολιτικής – πόρνης από όλες τις πλευρές της. Χοίροι και λόττες της πολιτιτζιής, του ανίερου και πληρωμένου έρωτα, τιμωρούνται κι έτσι επέρχεται η κάθαρση.
Πλην των νοημάτων, θαυμαστό είναι πως στις λίγες αυτές γραμμές του Κώστα Βασιλείου  συναντούμε τον ποιητή να συνοδοιπορεί με τα ευαγγέλια, τον Όμηρο, τον Παντελή Μηχανικό, τον Σεφέρη και Ελύτη, τον Κώστα Μόντη, τον μεγάλο μας Βασίλη Μιχαηλίδη και τον Παύλο Λιασίδη, τον ανθό της ελληνικής και κυπριακής γραμματείας. Όλη η ποιητική και πνευματική πορεία του Κώστα Βασιλείου στην Προμετωπίδα του στο Νάμιν Β΄.

‘Οπερ έδει δείξαι.  

Ρούλα Ιωαννίδου- Σταύρου

ΡΟΥΛΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ –ΣΤΑΥΡΟΥ, MODUS VIVENDI
Εκδόσεις Litertura et Artes
Η Ρούλα Ιωαννίδου Σταύρου είναι ήδη γνωστή ποιήτρια, με ποικίλο έργο λογοτεχνικό. Όπως ο τίτλος της νέας ποιητικής της συλλογής δηλώνει, η ποίηση είναι τρόπος ζωής, ενώ η παρατήρηση της ζωής και αποτύπωση των στιγμών της, φιλτραρισμένων μέσα από την ευαισθησία της, δωρίζει και στους αναγνώστες αυτή την ευλογία, της ποιητικής θέασης της ζωής.
Μια πληθώρα θεμάτων, από την τουρκική εισβολή ως την καθημερινή ζωή, από την επιφάνεια ως το βάθος της καθημερινότητας και των μικρών πραγμάτων και στιγμών          δίνουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την πορεία ενός ανθρώπου που με το ποιητικό του μικροσκόπιο παρακολουθεί τον κόσμο, φιλοσοφεί και αληθώς φθέγγεται.
Το απρόοπτο και το εκπληκτικό μέσα στα ελάχιστα και όμως σημαντικά και πολύ αγαπητά, η άνοδος στον κόσμο του πνεύματος, μέσα σε μια φύση εξαϋλωμένη, μας ανυψώνει με την τέχνη της, περασμένη μέσα από τη διαλεχτική των πραγμάτων, τις αντιθέσεις και συγκρούσεις της ζωής,  πάντα μέσα στα ευγενικά συναισθήματα.
Το μυστικό της ποίησής της Ιωαννίδου- Σταύρου βρίσκεται στην αξία που παίρνουν τα μικρά, στην αντιστροφή πολλών και στο πρωτάκουστο ή πρωτοφανέρωτο, κάτι που μόνο λεπτεπίλεπτες κεραίες μπορούν να συλλάβουν και να αποδώσουν με την παρθενική ματιά, αίσθηση και φρεσκάδα αλλά και με την πικρή ειρωνεία του φιλοσοφούντος.
Πετάγματα της ποιητικής σκέψης και φαντασίας στον άλλο κόσμο, δημιουργήματα απτά και ζωντανά του λόγου, κάποτε μέσα στο κλίμα της απώλειας και του αφανισμού, κάποτε μέσα στην αιώνια ελπίδα.
Η παραβολική της τέχνη, μέσα από δέντρα και φυτά, να περνά μηνύματα ανθρώπινα για αξίες και απαξίες, για την αναγκαία μνήμη και την αδηφάγα αμνησία, εμπλουτίζει τους εκφραστικούς της τρόπους. Η αποστασιοποίηση από τα συμβαίνοντα, η αναγωγή τους στον κόσμο των ιδεών και της γενίκευσης, προσφέρουν το απόσταγμα μια σοφίας συμπυκνωμένης μέσα από τα πάθη και την πείρα της ζωής.
Η προσπάθεια της ποιήτριας να διεισδύσει στο κέντρο των πραγμάτων, να διανοίξει το μυστικό τους και να το εκφράσει είναι φανερή. Ποιήματα βγαλμένα από την ίδια τη ζωή της, αληθινά,  ομολογούν ευαίσθητο, φιλοσοφημένο, στωικό άνθρωπο, που βρίσκει το νόημα της ζωής στις πολλαπλές εκφάνσεις της, στις συναισθηματικές και λογικές επισημάνσεις της.
Από τη σκοπιά του θανάτου ιδωμένες πολλές εκδηλώσεις της ζωής αποτυπώνονται στη γυμνή αλήθεια τους, που κάποτε φανερώνεται ανόητη, επιτηδευμένη, ψεύτικη, αποκαλυπτική της τυποποιημένης ζωής με το χαμένο πραγματικό της νόημα και περιεχόμενο.

Όσο προχωρεί η συλλογή, επιβεβαιώνουμε πως πρόκειται για μικρά ποιήματα βγαλμένα από τη ρίζα της ζωής, από την ίδια την ψυχής της Ρούλας, που κατόρθωσε να δει τον κόσμο μέσα από το φακό της αλήθειας και της αντιφατικότητας, κι όλα αυτά τα πορίσματα, εκφρασμένα ποιητικά, αγγέλλουν στον αναγνώστη το μήνυμα πως η επιφάνεια και το βάθος μπορούν να εκφραστούν από το φιλοσοφημένο ποιητή με τη σφραγίδα της πικρής ειρωνείας, που αποτελεί και το κύριο γνώρισμα του σοφού ποιητή. 

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

ΚΑΤΑ ΞΗΡΑΝ ΘΑΛΑΣΣΑΝ ΚΑΙ ΑΕΡΑ

Κατά ξηράν θάλασσαν και αέρα
του Στέλιου Παπαντωνίου                                                              

Με καμιά βεβαιότητα δεν μπορούμε να ψάλλουμε το σολωμικό « Δεν νικιέσαι, είν’ ξακουσμένο, Στην ξηρά εσύ ποτέ, Όμως, όχι, δεν είν’ ξένο, Και το πέλαγο για σε.»
Η μεγάλη προδοσία του 1974 και η τουρκική εισβολή σφαγίασαν και κρατούν στον αναπνευστήρα για πολλά ίσως ακόμα χρόνια την Κύπρο, της οποίας μεγάλο μέρος κατέχουν τα τουρκικά στρατεύματα και καταπατούν στρατιώτες εισβολείς, έποικοι και ελάχιστοι εναπομείναντες τουρκοκύπριοι. Ο διεθνής λεγόμενος παράγων, ο καθένας και τα προβλήματα και τα συμφέροντά του, συμμαχεί με την Τουρκία, έστω κι αν αυτή είναι τοις πάσι γνωστόν πως είναι ο δημιουργός του παράνομου ψευδοκράτους στην Κύπρο,  συνεργάζεται με το Ισλαμικό Κράτος και με όλες τις παραστρατιωτικές οργανώσεις που κατευθύνονται από το βαθύ τουρκικό κράτος.

Οι συνομιλίες για λύση του κυπριακού, όπως δηλώνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρουσιάζουν πρόοδο, αλλά «υπάρχουν ακόμα εμπόδια, σοβαρές διαστάσεις και αρκετός δρόμος να καλυφθεί.» Και η όλη προσπάθειά του είναι να πεισθεί το 76% που απέρριψε το Σχέδιο Ανάν να ψηφίσει Ναι.  Αλλά, όπως και πάλι ο ίδιος ομολογεί «η λύση του Κυπριακού δεν μπορεί να είναι απόλυτα δίκαιη.» Οπότε εδώ από τη μια επεμβαίνει η λογική μας και διερωτάται, πόση αδικία δηλαδή να αντέξουμε και γιατί, επεμβαίνει και ο κύριος Ακκιντζή στον οποίο τόσοι και τόσοι πίστεψαν και επένδυσαν, για να μας ξυπνήσει από το λήθαργο, απαιτώντας και απαιτώντας, συγχύζοντας και εισάγοντας δαιμόνια και ασκούς ανέμων, τα πάντα ανατρέποντας: «Όλοι οι χρήστες έχουν δικαιώματα στις περιουσίες, άλλο είναι ο πρώτος αιτητής και άλλο ποιος έχει τον πρώτο λόγο». Ξέρει μάλιστα εκ των προτέρων πως «μια μεγάλη μερίδα (Ελληνοκυπρίων) θα θέλει αποζημίωση.» Νομικοί και σύμβουλοι να τρέχουν τώρα να καταλάβουν το θεώρημα περί πρώτου αιτητή και πρώτου λόγου, γιατί σου λέει, αν τους τρελάνουμε και δεν ξέρουν τι τους γίνεται, κλέβουμε τις περιουσίες τους κι αυτοί θα νομίζουν πως όλα είναι νόμιμα. Και γεια σου γεια σου Ακκιντζή κι εσύ κι η λεβεντιά σου!!!
Δικαιούμαστε βέβαια να ρωτούμε, όχι τον Ακκιντζή, αλλά τους κυρίους εκπροσώπους μας, και πότε δόθηκε αυτή η εντύπωση πως όλα τα πουλούμε, όλα τα σφαγιάζουμε στο βωμό του κέρδους; Αλλά δυστυχώς υπάρχουν κι εδώ οι παραδώσαντες και γην και ύδωρ και δεν ήταν κοντά οι Σπαρτιάτες να τους ρίξουν στα πηγάδια να πάρουν όσο ύδωρ πούλησαν. Ούτε τα χωράφια ούτε τα πηγάδια είναι βέβαια δική τους περιουσία για να την ξεπουλούν, ούτε του παππού ούτε του προπάππου τους αλλά των Ελλήνων της Κύπρου, που δημιούργησαν εδώ και χιλιάδες χρόνια πολιτισμό, όχι βέβαια για να τον διαγράφουν με μια μονοκοντυλιά τους οι ξεπουλητάδες.

Πλην αυτών και πέραν, στο εσωτερικό μέτωπο, τα κακά μας είναι κι άλλα, αφού μερίδα τουρκομαννών μιλούν για «ειρήνη» και δεν μιλούν για αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, για την οποία και πάλι, άλλος κύριος που έχει λόγο για το κυπριακό (κι αν είναι δυνατόν εμείς να μην έχουμε), ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ Τανζού Μπιλγκίτς, αναφέρει πως «υπάρχουν στρατιωτικές συμφωνίες που έχει υπογράψει η Κυπριακή Δημοκρατία, ωστόσο τόσο η κυπριακή κυβέρνηση όσο και οι άλλες χώρες με τις οποίες υπέγραψε τις συμφωνίες καθώς και η Ρωσία γνωρίζουν καλά τη θέση της Τουρκίας γι αυτό το θέμα.» Ὀσα δηλαδή υπογράφει η Κυπριακή Δημοκρατία είναι απαράδεκτα, κατά την τουρκική εκδοχή, αλλά όσα υπέγραψε το ψευδοκράτος με την Τουρκία πρέπει να τα αποδεχτούμε. Υποταγή στα κελεύσματα της Τουρκίας και δέσιμο στο άρμα της μέσω των παράνομων εγγράφων και συμφωνιών του ψευδοκράτους!!!. Κι ο Πρόεδρος περιμένει να ψηφίσουν οι Έλληνες της Κύπρου «ναι» σε νέο δημοφήφισμα!!!

Όσο κι αν επαναλαμβάνεται πως δεν τίθεται θέμα διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί, γιατί η χρησιμοποιούμενη συγχυστική μέθοδος, που αποβλέπει στη σύγχυση και στον εκφοβισμό των Ελλήνων της Κύπρου είναι ολοφάνερη στους νουν έχοντας και ώτα και όμματα. Αυτά για την ξηρά.

Ὀσο για τη θάλασσα, οι Τούρκοι αφού άρπαξαν διά της βίας το βορρά στην ξηρά, πριν να ζητήσουν, τους δώσαμε και δώρα και μποναμάδες στις θάλασσες του νότου και στους υδρογονάνθρακες και την ενέργεια γενικότερα. Αυτά όμως μπορεί να θέσουν τα θεμέλια για συνεργασίες μεταξύ των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου με αποτέλεσμα την περιφερειακή σταθερότητα και την ειρήνη, αν βέβαια οι σουλτάνοι επιτρέψουν, άρα κι εδώ άλλα αδιέξοδα, για να αναγκαστούμε να αποδεχτούμε την Τουρκία ως περιφερειακή δύναμη.

Ούτε αέρας όμως μας έμεινε, αφού οι Βρετανοί από τις στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρο βομβαρδίζουν το Ισλαμικό κράτος χωρίς ούτε να ρωτήσουν, κυρίαρχες βάσεις τις θέλουν, με τριζωνική πολυπολιτισμική λεγόμενη δημοκρατία.

Κατά ξηράν, θάλασσαν και αέρα συρρικνωμένοι και πολιορκημένοι, οι λοιποί συνεχίζουμε τον αγώνα της αντίστασης, γιατί απλούστατα σε μια βασική αξία πιστεύουμε: στην ελευθερία μας.
Αυτός ο τόπος πέρασε κι από χειρότερα πολλές φορές στις χιλιάδες χρόνια της Ιστορίας του, γιατί  υπάρχει μια υπερβατική δύναμη που μας κρατά στη ζωή και μας δίνει θάρρος να συνεχίσουμε και να ζούμε και να δημιουργούμε και να μην υποτασσόμαστε.


Αυτήν πρώτα εμπιστευόμαστε, βαθιά μέσα στο DNA μας χαραγμένη, για να μπορούμε να ψάλλουμε το σολωμικό «Απ’τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε ω χαίρε λευτεριά» .

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΕΙ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ

"Κόσμος πάει κι έρχεται, Θεσσαλονίκη είναι Πόπη μου", έλεγε κι ο μακαριστός Λογοθετίδης στη Λυβικού. Κι εδώ στην Κύπρο, υπουργοί εξωτερικών των υπερδυνάμεων παν κι έρχονται νόμιμα αλλά και παράνομα- μην ξεχνάμε και τον μισητό τούρκο πρωθυπουργό Νταβούτογλου, που πάει για περιφερειακή δύναμη-. 'Αλλοι μας δίνουν μαθήματα αξιοπρέπειας, όπως ο Λαβρώφ, άλλοι μας την σκάνε όπως ο Κέρι με τις δύο ίσες πολιτείες, και ο Νταβούτογλου να επαναλαμβάνει πως η Κυπριακή Δημοκρατία "εξέλιπε της συγγενείας αυτής και προς τάφον επείγεται". Κάπως έτσι τα λέει και η νεκρώσιμος ακολουθία, γιατί σαν πολύ να βιαζόμαστε να μπούμε στον τάφο, κι όλοι αυτοί έρχονται για τις τζενεράλε πρόβες των νεκροθαφτών. Καμιά είδηση δεν είναι διαφωτιστική, μάλλον συγχυστική, και τούτο ουδέν ωφελεί, αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται, και πρώτος θορυβοποιός ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ Έιντε, που γράφει και τις ομιλίες του Κέρι. Αλλά κι η κυβέρνησή μας δεν αφήνει χαρμάδα ελπίδας στο λαό, αφού κρατεί κλειστά τα χαρτιά της- αν έχει. Πολλοί όμως πιστεύουμε πως δεν δώσαμε σε κανένα την εξουσία αντί να μας κυβερνά να μας στέλλει στον τάφο, εμάς και την Κυπριακή Δημοκρατία στην οποία ορκίστηκε πίστη και αγώνα για διατήρησή της.
Γι' αυτό λέω, όσος κόσμος θέλει ας πηγαίνει και ας έρχεται. Σημασία έχει η Κυπριακή Δημοκρατία να μείνει στον τόπο της κι όχι να κατέρχεται στη θέση ψευδοκράτους και το ψευδοκράτος να ανέρχεται σε θέση κράτους. Φαίνεται όμως πως μόνο από τους πολίτες της εξαρτάται η ύπαρξή της, γι' αυτό κι ο καθένας μας πρέπει να ετοιμάζεται για τον επερχόμενο αγώνα αντίστασης στην κατάλυση του κράτους μας

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Η ελευθερία του λόγου χρειάζεται αγώνα για να διαφυλαχθεί. Κανένας φόβος δεν πρέπει να διακατέχει τους εκφραζόμενους και γράφοντας. Ποτέ δεν περιμέναμε πως θα φτάναμε στο σημείο να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά μας να γράφουμε και να μιλούμε, να εκφράζουμε προπάντων την αντίθεσή μας στα όσα τεκταίνονται εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ελληνισμού του τόπου. 'Οσο περισσότερο αντιδρούν τα πιόνια των ξένων συμφερόντων και πρεσβειών στην αντίθετη άποψη, τόσο περισσότερο δυνατή πρέπει να ακούεται η φωνή των αντιτιθεμένων στο ξεπούλημα της πατρίδας, στη σύγχυση που επιβάλλουν οι κυβερνώντες, στα ψεύτικα λόγια και τις άλλες αφηγήσεις της Ιστορίας μας. Είμαστε οι Έλληνες της Κύπρου θύματα της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής και της μισαλλοδοξίας και Τούρκων και τουρκομαννών δικών μας. Τίθεται εν αμφιβόλω η Ιστορία μας, η παρουσία μας στον τόπο, η θυματοποίησή μας, πράγματα οφθαλμοφανή στους νουν έχοντας. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Έχουμε νου, σκεφτόμαστε, εκφραζόμαστε και κανένας δεν μπορεί να μας αφαιρέσει το δικαίωμα αυτό, όπως κι αν το καμουφλάρουν με ωραία και μεγάλα λόγια. Επιτροπές για την Παιδεία. Πού είναι η επιτροπή υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Επικοινωνία ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Πού είναι οι θεωρούντες τον αποικισμό έγκλημα; Ειρήνη. Πού είναι οι φωνές για έξωση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο; Το τουρκικό ψευδοκράτος θα παραμείνει μετά τη λύση αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία θα διαλυθεί.!!!Χίλια θαυμαστικά για το θράσος των ειπώντων και την ανοχή των κυβερνώντων. Εμείς ρότσοι πάνω στο ρότσο μας.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Η προσπάθεια φίμωσης του Πιν

Η προσπάθεια φίμωσης του Πιν
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Αυτές τις μέρες γίνεται ένας πόλεμος μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανάμεσα στους προτρέποντες για λύση – εκείνοι ξέρουν τι είδους- και τους συγκρατημένους, που διαβλέπουν διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, άρα κανένα εχέγγυο για την ύπαρξη του κυπριακού ελληνισμού στα εδάφη του. Καινοφανείς έννοιες, όπως «κουλτούρα ειρήνης», αναφέρονται στην ελληνοκυπριακή κοινότητα περισσότερο, και σ’ αυτήν απευθύνονται, ενώ η Τουρκία διατηρεί σαράντα χιλιάδες στρατιώτες πλήρως εξοπλισμένους και έτοιμους για οποιαδήποτε επέμβαση.
«Κουλτούρα ειρήνης» μοιάζει με προώθηση της σιωπής, στη διάλυση του κράτους, αλλά προπάντων στην καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς την οποία δεν φαίνεται να λύεται το κυπριακό. Εκεί άλλες καινοφανείς και κενές περιεχομένου έννοιες, «περιουσιακό, χρήστης, δικαστήρια μετά τη λύση». Δια της συγχυστικής μεθόδου τα υποστηρίζοντα κόμματα προσπαθούν να πείσουν το λαό πως  πρόκειται για λύση υποφερτή, ειδ’ άλλως ακολουθεί η διχοτόμηση, απειλή που ακούεται από τους Τούρκους επισήμους,  δυστυχώς όμως περισσότερο από Έλληνες της Κύπρου. Ή λύση όπως μαγειρεύεται, τα μαγειρεία δεν ομολογούν ακόμα το μενού, ή διχοτόμηση!!!
Κι ο Πιν βρίσκεται ανάμεσα στα πυρά, γιατί είναι εξαίσιος γελοιογράφος αλλά προπάντων γιατί εκφράζει καυστικά μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων της Κύπρου, που θέλει να διασώσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να διαφυλάξει την ελευθερία των πολιτών της. Ως γελοιογράφος είναι και πρέπει να είναι και υπερβολικός και καυστικός. Κι εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Όχι τόσο γιατί κάνει εξαίσια- κατά τη γνώμη μου- τη δουλειά του, αλλά γιατί οι αντίπαλοι- ας τους πούμε- βλέπουν ένα πραγματικό κανόνι να βάλλει κατά των θέσεών τους και μάλιστα με το καλύτερο όπλο, τη γελοιογραφία, που μιλά σε γραμματισμένους και αγράμματους. Μέχρι απαγόρευση των σκίτσων του- όπως παν- θα ζητήσουν, γιατί πιστεύουν πως βάζει κατά της ειρήνης, κατά της συνεννόησης, κατά της λύσης. Κι επειδή διαφωνούν με τις ιδέες του, ζητούν να τον φιμώσουν ή να τον δολοφονήσουν ως άνθρωπο ψυχολογικά. Πράγμα ακριβώς που αποδεικνύει πόσο καλά κάνει τη δουλειά του και πόσο επιτυχημένος είναι στη διακήρυξη των θέσεών του, που εκφράζουν πολλούς, κανένας δεν ξέρει πόσους, έτσι που καταντήσαμε.
Το επίφοβο λοιπόν είναι η επέμβαση στην ελευθερία της έκφρασης, για την οποία γίνονται ακόμα παγκόσμιες μάχες και χύνεται αίμα, δημοσιογράφων, γελοιογράφων.

Η λύση του κυπριακού, αν συνεπάγεται περιορισμό των ελευθεριών μας, θα είναι κακή λύση, μόνο και μόνο γι’ αυτό, την ανελευθερία. Κανένας δεν πολεμά για τη σκλαβιά του κι ούτε τη θεωρεί λύση των προβλημάτων του, κι ο Πιν αποδεικνύει πως με το πενάκι του πολεμά με τον τρόπο του για την ελευθερία και τη δική του και όλων μας. Ας τον σεβαστούμε κι ας τον στηρίξουμε.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Και μένει και μαγιά

Και μένει και μαγιά

Του Στέλιου Παπαντωνίου

Με τους γείτονές μου στην παλιά μου γειτονιά συνομιλούσαμε, φιλικές σχέσεις είχαμε, ακόμα και με το γείτονα Τούρκο παπλωματά, «αννέ, αννέ» τα κορίτσια του όλη μέρα, φώναζαν της μάνας τους. Τώρα το σπίτι του, τρία επί δύο, το φτιάχνουν,  μπορεί, λένε οι ειδικοί του Τμήματος, να ρθουν τα κορίτσια και θα πρέπει να βρουν το σπίτι του πατέρα τους και των παιδικών τους χρόνων, όχι σαν τους δικούς μας που νομίζουν πως αν πεθάνουμε οι πρόσφυγες δε θα υπάρχει κανένας κληρονόμος μας, αυτά λέγαμε  τις προάλλες.

Τώρα στην καινούργια  γειτονιά, ύστερα από την Μορφοπροσφυγιά, δεν ξέρω και πολλούς. Κάπως έτσι, λέω, είναι κι οι σχέσεις μας με το σύνοικο:  έπαθε τέτοιες μεταλλαγές, υπέστη τόσες μεταλλάξεις, τροποποιημένοι πολύ κατάντησαν, με τόσους έποικους, που περιμένουν να τους κατακυρωθεί το ξένο τους σπίτι μου, η περιουσία μου, όλων των προσφύγων, γιατί με το νερό, λέει, που έφεραν από την Τουρκία, θα πάρουν τ’ απάνω τους και ποιος τους πιάνει, θα βρεθούν και με οκέλλες και περβόλια τα τιτσίρια.            

Μη μου πολυθλίβεσαι, πάω να πω, και δε μου  βγαίνει, κατάμαυρα φορά η ψυχή μου, νιώθει το σωλήνα του νερού από την Τουρκία να πνίγει το λαιμό, τη φωνή, τον σύμπαντά μου κόσμο, το νερό, αυτό το ζωηφόρο δώρο του Θεού, για μας ένα δηλητήριο, δεν ξέρω για άλλους κι ούτε με νοιάζει.

Στα Πάναγρα κατέβαινα με την τρίτη ή και τη δευτέρα ακόμα, η μεγάλη κατηφόρα από τη Λευκωσία, μόλις έβρισκα την πρώτη θάλασσα κατέβαινα κι έδινα μέσα, χογλακόρουτσους γεμάτη, μια δυο τέτοιες μεγάλες πέτρες έβαλα στα παλιά παραθύρια που χτυπούσαν με τον αέρα, να συγκρατιούνται στον τοίχο ανοιχτά, όπως χώμα της πατρίδας που λέμε, χώμα ελληνικό, πέτρες των Πανάγρων, πολύτιμες σήμερα, καρφωμένες στη μνήμη με όλο το βάρος τους, κινδυνεύουν να μου πέσουν από το κεφάλι. Μα, δύναμη!

Λέω για νερό και πνίγομαι, η λερναία ύδρα, η πολυκέφαλη, η σαρανταποδαρούσα κι όλα τα ερπετά και όρνεα της γης δεν την ξεπερνούν, μια τεράστια στρατιωτική δύναμη, απόγονος, λέει, του Μωάμεθ του πορθητή, πολεμιστές, μια ζωή στην Ιστορία να κατατρών τους άλλους, και τώρα νιώθω τη σειρά μου, κι αν  είναι κάτι που δεν ανέχομαι είναι τα γιουσουφάκια  που χαριεντίζονται και παίρνουν ύφος:  εμείς σας τα λέγαμε, ή ο άλλος, αρχηγός κόμματος, να βιαζόμαστε λέει, να το λύσουμε, ωσάν να εξαρτάται από μας κι έμεινε τόσα χρόνια άλυτο…

Κατακτητές αυτοί, κι εμείς στη μικρότητά μας σοφιζόμαστε χίλια δυο, αναξιοπρεπή, κάτι λειτουργίες στις εκκλησιές και στα τεμένη, κάτι θέατρα και φαγοπότια, κάτι συνθήματα για ειρήνη κι αδελφοσύνη και παρόμοια, ενώ εκείνοι τη δουλειά τους, όταν κατορθώνουν και κατατρών τις σάρκες μας, ζητούν ειρήνη για επιδόρπιο, εγώ έτσι τα καταλαβαίνω.

Αλλά, τι μας μένει εκτός από την ψυχή μας; Χάνουμε εδάφη, αλλά δεν πρέπει να χάσουμε και την ελληνική ψυχή μας. Αυτά, λέω, τώρα που θα ρθει κι ο Υπουργός των Εξωτερικών της Μητέρας Πατρίδας Ελλάδας, να τ’ ακούσει ή να του τα πούν ή να του τα διαβάσουν- πού τέτοια τύχη! Εμείς λοιπόν, κύριε Υπουργέ μας, «πολεμήσαμε για ένωση με την Ελλάδα και τώρα βρισκόμαστε ένα σκαλοπάτι πριν από την ένωση με την Τουρκία.» Μόνο αυτή η φράση αν σας λέει κάτι. Αναπτύξτε την στο μυαλό σας να γεμίσει από ελληνική Κύπρο.


Τι τα γράφεις όλα αυτά;  θα μου πείτε. Για να παρηγοριέσαι; Ε, ναι. Κατά που είπε κι ο πατριάρχης μας ο Μακρυγιάννης «Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ' ένα τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. .. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. .» Γι’ αυτή τη μαγιά είναι καιρός να πολεμήσουμε, να την πλάσουμε ψωμί για τα παιδιά μας, τα δηλητηριασμένα με τα μεταλλαγμένα.

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Σύγχρονο συγχυστικό λεξιλόγιο

Περί του συγχρόνου συγχυστικού λεξιλογίου
του Στέλιου Παπαντωνίου

Το είπε κι ο παππούς ο Θουκυδίδης κι από τότε το επιβεβαιώνουν όσοι τον διαβάζουν και παρακολουθούν τον αιώνιο άνθρωπο, που παραμένει ο αυτός στις ίδιες περιστάσεις. Κι ο παππούς λέει πως οι άνθρωποι στις μέρες των πολέμων, εμφυλίων ή άλλων, αλλάζουν τη σημασία των λέξεων, τις παραποιούν, για να κερδίσουν κομματικά ή άλλα οφέλη. Για μας αυτές τις μέρες, ή καλύτερα από το 1974 και εξής, δυο λέξεις που κακοπάσχουν είναι ο «πόλεμος» και η «ειρήνη».
Δεν ξέρω κανένα που να διάβασε σε σύγχρονη Ιστορία για τον Κυπριακο-τουρκικό πόλεμο ή καλύτερα για τον Ελληνοκυπριακο-τουρκικό πόλεμο ή για τον Τουρκο-ελληνοκυπριακό πόλεμο του 1974. Αν δεν διάβασε, μάλλον δεν πρόλαβαν να του αλλάξουν το όνομα, γι’ αυτό και τον ξέρουμε όλοι οι Έλληνες ως «βάρβαρη τουρκική εισβολή»,  την ώρα που οι Τούρκοι –και πόσοι Τουρκοκύπριοι-  τον ονομάζουν «ειρηνευτική επιχείρηση».

Για να θυμίσουμε πολύ αδρομερώς τα γεγονότα, γίνεται πραξικόπημα από τη χούντα των Αθηνών εναντίον του Μακαρίου το 1974 και όχι εναντίον των Τουρκοκυπρίων ή της Τουρκίας, βρίσκουν την ευκαιρία που περίμεναν χρόνια οι Τούρκοι και για την οποία προετοιμάζονταν στρατιωτικά ναυπηγώντας αποβατικά σκάφη, και εισβάλλουν στην Κύπρο με απαίτηση το γεωγραφικό διαχωρισμό τουρκοκυπρίων - ελληνοκυπρίων με τη βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, επιδιδόμενοι σε  βαρβαρότητες εναντίον του άμαχου πληθυσμού μας και των ελαχίστων και άοπλων σχεδόν στρατιωτών μας, εγκλήματα τα οποία δε βρέθηκε ακόμα «Μουσείο Τουρκικής Εισβολής» να  στεγάσει.

Από όλα τα πιο πάνω συνάγεται πως δεν ήταν πόλεμος αυτό που έγινε, ήταν εισβολή και κατάληψη και κατοχή εδάφους μιας άλλης χώρας με το πρόσχημα της διάσωσης των Τουρκοκυπρίων και με πάτημα τις συνθήκες  εγγυήσεως της… ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Τουρκία χωρίς να κηρύξει πόλεμο, χωρίς να της κηρύξουμε πόλεμο, εισέβαλε, δίωξε, προσφυγοποίησε, θανάτωσε, αιχμαλώτισε, κακοποίησε ανθρώπους και κατάστρεψε πολιτισμό, ατίμασε ζωντανούς και νεκρούς. Αυτό δεν ήταν και δεν ονομάζεται πόλεμος αλλά παράνομη εισβολή μιας τεράστιας χώρας - με τη συνέργεια άλλων μεγάλων- σε μια μικρότατη, πράγμα που, όπου και όποτε κι αν επαναλαμβάνεται, επανάγει τις διεθνείς σχέσεις στο νόμο της ζούγκλας.

Από τη στιγμή όμως που διάφοροι «σκεπτόμενοι»  φέρνουν το επιχείρημα πως έγινε «πόλεμος» στην Κύπρο, αμέσως εκτρέπεται ο συλλογισμός και εξάγεται από το σόφισμα πλέον το συμπέρασμα πως, αφού ο πόλεμος έχει νικητές και ηττημένους, οι Τούρκοι είναι νικητές και επιβάλλουν τους όρους τους κι εμείς οι ηττημένοι που αναγκαστικά πρέπει να αποδεχτούμε τη γιουσουφοποίηση.  Ένα ερώτημα όμως αναπηδά και αιωρείται αναπάντητο: αφού οι «εμπόλεμοι» ήταν η Τουρκία και οι Ελληνοκύπριοι, γιατί στις συνομιλίες παρακάθονται οι «ηγέτες των δύο  κοινοτήτων»; Πού είναι ο νικητής του «πολέμου», η Τουρκία,  στις συνομιλίες; Κι αυτά γράφονται  από ελληνοκύπριους που προσπαθούν να μας πείσουν πως η μόνη λύση είναι η τουρκοποίηση της Κύπρου, κάτι σαν την αλεπού με την ουρά κομμένη, δεν το ομολογούν όμως ευθαρσώς, κρυβόμενοι πίσω από απελευθερωτικές και επανενωτικές κορόνες της συγκαλυμμένης διχοτομικής διζωνικής δικοινοτικής.

Είναι όμως κι η «ειρήνη» κακοποιημένη παλαιόθεν. Η τουρκική εισβολή ονομάστηκε από τους Τούρκους «ειρηνευτική επιχείρηση» που μας οδηγεί στη δεύτερη συγχυστική λέξη, την «ειρήνη». «Ειρηνευτική» η επιχείρηση των Τούρκων, το νερό ή πικρονέρι που καταφθάνει- και μερικοί εξ ημών χαριεντιζόμενοι το χαιρετίζουν-  το ονομάζουν αναλογικά με την εισβολή «νερό της ειρήνης».   Γίνονται συναντήσεις δικοινοτικές «εις μνήμην των κατεχομένων δήμων»  με χορούς «της ειρήνης», κουβαλούν στη Σαλαμίνα- ελληνοθρεμμένοι του αρχαίου θεάτρου- κλάδους ελιάς, αιτούμενοι ειρήνη, οργανώνονται φεστιβάλ ειρήνης, εκδρομές ειρήνης, μετονομάζονται αλάνες σε  πλατείες ειρήνης κι άλλα τέτοια συγχυστικά  εδώ και χρόνια, ενώ τα Κατεχόμενα συνεχίζουν να είναι κατεχόμενα, ο τουρκικός στρατός κατοχής επισείει τη χαντζάρα του επιτηρώντας τις συνομιλίες των «ίσων» κοινοτήτων, η γεωγραφική ομοσπονδία που απαιτήθηκε από τον Ντεκτάς το 1974 στη Γενεύη μεταλλάχθηκε σε διζωνική δικοινοτική  ομοσπονδία,  λάβαρο του αγώνα πολλών (ομνύω πίστιν) κι εμείς προσπαθούμε να είμαστε νηφάλιοι, βασανίζοντας  έννοιες. Κάτι τέτοιο έκαμνε κι ο παππούς ο Σωκράτης.


«Ο δρόμος της Ειρήνης πρέπει να έπεται της λεωφόρου της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης», έγραφε στο μονόστηλό του άλλος φίλος παππούς.  Νέος αυτός!

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Η γειτονιά μου

Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Η γειτονιά μου είναι ο άγιος Κασσιανός Λευκωσίας. Το όνομα παρμένο από την εκκλησία, κτισμένη στα 1854, με την πρώτη τουρκοκρατία. Η γειτονιά, καταστρεμμένη εν πολλοίς εδώ και χρόνια. Το κακό άρχισε από το 1958, συνεχίστηκε το 1963 και της δόθηκε το θανάσιμο το 1974, με το μεγαλύτερο μέρος κατειλημμένο από τους Τούρκους αλλά προπάντων καταστρεμμένο, με τα δημοτικά σχολεία, το καμάρι μας,  τις εκκλησίες του αγίου Ιακώβου και αγίου Γεωργίου, παλιότερα του αγίου Λουκά, καμένες κι ερειπωμένες,  μια ερείπωση όχι μόνο του τόπου και του πολιτισμού  αλλά προπάντων του χρόνου και του τρόπου της ζωής των ανθρώπων στις παλιές γειτονιές της Χώρας που μύριζαν ανθρωπιά, ομορφιά με τα λουλούδια στους τενεκέδες, τις συκιές φυτρωμένες στις ρωγμές των καλντεριμιών, την αλληλοεκτίμηση με ορθάνοιχτες πάντα τις πόρτες.

Σπίτια χαλασμένα, δρόμοι αδιέξοδοι, οι περβόλες που παίζαμε, τα κατασκευασμένα από τα χέρια μας με σπάγκο δίχτυα του ποδοσφαίρου, τα σπίτια των φίλων, τα μαγαζιά, τα μπακάλικα, το μεγάλο καφενείο «Τα Ελευθέρια», ένα πολύβουο ζωντανό κέντρο επικοινωνίας των γειτόνων, ο «Ορφέας» στο τείχος κι ο «Ολυμπιακός», καμένος τον Ιούνιο του 1958 ύστερα από τουρκική προβοκάτσια. Δρόμοι γεμάτοι παιδιά, μαθητούδια από τα χωριά να ενοικιάζουν καμαρούλες για να μπορούν να φοιτούν στα γυμνάσια, ο αυλόγυρος της εκκλησίας  τόπος για μπάλα και πιριλλί, για χωστό και πέντε πέτρες, και μέσα σεβαστοί παπάδες, με τις μικρές και μεγάλες γιορτές, τα εσπερινά και τους όρθρους, τα κοντάκια και τη μεγάλη βδομάδα με τους όπου γης γείτονες να καταφθάνουν.  

Πολλοί περιμένουν να πεθάνουμε όσοι ζήσαμε αυτή τη ζωή, γιατί πιστεύουν πως όσοι ευτυχήσαμε στον παράδεισο των παιδικών μας χρόνων στις γειτονιές της Χώρας είμαστε εμπόδιο στην οποιαδήποτε ανελεύθερη κι απάνθρωπη λύση. Και είμαστε. Γιατί δεν είναι μόνο ο τόπος είναι και ο χρόνος και ο τρόπος. Οι Τούρκοι κατάστρεψαν τη μισή Λευκωσία εντός των τειχών, την καρδιά της εμπορικής και κοινωνικής ζωής αλλά και την ίδια τη ζωή μας, την ώρα που εμείς προσπαθούσαμε, μαθητές του Γυμνασίου καραούλι τις νύχτες ή αργότερα με την αυτοσχέδια πολιτοφυλακή, να υπερασπιστούμε τα σπίτια και τις περιουσίες και προπάντων τα γυναικόπαιδα εκατοντάδες, με τις σφαίρες να διαπερνούν τα γέρικα τούβλα και να στέλλουν στο σκοτάδι φίλους και γείτονες.

Τώρα μερικοί νομίζουν πως όλα αγοράζονται, όλα με χρήματα αντικαθίστανται, ή προσβλέπουν σ’ ένα μέλλον της Κύπρου χωρίς παρελθόν. Ελπίζουν στην εκμετάλλευση των γειτονιών, της ομορφιάς, της γραφικότητας, αλλά ακόμα και των παραλιών, των εδαφών, των ιστορικών μνημείων μας, ως τουριστικών κέντρων. Δεν μάθαμε ακόμα πόσο πάει η Σαλαμίνα, πόσο οι Σόλοι, πόσο οι εκκλησιές και τα ιερά μας. Χιλιάδες ευρώ, εκατομμύρια; Μάλλον δε θα κατάλαβαν πως υπάρχουν και ανεκτίμητα πράγματα στον κόσμο.

Αν συνειδητοποιήσουν όμως πως αυτά ήταν και είναι η ζωή μας, τότε θα αντιληφθούν πως δεν πουλιούνται, δεν ξεπουλιούνται, γιατί δεν είναι ο τόπος, είναι ο χρόνος, η ζωή  και  ο τρόπος ζωής, κομμάτια τους εαυτού μας μεγάλα και σημαντικά. Η ίδια η ζωή μας.  


Όσο για την ελπίδα πολλών να πεθάνουμε για να λυθεί το προσφυγικό ή «εκτοπιστικό» ή όπως αλλιώς το λένε- άλλα μασκαραλίκια κι αυτά-  έχουμε και παιδιά κι εγγόνια ποτισμένα με την αγάπη στον τόπο και στην ανθρώπινη ζωή, που δεν ξεχνούν.  Αλοί σ’ αυτούς που δεν έχουν παρελθόν και Ιστορία, ρίζες και θεμέλια. Αυτούς να κλαίει κανείς από τώρα.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Ονειρευόμαστε

Ονειρευόμαστε
Του Στέλιου Παπαντωνίου

«Στην Κύπρο, τουλάχιστον η πλειονότητα των ελληνοκυπρίων, ονειρευόμαστε μια πατρίδα ανοιχτή για όλους τους κατοίκους της, που να ζουν ειρηνικά και να προοδεύουν, να εργάζονται για το καλό του τόπου, μακριά από συγκρούσεις πολεμικές ή άλλες, αφού το παρελθόν μας δίδαξε πως η ειρήνη είναι προτιμότερη από τον πόλεμο.

Στην Κύπρο, τουλάχιστον η πλειονότητα των ελληνοκυπρίων, επιζητούμε μια λύση που να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όχι λεκτικά αλλά πραγματικά, κι όπου οι συνεργαζόμενοι, άσχετα από καταγωγή, φυλή, γλώσσα, θρησκεία, μακριά από μίση και πάθη, θα οδηγούν το νησί μας στην ευτυχία, τη χαρά και προπάντων την πρόοδο, μοιραζόμενοι τα αγαθά της.

Στην Κύπρο, τουλάχιστον η πλειονότητα των ελληνοκυπρίων, θεωρούμε την Κύπρο όλη πατρίδα μας, με τα ακρογιάλια και τις βουνοκορφές της, με τα χωριά και τις πόλεις της, με τις αρχαιότητες και τον πολιτισμό της, και σεβόμαστε όλα  τα δημιουργήματα των ανθρώπων, γι’ αυτό και θέλουμε να συμβάλουμε στην αποκατάσταση των πολιτισμικών μνημείων και στην προβολή τους ακόμα και στο παγκόσμιο, αφού είναι αρχαιότατα και νεότερα  δείγματα της ευαισθησίας, της πρακτικής ζωής, της κοινωνικότητας  και της θρησκευτικότητας των ανθρώπων.

Στην Κύπρο, τουλάχιστον η πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων, σεβόμαστε την εργασία και τους κόπους όλων των πολιτών, την περιουσία τους και την ελευθερία τους να χρησιμοποιούν τον πλούτο τους όπως ο καθένας θέλει χωρίς περιορισμούς, αφού δεν βλάφτει τον άλλο.

Στην Κύπρο, τουλάχιστον η πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων, πιστεύουμε πως μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά με τους συμπατριώτες μας, να συνυπάρξουμε, να συνεργαστούμε, ακόμα και οικογένειες μικτές μπορούμε να δούμε, ανεχόμενοι ο καθένας την ιδιαιτερότητα του άλλου, χωρίς να μας ενοχλεί καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία.

Πολιτικά θεωρούμε όλους τους πολίτες ίσους, άσχετα από καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία, με ίσα δικαιώματα. Όλοι έχουν την ιστορία και παράδοσή τους, σεβαστή, όλοι δικαιούνται την απαραίτητη μόρφωση, δικαίωμα σκέψης και έκφρασης, με δικαιώματα θρησκευτικά, πνευματικά, ανθρώπινα με μια λέξη.»

Τέτοιο κείμενο όπως το πιο πάνω, απ’ ό, τι αποδεικνύεται, μπορεί να γράψει ο καθένας. Αλλά πόσα λογικά σφάλματα υπάρχουν, πόσες βόμβες έτοιμες να εκραγούν, πόσα αποσιώπησε ο γραφιάς, πόσα ασαφή άφησε, διφορούμενα, υπονοούμενα; Ο γράφων γνωρίζει όπως και όσοι ξέρουν να διαβάζουν κείμενα. Τέτοια κείμενα παρουσιάζονται  πολλά τελευταία σε εφημερίδες και στο διαδίκτυο. Κριτική ικανότητα χρειάζεται για να αντιλαμβανόμαστε αν λεν κάτι ή αν μέσα στις γενικότητές τους κρύβουν παγίδες. Οι ασάφειες και οι ανακρίβειες ανοίγουν τον τάφο του τόπου και της Κυπριακής Δημοκρατίας.  


ΥΓ. Αν ήθελε ο γράφων να εντυπωσιάσει, έγραφε από κάτω και μερικούς από τους τίτλους του και τους τίτλους σπουδών  του.  

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

Η παρανομία δεν έχει όρια

Η παρανομία δεν έχει όρια
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Στη λογική υπάρχει το σόφισμα όρων τετράς, δηλαδή αντί ένας συλλογισμός να γίνεται με τρεις όρους, Υποκείμενο, Κατηγορούμενο, Μέσο όρο, παρεισφρέει ένας τέταρτος όρος, μια λέξη δηλαδή χρησιμοποιείται με διπλή σημασία, ώστε να εξάγονται παράλογα συμπεράσματα. Για παράδειγμα: Η σιωπή είναι χρυσός, Ο χρυσός είναι πολύτιμο μέταλλο, άρα η σιωπή είναι πολύτιμο μέταλλο.
Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε σε ένα επιχείρημα που φέρνουν όσοι υποστηρίζουν ότι το Κυπριακό θα έπρεπε να το είχαμε λύσει από πολύ πριν, ωσάν από εμάς να εξαρτάται η λύση του και όχι από την Τουρκία. Παρενθετικά, αν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για τη μη λύση, τότε πρέπει να θεωρούμαστε η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο: αφού θέλει η Τουρκία, θέλει η Αγγλία, θέλει η Αμερική και στο τέλος γίνεται το δικό μιας μερίδας Ελλήνων της Κύπρου που δήθεν δε θέλουν λύση. Αλλά κι εδώ πρέπει να διακρίνουμε: Για ποια λύση μιλάμε; Η πλήρης αποδοχή των τετελεσμένων δεν είναι λύση αλλά αιώνια υποδούλωση και ημών και των απογόνων μας, και τέτοιο δικαίωμα δεν έχουμε, να υπογράψουμε, την υποδούλωσή μας.

Επανερχόμαστε όμως στην τετράδα όρων του συλλογισμού. Η παρανομία δεν έχει όρια. Η τουρκοκυπριακή κοινότητα και η Τουρκία παρανομούν κι εμείς τρέχουμε ξωπίσω από τις παρανομίες. Πρέπει, λένε, να λύσουμε το πρόβλημα γιατί στα Κατεχόμενα αυξάνονται τα κτίσματα. Μερικοί μάλιστα ονομάζουν την παρανομία «ανάπτυξη», που αποτελεί άλλη αποδοχή των τετελεσμένων. Ο συλλογισμός όμως είναι λανθασμένος γιατί, ενώ εμείς μιλούμε με όρους νομιμότητας, υπεισέρχεται η οποιαδήποτε επέμβαση στη γη μας ως νόμιμη, ενώ είναι παράνομη. Οπότε φαίνονται μεν λογικά τα όσα υποστηρίζουν οι προτρέποντες να λύσουμε αμέσως το πρόβλημα μήπως μας αλλοιώσουν περισσότερο τις περιουσίες, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για σόφισμα και για αποδοχή ως νόμιμων των παράνομων ενεργειών των τουρκοκυπρίων και της Τουρκίας, που είναι σε θέση ως παράνομοι να τσιμεντώσουν όλες τις παραλίες όπως αυτήν του Παχύαμμου σε μια νύχτα! Οπότε άδικα και οι συνομιλίες και ο τυφλός ΟΗΕ και οι εκπρόσωποί του. Διότι καλούμαστε να αποδεχτούμε όχι μόνο τα τετελεσμένα αλλά και τα γενησόμενα. Κατά τα άλλα συζητούμε με ίσους όρους!!!

Και επακολουθεί πάντα το: «Και τι εισηγείστε;» ωσάν ο κάθε πολίτης να είναι και συνταγματολόγος, ειδ’ άλλως να μη μιλά και να μη διαμαρτύρεται για τα όσα παράνομα και παράλογα παρατηρεί. Εισηγούμαστε σεβασμό στο νόμο. Πόσες παρανομίες των Τούρκων να νομιμοποιήσουμε; Την εισβολή, την κατοχή, την καταστροφή των περιουσιών μας, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την κλοπή των περιουσιών, την εισδοχή των νέων όρων «χρήστης» και άλλα, τις επιλεκτικές αποφάσεις των δικαστηρίων μόνο όταν είναι εναντίον μας; Η δικαιολογία είναι πως δεν μπορούμε να κάμουμε αλλιώς. Πρέπει δηλαδή να συνεργαστούμε στην παρανομία για να διασώσουμε ό, τι είναι να διασώσουμε!!!


Η παρανομία όμως δεν έχει όρια. Κι εμείς αποζητούμε το δίκαιο και το νόμο ως όριο και ασφάλεια και τείχος αξιοπρέπειας.

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Στέλιου Παπαντωνίου
Μνήμη Παπάντωνη και παπαδιάς Ειρήνης

Γκρεμισμένο το σπίτι
μυρίζει ακόμα το χώμα
Στο φούρνο ν΄αχνίζει ζεστό ψωμί

Λευκά περιστέρια  
Στον ουρανό γυροφέρνουν
μάτια ξαγρυπνισμένα της παπαδιάς
Στη νηστιά, στην αυλή, στο περβόλι.

Του παππού χαμογέλιο στ΄ακρόχειλο
Κάτι ξερολούλουδα μοναχικά
Στους απόκρημνους βράχους
επιστατούν αυστηρά το Βουνό
συνομιλούν μυστικά με τον άγιο.

Δε νογούν από διαδίκους
Καθαρά μάτια καθαρές ψυχές.

Έφυγαν με τις ευλογίες
Στα παιδιά και στ΄αγγόνια

Στους οχτρούς τ’ ανάθεμα.


Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ



Φανταστικές ιδέες
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Ήταν να μην του δώσεις ιδέα. Και του την έδωσε η κυρία θυγάτηρ Γλαύκου Κληρίδη. Όπως εκείνη εκφράζει την ανεκλάλητη χαρά της, γιατί οι δύο ηγέτες των δύο κοινοτήτων θα παραστούν στα εγκαίνια της έκθεσης προσωπικών αντικειμένων του μακαριστού πατρός της έτσι κι ο υιός Ντεκτάς- γιατί όχι;- θα ετοιμάσει έκθεση κειμηλίων του πατρός του –δεν λέγω μακαριστού-. Σημασία έχει ότι ο κύριος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα αναγκαστεί σε μια τέτοια περίπτωση να παραστεί ως ηγετίσκος της κοινότητάς του κι ο Ραούφ Ντεκτάς θα ευφραίνεται εν τω παραδείσω του.
Μπορεί να είναι σενάριο φαντασίας,  αλλά τα πράγματα να τα οδηγούμε ως το μη παρέκει. Δική σου δική μου. Για να έχουμε κι αυτή την ατιμία, να βλέπουμε τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να τιμά τον καταστροφέα της. ΄Ο μη γένοιτο. Οι ευχές ευχές αλλά η κατηφόρα κατηφόρα, που δεν οδηγεί παρά στο γκρεμό όχι πρόσωπα, αλλά την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία. Υποθέσεις λογικές κάνουμε, αλλά παράνομες.

Αυτή η μανία της εξίσωσης μας έχει ήδη τσουρουφλίσει. Δεν είναι πως πρόκειται για πανηγύρια. Είναι πως το ίδιο το Κυπριακό το μετατρέψαν οι ιθύνοντες «για τα πανηγύρια». Η Κυπριακή Δημοκρατία το μόνο που έχει να υπενθυμίσει στους άρχοντές της είναι τον όρκο τους: ««Διαβεβαιώ επισήμως πίστιν και σεβασμόν εις το Σύνταγμα και τους συνάδοντας αυτώ νόμους και εις την διατήρησιν της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητος της Δημοκρατίας της Κύπρου».
  
Τα βιβλία που έχει συγγράψει ο μακαριστός Πρόεδρος είναι και στην ελληνική και στην τουρκική μεταφρασμένα, «στις δύο επίσημες γλώσσες της Κυπριακής Δημοκρατίας» όπως διαβάζουμε στον τύπο. Ορθώς. Αυτά λέγει το Σύνταγμα, αλλά επειδή τούτο δεν πρέπει να χρησιμοποιείται όπως και όποτε μας συμφέρει, το Σύνταγμα ορίζει πως: «Η Κυπριακή Πολιτεία είναι ανεξάρτητος και κυρίαρχος Δημοκρατία, προεδρικού συστήματος, της οποίας ο Πρόεδρος είναι Έλλην και ο Αντιπρόεδρος Τούρκος, εκλεγόμενοι αντιστοίχως υπό της ελληνικής και της τουρκικής κοινότητος της Κύπρου. »  

Δεν ομιλεί περί δύο ηγετών δύο κοινοτήτων. Ομιλεί περί Προέδρου και Αντιπροέδρου. Ή με το Σύνταγμα ή χωρίς αυτό και ο καθείς ας ποιεί τα εαυτού. Αλλά να μετρά και τις συνέπειες!