Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Σύγχρονη Οδύσσεια                                                                                                                                 του Στέλιου Παπαντωνίου
«Τις επόμενες μέρες ο Οδυσσέας κατασκευάζει σχεδία με τα εργαλεία της Καλυψώς και ξεκινά.» Μην την πάρετε για πλωτή εξέδρα εξόρυξης υδρογονανθράκων. «Η Καλυψώ του δίνει εφόδια, οδηγίες και ούριο άνεμο για το ταξίδι.» Κάτι σαν αντιπροεδρικός στρατηγικός εταίρος, μη δειλιάζεις εγώ είμαι εδώ, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. «Μετά από μέρες προβάλλουν στον ορίζοντα οι ακτές της χώρας των Φαιάκων. Καθώς όμως ο Ποσειδώνας επιστρέφει από τους Αιθίοπες, βλέπει τον Οδυσσέα και οργισμένος σηκώνει φοβερή θαλασσοταραχή. (Γίνεται τούρκος από το θυμό του, στέλλει Μπαρμπαρός και πολεμικά αλά μπρατσέτα.) Η σχεδία διαλύεται και ο Οδυσσέας παλεύει με τα κύματα πάνω σε μια σανίδα. (Κάτι σαν την τριμερή Αιγύπτου- Ελλάδας- Κύπρου, μπορεί τετραμερή με Ισραήλ.) Ο Ποσειδώνας φεύγει με χαιρέκακη ικανοποίηση, οπότε η Αθηνά επεμβαίνει και κατευνάζει κάπως τη θύελλα.»

Ούτε τα παραμύθια μας δεν είναι πια παραμύθια. Αυτός ο … «Ομέρ»  που τα ’γραψε ίσως να ταξίδεψε ως  Αμερική και να ’χτισε εκείνο το μιναρέ που είδε ο Κολόμβος, κατά τα λεγόμενα του Τούρκου προέδρου.

Ο Οδυσσέας μάχεται με τα κύματα παλαιόθεν και ως τώρα. Τον βλέπει ο Ποσειδώνας και με την τρίαινά του ανασκαλεύει το πέλαγο, να τον πνίξει θέλει, δεν χωνεύει τη γεωστρατηγική του θέση και τον πλούτο. Βρίσκει αφορμή πως του στράβωσε το  γιο του μονόφθαλμο Πολύφημο κι επεμβαίνει να σώσει δήθεν το γιο. Φαταούλας όμως Ποσειδώνας και Πολύφημος, δικά τους τα παράλια του νησιού, δικός τους ο βορράς κι οι θάλασσες του νότου, ένα ένα  καταμασούν τα μνημεία, τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας, με τις ενδοκυπριακές συνομιλίες και μόνο.

Η Αθηνά επεμβαίνει να σώσει τον Οδυσσέα, κι ύστερα πάει και τα βρίσκει με τον Ποσειδώνα. Φοβάται το θυμό του. Ψωροκώσταινα όπως την κατάντησαν,   μάνα μας είναι, την ακολουθούμε καταπόδας.  Ο Ποσειδώνας θα βαδίσει σε στρωμένο χαλί επίσημος προσκεκλημένος στην Αθήνα –έτσι κι αλλιώς θάλασσες κι αιθέρες σκίζει παρανόμως- να βρει την Αθηνά, να τα πουν, να εξευμενιστεί το θερίο. Κανείς δεν ξέρει ποια Ιφιγένεια θα θυσιαστεί στο βωμό αυτή τη φορά. Όλοι μνημονεύουν  Ίμια κι ανατριχιάζουν.  Εκτός αν ισχύσουν οι του δικού μας προεδρικού αποφάσεις περί μη συμμετοχής στις συνομιλίες, όσο κρατά η Ποσειδώνος  μανία κι ύστερα βλέπουμε. Θα μας πουν οι αρχηγοί των αντιθέτων και συμφωνούντων μεταξύ τους  κομμάτων. Κι ο κύριος Άιντα, που δεν είναι δικαστής.

 Όμως κοίτα αλήθειες. Ακόμα κι η Οδύσσεια το λέει: η Αθηνά επεμβαίνει και κατευνάζει κάπως τη θύελλα. Να εξευμενίσει τον Ποσειδώνα σώνει και καλά. Ο Δίας, αμερικάνος αυτός, τα πάντα κατευθύνει,  με πιέσεις, κι όσοι κομματάρχες δεν τις αντέχουν ας δώσουν την παύση τους. Ελέγχει τους πάντας και τα πάντα, ενίοτε τα θαλασσώνει, μα ως υπερδύναμη δε θέλει καμιά  ρωσιδούλα  Ήρα στα πόδια του. Κι η Αθηνά απλώνει πρώτη το χαλί, περιμένει τον Ποσειδώνα. Και το σκυλί δεμένο; Όχι βέβαια, καθότι σκυλί.


Το καλό σ’ αυτό το αληθινό παραμύθι είναι πως απέμειναν σπίτια στην Ιθάκη, δεν τα’ φαγαν όλα οι μνηστήρες στα καζίνα, δεν τα ξεπούλησαν στον Ποσειδώνα, κι έτσι  ο Οδυσσέας κατόρθωσε να δει και καπνόν αποθρώσκοντα. Έφτασε στην πατρίδα ύστερα από χίλια μύρια κύματα. Αμήν. Πολύ διδακτικό. Και με προϋποθέσεις ελπιδοφόρο.  

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

ΣΥΓΚΡΑΤΗΜΕΝΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Συγκρατημένη αισιοδοξία
Του Στέλιου Παπαντωνίου

«Συγκρατημένη αισιοδοξία»: μια φράση που ταιριάζει στην παρούσα κατάσταση. Ύστερα από σαράντα χρόνια σκλαβιάς και κατοχής του μισού σχεδόν της πατρίδας μας από τους Τούρκους εισβολείς, ύστερα από τις υστεροχρονισμένες κηδείες των κακοποιηθέντων αγνοουμένων, ύστερα από διακηρύξεις ξένων και δικών και επισκέψεις στα κατεχόμενα και στους εγκλωβισμένους,  ο πρωθυπουργός της Ελλάδας με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας προχώρησαν σε συμφωνίες συνεργασίας με την Αίγυπτο και αναμένεται το παρόμοιο με το Ισραήλ. Μια γειτονιά είμαστε κι ας το θυμόμαστε στην ανάγκη.

Συγκρατημένη αισιοδοξία, γιατί δεν ξέρουμε τι τέξεται η επιούσα, γιατί για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, κι αλίμονο αν δεν έχουν την όρεξη οι ιθύνοντες, παρά το χιλιοειπωμένο «εργαζόμαστε σκληρά», και γιατί βέβαια το θεριό της περιοχής βρυχάται, κι άλλοι το θεωρούν απρόβλεπτο άλλοι προβλεπτό, λόγω των πολλαπλών προβλημάτων που το πνίγουν πανταχόθεν και δεν το δείχνει. Όλοι αναμένουν το λάθος του εγκληματία, γιατί δεν μπορεί να υπάρχει το τέλειο έγκλημα, όπως και δεν μπορεί η Τουρκία να μένει κυρά σουλτάνα να τρίζει δόντι με τους ναυάρχους της, μόλις αντιληφθεί πως γίνονται κινήσεις για να κρατηθούν οι άνθρωποι ελεύθεροι στον τόπο τους και να διαφεντεύουν το βιος τους,  δε γίνεται να ανέχεται η διεθνής κοινότης να υπάγονται μικρά κράτη στην ιμπεριαλιστική δύναμη της περιοχής, που την άφησαν οι μεγάλοι να δρακοντέψει τόσο που να μη μπορούν εύκολα να τη συμμαζέψουν, δείγμα ισλαμικής χώρας με δήθεν ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς, παραμύθια για χαλιμάδες. Πάλι τουρκιά μυρίζει.

Τη συνέπεια λοιπόν αναμένουμε στη δουλειά, στη σοβαρή μελέτη της κατάστασης, την αντιμετώπιση της κρίσης με τα μέσα του δικαίου και προπάντων προσηλωμένοι στην ανάγκη για απελευθέρωση και διαρκή ελευθερία των Ελλήνων της Κύπρου, γι’ αυτό ο αγώνας πρέπει να είναι και της Ελλάδας και της Κύπρου, με υποδείξεις συνεχείς στους οηέδες, στους αγγλοαμερικάνους, στους ευρωπαίους, στους συνοίκους πως δεν φτάσαμε στον εικοστό πρώτο αιώνα για να υποδουλωθούμε στην Τουρκία, ούτε να γίνουμε τα γιουσουφάκια του κάθε Νιχάτ Ερίμ και των σχεδίων του.


Κι εδώ τίθεται το αδυσώπητο. Ποια τα δικά μας σχέδια για να μην σκλαβωθούμε στους Τούρκους; Πώς πείθουμε τους ξένους πως δεν είναι δυνατόν να συνομιλούμε ή να συνεργαζόμαστε με αποδεδειγμένα κυπροφάγα Τουρκία; Έχουμε πείσει πως το μέλλον μας είναι σκοτεινό λόγω κακής γειτόνισσας, δήθεν εγγυήτριας της ανεξαρτησίας μας; Τι έχουμε να επιδείξουμε; Εκείνοι σχεδιάζουν να μας καταλάβουν. Εμείς; Ξεπουλούμε τις περιουσίες μας στην Τουρκία, μπαινοβγαίνουμε στα κατεχόμενα για κουμάρι, για ν’ αγοράσουμε πιο φτηνά τσιγάρα και βενζίνη, ρεζιλευόμαστε καθημερινά, εμπιστευόμενοι τον εχθρό μας από τον οποίο ζητούμε άδεια για να πάμε στα χωριά μας, αυτοκαταστρεφόμαστε. Τα σχέδια για την απελευθέρωση και μη εκτουρκισμό της ελληνικής Κύπρου δεν εκπονήθηκαν ακόμα από καμιά κυβέρνηση και δεν μοιράστηκαν στα σχολεία. Οι μαθητές μας και τις διαμαρτυρίες τους για την ανακήρυξη του ψευδοκράτους τις οργανώνουν Παρασκευή, γιατί το Σάββατο δεν λειτουργούν τα σχολεία! Όποιος τ’ ακούσει θα μας πιστέψει πως αγωνιζόμαστε γι’ απελευθέρωση; Από πολυθρόνας; Κι όμως. Όπως σχεδίασε η Τουρκία την ανάκτηση της Κύπρου, έτσι κι εμείς οφείλουμε να σχεδιάζουμε και να αγωνιζόμαστε παντοιοτρόπως για την αποτροπή των σχεδίων της, για ανάκτηση των κατεχομένων εδαφών, για τη διαρκή  ελευθερία μας και για την απομάκρυνση από την ΑΟΖ μας του κάθε Μπάρμπαρου. 

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Οι θρίαμβοι της γάτας

Οι θρίαμβοι της γάτας
του Στέλιου Παπαντωνίου

Δεν άλλαξαν και πολύ  τα πράγματα από τον καιρό των θριάμβων των ρωμαίων αυτοκρατόρων. Εκείνοι έσερναν  τους αιχμαλώτους τους ανά τας ρύμας και τα αγυιάς δεμένους, μπροστά με τα άρματά τους οι νικητές, και πλήθος κόσμου να παρακολουθεί και να γιουχαϊζει. Σήμερα, μη υπαρχόντων τεθρίππων, ρίχνεις τον «Μπάρμπαρο» σε ξένες θάλασσες  να σεργιανίζει επιδεικτικά, να ερευνά δήθεν επιστημονικά, αλλά προπάντων να διαφημίζεις την παρανομία και τη δύναμη της γάτας έναντι του ποντικιού, ανεβάζοντας στο κατάστρωμα τηλεπαρουσιάστριες να περιγράφουν στο φανατικό κοσμάκη τα έργα και τις ημέρες του λαμπρού προέδρου και του πρωθυπουργού της χώρας σου, κακή ώρα σαν και τώρα με την Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ.

Χαριεντισμοί και περηφάνιες, οι προστάτες των πτωχών και των αδυνάτων τουρκοκυπρίων, Ρομπέν των θαλασσών και του υποθαλάσσιου πλούτου, «και να μην υπήρχε μουσουλμάνος στην Κύπρο θα’ πρεπε να τον εφεύρουμε», κατά τας ρήσεις του σφιγγώδους  Νταβούτογλου, διαπνεόμενου από το πνεύμα του μεγάλου οράματος της αναγέννησης  της οθωμανικής αυτοκρατορίας ή της χιτλερικής αδηφαγίας, τι τους έλειψε και δεν τους αρκούν τα όσα έχουν; Να τους φάει η αδηφαγία τους.

Και προβάλλουν αναιδώς  την παρανομία παντουρκικώς  και ύστερα παγκοσμίως,  έχουν και το εδώ τσιράκι τους, το νεαρό λεγόμενο υπουργό των εξωτερικών του ψευδοκράτους που τον στέλλουν τη βοηθεία του αμερικανού εδώ πρέσβεως, ως λέγεται,  εις Ισραήλ, να μετέχει σε συνέδρια και να εκπροσωπεί παρανόμως την εδώ παρανομία, εμείς έκπληκτοι σπεύδουμε να κλειδοστομιάσουμε τον ουρανοκατέβατο αλλά εν τω μεταξύ είπε τα όσα είχε να πει, και πάλι τρέχουμε ασθμαίνοντες να προλάβουμε. Η περήφανη διεθνής παρανομία βγήκε τσάρκα και δε συμμαζεύεται. Η πρόληψη είναι προτιμότερη από την αρρώστια και από την τουρκοκρατία.

Πώς άρχισαν τα πράγματα από το 1974, πώς καταντήσαμε, πώς οπισθοχωρούμε ενώ εκείνοι συνεχώς προβάλλουν απαιτήσεις ασύλληπτα αφάνταστες, έχουν τα σχέδιά τους, κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε πως οποιαδήποτε υποχώρηση ή αλλαγή θέματος συζήτησης μας οδηγεί στον γκρεμό κι εκείνους στη συκιά να τρων τα σύκα και να αναμένουν το ψήσιμο των υπολοίπων. 

 Έχουμε τόσα ψηφίσματα διεθνών οργανισμών με το μέρος μας που θωρακίζουν την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας κι όμως αποδεχόμαστε να μας στριφογυρίζουν σβουροειδώς από το ένα στο άλλο θέμα, τώρα να απαιτούν συζήτηση για την ΑΟΖ, παραμερίζοντας όλα όσα πονούν εμάς, την επιστροφή στις εστίες μας- όχι όπως γίνεται τώρα με μουκταραίους και ιερωμένους-,  την καταστροφή των βωμών και ιερών μας, τον ξεριζωμό του πολιτισμού μας, το μεγαλέγκλημα του εποικισμού, όλα αυτά χάνονται από τις συνομιλίες, και τίθενται απαιτήσεις τύπου «τι άλλο έχετε να δώσετε» και προσπαθούν οι εξωγήινοι να μας πείσουν να δώσουμε για να απαλλαγούμε μερικώς και επ’ ολίγον από τον «Μπάρμπαρο» και από τους εδώ εκπροσώπους του.


Κάθε βήμα της Τουρκίας, καλομελετημένο και καταστροφικό για την σύνολη εικόνα του κυπριακού, οδηγεί την Κυπριακή Δημοκρατία στη γωνιά και τεμαχίζει την κρατική της υπόσταση. Βήμα προς βήμα εκείνοι καταστρέφουν και φιλοτεχνούν τη συνολική τουρκική εικόνα, κι εμείς παρακολουθούμε τρέχοντας ξωπίσω τους τσουρούδκια. Η μόνη και τελευταία μας ελπίδα η νέα συμμαχία Ελλάδας, Αιγύπτου, Ισραήλ, Κύπρου και τα αποδεδειγμένα παλαιά στηρίγματά μας. Οι ανεμικοί στρατηγικοί εταίροι κι οι εταιροεταίρες ας μπουν στην παρένθεση και ας αναγραφούν στο μαυροπίνακα.