ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Στέλιος Παπαντωνίου
Όταν καθόταν
στο πλευρό μου
Στη
χορταριασμένη πέτρα του
Τ’ άρεσε να
ψάλλει τα νεκρώσιμα
Μελωδική φωνή,
λαχτάρα για
τον ουρανό
Τραγουδούσαν
μαζί του τα πουλιά,
τ’ άκουγε
Μ΄εκείνη την
άγνωστη δύναμη των κωφών
Μύριζε η
συκιά, οι πατημένες ελιές
Στους βράχους
της θαλάσσης
Εκεί ψηλά
στο αναδυθέν βουνό,
Κι όταν
φυλλομετρούσε τους ήχους
Από πλάγιο
πρώτο σε λέγετο
Ψιθύριζε μαζί
του τ’ αεράκι
Ανάδευε τα
γένια του
Έτοιμος για
το μεγάλο ταξίδι
Μόνο που δεν ήξερε
Ποια καρφιά
θα’ μπαιναν στα μάτια του
Στην εκκλησιά
και στο περβόλι του.
Οι βάρβαροι
δεν παύουν να ληστεύουν τους τράγους
Να ντύνονται
την προβιά τους
να μας θυμίζουν τους δυο κόσμους
Και το μονοπάτι της ζωής μας.
