Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

Σολωμικές βάσεις Ελευθέρων Πολιορκημένων
Του Στέλιου Παπαντωνίου

«Αμέριμνον όντας του Τούρκου το στόμα σφυρίζει περνώντας.»  Ενώ οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η στάση πολλών εταίρων φαίνονται για μας θετικά, η Τουρκία σφυρίζοντας αδιάφορα μεταφράζει με το δικό της τρόπο την κάθε ξένη ενέργεια και την επιδεικνύει ως συμφέρουσα σ’ αυτήν, συνεχίζοντας το τροπάρι της ανυπαρξίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

«Πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα.» Ενώ η εισβολή των εποίκων εξελίσσεται σε γάγγραινα, το Μπαρμπαρικό πλοίο συνεχίζει τις έρευνες και σχεδιάζει να εγκατασταθεί μόνιμα ή αυτό ή η εξέδρα που προβάλλουν οι αδηφάφοι ως αναμενόμενη, για να ερευνούν και να φέρνουν στην επιφάνεια το θαλάσσιο πλούτο της ΑΟΖ μας. Δικαιολογία φέρνουν πως είναι οι προστάτες της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας με την οποία υπέγραψαν, ισχυρίζονται, συμφωνίες, ανύπαρκτες νομικά, αφού το ψευδοκράτος αυτοί το δημιούργησαν, αυτοί το εκμεταλλεύονται και μόνοι αυτοί το αναγνωρίζουν. Δεν παύουν όμως και εδώ στην Κύπρο να υπάρχουν συνεργοί της δεύτερης και κατά θάλασσαν εισβολής της Τουρκίας και αυτή είναι η ψευδοκυβέρνηση και ιδιαίτερα ο κ Έρογλου. Λογικές και συμβιβασμοί με τους παρανόμους  επειδή δεν μπορούν να ισχύουν πλέον, γι’ αυτό και η κυβέρνησή μας πρέπει να προβεί στα αναγκαία βήματα  τιμωρίας του ενόχου. Και πρώτο θα πρέπει να εκδώσει διάταγμα σύλληψης του Έρογλου ως τρομοκράτη και συνεργάτη του εχθρού.  Ο Πρόεδρος της Κύπρου δεν είναι δυνατόν να συνομιλεί με εγκληματίες. Αν τούτο φαίνεται υπερβολικό, θυμίζουμε πως την πόρτα των φρενοκομικών δηλώσεων την άνοιξε ο Έρογλου από πολλού.

 «Πολλές πληγές κι  εγλύκαναν γιατ’ έσταξ’ αγιομύρος.» Η επίσκεψη του αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημήτριου μας χαροποίησε και έφερε και πάλι την ελπίδα πως ο ελληνισμός μπορεί ενωμένος να διαφυλάξει εστίες και να ανατρέψει καταστάσεις. Οι εγκλωβισμένοι μας, τους οποίους επισκέφτηκε,  επιβεβαίωσαν το «Μεγάλο πράμα η υπομονή! Αχ! μας την έπεμψε ο Θεός· κλει θησαυρούς κι’ εκείνη.»

Δεν είναι όμως δυνατόν  να γίνει αβασάνιστα αποδεκτή η ρήση του συνοδεύσαντος τον αρχιποίμενα εις Καρπασίαν αμερικανού  πρεσβευτή πως οι εγκλωβισμένοι  αποτελούν «ένα πυρήνα της ελπίδας για μια επανενωμένη Κύπρο», χωρίς προηγούμενη απάντησή του σε πραγματικά και ιστορικά ερωτήματα: Πώς βρέθηκαν οι άνθρωποι αυτοί εγκλωβισμένοι; Πώς στη ίδια τη χώρα τους είναι τόσοι πολλοί οι πρόσφυγες; Πώς τα οστά των μαρτύρων αγνοουμένων της Άσσιας βρέθηκαν στην κατάσταση της κακοποίησης; Πώς ο ναός του αγίου Βαρνάβα μετετράπη εις μουσείον;  

«Η Ανατολή τ’ αρχίναγε κι  ετέλειωνέ το η Δύση.» Αν το έργο των Ηνωμένων Εθνών ήταν το 1974 να αφήνουν τον κατακτητή να προχωρεί ανενόχλητος, αν το έργο των εγγυητριών δυνάμεων θα ήταν η καταστροφή της Κύπρου,  αν έργο των ΗΠΑ είναι να παρακολουθούν τις παρανομίες της Τουρκίας και εκ των υστέρων να εκδίδουν ανακοινώσεις δελφικού μαντείου, τότε οι βάσεις του κυπριακού ήταν και είναι  σαθρές, γι’ αυτό και ριζικές πρέπει να είναι οι αλλαγές και προπάντων αναγκαία η επανατοποθέτηση στη σωστή βάση της εισβολής και κατοχής.


 «Χύνεται ανάερα το σκυλί της δίψας λυσσιασμένο.» Επειδή αυτά θα’ χουμε συνεχώς με την Τουρκία και την ανοχή των μεγάλων και μικρών άλλων, καλύτερα να αποφασίσει και η Κυπριακή Κυβέρνηση τις συμμαχίες της και τη σθεναρή γραμμή της. Που δεν πρέπει να στηρίζεται στην αποδοχή των τετελεσμένων παρά να αποβλέπει στη σωτηρία του κυπριακού ελληνισμού και μόνο. 

« Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου.» Τούτο αναμένεται πρωτίστως από το μέλλον του τόπου, τη νεολαία.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ

Διπλωματία και η άλλη όψη
Του Στέλιου Παπαντωνίου

«Τη γνώμη των δυνατών ποιος θα μπορέσει να τη γυρίσει, ποιος θα μπορέσει ν’ ακουστεί; Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων.» Ο Γιώργος Σεφέρης ξέρει τους νόμους της διπλωματίας, τη δύναμη των συμφερόντων των μεγάλων κρατών  και την παραγνώριση των μικρών, κάτι που επαναλαμβάνεται στην Ιστορία από Θουκυδίδη  και εξής. Οι μεγάλοι το ίδιον όφελος μόνο κοιτούν και τη γνώμη τους κανένας δεν αλλάζει. Ποιος μικρός μπορεί ν’ ακουστεί; Εμάς όμως μας ενδιαφέρει το σήμερα, όταν βλέπουμε, βιώνουμε, νιώθουμε, παρακολουθούμε, οργιζόμαστε για  την τουρκική μεγαλαυχία, την είσοδο του «Βάρβαρου» στην ΑΟΖ μας,  εξεγειρόμαστε, κάποτε σκύβουμε το κεφάλι ντροπιασμένοι, σαν να μπορούσαμε να κάμουμε κάτι και δεν το κάναμε, ρίχνοντας το φταίξιμο και σ’ εμάς τους ίδιους,  για τις χίλιες και μια υποχωρήσεις, τις χίλιες και μια ανοχές, τα ηττημένα μυαλά.

Την Τουρκία πρέπει να την έχουμε μάθει για καλά. Με τη δύναμη των όπλων πολιτεύεται, με την κατοχή των εδαφών και την καταστροφή του πολιτισμού μας, με τη διχοτόμηση της πατρίδας μας και τη δημιουργία δικού της «κράτους» στα κατεχόμενα εδάφη μας και τώρα με την επέμβαση στην ΑΟΖ. Τη Βρετανία την μάθαμε απ’ έξω κι ανακατωτά από τον καιρό που μας αγόρασε παραγέμισμα στη γεωγραφική μας θέση, από το ουδέποτε του Χόπκινσον ως τον πλήρη άτης, τρέλας,  διασάλευσης φρενών τρόπο αντιμετώπισης του αγώνα της ΕΟΚΑ για ελευθερία, σε καιρούς που υπόσχονταν οι Μεγάλοι ανθρωπιά και δικαιοσύνη για όλους,  μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Στο χορό της συμπαράστασης στην παρανομία μπήκε τώρα και η Σουηδία  με τη Φινλανδία, που απέτρεψαν διάβημα της ΕΕ προς τον ΟΗΕ για τις τουρκικές προκλήσεις στην ΑΟΖ μας. Στον εχθρικό χορό μπαίνει  κι η Ουγγαρία, με το να δεχτεί να ανοίξει το ψευδοκράτος πρεσβεία στη χώρα της, μέλος της ΕΕ.  Οι ΗΠΑ μας έστειλαν συγκινητικά μηνύματα αναγνώρισης του δικαιώματος εκμετάλλευσης της ΑΟΖ, μας αποκάλεσαν με ανθοδέσμη λογυδρίων στρατηγικούς εταίρους, όταν όμως ήρθε η ώρα να συμπαραταχθούν πραγματικά, «έβαλαν την ουρά στα σκέλια», φράση που δεν αρέσει, αλλά δυστυχώς αντανακλά για μας την πραγματικότητα.

Ο Σεφέρης όμως στο ποίημα «Σαλαμίνα της Κύπρος» επιβεβαιώνει πως υπάρχει και μια άλλη δικαιοσύνη, έστω κι αν σε μεταφυσική διάσταση. Η ψυχή του ανθρώπου ποθεί την τιμωρία του υβριστή, του μεγάλου και αναίσχυντου, που, στηριγμένος στη δύναμη των όπλων κατασπαράζει τους αδύναμους καταπατώντας θείο και ανθρώπινο νόμο. Αίτημα της ανθρώπινης ψυχής είναι η θεϊκή δικαιοσύνη, έστω κι αν δεν την βρίσκει εύκολα  ο άνθρωπος στη γη. Υπάρχει όμως η θεία δικαιοσύνη γι’ αυτούς που έχουν καθαρή ψυχή και κρύσταλλο νου, όχι ηττημένα μυαλά.


Γιατί τα ηττημένα μυαλά συμμαχούν με τους τυράννους. Γι’ αυτό, όσα υλικά κι αν χάσουμε, την ψυχή μας δεν πρέπει να πουλήσουμε σε κανένα σουλτάνο υβριστή. «Ναι, όμως ο μαντατοφόρος τρέχει, κι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του θα φέρει σ’ αυτούς που γύρευαν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας. Φωνή Κυρίου επί των υδάτων.» Για ν’ ακουστεί όμως αυτή η θεϊκή φωνή πρέπει να’ χουμε ψυχές καθαρές και νου διαζευγμένο από την ηττοπάθεια. Αρκούν οι εξωτερικοί εχθροί. Ας μην  κουβαλούμε κι άλλους στην ψυχή και στο νου μας.

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Στέλιος Παπαντωνίου

Όταν καθόταν στο πλευρό  μου
Στη χορταριασμένη πέτρα του
Τ’ άρεσε να ψάλλει τα νεκρώσιμα
Μελωδική φωνή,
λαχτάρα για τον ουρανό
Τραγουδούσαν μαζί του τα πουλιά,
 τ’ άκουγε
Μ΄εκείνη την άγνωστη δύναμη  των κωφών

Μύριζε η συκιά, οι πατημένες ελιές
Στους βράχους της θαλάσσης
Εκεί ψηλά στο αναδυθέν βουνό,

Κι όταν φυλλομετρούσε τους ήχους
Από πλάγιο πρώτο σε λέγετο
Ψιθύριζε μαζί του τ’ αεράκι
Ανάδευε τα γένια του
Έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι

Μόνο  που δεν ήξερε
Ποια καρφιά θα’ μπαιναν στα μάτια του
Στην εκκλησιά και στο περβόλι του.

Οι βάρβαροι δεν παύουν να ληστεύουν τους τράγους
Να ντύνονται την προβιά τους
να μας θυμίζουν τους δυο κόσμους

Και το μονοπάτι της ζωής μας.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

ΠΕΡΙ ΣΥΝΟΜΙΛΙΩΝ ΕΝ ΚΑΤΟΧΗ

ΠΕΡΙ ΣΥΝΟΜΙΛΙΩΝ ΕΝ ΚΑΤΟΧΗ                                                                                                       Του Στέλιου Παπαντωνίου

Και βεβαίως τίθεται εύλογο το ερώτημα: σαράντα συναπτά έτη με κατοχικά τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο γιατί ο εκπρόσωπος των ελληνοκυπρίων και μάλιστα κάποτε ο ίδιος ο Πρόεδρος της χώρας παρακαθόταν σε συνομιλίες και παρασυνομιλούσε μάλιστα με τον δήθεν ηγέτη των τουρκοκυπρίων; Τώρα που εισέβαλαν τα πειρατικά καράβια στην ΑΟΖ μάς πείραξε και διακόπτουμε τις συνομιλίες, που απλώς άλλοι πιεστικά συμπουργούν να τις διεξάγουμε; Γιατί αλίμονο αν δεν κατανοήσαμε πως οι συνομιλίες μόνο τα συμφέροντα των Τούρκων εξυπηρετούν. Αλλά μικροί εμείς, τι να κάνουμε, υπακούμε και στους εταίρους, στρατηγικούς και πολιτικούς ως καλά παιδιά. Αποδεδειγμένα!

Να πληροφορηθούμε έστω κι από έναν που μετέχει σε επιτροπές ή στις συνομιλίες αν έχουμε κερδίσει το ελάχιστο! Η απάντηση όμως πάντα είναι το πικραμύγδαλο: χωρίς συνομιλίες πώς θα λυθεί; Κι αν οι συνομιλίες δεν είναι παρά βήματα εξίσωσης του θύματος με το θύτη, γιατί να συνεχίζονται; Με τις συνομιλίες και προπάντων με την πάροδο των ετών λησμονούν όλοι ποιο είναι το θέμα και παρασύρονται στη δήθεν διένεξη των δύο κοινοτήτων. Μελετήστε τ’ αχνάρια του ΟΗΕ.  Για εισβολή και κατοχή ουδείς λόγος. Θέτοντας όμως στην παρένθεση την εισβολή και την κατοχή, την εθνοκάθαρση και τους εποίκους, τις καθημερινές εισβολές της Τουρκίας, υποχωρούμε και γλιστρούμε όχι μόνο από την δίκαιη βάση των συνομιλιών αλλά και σπάζουμε τα μούτρα ασπαζόμενοι τους πόδας των παρανόμων. Πόσο μάλλον οι ξένοι, που δεν κατέχουν από κατοχή και επαγρυπνούν μόνο για τα δικά τους συμφέροντα.

Εδώ συνηθίσαμε εμείς τις τουρκικές προκλήσεις στον Πενταδάχτυλο, τις πριμαντόνικες κορόνες και του Ταλάτ και του Έρογλου, μην αδικούμε τον Ναμί και όλους τους τούρκους πολιτικούς που μπαινοβγαίνουν σα σε σπίτι τους! Γι’ αυτό και τώρα που διακόπηκαν ή πλήγηκαν από τον Έμπολα  οι συνομιλίες, καιρός είναι να χτυπήσουμε την ανοιχτή παλάμη στο κούτελο και να ξαναθυμηθούμε εμείς πρώτοι πως έχουμε υποστεί  εισβολή από βάρβαρα τουρκικά στίφη και υφιστάμεθα τη σαραντάχρονη κατοχή τους.


Γι’ αυτό και στα σχολεία δεν μας αρκεί το Δεν ξεχνώ. Καθημερινός στόχος διδασκόντων και διδασκομένων πρέπει να είναι το ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ. Να υπενθυμίσουμε πρώτα στους εαυτούς μας και ύστερα με κάθε τρόπο σ’ όλους όσοι διατρίβουν στο κυπριακό πως η Τουρκία καταπατεί κάθε νόμιμο, τα εδάφη και τα δικαιώματά μας, και πως η παράνομη τουρκική εισβολή στην Κύπρο δεν δίνει δικαίωμα σε κανένα τουρκοκύπριο ηγέτη να νομίζει πως εκπροσωπεί «κράτος» ανύπαρκτο και πως η Κυπριακή Δημοκρατία δεν «κατέληξε» κατά το εσχάτως λεγόμενο, αλλά είναι η μόνη παγκόσμια αναγνωρισμένη κρατική υπόσταση της Κύπρου. Καθημερινά, από πρωίας μέχρι νυκτός να θυμόμαστε και να υπενθυμίζουμε: βρισκόμαστε υπό παράνομη τουρκική κατοχή. Τα άλλα έπονται. 

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

ΟΙ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΣ

Οι συνεχείς τουρκικές εισβολές
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Σκέφτομαι λοιπόν τι μάταιες και ψευδείς είναι κι αυτές οι λεγόμενες συνομιλίες για λύση του κυπριακού. Γιατί ο ΄Αιντα ήλθε και δεν θα απέλθει αν δεν πηγαινοέρχεται και συνομιλεί μια με τον άλλο μια με τον ένα κοντόθεν ή μακρόθεν. Αυτός τη δουλειά του θα κάνει, το παντεσπάνι του να βγάλει ο άνθρωπος, αφού είναι και πεπεισμένος πως το κυπριακό μπορεί να λυθεί και πολύ γρήγορα μάλιστα, μην ξεχνάμε πως ενθουσίασε και τον πατέρα των ακελιστών με τις γνώσεις του στις λεπτομέρειες. Διαβασμένο παιδί με φροντιστήριο ή άνευ.

Εκείνο όμως το μεγάλο θέμα των εγγυήσεων θα μένει πάντα πίσω, ή θα λυθεί κατά που θέλει η Τουρκία, ή κι αν δεν υπογραφεί συμφωνία με εγγυήσεις, η μεγάλη σουλτάνα της περιοχής θα εισέρχεται θορυβωδώς στα καράβια της και θα σουλατσάρει όπου της γουστάρει, από Σούνιο ως Ακάμα και Κάβο Γκρέκο, σε θαλάσσια πεδία αριθμός ενιά, δέκα, κάτω του δέκα και πάνω. Γιατί θα πρέπει να προστατεύει – θα λέει – τα συμφέροντα των τουρκοκυπρίων των ανατολιτοκυπρίων, των εποικοκυπρίων, των ξένων φοιτητών των τουρκοκυπριακών πανεπιστημίων ασθενούντων με Έμπολα ή σύφιλη.

Διαθέτει και τον αποβατικό στόλο, για να ασκείται θα κάνει και καμιά απόβαση σε κανένα ελληνικό νησί, τόσα που έχει η Ελλάδα, σε καμιά Πάφο για να προτείνει έργα για την πολιτιστική πρωτεύουσα, πάντα όποτε της αρέσει θα επιβάλλει το δικό της, αύριο θα κάνει τους λογαριασμούς και θα βγάλει και τους τουρκοκύπριους μαζί με τη συνεπαρκιά  των εποίκων περισσότερους από μας, θα χρειάζονται έδαφος, έπιπλα, ψυγεία, τηλεοράσεις, νερό θα τους έχει πολύ, τι να το κάνουν τόσο, ας πνίξει μερικά ελληνοκυπριακά χωριά να εκκενωθούν, να αρπάξουν τα αγαθά τους οι εξ ανατολίας βρακοφόροι και μαντιλοφορούσες που γεννούν σαν τις κουνέλες.

Αυτά θα’ χουμε, όπως κακή ώρα τώρα, αποφασίζει επιδρομή στην ΑΟΖ, βουρ κκαφφασσινά, κι οι άλλοι ας κλαίνε κι ας οδύρονται ωσεί μωρές παρθένες, αναμένοντας τα ευχολόγια των εταίρων ή εταιρών  να γίνουν έργα και την ακριβοδίκαιη μοιρασιά μετά τη λύση του κυπριακού. Η ακριβοδίκαιη μοιρασιά είναι μια άλλη λέξη για την αρπαγή, την κλεψιά και την αδικία. Ο φυσικός πλούτος ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία και μόνην. Κι αυτό είναι υψίστης σημασίας αν το ενστερνιστούμε. Αλλά πρώτοι έπρεπε από καιρό να σεβαστούμε εμείς την Κυπριακή Δημοκρατία, τις κτήσεις και τα δικαιώματά της, την αξιοπρέπειά της, κι όχι να ανεχόμαστε τον καθένα να μπαινοβγαίνει στα κατεχόμενα για κουμάρι και ξεπούλημα της γης μας και μερικούς ευρωπαίους αξιωματούχους με αυτοκίνητα του ψευδοκράτους να αλωνίζουν ακόμα και στο Υπουργείο των Εξωτερικών και στο προεδρικό (Θέμης Θεμιστοκλέους έφα σε άρθρο του στο Φιλελεύθερο τη Δευτέρα 6 τρέχοντος μηνός) ανατριχιαστικά πράματα.


Ανοχή ανοχή, να πού οδηγηθήκαμε. Από τις πορτοπούλες που άνοιξε ο Ντεκτάς και τα αυτοκίνητα με τουρκοκυπριακούς αριθμούς στα καράβια και το Βάρβαρο να διαφεντεύουν την ΑΟΖ μας. Ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν νομίζω να ζητούμε τίποτε περισσότερο από την αξιοπρέπεια και για μας και για το κράτος μας. Οπισθοχωρώντας δεν τη βρίσκουμε και παθαίνουμε σαν τη ρκα. Αλλά δυστυχώς  χάσαμε και το ρομανίσι.

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

ΚΑΘΑΡΣΗ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΚΑΘΑΡΣΗ

Κατράμι το αίμα
Και στις κολυμβήθρες
Κρουνοί τ’ανομήματα.

Στα παρασκήνια μάσκες
Τραγικά σημεία και τέρατα
Στις κεντρικές πλατείες.

Πώς καθαίρονται οι αμαρτίες;

Ευφρόσυνες μελωδίες συνοδεύουν
Τις ωδίνες του θανάτου μας


Να καθαρθεί ο τόπος.

ΓΛΥΚΥ ΕΑΡ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΓΛΥΚΥ ΕΑΡ

Κάτι περισσότερο από σένα ξέρουν
Όσοι μιλούν για τη γλυκιά Του αγάπη
Για το γλυκύ έαρ
Που δεν πεθαίνει γιατί είναι αιώνιο
Και κατακλύζει τις καρδιές
Σε ώρες απρόσμενες

Όμως παραμένει εκείνη η αίσθηση
Μιας βαθύτατης και πλατιάς αγάπης
Που περικλείει στις αγκάλες όλο τον κόσμο
Κι έτσι γίνεσαι κι εσύ ο πτωχός
Πλούσιος σε αγάπη
Να τη νιώθεις, να τη μοιράζεις και να τη μοιράζεσαι
Και ποτέ να μην εξαντλείται.

Μια φορά να σε κατακλύσει

και παραμένει μαζί σου αιώνια.