Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

ΤΩ ΚΡΟΥΟΝΤΙ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΤΩ ΚΡΟΥΟΝΤΙ

Η κουκουβάγια  χλωρό δάκρυ προμηνούσε
Κι αρπάχτηκε πως χώνεψεν η γη τον αγαπώ της.

Σακούλι καρβουνόσκονη  στα ιματισμένα βρέφη
Μαύρη μπογιά στα μάρμαρα να μοιάζουν την καρδιά της
Δυο χρόνια μαυροφόρετα δυο γαλαζοντυμένα .

Ζητούσαν τα μωρά ψωμί; Δεν τους κροτούσε πέτρες!
Γάλα να πιούν;  δεν ήξερε γι’ αυτήν πέπλο λεπτό. Για τα παιδιά θυσία.   
Την πόρτα έκρουαν φτωχοί; πινάκι στο φαγείν τους
Μια μάνα έρμη και βουβή, μωρά ξεπεταρούδια
Σώφρονος έργα γυναικός.

Κι ο μέγιστος Πατήρ μας ερωτά:  
Πέτρα θα σας τυλίξω,  αν άρτο μου ζητήσετε;
Ψαύστε το ρόπτρο. Η θύρα μου ανοιχτή.

Μήπως δεν κρούσαμε πιστοί

Τη θύρα του Δικαίου;