Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Από τον πλοίαρχο στο ναυτόπαιδα και τούμπαλιν
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Ήταν ένα ωραίο αρχαίο μαυρόασπρο αμερικάνικο κινηματογραφικό έργο με τον Τζιέρυ Λιούις, το πλοίο κόντευε να βυθιστεί, ο πλοίαρχος παρέδωσε στον υποπλοίαρχο, αυτός στον πρώτο μηχανικό κι αυτός παρακάτω, ως το ναυτόπαιδα ή μούτσο ή το τζόβενο, τον ξακουστό κωμικό, που ανέλαβε τη διεύθυνση του πλοίου. Κάτι τέτοιο νιώθουμε να ζούμε στην Κύπρο. Η πολιτική ηγεσία ανύπαρκτη και μας καθοδηγούν κατά το δοκούν πολίτες, δήμαρχοι και κοινοτάρχες.

Δεδομένου ότι εμείς οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν ψηφίσαμε κανέναν άλλο εκτός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διαχειρίζεται τις τύχες του ελληνικού κυπριακού λαού, δεν είμαστε και υπόχρεοι να παρακολουθούμε παθητικά ό, τι ο καθένας θεωρεί σωστό! Τι θα γίνει με την Κερύνεια δεν είναι θέμα μόνο του δημάρχου της, τι θα γίνει με την Αμμόχωστο δεν είναι μόνο του δημάρχου της και τι θα γίνει με το α ή β χωριό δεν είναι του κοινοτάρχη του.
Γιατί δεν είναι μόνο οι δικοί, είναι κι οι συντοπίτες. Η εκλελεγμένη πολιτική ηγεσία είναι ανύπαρκτη όταν αφήνει μια τους Τούρκους, μια τους τουρκοκύπριους, μια το μουφτή, μια τον Έρογλου, (μην ξεχάσουμε το Ναμί!) να δηλώνουν όσα δηλώνουν αναπάντητοι, ενώ έπρεπε να τους βουλώνεται το στόμα με τις δικές μας νόμιμες θέσεις, αφού εκείνοι είναι οι παράνομοι. Να ξέρουμε κι εμείς τι πιστεύουμε! Γιατί ξέρουμε τα σχέδια των Τούρκων απέξω κι ανακατωτά και δεν κατέχουμε καθόλου τα δικά μας. Από την επιστροφή όλων των προσφύγων στα σπίτια τους ξεκινήσαμε και φτάσαμε να μας αρκεί… μια λειτουργία το χρόνο στην εκκλησιά μας!

Βρεθήκαμε ανέτοιμοι –κακώς- και μας καπέλιασε ο Ντεκτάς με τον οδοφραγματικό ελιγμό του, αλλά το κακό που πάθαμε και παθαίνουμε δεν είναι λίγο: καζίνο, ταξίδια ελληνοκυπρίων στην Τουρκία, παράνομα νταραβέρια, ναρκωτικά, τσιγάρα, κροτίδες, τουρκοκυπριακά αυτοκίνητα αλωνίζουν χωρίς φόρο, χωρίς άδεια. Και το κάκιστο, δικαστήρια της κατοχικής δύναμης λειτουργούν στα Κατεχόμενα –άκουσε, πολιτισμένε κόσμε!- κι εμείς μπαινοβγαίνουμε ξεπουλώντας την πατρίδα μας στον κατακτητή, με δικαιολογίες αλλά χωρίς ντροπή, κι αύριο θ’ ανταλλάσουμε περιουσίες ελληνοκύπριοι- τουρκοκύπριοι, αφήνοντας  το σημαντικότερο της λύσης στα χέρια ή στην ασυνειδησία του καθενός. Τα αδέλφια μας στην Καρπασία θα είναι σε λίγο «αλλοδαποί», και οι Κύπριοι πολίτες πρέπει, αν θέλουν να ταξιδέψουν στην Τουρκία- γιατί να θέλουν;- να υποβαθμιστούν σε πολίτες της «ελληνοκυπριακής διοίκησης», λέει ο τουρκικός νόμος. Αλλά πού θα είναι η ηγεσία, όταν αύριο θα αρχίσουν να ταξιδεύουν «τα καλά παιδιά» στην Τουρκία, υπογράφοντας την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Δε φτάνει μόνο να λέει το Υπουργείο Εξωτερικών. Ο νόμος πρέπει να πέφτει πέλεκυς. Όποιος αυτοκαταργηθεί ως πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας παύει να είναι πολίτης της,  φυλακίζεται και η περιουσία του δημεύεται. Κράτος που δεν έχει δύναμη αυτοκαταργείται και ηγέτες που αφήνουν τον καθένα να εγκληματεί εναντίον της πατρίδας και να την οδηγεί με την αδηφαγία του στον γκρεμό δεν είναι καπετάνιοι. Αν ετάχθησαν να κατευθύνουν, ας υποδείξουν και την ευθεία οδό της σωτηρίας. Ειδέ καν ου, ας παραδώσουν επισήμως στον ναυτόπαιδα.


Η πολιτική ηγεσία πρέπει να αναλάβει τη σωτηρία του κράτους μας, για να τη σεβόμαστε, αποδεικνύοντας πρώτη εκείνη πως μας σέβεται, τους πολίτες της. Κακόν η πολυκοιρανίη, η πολυαρχία. Έχουμε Δημοκρατία, αλλά σ’ αυτήν απαιτείται ο καθένας να ασχολείται με τα δικά του. Την ηγεσία του λαού ας αναλάβει η εκλελεγμένη, άρα υπεύθυνη και υποκείμενη σε κρίση,  πολιτική ηγεσία, και όχι ο κάθε πολίτης ή η τοπική αυτοδιοίκηση. 

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΡΤΗ, ΠΡΟΣ ΑΠΟΜΑΚΡΟΥΣ


ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΡΤΗ, ΠΡΟΣ ΑΠΟΜΑΚΡΟΥΣ


ΚΑΤΩ από τον Σταυρό απέμειναν μια Μάνα και ένας Μαθητής. Από όλο εκείνο το πλήθος των πανηγυριζόντων της υποδοχής:
— Ωσαννά! Ωσαννά!
που μετατράπηκε στον όχλο του:
— Σταύρωσον! Σταύρωσον!
η απουσία… εκπληκτική.
Ακόμη και ο ταπεινός ιματισμός αντικείμενο κερδοσκοπίας για τους πάνοπλους Ρωμαίους.
Όπως -ακριβώς- για τους -διαχρονικά- ανασυντασσόμενους και μεταλλαγμένους Νεορωμαίους:
— Αντίχριστοι που παίζουνε στα ζάρια τη μοίρα των σταυρωμένων.
Και…
Όσο και να θέλει η χρονογραφική γραφίδα να τηρήσει τη Μεγαλοβδομαδιάτική της παράδοση απόμακρα από την… τρέχουσα -και επώδυνη-επικαιρότητα, το κείμενο του Στέλιου Παπαντωνίου -ως να μην αρκούσε το «Αιωνία η λήθη»- σε… συνεφέρνει. Αντιγραφή ως αρμόζει σε καθημερινό γραφιά ν' αναγνωρίζει την άλλη -υψηλή- ποιότητα γραφής:
«Του Ξορινού Επιταφίου
Κι εσύ, χωμένος στα λουλούδια, μέσα σε μια γυμνή εκκλησιά, είναι δυνατό μια τέτοια μέρα να είσαι μέρος των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης; Με τον κύριο δήμαρχο της πόλης-φάντασμα, τον Τουρκοκύπριο "δήμαρχο" που λέει, ας φτιάξουμε τα σχέδια κι όταν λυθεί το Κυπριακό δίνουμε -αν είναι να δώσει η Τουρκία- την πόλη. Να παρακολουθούν την ταφή Σου, θέαμα, οι πρέσβεις κι οι τελώνες κι οι φαρισσαίοι του παγκοσμίου, δεν ξέρω αν θα 'ναι εκεί κι ο μουφτής!
Κι ύστερα; Δεν θα Σ' αναστήσουν; Δεν θα επιτρέψουν την ανάστασή Σου; Μέσα στα λουλούδια θαμμένο θα Σ' αφήσουν; Ξέρουμε βέβαια πως πάτησες τον θάνατο, πως δεν είσαι νεκρός. "Ανάστα ο Θεός" λέει το προκείμενο, μόλις Σε τοποθετήσουν στην Αγία Τράπεζα. Μέσα στις πασχαλιές μυρίζεις Ανάσταση, λέει ο Ελύτης. Γιατί όμως τόσο θέατρο και μάλιστα μαζί Σου; Η θρησκεία θεραπαινίδα της πολιτικής!
Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού».
(Μας γέρασαν προώρως, Στέλιο,
κατά το:
«Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο» του Μανόλη Αναγνωστάκη).
 

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Του Ξορινού Επιταφίου

Του Ξορινού Επιταφίου
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Κι Εσύ, χωμένος στα λουλούδια, μέσα σε μια γυμνή εκκλησιά, είναι δυνατό μια τέτοια μέρα να είσαι μέρος των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης; Με τον κύριο δήμαρχο της πόλης- φάντασμα, τον τουρκοκύπριο «δήμαρχο»  που λέει, άς φτιάξουμε τα σχέδια κι όταν λυθεί το κυπριακό δίνουμε -αν είναι να δώσει η Τουρκία- την πόλη. Να παρακολουθούν την ταφή Σου, θέαμα,  οι πρέσβεις κι οι τελώνες κι οι φαρισαίοι του παγκοσμίου, δεν ξέρω αν θα’ ναι εκεί κι ο μουφτής!

Κι ύστερα; Δε θα Σ’ αναστήσουν; Δε θα επιτρέψουν την ανάστασή Σου; Μέσα στα λουλούδια θαμμένο θα Σ’ αφήσουν; Ξέρουμε βέβαια πως πάτησες τον θάνατο, πως δεν είσαι νεκρός. «Ανάστα ο Θεός» λέει το προκείμενο, μόλις σε τοποθετήσουν στην αγία τράπεζα. Μέσα στις πασχαλιές μυρίζεις ανάσταση, λέει ο Ελύτης. Γιατί όμως τόσο θέατρο και μάλιστα μαζί Σου; Η θρησκεία θεραπαινίδα της πολιτικής!   


Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Θεοκλή Κουγιάλη, Της Ανέμης του Μύθου και της Ιστορίας

Θεοκλή Κουγιάλη, Της Ανέμης του Μύθου και της Ιστορίας

Του Στέλιου Παπαντωνίου

Είναι μεγάλη η χαρά μου πάντα, όταν παίρνω βιβλία του φίλου ποιητή Θεοκλή Κουγιάλη, ενός ανθρώπου με πολλή ευαισθησία, ακάματου εργάτη της ποίησης και της δραματικής τέχνης, που δεν εγκαταλείφθηκε στην ανία της ώριμης ηλικίας και της σύνταξης, αλλά επιδίδεται με θερμή αγάπη στην ποίησή του και στο γενικότερο έργο του, κάτι που ομολογούν οι γνωρίζοντες πως κρατά τον άνθρωπο εν εγρηγόρσει και τον καθιστά συνεχώς χρήσιμο στην κοινωνία.

Ο ποιητής, ανάλογα με την ηλικία, προσφέρει στο κοινό του τα ενδιαφέροντά του τυλιγμένα μέσα στο πέπλο του μύθου, της μυθιστορίας, της ποίησης. Ο πεπειραμένος πλέον της ζωής Θεοκλής Κουγιάλης γράφει διδακτική ποίηση, ριζωμένος και πάλι στην παράδοσή μας, από Ησιόδου ως Καβάφη, ποιητών που όρυξαν τους εαυτούς τους και ανέδειξαν τους θησαυρούς της πείρας, αλήθειες πανανθρώπινες, ή ως τις γνώμες της αρχαιότητας, θησαυρίσματα λακωνικά, κρεμασμένα ή χαραγμένα στο Μαντείο των Δελφών, για να βλέπουν οι βλέποντες και να ακούν οι ώτα έχοντες, με την προϋπόθεση πάντα πως νους ορά και νους ακούει.

Στη νέα του ποιητική συλλογή, ο Θεοκλής Κουγιάλης σε ήρεμο ποιητικό λόγο, με την απαραίτητη πικρία που συνοδεύει πάντα τη γνώση, αφού αυτή μας εκβάλλει του παιδικού παραδείσου και της τρυφής, διανοίγει και φέρνει στο φως με την παρατηρητικότητά του όχι μόνο τις δικές τους εμπειρίες αλλά και την ίδια την κοινωνική μας κατάσταση μετά την εισβολή και με τον καταστροφέα μας εντός πυλών.

Η εκμετάλλευση των μύθων, της πείρας και της Ιστορίας γίνεται αβίαστα και προσφέρεται στον αναγνώστη με την αμεσότητα της ποιητικής τέχνης του ώριμου και ανθρώπινου Κουγιάλη, γι’ αυτό και η φιλική ατμόσφαιρα που δημιουργείται κατά την ανάγνωση είναι το μέγα κέρδος από την ποιητική συλλογή, σαν να σε ακολουθεί ένας φίλος και να σου ψιθυρίζει και να σε εμπλουτίζει με τις γνώσεις και την πείρα του.

Ο άνθρωπος, φίλος, ποιητής, μιλά ώριμα και ωραία στον αναγνώστη, που αφήνεται στο δικό του προβληματισμό, για να διαφωνήσει ή προπάντων να συμφωνήσει με τα γραφόμενα και προπάντων να ευχηθεί, μακάρι οι ποιητές μας αυτή την πείρα να μπορούν να την προσφέρουν στο κοινό, κι αυτό να γίνεται καλύτερο.

Η ως τώρα πορεία του Θεοκλή Κουγιάλη επιβεβαιώνει τον άνθρωπο που δεν επαναπαύεται αλλά ένδον σκάπτει και προσφέρει σ’ όλους από περιουσίας. Άξιος ο μισθός του.


Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Αιωνία η λήθη

Αιωνία η λήθη       
του Στέλιου Παπαντωνίου

Καλόν το αιωνία η μνήμη για τους αξιομακάριστους, θα πρέπει όμως να σκεφτούμε αν είναι καλό και το αιωνία η λήθη για τους αξιοκατάκριτους, όπως για παράδειγμα τον Ντενκτάς, που τον ξεχάσαμε και φορτώνουμε τα πάντα στους Έλληνες της Κύπρου, από τη δεκαετία του 1950 και εξής. Ποιος ήταν ο Ραούφ Ντεκτάς όλοι το θυμόμαστε και εν πολλοίς ξέρουμε τη δράση και την προσπάθειά του να τουρκοποιήσει την Κύπρο, και όμως, εν ονόματι μιας αυτομεμψίας,  για τα πάντα κατηγορούμε την πλευρά μας, «αφήσαμε χωρίς νερό και ρεύμα τα τουρκικά χωριά στην Πάφο, αδικήσαμε κατάφωρα τους τουρκοκύπριους στο τότε Κτήμα», και άλλα πολλά και διάφορα, που μας παρουσιάζουν ως να ήμαστε και είμαστε τα κτήνη της Κύπρου που θέλαμε να καθαρίσουμε τον τόπο από το σύνοικο στοιχείο, την τουρκοκυπριακή μειονότητα, που κι αυτή ακόμα η αναφορά σε μειονότητα προκαλεί τα νεύρα των δήθεν εκμοντερνισμένων και αντιρατσιστών, ωσάν να μην ήταν μειονότητα οι Τουρκοκύπριοι  και να μην οργανώθηκαν πολλοί στην ΤΜΤ για να επιτύχουν όσα πέτυχαν εις βάρος της πλειονότητας των κατοίκων αυτού του τόπου.                                                                                                        
Tο κλωτσοσκούφι της Κύπρου, η «παλιοψάθα των εθνών» καταντήσαμε από τους ίδιους τους ελληνοκύπριους, με τα μυαλά του μοντερνισμού και της αληθοφάνειας, επιστημονικής ή ψευδο. Ωσάν να μην βλέπουμε πού έχουμε οδηγηθεί. Στο γκρεμό βρισκόμαστε και δεν το συνειδητοποιούμε, ένας λάκκος να ανοίξει ακόμα να χωθούμε μέσα και τέλος. Όλα τα βήματά μας στο βάραθρο οδηγούν, κι εμείς χαριεντιζόμαστε αντιρατσιστικά και αντιεθνικά, εθνικιστές μας λέν, καταστροφείς του τόπου και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός, γιατί δε συμβιβαζόμαστε με τις εντολές των ξένων δυνάμεων που δήθεν θέλουν τη σωτηρία μας, και μας το αποδεικνύουν με την… οικονομική άνοδο που θα παρατηρηθεί  σαν θα λυθεί το πρόβλημα, που δεν το κάναμε εμείς  πρόβλημα αλλά η Τουρκία κι η εξανδραποδιστική της πολιτική.                                                                                                               

Όσα ονειρευόταν ο Ντεκτάς γίνονται πραγματικότητα κι εμείς εκεί, φταιν οι ελληνοκύπριοι για όλα. Και για το  ‘58 και για το ‘63και για το ‘74, «ε, τι να γίνει, κάναμε κι εμείς  πολλά», και άλλα τέτοια ν’ ακούς από τους λεγόμενους ηγέτες σου. Μας φόρτωσαν όλα τα εγκλήματα κι εκείνοι μου βγαίνουν «κούππες άπαννες», γιατί βρήκαν εδώ τους καλύτερους συμμάχους, από όποια παράταξη κι αν προέρχονται. Δικαιολογούμε το ξεπούλημα των ελληνικών περιουσιών προωθούμε τη διζωνική, και ξεχνούμε πως κι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία καλουμένη δεν ήταν παρά όνειρο του Ντενκτάς που το κάναμε παντιέρα. Είμαστε ή δεν είμαστε υπέρμαχοι της πολιτικής του Ντενκτάς;                      

Άλλοι αποφασίζουν κι άλλοι τραβούν τα πάνδεινα σ’ αυτό τον τόπο. Ό, τι ελληνικό καταστρέφεται καθημερινά, ό, τι ορθόδοξο χριστιανικό το ίδιο.  Αλλά και στην αντίπερα το ίδιο. Πού είναι οι τουρκοκύπριοι; Χάθηκαν ανάμεσα στις χιλιάδες τους Τούρκους στρατιώτες και τους έποικους βρακοφόρους και μαντηλοφορούσες της Ανατολίας, κι άλλοι φωτογραφίζονται τσίτσιδοι στα «πολιτισμένα ανασκαμμένα νεκροταφεία μας». Πού είναι τα ψηφίσματα του ΟΗΕ που καταδικάζουν την αποσκιρτήσασα τουρκοκυπριακή κοινότητα; Ως ταύροι μαινόμενοι εισέρχονται εις τα υπουργεία της Αμερικής και των χωρών της Ευρώπης ο τουρκοκύπριος συνομιλητής κι ο λεγόμενος γραφιάς των εξωτερικών.                                       

Ας μη μας διαφεύγουν λοιπόν οι πραγματικοί αίτιοι, και προπάντων ας θυμόμαστε τα σχέδια της Τουρκίας και του Ντενκτάς για το νησί μας. Ας βάλουμε φρένο στην αυτοκατηγόρια, κι ας σταματήσουμε να χύνουμε νερό στο μύλο του καταστροφέα μας.