Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΑΚΟΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΑΚΟΣ      επικήδειος (θάνατος 27.11.13, ταφή 30.11.13)

Μαύρη και βαριά κάθισε η θλίψη στα τραγούδια σου του άλλου κόσμου,
Βάλαμε τα μαύρα στην καρδιά  να σε αποχαιρετήσουμε, τον άλλο μας εαυτό,
παρακολουθώντας με δεμένα χέρια τη γραμμή των φίλων που φεύγουν
να μακραίνει. Μένουμε μόνοι.

Έτσι ξαφνικά που εισέρχεται το απροσδόκητο και το αφάνταστο στη ζωή μας
Που σε βλέπαμε να αποχαιρετάς εσύ με τόση μαεστρία τους άλλους φίλους
Και λέγαμε «Κι εμείς θα αξιωθούμε να μας τα πει ο Δράκος»
Και τώρα κατώτεροι από σένα σίγουρα
Καλούμαστε στο στερνό αντίο
Που θα κρατά για όσο εμείς θα’ μαστε στο εδώ
Κι εσύ θα μας περιμένεις εκεί,
στην άλλη όχθη Με τις αγκάλες όπως πάντα ανοιχτές
Να μας υποδεχτείς όχι με χαμόγελο αλλά με το τρανταχτό γέλιο
αυτών που ξέρουν.

Στ΄ Όμοδος θα γράφτηκες με φωτεινά γράμματα στα δεφτέρια του σχολείου σου, είναι σίγουρο.
 Ξαφνιάζονταν πάντα δάσκαλοι και καθηγητές σου, γιατί άλλος έδειχνες κι άλλος ήσουν.
Ο άριστος,  η μοναδικού μεγέθους μνήμη, η εξυπνάδα, το γέλιο, οι γνώσεις κι η συζήτηση επί παντός επιστητού.
Ο καλλικέλαδος στην εκκλησιά. Σε καμάρωνε η Θεοδώρα σίγουρα, κι ο Κώστας από κοντά, ανακαλύπτοντας κι αυτοί σιγά σιγά   ποιο θησαυρό τους έστειλεν ο Πλάστης.
Κι ύστερα, από την γ΄τάξη του γυμνασίου,  στα στενά δρομάκια της γειτονιάς μας,                          στον άγιο Κασσιανό, να μάθεις ποδήλατο γιατί έπρεπε να δουλέψεις μόλις ήρθες,                              οι πρώτες γνωριμίες κι οι πρώτες εκπλήξεις,                                                                                    
το παιδί στο μπακάλικο είναι βιβλιοθήκη γνώσεων.

Κι η επιβεβαίωση στο Παγκύπριο. Εκεί ενθουσιασμένοι οι καθηγητές μας,                            
ένας ρήτορας γεννήθηκε στην τάξη,                                                                                                 
και να μη σταματάς να δουλεύεις τις νύχτες στα σουβλάκια στο Ρουβιθά ,                           
ενώ η πατρίδα περίμενε από σένα και τις ομάδες σου.
Η συμμετοχή στον αγώνα, καθένας με τις δυνάμεις του.                                                           
 «Πήγε να με ζορίσει ο Περέιρα, ο ξακουστός ανακριτής, αλλά τι να μάθει από ένα Δράκο, 
που όλη η οικογένειά του ήταν βαθιά στον αγώνα;»
 Ένας παντοτινός και φωτεινός σημαιοφόρος ιδεών.

Σ’ αυτά τα χρόνια σφιχτοδέσαμε. Κι από τότε, τίποτε δε μας χώρισε.                                          
Η χαρά σου χαρά μας, η λύπη σου λύπη μας.
Ακόμα κι ο χάρος αμφιβάλλω αν χωρίζει, αφού μας παρακολουθείς από εκεί ψηλά,          
όπως κι εμείς, δε βγαίνεις απ’ το νου μας,  ένα τεράστιο κομμάτι μας παίρνεις μαζί σου,   
 όχι μόνο την παιδική και νεανική ηλικία  αλλά μια ολόκληρη ζωή,                                              
 ν’ ακούει ήδη τους εξοδίους ύμνους.

Οι αναμνήσεις φυτεμένες, φυτρώνουν, μεγαλώνουν,                                                                     
η φωνή σου στο ψαλτήρι ή στο τραπέζι,  ένας συρτός από τραγούδια                                   
 που μόνο η μνήμη σου κρατούσε τόσο σφιχτά, κι εμείς να συνοδεύουμε κατά δύναμη.
Γλέντια και τραγούδια.  
Κάποιοι που δεν ήξεραν, νόμιζαν πως θα σε μεθούσαν με το κρασί,                                      
 πού να’ ξεραν οι καημένοι. Και την πάθαιναν.  
Κι εσύ απτόητος να σέρνεις το συρτό της φωνής σου.

Στην εκδρομή στην Ελλάδα δε θέλαμε καλύτερο. Μπορούσες να μιλήσεις ενώπιον όλων   
για όποιο ιστορικό γεγονός,  να εξάρεις θυσίες και ηρωισμούς,                                                 
 να καταθέσεις στεφάνους εκ μέρους των κυπρίων μαθητών                                                         
κι εμείς από κοντά, οι περήφανοι φίλοι.

Κι η αλυσίδα συνεχίζεται στην Ελλάδα, στις σπουδές μας, στο Αθήνησι,                                            με τους καθηγητές να σε θυμούνται από τους λίγους κυπρίους,                                              εκεί οι πρώτες αγάπες, οι μεγάλες τραγικές ανατροπές,                                                                                  κι η μοναδική και μεγάλη συγκινητική ανθρωπιά σου.
Οι αγωνίες, τα ξενύχτια στο διάβασμα ,    κι η φλόγα για την Ιστορία και τη φιλολογία,          
τα αρχαία κείμενα,  που σου κρατούσαν συντροφιά ως το τέλος της μεστής κι ωραίας ζωής σου.

Το 63- 64 στη Χαλκίδα, με το όπλο στο χέρι  να ετοιμάζεσαι για την κάθοδο                         
 και να προσφέρεις στον Πενταδάχτυλο. Μια ζωή προσφορά: στην πατρίδα,                         
στην οικογένεια, στους φίλους, εσύ η μεγαλύτερη και πιο άδολη καρδιά που γνωρίσαμε.
Μαζί φιλόλογοι στο Γυμνάσιο της  Λεμύθου,  χαραγμένα τα χρόνια κι οι μέρες στα δέντρα, 
στους δρόμους,  στους μακρινούς περιπάτους,                                                                                
 οι ενθουσιασμοί των νέων δασκάλων που γινόμασταν,    οι χαρές του επαγγέλματος                
  κι οι αναγνωρίσεις για  τη μεγάλη σου αξία.
΄Ησουν ο φιλόλογος, ο δάσκαλος, ο φίλος των παιδιών.  
Να θυσιάζεσαι για το χωριό σου, όταν δίδαξες  εκεί,  κι αργότερα,                                                 
 να διαλάμπεις  ως βοηθός διευθυντής, ως διευθυντής.

Όπου υπηρέτησες άφησες χαρακιές ανθρωπιάς, ανοχής, εργατικότητας,                         
προσήλωσης στο έργο, οραματισμών για το  καλύτερο.
Εντυπωμένος με το ήθος σου στους μαθητές, στους καθηγητές, στους επιθεωρητές,          
στους γονιούς.
Αν είναι δυνατό να υπάρχει άνθρωπος που σε γνώρισε και να σε ξέχασε!
Κι ύστερα στο Υπουργείο Παιδείας άξιο δεξί χέρι υπουργών.

Στο μεταξύ σε κέρδισε η Γεωργία, η μεγαλύτερη ευτυχία που σου’ τυχε στη ζωή,                     
Και μεις να χαιρόμαστε μαζί σου γιατί την άξιζες.
Το σπίτι στη θάλασσα στον άη Γιώργη, χάρμα ιδέσθαι.
Και ξαφνικά ο κόσμος της Κύπρου μας να μοιράζεται στα δυο.  
Η αξιοπρεπής προσφυγιά, και προπάντων                                                                                         
η φανατική προσήλωσή σου σε ιδέες και ανθρώπους                                                                
που με πάθος υποστήριζες και στεντόρεια φωνή.

Η οικογένεια μεγάλωνε, η Γεωργία άξια, τα παιδιά σου, ο Σταύρος κι η Αθηνά,                         
πανάξια στην επιστήμη τους, χάρηκες τις δόξες τους, την αναγνώρισή τους,                      
 τους γάμους και τα εγγόνια σου, δίκαια  περήφανος.
Πάντα στο πλευρό τους, όπως κι αυτοί και στις χαρές                                                                            
αλλά προπάντων στο Γολγοθά της αρρώστιας σου                                                                         
να σου κρατούν το χέρι μερόνυχτα.

Και τώρα το τεράστιο κενό,  παρόλο που είμαστε τόσο γεμάτοι από βιώματα μαζί σου,             
 που θα κρατούν ως το τέλος της δικής μας πορείας.

Σταθήκαμε τυχεροί. Η τύχη μάς έφερε κοντά για τόσα χρόνια.
Δε θα περιμένω τηλεφώνημα νυχτιάτικα για κανένα καλό άκουσμά σου στο ραδιόφωνο.
Δε θα  το συζητήσουμε τώρα!  

Από κει πάνω όμως είναι βέβαιο πως  θα μας εκπέμπεις μηνύματα,                                         
κι εμείς εδώ κάτω θα σε μνημονεύουμε όσο ζούμε                                                                         
με την μακρόχρονη φιλική  μας  αγάπη.
Είμαστε βέβαιοι πως ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως.
Όπως δόξασες το Θεό με τη ζωή σου, έτσι και τώρα
Ψάλλε και τραγούδα στον Πανάγαθο εκεί που πας                                                                                   και για μας τους περιλειπόμενους.


Αιωνία σου η μνήμη, φίλε Γιώργο.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Παράνομο έκτρωμα ζητεί στέγη

Παράνομο έκτρωμα ζητεί στέγη

Του Στέλιου Παπαντωνίου

Η δήλωση του -μόνην την τουρκικήν ομιλούντος- εκπροσώπου των τουρκοκυπρίων προς τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην παρατράπεζα, πως δεν ανήκει στον ΟΗΕ η κοινότητά του, οπότε και δεν δέχεται ως βάση των συνομιλιών ούτε τα ψηφίσματα του διεθνούς αυτού οργανισμού, θέτει εν πολλοίς τα πράγματα στη θέση τους και υπενθυμίζει σε αρκετούς από εμάς με ποιους συνομιλούμε ή πειρώμεθα.

Η τουρκοκυπριακή κοινότητα, κατά σκανδαλώδη προτροπή της Άγκυρας, μετήλθε πολλά και προέβη σε εγκληματικές ενέργειες απόσχισης από την Κυπριακή Δημοκρατία από τη δεκαετία του 50. Τώρα, μη ανήκοντας στη διεθνή κοινότητα και όντας ένα έκνομο έκτρωμα, η κοινότητα του 18% κινείται στο απεριόριστο πεδίο της παρανομίας, σε σύγκριση με τη νομιμότητα, που περιορίζει με τους νόμους και τους διεθνείς κανόνες.

Η Κυπριακή Δημοκρατία ανήκει σε διεθνείς οργανισμούς, γι’ αυτό και είναι υποχρεωμένη να σέβεται κανόνες δικαίου και να φέρεται κατά τα διεθνώς αποδεκτά. Αυτά είναι τα όπλα τα οποία εμείς πρέπει να χρησιμοπούμε στο έπακρο  χωρίς αναστολές, και αυτά να επιδεικνύουμε στους εκπροσώπους των άλλων χωρών, γιατί τα ίδια αυτά όπλα, παραφθαρμένα από το χρόνο και την κακή ερμηνεία - για την οποία φταίμε κι εμείς-  άλλοι, εξωτερικοί παράγοντες, κεντημένοι από τουρκικά συμφέροντα,  χρησιμοποιούν πιέζοντας τη νόμιμη κυβέρνηση να αποδεχτεί απαράδεχτες λύσεις του εθνικού μας θέματος.

Η υβριστική επεκτατικότητα της Τουρκίας χρησιμοποιεί -συν τοις άλλοις- τους  τουρκοκύπριους, ανατρέπει προς όφελός της την πληθυσμιακή αναλογία που υπήρχε προ του 1974 με τη μεταφορά χιλιάδων εποίκων, επεμβαίνει στον πολιτισμό των Κατεχομένων εδαφών μας με το κτίσιμο εκατοντάδων τζαμιών και την καταστροφή κάθε ελληνικού και χριστιανικού, προσπαθεί στο εξωτερικό να εισαγάγει διά των παραθύρων τους τουρκοκύπριους ως παρατηρητές σε διεθνείς οργανισμούς, ώστε σταδιακά να απαιτεί την αναγνώριση του παρανόμου εκτρώματός της, το οποίο παρουσιάζει σε μας τους ιθαγενείς  ως «κρατίδιο», για να το σεβαστούμε και να αναγνωρίσουμε εμείς πρώτοι, αναγκάζοντας τους εισερχομένους στα Κατεχόμενα να επιδείξουν ταυτότητα ή διαβατήριο και επιβάλλοντας προκλητικά πρόστιμα ή παρουσιάζοντας στα οιωνεί δικαστήρια τους μη συμμορφουμένους.

Σημασία έχει, πρώτοι να συνειδητοποιήσουμε εμείς την ανυπαρξία στο διεθνές επίπεδο του ψευδοκράτους των τουρκοκυπρίων, και τη σημαντικότητα της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας που είναι ανάγκη να σεβόμαστε, αποφεύγοντας κάθε ενέργεια που αναβαθμίζει ή αναγνωρίζει το έκτρωμα, πράγματα που ανήκουν στα εφ’ ημίν, κατά τη στωική ορολογία,  είναι δηλαδή στο χέρι μας να επιλέξουμε και να εφαρμόσουμε.

Για να υπάρξει τουρκοκυπριακό κρατίδιο χρειάζεται έδαφος, κι εμείς δε συνειδητοποιούμε πως ξεπουλώντας τις περιουσίες μας στην Τουρκία συντελούμε στο να δημιουργηθεί.   Χρειάζεται λαό, που μεταφέρει η Τουρκία από την Ανατολία και πολιτογραφεί καθημερινά τσουβαληδόν, διεθνές έγκλημα ατιμώρητο ακόμα. Χρειάζεται κυβερνητική εξουσία  που προσπαθεί να επιβληθεί στους εισερχομένους στα Κατεχόμενα. Χρειάζεται διεθνή αναγνώριση, που δεν έχει ούτε και μπορεί να έχει, αφού αναγνωρισμένο κράτος είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, κατοχυρωμένη με διεθνείς συνθήκες και εκπροσωπούμενη από τον Πρόεδρό της. Αυτό το διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν μπορεί να εξισωθεί με το παράνομο έκτρωμα και τούτο ας γίνει κατανοητό από κάθε επίδοξο εισαγωγέα δειγμάτων λύσης του κυπριακού.


‘Οπλα νόμιμα έχουμε. Ήθος χρειάζεται και έξυπνος τρόπος χρήσης τους. Προπάντων όμως να μη γινόμαστε κι  εμείς συνένοχοι στις ατασθαλίες των παρανόμων και στην καταστροφή του κράτους μας.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Από το εμείς στο εγώ

Από το εμείς στο εγώ
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Πολλά έχουν γραφεί για την ολίσθησή  μας από το εμείς στο εγώ.   Τη στάση στο εμείς τη ζήσαμε στην Κύπρο από το 1955, όταν ο αγώνας της ΕΟΚΑ κάλεσε  όλο τον ελληνικό κυπριακό λαό να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή για θυσία υλική ή του πολυτιμότερου αγαθού, της ζωής. Ο ηρωισμός που επέδειξαν στο πεδίο της τιμής ο Αυξεντίου, ο Μάτσης και όλοι οι άλλοι, ζώντες και τεθνεώτες, είναι ήδη καταγεγραμμένος στην Ιστορία με το αίμα τους και κατατεθειμένος με τα γραπτά τεκμήρια- επιστολές τους ή με τις ομολογίες των επιζησάντων συντρόφων τους. Το ίδιο ισχύει και για τους οδηγηθέντες στην αγχόνη, από τον Καραολή και Δημητρίου ως τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ομολογητές της πατριδολατρίας και της αυτοθυσίας, συνειδητά σφάγια στο βωμό της ελευθερίας της πατρίδας.

Στο πεδίον της καθ’ ημέραν ζωής η υπέρβαση του εγώ και η προσφορά στο συ έμεινε χαραγμένη σε όσους έζησαν το μεγάλο κατ’ οίκον περιορισμό στη Λευκωσία, όταν, μόλις δινόταν άδεια από τους κατακτητές, εισέρχονταν στη Λευκωσία κατάφορτα τα λεωφορεία από τα χωριά να διανέμουν τρόφιμα δωρεάν στους εγκλωβισμένους της Χώρας. Αν θυμηθούμε πως ο Χριστός είπε πως όποιος δεν έδωσε στον αδελφό του τον ελάχιστο φαγητό ή νερό ή δεν τον επισκέφτηκε στη φυλακή, ούτε στον ίδιο το Χριστό δεν πρόσφερε, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως ο Χριστός βρίσκεται στο πρόσωπο  του αδελφού μας του ελαχίστου, άρα όποιος υπερβαίνει το εγώ πλησιάζει περισσότερο το Θεό. Κοινωνικά σκεφτόμενοι, αφού ο άνθρωπος είναι φύσει  ον κοινωνικό, χωρίς τον συνάνθρωπο παύει ο ίδιος να είναι άνθρωπος, άρα άνθρωπος ίσον φιλάνθρωπος.

Αυτή τη συνείδηση του εμείς και τη δωρεά στο συ, στον άλλο, αρχίσαμε να την κλωνίζουμε από τον καιρό της ανεξαρτησίας, ύστερα από τη διάψευση του οράματος για ένωση με την Ελλάδα. Ο καθένας άρχισε να ενδιαφέρεται για τα φίτσια, να καταλάβει θέσεις, να προσκολληθεί στο κυβερνών κόμμα, να ανέλθει πατώντας επί πτωμάτων. Το 1963-64 έδωσε για λίγο πάλι την ευκαιρία της ομαδικής προσφοράς: οι φοιτητές εγκαταλείπουν τα έδρανα, οι μαθητές τα θρανία, οι  μαγαζάτορες τις δουλειές και σπεύδουν στα χαρακώματα πρωί βράδυ, για το καινούργιο πανηγύρι της πατρίδας – και πάλι όμως ωιμέ.
Στο μεταξύ έκτισαν όσοι έκτισαν τις πολυκατοικίες στην άμμο, ο διχασμός χτύπησε κατακέφαλα όλους, το πραξικόπημα κι η εισβολή ερείπωσαν και ξερίζωσαν, θάβουμε ακόμα λείψανα μαρτύρων, κι έκτοτε ο καθένας στο εγώ του, όση κι αν ήταν η προσπάθεια  των κυβερνήσεων  να στεγάσουν τους αστέγους. Ο αγώνας για επιβίωση οδήγησε στην έπαρση του εγώ, ηθικές καταπατήθηκαν, αφήσαμε το Θεό, ο συνάνθρωπος ήταν ο αντίπαλος που έπρεπε να τον νικήσουμε ή να τον καταπατήσουμε, να τον εκμεταλλευτούμε, για να αυξήσουμε την περιουσία όσοι είχαμε και δεν χάσαμε, ή για να αποκτήσουμε και πάλι όσοι την χάσαμε. Τα σημάδια ήταν ορατά με γυμνό μάτι, περιοχές άγνωστες ανακάλυψαν χρυσάφι, κι οι πρόσφυγες στους συνοικισμούς, με σπασμένο τον κοινωνικό ιστό δεν ένιωθαν τον οφθαλμόν του πλησίον να τους ελέγχει, όπως τότε στο χωριό, που λειτουργούσαν όλες οι ασφαλιστικές δικλείδες -ιερέας, δάσκαλος, γείτονας-  αλλά θεωρούσαν τον άγνωστο γείτονα τον αντίπαλο που έπρεπε να ξεπεράσουν υλικά. Ακόμα κι οι σπουδές των παιδιών απέβλεπαν εν πολλοίς στην επαγγελματική αποκατάσταση και μόνην.


Σήμερα τα φαινόμενα  της αλληλοβοήθειας ξανάρθαν στο φως –κακή ώρα- με τα κοινωνικά παντοπωλεία ή τα συσσίτια, όμως το ξεπούλημα της πατρίδας είναι το μέγα μείζον μέγιστο αποδεικτικό στοιχείο της στροφής στο εγώ, στον εγωισμό και στην απομάκρυνση από τον συμπατριώτη, από την πατρίδα και προπάντων από τον Θεό. Παραδίδουμε εν γνώσει μας την πατρίδα ελάσσονα, πουλημένη στον Τούρκο. Η πτωτική πορεία από το εμείς στο εγώ είναι τραγική. Στην αρχαία Ελλάδα θα έλεγαν πως ο από μηχανής Θεός αναμένει την κραυγή μας.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Σαλαμίνα της Κύπρος

Στέλιου Παπαντωνίου

ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Αν ερμηνευθεί σωστά το απόσπασμα
Τα νέα κορμιά περάσαν απ’ εδώ τα ερωτεμένα.....Κύριος επί υδάτων πολλών πάνω σ’ αυτό το πέρασμα, αντιλαμβανόμαστε ότι στο πέρασμα των νέων κορμιών βλέπει ο ποιητής τον ίδιο τον Κύριο, ταυτίζει δηλαδή τον Θεό με τον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωσιν, και αφού ο Υιός έγινε άνθρωπος. Είναι απαραίτητο να εισάγεται ο άνθρωπος στο ποίημα ως θεϊκός, αφού χωρίς θεϊκό στοιχείο, ύβρις δεν υπάρχει, που είναι και το κύριο νόημα του ποιήματος.

Ύστερα ο ποιητής ακούει τη φωνή του Θεού, αφού λέει, όμως βαριά η φωνή έμεινε εκεί στις φλέβες τ’ ουρανού, στο κύλισμα της θάλασσας, μέσα στα βότσαλα, πάλι και πάλι. Παρακάτω, στον προτελευταίο στίχο,  λέει φωνή Κυρίου επί των υδάτων. Η φωνή στο κύλισμα της θάλασσας είναι άλλη από τη φωνή επί των υδάτων; Όχι βέβαια. Άρα όντως ο ποιητής ακούει τη φωνή του Θεού, όπως στα Θεοφάνεια ακούστηκε η φωνή του Θεού να λέει πως ο Χριστός είναι ο υιός ο αγαπητός.

Επειδή πολλοί δεν γνωρίζουν την ακολουθία των Θεοφανείων και των προεορτίων, και ότι αυτές τις μέρες λέγονται και ψάλλονται τα παραθέματα του Σεφέρη στο ποίημά του Σαλαμίνα της Κύπρος, παραθέτω τα κείμενα και τις ημέρες και ακολουθίες, για να πεισθούν όσοι νομίζουν πως δεν υπάρχουν Θεοφάνεια στο ποίημα. Και ο Σεφέρης θεολογεί, όπως και ο Αισχύλος.

Στην Τρίτη ώρα, τα προεόρτια των Φώτων- Θεοφανείων, αναγινώσκεται  ο παρακάτω ψαλμός.
Ψαλμὸς ΚΗ᾽ (28)
Ἐνέγκατε τῷ Κυρίῳ, υἱοὶ Θεοῦ, ἐνέγκατε τῷ Κυρίῳ υἱοὺς κριῶν.
Ἐνέγκατε τῷ Κυρίῳ δόξαν ὀνόματι αὐτοῦ· προσκυνήσατε τῷ Κυρίῳ ἐν αὐλῇ
ἁγίᾳ αὐτοῦ.
Φωνὴ Κυρίου ἐπὶ τῶν ὑδάτων· ὁ Θεὸς τῆς δόξης ἑβρόντησε
Κύριος ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν. Φωνὴ Κυρίου ἐν ἰσχύϊ, φωνὴ Κυρίου ἐν
μεγαλοπρεπείᾳ.
Φωνὴ Κυρίου συντρίβοντος κέδρους, καὶ συντρίψει Κύριος τὰς κέδρους τοῦ
Λιβάνου καὶ λεπτυνεῖ αὐτάς, ὡς τὸν μόσχον τὸν Λίβανον, καὶ ὁ ἠγαπημένος ὡς υἱὸς μονοκερώτων.
Φωνὴ Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός.
Φωνὴ Κυρίου συσσείοντος ἔρημον· καὶ συσσείσει Κύριος τὴν ἔρημον Κάδδης. Φωνὴ Κυρίου καταρτιζομένη ἐλάφους καὶ ἀποκαλύψει δρυμούς, καὶ ἐν τῷ
Ναῷ αὐτοῦ πᾶς τις λέγει δόξαν, Κύριος τὸν κατακλυσμὸν κατοικιεῖ,
καὶ καθιεῖται Κύριος Βασιλεὺς εἰς τὸν αἰῶνα,
Κύριος ἰσχὺν τῷ λαῷ αὐτοῦ δώσει, Κύριος εὐλογήσει
τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν εἰρήνῃ.

Και στις 6 Ιανουαρίου την ημέρα των Θεοφανείων ψάλλεται  
(Μετὰ δὲ τὴν ὀπισθάμβωνον Εὐχήν, ἐξερχόμεθα ἐν τῇ Κολυμβήθρᾳ,
προπορευομένου τοῦ Ἱερέως μετὰ λαμπάδων καὶ τοῦ θυμιατοῦ, καὶ
ἡμεῖς ψάλλομεν τὰ παρόντα Ἰδιόμελα Ἦχος πλ. δ΄.
Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων)

Φωνὴ Κυρίου ἐπὶ τῶν ὑδάτων βοᾷ λέγουσα· Δεῦτε λάβετε πάντες,
Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, Πνεῦμα φόβου Θεοῦ,
τοῦ ἐπιφανέντος Χριστοῦ.

Αν αναλύσουμε  το Φωνή Κυρίου επί των υδάτων, ανωτέρω, θα καταλάβουμε ότι λέει ό, τι ακριβώς ο Γιώργος Σεφέρης και ο Αισχύλος περί ύβρεως. Φοβηθείτε το Θεό, για να μην είστε υβριστές, αλλά λάβετε πνεύμα σοφίας. Ο υβριστής πάσχει και από την ύβρι του για την οποία θα έλθει η τίσις, η πληρωμή, αλλά πριν, θα διέλθει και το στάδιο της Άτης, της σύγχυσης των φρενών, η οποία θα οδηγήσει στην τίσιν.



Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Και όμως υπάρχει

Και όμως υπάρχει
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Και ξαφνικά, στην καμπή του χωματόδρομου, στο πευκόδασο, ξεπροβάλλει το θαύμα,τσαμπιά οι πευκοβελόνες και να κρέμονται στην άκρη κρύσταλλο οι δροσοσταλίδες, Θε μου, πού βρίσκομαι; Αυτό δεν είναι το χώμα της πατρίδας μου, το ποτισμένο με το αίμα των παληκαριών του 55-59, του 63-64, του 74; Στην Κύπρο βρίσκομαι, στο νησί μου, στο δάσος της Αθαλάσσας, η Κύπρος υπάρχει και ως νησί και ως κράτος, δεν είναι ανάγκη να ξαναζήσω το πείραμα του Ντεκάρτ, να αμφιβάλλω για τα πάντα για να βεβαιωθώ πως υπάρχω ως αμφιβάλλων νους!  Η Κύπρος υπάρχει με όλα τα πάθη της, η Κυπριακή Δημοκρατία υπάρχει για όλα τα κράτη της γης, που την αποδέχονται, συνεργάζονται μαζί  της, στον ΟΗΕ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση,  εκτός από το κράτος του κυρίου Ερντοάν!

Πολύ θά’ θελα να μην υπάρχει  Τουρκία, αλλά τότε θα την απάλλασσα από τα εγκλήματα. Και τους εγκληματίες δεν πρέπει να καμωνόμαστε πως δεν τους βλέπουμε αλλά να τους παρουσιάζουμε στα δικαστήρια. Εγκληματίας η Τουρκία, υπάρχει και πρέπει να πληρώσει, για τα σχέδιά της εναντίον της Κύπρου από τη δεκαετία του πενήντα, για τα εγκλήματά της του 63- 64, του 74, για την πονεμένη προσφυγιά, για τους ριγμένους στα πηγάδια αγνοούμενους, για τα απάνθρωπα βασανισμένα λείψανα των λειψάνων κλεισμένα σ’ ένα μικρό κασελάκι, για τους βιασμούς, τον ξεριζωμό των ελληνικών ονομάτων από τα χωριά και τις πόλεις μας, για τα μαρτύρια των φυλακισμένων και κρατημένων στην Τουρκία, για την καταστροφή των εκκλησιών, τη διαρπαγή των εικόνων και ιερών κειμηλίων, για τα εγκλήματα ων ουκ έστιν αριθμός εις βάρος των εγκλωβισμένων μας, για τις σαράντα χιλιάδες τούρκους στρατιώτες, για τις απεχθείς δηλώσεις των αξιωματούχων της, μη εξαιρουμένου του Μπαγίστατου εκείνου, για τα ανθυγιεινά  και αντιοικολογικά μπαϊράκια στον Πενταδάχτυλο, για τις δηλώσεις του ευγενοφανούς Έρογλου περί παρθενογενέσεως και περί δύο συνιστώντων κρατιδίων- αμαρκέ, για τις περιπολίες των πολεμικών σκαφών της γύρω από το θαλάσσιο δώδεκα πεδίο, για την ανοιχτή όρεξη για διαμοιρασμό εξίσου των αερίων, για τις δηλώσεις του – άκουσον άκουσον- προέδρου του συνδέσμου των εποίκων «πολιτισμός και σύνδεσμος αλληλεγγύης»  πως το νησί χρειάζεται πληθυσμό και πρέπει να δοθούν κι άλλες υπηκοότητες του ψευδοκράτους, ενώ ο κατάλογος των εγκλημάτων εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν έχει τελειωμό, το κουβάρι ξετυλίγεται και ξετυλίγεται, το ένα έγκλημα διαδέχεται το άλλο, και με τη συνέργεια πολλές φορές και δικών μας ελληνοκυπρίων, εισαγωγέων, εξαγωγέων, εμπόρων πάσης φύσεως.


Και τώρα πάλι ζητά γην και ύδωρ, τη γη την αγοράζει από τους ξεπουλητάδες, που συνεργάζονται με τον εγκληματία, το ύδωρ θα το κουβαλήσει ο δράκος του νερού, που δεν βουλιάζει τώρα στη νερομάνα να το εμποδίσει αλλά εκτείνεται ως λάστιχο να δαγκάσει το νησί, να το πνίξει με το νερό του-  ο δράκος μόνο κακό προκαλεί και στα παραμύθια και στην Ιστορία, και καταπνίγει όσους δεν τον κονταροχτυπούν, όσους δεν αντιμετωπίζουν την υβριστική και καταστροφική συμπεριφορά του. Ο δράκος, από το ρήμα δέρκομαι που σημαίνει βλέπω, έχει μάτια και βλέπει. Εκτός αν του τα βγάλουμε, οπότε και θα πραγματοποιηθεί το όνειρο του Ερντογάν. Να μη μας βλέπει! 

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Ο Αναμενόμενος

Στέλιος Παπαντωνίου

Ο ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΣ

Περιορισμένο το στάδιο
το τέρμα ορατό
ένας θεόρατος γκρεμός
αλλά πρώτα να λέμε και ν’ αντηχούν
για την προδομένη γενιά
το λαό στα σεντούκια
τα πεινασμένα στόματα στ’ αντίσκηνα
και τώρα στις παντούφλες
ξεχαβαρλωμένες στο πεζοδρόμιο
του ετοιμόρροπου συνοικισμού.

Η ζωή μας σε μαύρο φόντο
τη διαφεντεύουν πολλοί
παίξαμε και χάσαμε
Οιδίποδες, τυφλοί διακονιαρέοι.

Αλλιώς κινήσαμε
το ταξίδι μελιχρό
το φως χάιδευε τα πανιά
οι καμπάνες των εκκλησιών
ροδοπέταλα στο δρόμο
με τα δικά μας χελιδόνια γάργαρα
τα δικά μας σκολιά, τις δικές μας εκκλησιές
στη γειτονιά που μύριζε μαγειρευτό
σαν μπαινοβγαίναμε στις πόρτες όλες δικές μας.

Μεγαλώσαν τα φρύδια
το χιόνι ανθηρό
στο κομμένο κεφάλι
εκεί στο βάθος όμως
σαν ψάχνουμε για Κείνον στις εικόνες
τις νύχτες στα έγκατα της γης μας
της ψυχής μας
Εκείνος εκεί,
στήριγμα, οδηγός,
άσφαλτο άστρο
της νέας Βηθλεέμ.




Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Περί των καθαρμών

Περί των καθαρμών
Του Στέλιου Παπαντωνίου

Πολλή σκουριά επεσωρεύθη. Χρήζομεν απαξάπαντες καθάρσεως. Και πρώτα τα παιδιά μας, που πρέπει να μάθουν για τον αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου να ενωθούν με την Ελλάδα, για την επακολουθήσασα ανεξαρτησία, την τουρκοκυπριακή ανταρσία του 1963 (έστω κι αν μερικοί ελληνοκύπριοι τσιουνιάζονται με τον όρο), να μάθουν για τη χούντα στην Ελλάδα του 1967, το πραξικόπημα του 1974 και την τουρκική εισβολή. Να ξέρουν ποιοι ήταν οι στόχοι του αγώνα, πού καταλήξαμε και να υπολογίζουν πού θα καταλήξουμε αύριο αν αποδεχτούμε τις προτάσεις των Τούρκων, ακόμα και την προβληματική και ρατσιστική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Αλήθεια, όταν γράφουν εκθέσεις για το ρατσισμό δεν πέρασε από το μυαλό τους πως ρατσισμός υπάρχει και στο διαχωρισμό των δυο εν Κύπρω κοινοτήτων; Να διδαχτούν και με πολλές επαναλήψεις και κατ’ οίκον εργασία για  την τεσσαρακονταετή συνέχιση της κατοχής, την παραμονή στην Κύπρο χιλιάδων τούρκων στρατιωτών, την ερήμωση, φθορά και ισοπέδωση κάθε ελληνικού και χριστιανικού μνημείου πολιτισμού, για  την κάθοδο των βρακοφόρων εποίκων και την στραπατσοειδή αλλαγή της πληθυσμιακής αναλογίας των Κατεχομένων, αφού οι τουρκοκύπριοι είναι ήδη μειονότητα, να εμπεδώσουν πως  η αναίδεια του εκάστοτε εκπροσώπου των τουρκοκυπρίων  και τώρα του κυρίου Έρογλου αναθρώσκει και ζητά και διακηρύσσει και δεν το κρύβει και δεν ντρέπεται, να συμφωνηθεί μια νέα Δημοκρατία με δυο συνιστώντα κράτη, άρα να εξισώσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία με το παρακράτος – παγκόσμια με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ καταδικασμένο ως αποσκιρτήσαν τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και παράνομο μόρφωμα με το οποίο  καλούνται τα άλλα κράτη να μη συνεργάζονται και να μην το αναγνωρίσουν, να έχει, λέει, ο μουκτάρης των κατεχομένων την άδεια να εισάγει όσους θέλει από την Τουρκία και να τους μεταποιεί σε τουρκοκύπριους παρέχοντάς τους ιθαγένεια, να έχει το δικαίωμα να γίνει η μειονότητά του δυο εκατομμύρια κι εμείς στη στασιμότητά μας να παρακολουθούμε χάσκοντες  και να ξεπουλούμε την πατρίδα για να εγκατασταθούν κι άλλοι κι άλλοι, έχοντας φύλακα προστάτη τους την Τουρκία με τα επεμβατικά της δικαιώματα! Τι φοβάστε, λέει, εσείς οι ελληνοκύπριοι; Κι η Ελλάδα θα’ χει επεμβατικά δικαιώματα! Τ’ ακούς, μάνα; Ρεζίλι των σκυλιώνε γενήκαμε!

Όλα αυτά λοιπόν να τα μάθουν τα παιδιά μας, να τα εμπεδώσουμε κι εμείς, γιατί όχι μόνο ξεχνάμε μα και τρομάζουμε γιατί ο Μπαν και ο Ντάουνερ (εν διά δυοίν) μας εμπαίζει επισήμως κι εμείς το αντιλαμβανόμαστε, αλλ΄ανεπισήμως, γι’ αυτό και δε βλέπουμε ακόμα ανακοινώσεις κρατών φιλικών μας, έστω και της Ελλάδας, να τα λέει σταράτα. Πόσο θα’ θελα να τους κάτσω σ’ εξετάσεις και τον Μπαν και τον Ντάουνερ! Εξεταστέα ύλη, σε τέσσερις μέρες να αποστηθίσετε τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Κύπρο και να καταγράψετε τους όρους εντολής της ειρηνευτικής δύναμης στο νησί. Σε τέσσερις μέρες, ειδ’αλλως απορρίπτεσθε!

Καιρός όμως να επαναλάβουμε εμείς πρώτοι την εξεταστέα ύλη, να εκκαθάρωμεν τον νουν από παντός μολυσμού σεμιναρίων, να επαναβλέψουμε, να ξαναδούμε τα δίκαιά μας, για να μπορούμε με κρύσταλλο  νου και καρδιά να συνεχίσουμε τον αγώνα. Και πρώτα τα παιδιά μας, χωρίς να παπαγαλίζουν ανακοινώσεις κομμάτων και κομματικών οργανώσεων. Το παπαγαλίζειν βλαπτικόν!  


Καθαρμός ή κάθαρση λοιπόν. Να ζήσουμε κι εμείς και τα παιδιά μας  το καμίνι της καταστροφής μας, για να εξέλθουμε και  να εξέλθουν γνήσιοι αγωνιστές της λευτεριάς τους και της λευτεριάς μας.