Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Παιδική παράσταση Αριστοφάνη

Ειρήνη του Αριστοφάνη από το Δ΄Δημοτικό Αγλαντζιάς (Κ.Α΄)

Ακόμα κι ο ίδιος ο Αριστοφάνης προσκλήθηκε κι ήρθε στο Σκαλί Αγλαντζιάς να παρακολουθήσει την Ειρήνη του την Παρασκευή 14 Ιουνίου, στη σκηνική παρουσίασή της από τα παιδιά της Γ΄ τάξης του Δ΄ Δημοτικού Αγλαντζιάς (Κ. Α΄) 

Πρωτότυπη παράσταση, που ομολογουμένως θαυμάστηκε από όλους τους παρευρισκόμενους,  με παιδιά κάτω των δέκα χρόνων και όμως πραγματική, επιτυχημένη, με αιχμές για τη σύγχρονη πραγματικότητα, με τους ηθοποιούς να αισθάνονται και να αποδίδουν το ρόλο τους άνετα, με την αρμονική  συμμετοχή όλων των παιδιών της Γ΄τάξης, ανεπανάληπτο θαύμα  διδασκαλίας.

 Και τι δεν κάνει ο δάσκαλος όταν έχει όραμα και πίστη στη δύναμή του και στη δύναμη των παιδιών!  Η θεατρική διασκευή και η μουσική επένδυση έμπνευση της ακάματης δασκάλας Δέσποινας Ηρακλέους, η διδασκαλία του θεατρικού κειμένου με το απαραίτητο μεράκι της Μαρίας Ελευθεριάδου, Δέσποινας Ηρακλέους, Στάλως Καρτακούλλη, η κατασκευή των θεατρικών αντικειμένων έργο της Κατερίνας Τσάμη. Η διδασκαλία των τραγουδιών, με επιστέγασμα την Ειρήνη του Γιάννη Μαρκόπουλου - όπου όλος ο θίασος επί σκηνής-  χρωστά την επιτυχία στη Μιράντα Πασιαλούντα. 

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους όσοι συνέβαλαν να λειτουργήσει το θαύμα. Οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι ανοίγουν νέους ορίζοντες στα παιδιά και στα εγγόνια μας, στηριγμένοι στις στέρεες βάσεις του πολιτισμού μας.

Στέλιος Παπαντωνίου

  

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Η Τέχνη κι η ανοικονόμητη πολιτική

Η Τέχνη κι η ανοικονόμητη πολιτική
του Στέλιου Παπαντωνίου

Όταν έγραφα το Μελισσοχώρι με το μέλι και τις μελοχές, δεν φανταζόμουν πως θα εξαφανίζονταν μυριάδες τέτοιες εν μια νυκτί και πως σε λίγες μέρες ο βρωμερός ποταμός της Λευκωσίας θα ήταν ανθόνερο μπροστά στην τραπεζική μπόχα. ΄Ωσπου μια μέρα η Τέχνη είπε το λόγο της εικαστικά: είκοσι αυτοσχέδιες τουαλέτες έξω από την Κεντρική Τράπεζα, να ανοίγουν από τη μια το στόμιο για να δέχονται τα φανταστικά μελικά περιττώματα και από την άλλη να μοιάζουν και μ’ ανοιχτά στόματα, θου, Μαμμωνά,  φυλακήν… Είναι, λέει ο καλλιτέχνης Ανδρέας Ευσταθίου, και τουαλέτα και ταφόπετρα όπως μοιάζει από την άλλη, και χώρος υποδοχής λέω εγώ, μα εδώ η σύγχυση: τραπεζιτικό στόμα είναι ή αφεδρών; Πάντως, στο τέλος τάφος.

Ο καλλιτέχνης δεν μας απάγγειλε το ποίημά του όπως ο επί του τύπου εκπρόσωπος του τέως κυβερνώντος. Εκφράστηκε ελεύθερα με την Τέχνη του, με την εικονική του δύναμη και ταυτόχρονα ένα βάρος έδιωξε από πολλών τα στήθια, που ’βλεπαν κάποιον να τους αντικειμενοποιεί  και να ξεδιαλύνει το κουβάρι που είχαν στην καρδιά και το πηχτό σκοτάδι στο νου, μα δεν ήξεραν πώς να τα αναλύσουν και να τα προβάλουν. Ο καλλιτέχνης είπε και ελάλησε με το έργο του, πήρε θέση πολιτική στην οικονομική μας καταβόθρα, και σφράγισε με το έργο του το αχανές κενό της άγνοιάς μας, τη συγχυστική  πληροφόρηση, την αντιδημοκρατική στάση τραπεζιτών και πολιτικών μας, για την  πανθομολογουμένως πρωτάκουστη  κλοπή  αμέτρητων ποσοτήτων χρημάτων από τις ίδιες τις καταθέσεις των ανθρώπων που καταφεύγουν στις τράπεζες ως ασφαλή φυλακτήρια  των χρημάτων τους και μένουν στο τέλος ενεοί, ίνα μη είπωμεν χάσκοντες. Κλοπή μερικών δεκάδων ευρώ τιμωρείται αυστηρά διά νόμου, ενώ κλοπή εκατομμυρίων, αμύθητες ατασθαλίες, κομματικές δολοπλοκίες με τροχοπέδες  πολιτικής επένδυσης αποτελούν πολιτική πράξη που δεν μπορεί, λέει ο αρχηγός, να κρίνεται!

Ο άλλος καλλιτέχνης, ο Γιώργος Μοράρης, ποιητής,  κέντησε τον πόνο του στο ποίημα Νιόβη (1974) σε στίχους και εικόνες από τον κόσμο της φαντασίας και του μύθου αλλά και σε αντιστοιχία  προς τη φριχτή πραγματικότητα των ριγμένων στα πηγάδια νεκρών μας παιδιών,  με εκείνη τη μαγεία που μόνο η τέχνη ξέρει να χαρίζει και να δημιουργεί  στους πιστούς της, θεράποντες και λάτρεις. Και το ποίημα, λέει η είδηση , δεν άρεσε στους ξένους στις Βρυξέλλες, στα πλαίσια ενός ευρωπαϊκού διαγωνισμού για τον πολιτισμό, γιατί στην πόλη τους είναι πολλοί Τούρκοι  που θα γιορτάσουν αυτές τις μέρες την πεντηκοστή επέτειο της  τουρκικής μετανάστευσης στο Βέλγιο, και δεν είναι μέσα στο πνεύμα της  γιορτής και άλλα τέτοια μαλλιοτραβηγμένα και ανελεύθερα λογοκριμένα κι ευρωπαϊκά απαράδεχτα. Συμπέρασμα, στο τέλος οι Τούρκοι κατάφεραν να μας σφαγιάσουν, να διχοτομήσουν, να σκλαβώσουν, να επικρέμανται επί των κεφαλών μας ως σπάθες, γιαταγάνια και άλλα ορνεομάχαιρα, σε στεριά και θάλασσα κι εμείς δεν δικαιούμαστε να εκφράσουμε τον πόνο μας  ή μας απαγορεύεται να τον αναρτήσουμε εκπρόσωπο της θλίψης μας εις την ξένην, όπου ουκ ολίγοι οι προστάτες των. Ξινό σιρόπι μας βγαίνει η Ευρώπη!


Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχει κι η Τέχνη, να κεντρίζεται από τη μνήμη και να την κεντρίζει, να δίνει διεξόδους, να μεταποιεί τα βοθρονέρια σε κρυστάλλινα νερά, να εκφράζει πόνους και καημούς, να ελευθερώνει, να  καθαίρει ψυχές. Είναι κι αυτό μια ελπίδα, η διά της Τέχνης αυτογνωσία, γιατί πολλοί χαθήκαμε στο σκοτεινό λαβύρινθο των γεγονότων, ένας σκοπός κι αυτός του σύγχρονου δωδεκάθεου που αποφασίζει πού να ξεσπάσει νέος τρωικός. Η ελπίδα στα σκοτάδια ήταν πάντα και είναι πνευματική λυχνία. 

Ευχόμαστε  το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού να το ξέρει.

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Απόφοιτοι του Παγκυπρίου διακριθέντες

Νίκου Παναγιώτου, Απόφοιτοι του Παγκυπρίου Γυμνασίου 1917-1972 διακριθέντες κατά τη φοίτησή τους στο Σχολείο, Λευκωσία 2013

Μεγάλο χρέος νιώθει ο Νίκος Παναγιώτου προς την τροφό Σχολή, το Παγκύπριο Γυμνάσιο. Σ’ ένα βιβλίο 350 σελίδων κατέγραψε όσους μαθητές και μαθήτριες τιμήθηκαν με διάφορα βραβεία κατά τη φοίτησή τους στο Σχολείο, με πολλή υπομονή και τεράστιο μόχθο –έργο επίπονο και χρονοβόρο, όπως το χαρακτηρίζει. Συνέλεξε πληροφορίες για τον καθένα, είτε από τους ίδιους προσωπικά είτε – διασκορπισμένους σ’ όλο τον κόσμο- από δικούς τους, φίλους, συμμαθητές, συγγενείς και μας έδωσε ένα βιβλίο χρήσιμο για όσους ενδιαφέρονται ποιος είναι ποιος. Πλην των πληροφοριών από πρόσωπα, κατέφυγε σε βιβλία και περιοδικά και προέβη σε μια επιστημονική πράγματι έρευνα.

Γράφει ο ίδιος : «Θέλοντας να συμβάλω κι εγώ με κάπως πιο μακρόπνοο έργο στους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την ίδρυση της Ελληνικής Σχολής, προδρόμου του Παγκυπρίου Γυμνασίου, του οποίου υπήρξα απόφοιτος και καθηγητής, επιχείρησα την παρούσα συμβολή, που αποσκοπεί στον εντοπισμό και την ανάδειξη των αποφοίτων του σχολείου των ετών 1917-1972, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους στο λαμπρό τούτο εκπαιδευτήριο έτυχαν κάποιας διάκρισης στα κατά καιρούς απονεμόμενα από το σχολείο βραβεία.»

Το βιβλίο δεν αποτελεί μόνο ταμείο πλείστων και ποικίλων πληροφοριών για λαμπρούς αποφοίτους του Παγκυπρίου αλλά και βάση για έρευνες κοινωνιολογικές και παιδαγωγικές.

«Το βιβλίο δεν περιορίζεται στην καταγραφή των διακρίσεων του καθενός, αλλά προχωρεί και στη παράθεση σύντομου βιογραφικού των διακριθέντων, μέσα από το οποίο σκιαγραφείται η όλη διαδρομή του καθενός στον επαγγελματικό και κοινωνικό τομέα.»

Το βιβλίο, χωρισμένο σε πέντε βασικά μέρη, περιλαμβάνει τα βραβεία κατά χρονολογική σειρά, στοιχεία για τα βραβεία, διακριθέντες μαθητές, αλφαβητικό κατάλογο με βιογραφικά στοιχεία των διακριθέντων και τέλος άλλους διακριθέντες σε διαγωνισμούς.

Πλούσιο σε περιεχόμενο το βιβλίο κεντρίζει τη μνήμη των χιλιάδων μαθητών του Παγκυπρίου και μπορεί να αποτελέσει πηγή μελέτης της κυπριακής εκπαίδευσης και ζωής.

Στέλιος Παπαντωνίου


Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Ανταν αρκέψαν,,,

Ανταν αρκέψαν...
του Στέλιου Παπαντωνίου

Επιτυχημένος όσο λίγοι στην τέχνη του ο Πιν  άφησε μια γεύση τρισπόθητου με τη γελοιογραφία του της Τρίτης, 4 Ιουνίου. Θέμα του οι εξεγέρσεις στην Τουρκία. Στο σώμα της εικόνας με τους  διαδηλωτές και τους αστυνομικούς σε τρικυμισμένη ατμόσφαιρα το « Ανταν αρκέψαν οι κρυφοί ανέμοι τζι΄εφυσούσαν τζι αρκίνησεν εις την Τουρτζιάν να κρυφοσυννεφκιάζει..»

Πόθος μας μεγάλος να γίνει κομμάτια η Τουρκιά, να διαμοιραστεί σε λαούς, αντιμαχόμενους πληθυσμούς, παρατάξεις, θρησκευτικές και αντιθρησκευτικές ομάδες. Η μπότα της μας πατά στον τράχηλο σαράντα χρόνια τώρα, ενώ συνεχώς η ύβρις Τουρκίας- Ερντογάν και λοιπών ανομάτιστων  ογκούται, φυσιοί, ενώ εμείς ελπίζουμε στην άτη, στην τύφλωση του υβριστή, στην παράλογη συμπεριφορά του που θα τον ρίξει στο στόμα του θεριού της τίσης
- αισχύλεια διδάγματα- στην πληρωμή για το κακό που προκαλεί, σ’ εμάς και σ’ όλους τους αντίπαλούς του.

Στην Τουρκία όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, γιατί η επανεκλογή του Ερντογάν, η πολυετής διακυβέρνηση της χώρας από αυτόν και την κυβέρνησή του έχει -κατά παραδοχή πολλών-  στεφθεί με επιτυχία. Δεν είναι όμως δυνατό να μη βλέπουν εχθροί και φίλοι του την ορνεοαρπακτική επεκτατική πολιτική του, προπάντων απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο, και όχι μόνο, την ισλαμική μαντίλα, δική του και  της γυναίκας του. Δυσμενή σχόλια για τη συμπεριφορά του δημοκρατικά εκλελεγμένου δικτατορίσκου έναντι των διαδηλωτών στη θεωρούμενη από πολλούς δυτικούς δημοκρατικό πρότυπο χώρας για τους μουσουλμάνους, εκφράζονται από Αμερική ως Ρωσία, και αυτά όμως εξαρτώνται από τις βλέψεις και τα σχέδια των μεγάλων για τις μικρές και ποικίλες ψηφίδες της υφηλίου, ιδιαίτερα τώρα με την αναδιάταξη του ενεργειακού χάρτη και τη σημασία που αποδίδεται στην αξία των φυσικών μας πόρων.

Δυστυχώς η Τουρκία σχεδίασε από τη δεκαετία του ΄50 τη δράση της στην περιοχή και ειδικά στην Κύπρο, σταδιακά την εφαρμόζει και επιτυγχάνει, κι αν παραμέναμε εις την αυτήν θέση θα ήμαστε ευτυχείς, αλλά δυστυχώς οι οπισθοχωρήσεις κι οι αποτυχίες μας κραυγάζουν,  ενώ οι κώδωνες των κινδύνων ακούονται και από ώτα μη ακουόντων.

Το νεοελληνικό κράτος, γκρεμοτσακισμένο στου Κακού τη σκάλα, ανέχεται αναξιοπρεπώς προκλήσεις από αέρος και θαλάσσης, ενώ στην Κύπρο η τουρκική θρασύτητα με τις χιλιάδες των οπλισμένων στρατιωτών, ως διά μαγείας εξαφανίζεται από το οπτικό πεδίο των μεγάλων δυνάμεων και μάλιστα των συνευρωπαίων και του διεθνούς οργανισμού, στον οποίο εναποθέσαμε τις αφελείς ελπίδες της μικρότητας και αναξιότητάς μας.

Σήμερα, περισσότερα παρά ποτέ, διατυμπανίζεται ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων πτηνών και φυτών, των μικροβίων, των μικρών και ελαχίστων, γίνεται λόγος για μισαλλοδοξία και καταπίεση των μειονοτήτων, για σεβασμό των δικαιωμάτων των,  αλλά κανείς δεν μας περιλαμβάνει - ούτε κι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας-  στους πρόσφυγες, στους εξορισμένους από το γενέθλιο παράδεισο, στους εγκλωβισμένους στα ίδια τα χωριά μας, στους δεδιωγμένους και αγνοουμένους. Οι ίδιοι διαγράφουμε καθημερινώς τα δικαιώματά μας παπαγαλίζοντας το φόβο μην αποκληθούμε ρατσιστές. Τρισαλί σε μας τους  τρις παθόντες.


Αλλά ο ελληνισμός δεν κατοικοεδρεύει μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Είναι παγκόσμια διεσπαρμένος, δεν κατόρθωσε όμως ακόμα να ενώσει δυνάμεις ελληνικές και χριστιανικές, πριν είναι αργά. Γιατί, έγραφε ο Γιώργος Σέρτης στο μεστό μονόστηλο, «Καλού – κακού, ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά μας. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία θα μετατρέψει την οργή – ηγετών και πολιτών της- σε βιαιοπραγίες κατά των –ατυχών- γειτόνων της!...»