Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Στα στενά των διαδρόμων και των Θερμοπυλών

Στα στενά των διαδρόμων και των Θερμοπυλών
του Στέλιου Παπαντωνίου
Και μόνο που συζητούν για την τύχη τη δική μας και των απογόνων μας, της πατρίδας μας στο σύνολό της σε στενούς διαδρόμους και μας εξαναγκάζουν να ανεχόμαστε πιέσεις και εκβιασμούς, για να υποστούμε λύσεις στο κυπριακό ανελεύθερες και έξω από τη διασφάλιση των ελευθεριών μας,
και μόνο που εμφανίζεται ο εισβολέας και καταστροφέας του τόπου ως ειρηνοποιός και διψασμένος για λύση περισσότερο από εμάς τους πράγματι διψώντας δικαιοσύνην, λόγω της βαρβαρότητας και των ανίερων μέσων του,
 και μόνο που σύγκορμα νιώθουμε το μέλλον μας να βρίσκεται σε ξένα χέρια επαγγελματιών διπλωματών που προάγουν δήθεν την ειρήνη ή την ασφάλεια του παγκόσμιου αλλά στην πραγματικότητα αποβλέπουν σε δικά τους συμφέροντα,
 οδηγούμαστε και πάλι στα στενά των Θερμοπυλών και στην ανάγκη οι λίγοι να υπερασπιστούμε τις αρχές που πρέπει να διέπουν το σύγχρονο κόσμο. Άλλοι μπορεί να τις διακηρύσσουν ως κενά συνθήματα, για μας όμως οι αρχές της ελευθερίας και των δικαιωμάτων μας είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ίδια την ύπαρξή μας.
 Ήρεμα σκεπτόμενοι επανατοποθετούμε τα πράγματα στη θέση τους και αναθαρρούμε: Είμαστε κράτος, ενταγμένο στον ΟΗΕ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κανένας δεν μπορεί να μας αναγκάσει να υποταχθούμε στη θέλησή του και να υπογράψουμε ανελεύθερες λύσεις.
Γι’ αυτό και η επανασυνειδητοποίηση του προβλήματος στις ορθές του διαστάσεις αποτελεί την μόνο λύση στο αδιέξοδο:
 Πρώτον, η Τουρκοκυπριακή κοινότητα αποσχίστηκε το 1963 ακολουθώντας τα σχέδια για ανεξαρτητοποίησή της και δημιουργία δικού της κράτους, κατά διαταγή της Τουρκίας, πράξη καταδικασμένη με ψηφίσματα του ΟΗΕ.
 Δεύτερον, το 1974 η Τουρκία εισέβαλε παράνομα στην Κύπρο, τη διχοτόμησε, σκότωσε, έκλεψε, ατίμασε, διέπραξε εγκλήματα πολέμου και διατηρεί στρατεύματα εισβολής στο νησί.
 Τρίτο, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για το ψευδοκρατίδιο και για την προστασία της ανεξαρτησία και ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας βοούν, αλλά δυστυχώς εν τη ερήμω του Μπαν Κι Μουν, Πάσκο και Ντάουνερ, υπηκόων του Νταβούτογλου και του συναφιού του, με τη δική μας ανοχή. Τέταρτο, αναστοχαζόμενοι την κατάσταση, η ελληνική κυπριακή κοινότητα υπέστη βάναυση μεταχείριση όχι μόνο από τους εισβολείς αλλά και από τους ίδιους τους ταγούς της, όταν συζητούσαν εις βάρος των ελευθεριών των συμπολιτών τους και όταν υποχωρώντας διαμόρφωναν το σχέδιο Ανάν και όταν ακόμα επανάρχιζαν τις συνομιλίες στην κινούμενη άμμο, λάθη και παραλείψεις για τα οποία τώρα αγωνιά ο λαός, που παρακολουθεί την στένουσα πορεία στη μέγγενη των στενών διαδρόμων.
 Όπως η σκουριά κατακάθεται στα μέταλλα και τα παραμορφώνει, έτσι κατάντησε και το κυπριακό με τα χρόνια και με την επισώρευση τόσων εγκληματικών λαθών και τόνων τυπωμένου και σαρακοφαγωμένου χάρτου στην καθαρότητά του ως θέματος εισβολής και κατοχής και συντήρησης τουρκικών στρατευμάτων στο νησί, κάτω από την μπότα των οποίων διεξάγονται οι λεγόμενες διαπραγματεύσεις.
 Όμως, καιρός να ξαναδούμε τα πράγματα στην καθαρότητά τους και με αποφασιστικότητα να φυλάξουμε τις δικές μας Θερμοπύλες. Η δική μας ελληνική και μέγιστη στην Κύπρο κοινότητα πρέπει να κρυσταλλώσει τα δίκαιά μας, για να ανεύρουμε τις απαιτούμενες για τον αγώνα δυνάμεις. Η ενασχόληση με το κυπριακό από μια χούφτα ανθρώπων, όταν ο αντίπαλος διαθέτει στρατιές ειδικών, αποτελεί απονενοημένο διάβημα. Ούτε οι διακηρύξεις των κομμάτων, ούτε οι παρακλήσεις των κυβερνώντων για ενότητα σώζουν. Ανάγκη να διατρίψουν στο κυπριακό όσο περισσότεροι μελετημένοι και εύψυχοι νέοι, να δουν με καθαρό μάτι τα παρελθόντα αλλά προπάντων να οραματιστούν και να διαγράψουν ελεύθερα το ελεύθερο μέλλον μας.
 Αυτές οι Θερμοπύλες μας.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Γιάννη Νικολάου, Η Κυρά της Λαπήθου

Γιάννη Νικολάου, Η Κυρά της Λαπήθου
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Όταν τελειώσει κανείς την ανάγνωση του βιβλίου του Γιάννη Νικολάου Η Κυρά της Λαπήθου, έχει την αίσθηση πως έζησε έναν αιώνα δράσης και παθών με τους πρωταγωνιστές αλλά και με εκατοντάδες άλλους άγνωστους , με δυνάμεις του καλού και του κακού να κινούνται διαφοροτρόπως, στη θάλασσα και στα περβόλια, στα στενά δρομάκια και τις πλατείες της Λαπήθου, στα παράλια, σε γνωστά και άγνωστα χωριά και διαδρομές, όλα όμως επιδέξια κι ανάγλυφα γραμμένα να στέκονται μπροστά μας.
Ο Γιάννης Νικολάου έσπειρε πρώτα στο δικό του εσωτερικό κόσμο τον αγώνα των παλικαριών να σωθούν κατά την περίοδο της εισβολής και προπάντων περιέβαλε με θαλπωρή και θαυμασμό τη σωτήρα τους κυρά Φροσύνη.
Γύρω από τα κεντρικά πραγματικά πρόσωπα με τις ιστορικές πια εμπειρίες τους κινείται το διαβολικό πλήθος, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ο Τούρκος εισβολέας με πολλούς Τουρκοκύπριους και χούφτες υπάνθρωπη χολή. Οι εσωτερικές συγκρούσεις κι οι αγωνίες των παλικαριών και των εγκλωβισμένων, των συλληφθέντων αιχμαλώτων και κακοποιηθέντων κατά απάνθρωπους τρόπους από τη μια , και από την άλλη το σκληρό απρόσωπο της σαδιστικής κατακτητικής μηχανής σφραγίζουν πολλές σελίδες και χαράζουν τη μνήμη του αναγνώστη.
Όλα σπάρθηκαν , φύτρωσαν, θέριεψαν μέσα στο βάθος της ψυχής του Γιάννη Νικολάου που βάσταξε όλων τον πόνο κι ύστερα με επιμέλεια και μαστοριά , με ελληνικό και χριστιανικό πνεύμα τα σπαργάνωσε και τα εναπέθεσε στο βιβλίο του. Για να διαβάζουμε και να θυμόμαστε όσοι ζήσαμε τη χρονική περίοδο και τις περιστάσεις, για να τα γνωρίσουν όσοι έρχονται και πρέπει να ξέρουν, τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Το «Υπουργείο Παιδείας» είναι υπεύθυνο για την παράδοση του βιβλίου και των αληθειών του στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές και μαθήτριες, στους πολίτες γενικά, για να επιβεβαιώνει και το δεύτερο σκέλος του τίτλου του «Και Πολιτισμού».

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΣΚΟΥΝΤΡΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΩΝ

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΣΚΟΥΝΤΡΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΩΝ
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Ο μεγαλύτερος σκούντρος του Ελληνισμού της Κύπρου είχε κάτι στα ελληνικά, λένε, να πει στη γυναίκα του, τις τελευταίες του στιγμές, πως εκεί στα Κατεχόμενα «υπάρχει κράτος». Οι δικοί μας, που κινούν τα πόδια πριν καβαλικέψουν στο θώκο, ή και καβαλικεύουν, θα’ χουν κάτι περήφανο να πουν στα έτερα μισά τους, ας είναι και σε οποιαδήποτε γλώσσα, γλωσσομαθείς και δόκτορες και κοσμογύριστοι που’ ναι;
Του’ βαλαν ένα στόχο, του σκούντρου, δεν μετακουνήθηκε ούτε ρούπι, χρησιμοποίησε κάθε θεμιτό κι αθέμιτο προπάντων μέσο για να τα καταφέρει, απόδειξη πως ο κύριος Γενικός εν γνώσει μας αφέθηκε να πατά στο κόκκινο χαλί για να μπει στο «λεγόμενο», ύστερα οι εξ Ευρώπης εγείρουν θέμα απευθείας εμπορίου, ο Έρογλου και οι συν αυτώ μιλούν για το σχέδιο β, και τώρα, βρισκόμενοι εμείς κυριολεκτικά ανάμεσα σε γκρεμό και ρέμα, (το λεγόμενο δίλημμα) προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τι μας έκαμαν, ή καλύτερα τι παθαίνουμε με τις υποχωρητικές πολιτικές μας, τα δώρα άνευ αντιδώρων, τα παραφουσκωμένα μπαλόνια της Λήδρας και των Κοκκίνων, τις προσφορές, τις εκ περιτροπής προεδρίες, τις συνομιλίες με την κινούμενη άμμο ως βάση. Με δυο καφέδες η λύση, μ’ ένα ουζάκι το όραμα!
Κι όλα αυτά τώρα τελευταία. Γιατί το κατρακύλισμα άρχισε πολύ πιο πριν. Ποιος ήταν ο στόχος του αγώνα της ΕΟΚΑ; Ποιοι θυμούνται τη λέξη Ένωση, για την οποία θυσιάστηκαν τα καλύτερα παλικάρια του τόπου; Κι η ένωση γκρεμίστηκε στην ανεξαρτησία και ύστερα συγκρατήθηκε για λίγο στο ενιαίο κράτος και τώρα πρόσω ολοταχώς για διζωνική δικοινοτική! Αλλά το όραμα του σκούντρου ήταν δύο κράτη που θα ενωθούν, αν ποτέ αποδεχτούμε τους όρους και την υποταγή στη μειοψηφία, που τείνει να γίνει υπερπλειοψηφία με τη διαρκή εισβολή των εποίκων- η εισβολή συνεχίζεται- τη συνηθίσαμε κι αυτήν!
Και το ερώτημα πάλι και πάλι βασανιστικό: Τι θα’ χουν να πουν όλοι όσοι προετοιμάζονται για το θώκο, κι όσοι τώρα βρίσκονται σ’ αυτόν, στο έτερό τους ήμισυ, όταν θα’ ρθει η ώρα κι η σταλαμή, από την οποία κανένας δεν ξεφεύγει, θνητός όντας; Και βέβαια πρώτα πρώτα θα πρέπει να θυμηθούν τον όρκο: «Διαβεβαιώ επισήμως πίστιν και σεβασμόν εις το Σύνταγμα και τους συνάδοντας αυτώ νόμους και εις την διατήρησιν της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητος της Κυπριακής Δημοκρατίας.»
Θα μπορούν να πάρουν όρκο πως τήρησαν τον όρκο τους; Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία την οποία οραματίζονται είναι η Δημοκρατία στης οποίας το Σύνταγμα ορκίζονται; Η εκ περιτροπής προεδρία σχετίζεται με τον Πρόεδρο, όπως ορίζεται στο Σύνταγμα στο οποίο ορκίζονται; Τα ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι σεβαστά, όπως είναι καταγεγραμμένα στο Σύνταγμα στο οποίο ορκίζονται; Κι όταν θα ρθει ώρα να συντύχουν και για τις εγγυήτριες εκείνες; Τι εγγυήθηκαν, και γιατί τώρα να επανεγγυηθούν; Τι; Το δεύτερο σφαγιασμό μας;
Όταν λοιπόν θα αποδεικνύονται επίορκοι, αστόχαστοι, ασυνεπείς, καταστροφείς του τόπου, της Ιστορίας και των ανθρώπων του, προπάντων του ήθους των πολιτών που συνήθισαν να κυβερνώνται από ανίκανους, σε οποιαδήποτε γλώσσα απολογηθούν για το βίο τους, μόνο την αναξιότητά τους θ΄αποκαλύπτουν. Τουλάχιστον να την συνειδητοποιήσουν πριν είναι αργά, και για κείνους και για μας, ότι, κατά το Μακρυγιαννέικο, όταν χαθεί η πατρίδα μου, ούτε αυτοί θα μας έχουν υπήκοους ούτε εμείς θα τους έχουμε Προέδρους!

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Αλτ! Προς τουρκοκρατούμενα.

Αλτ! Προς τουρκοκρατούμενα.
του Στέλιου Παπαντωνίου

Μας έρχεται όπου το λοιπόν ο κύριος Γενικός, μέρα των Φώτων, και "άρον άρον" να το λύσετε, να τα βρείτε, να επιτύχετε συγκλίσεις , γιατί η σύγκληση της συνεπαρκείας μας θα γίνει στο Πράσινο Δεντρί, όπως το προγραμμάτισαν οι άλλοι, Αγγλία και Τουρκία. «Έχουμε κι άλλες δουλειές, άρον άρον σταυρώσατε αυτήν να τελειώνουμε».
Κι εμείς βέβαια ξαναφέρνουμε στο νου τι μας έκαμε ο τέως του με τον λόρδο Χάνεϊ και τον χαραγμενογέλαστο εκείνο Αλβάρο ντε Σότο, που ως κοπεγχάγιο φάντασμα πήγε να ξυπνήσει μαύρα μεσάνυχτα το Γλαύκο Κληρίδη, για να υπογράψει μονομερώς λύση του κυπριακού, πριν ενταχθούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και τώρα τα ίδια κι απαράλλαχτα, «δεν θα μπορέσετε, θα’ χετε πολλή δουλειά προεδρεύοντας της ΄Ενωσης», γι’ αυτό ακούστε και τους πεμπάμενους! Τότε ο Γλαύκος έβγαλε διάτα κι απαγόρεψε να τον ξυπνήσουν νυχτιάτικα, ό, τι και να συνέβαινε, γιατί ήξερε τα κόλπα των ειδικών και άλλων εκπροσώπων του Οργανισμού, στον οποίο παιδιόθεν αναθέσαμε τις ελπίδες για τη σωτηρία του τόπου μας. Συνηθισμένα λοιπόν τα βουνά από χιόνια και μάλιστα μήνα Ιανουάριο, μα τα ερωτήματα αναπάντητα:
Δεν έχουν εμπεδώσει οι κύριοι στον ΟΗΕ πως δεν είναι δυνατό διά της βίας να μας αναγκάσουν να δεχτούμε λύση εκτός των ψηφισμάτων του Οργανισμού, τον οποίον σεβόμαστε γι’ αυτά, και πως μια ψευδολύση θα είναι δώρο άδωρο, αφού θα επακολουθήσουν τα χείριστα και κάκιστα; Στο κάτω κάτω, βέβαια, δικαιούνται να σου πουν, «άνθρωπος τζαμπάζης, στραβώνει και πουλεί, εσείς να’ χετε ανοιχτά τα μάτια», να ξέρετε τι παν να σας πουλήσουν και να το σκουπιδοτενεκιάσετε.
Ήταν κάτι ταμπέλες μεγάλες στα αδιέξοδα, κοντά στα τουρκοκρατούμενα που’ γραφαν «Αλτ! Προς τουρκοκρατούμενες περιοχές». Κάπως έτσι θα πρέπει να’ ναι η δική μας απάντηση σε ξένους και δικούς. Μην προχωρείτε, κύριοι, σε καμιά διαδικασία. Ο δρόμος τελειώνει, αν δεν θυμάστε πως η Κύπρος είναι το νησί των αδιεξόδων, γιατί τα αδιέξοδα τα ύψωσαν μπροστά μας και μπροστά σας τα τουρκικά στρατεύματα με την εισβολή του 1974, με την καταστροφή της πατρογονικής μας κληρονομιάς, με την ισοπέδωση των εκκλησιών και των ελληνικών και χριστιανικών μνημείων μας, με το θάνατο που σκόρπισαν, με την προσφυγιά, την αιχμαλωσία, τους αγνοούμενους, τη δημογραφική αλλαγή που επιχειρούν εν γνώσει όλων, με τους κινδύνους από την τουρκική αδηφαγία. Αλτ, γιατί το πρόβλημα άλλοι το μετάλλαξαν σε καρκίνωμα, ακολουθώντας τον οδικό τους χάρτη για ανακατάληψη της Κύπρου. Αλτ, γιατί μια μειονότητα με τις λόγχες των τυράννων μετατράπηκε σε δήθεν λαό, εκμεταλλεύεται το μισό νησί και επεμβαίνει στον ιστορικό του χαρακτήρα, ανεμίζοντας μιαν παντιέρα ανύπαρκτου κρατιδίου.
Αλτ, προς τουρκοκρατούμενες περιοχές. Εμείς πρώτοι να θυμόμαστε και να μην προχωρούμε, να ξαναδούμε τις μεγάλες αλήθειες της εισβολής και κατοχής, να σταματήσει η περιπλάνηση κι η σβούρα στις πολιτικές αναζητήσεις μας, γιατί μόνο ζάλη και θολούρα έχει φέρει, από μόνη της, καταστροφική για γέρους και νέους.
Αλτ, κύριε Γενικέ. Αν υπάρχουν αδιέξοδα στο κυπριακό είναι γιατί τα τουρκικά στρατεύματα κατέχουν μέγα μέρος του νησιού κι οι τουρκοκύπριοι κι οι ελληνοκύπριοι βρίσκονται όμηροι στις φριχτές τους δαγκάνες. Δεν μπορείς να προχωρείς στα τυφλά, αν δεν δεις πρώτα τα στρατεύματα εισβολής και κατοχής.
Που πρώτοι εμείς πρέπει να ξαναδούμε.

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Αντι-Κάλαντα σε τρεις διαστάσεις

Αντι-Κάλαντα σε τρεις διαστάσεις
Του Στέλιου Παπαντωνίου
«Σ’ αυτό το σπίτι το άλλοτε λεγόμενο Κυβερνείο, στην είσοδο σε χαιρετούν οι λιόντες της Αγγλίας. Καιρός να τους ξορκίσουμε σαν τους καλικαντζάρους να μας αδειάσουν τη γωνιά να δούμεν άσπρη μέρα.»
Οι διαδηλώσεις έξω από τις αγγλικές βάσεις έδειξαν πάλι πως η προφητεία του Γιώργου Σεφέρη στη «Σαλαμίνα της Κύπρος» δεν πραγματοποιήθηκε, αφού μιλούσε σε μεταφυσικό επίπεδο, μεταφέροντας τον αισχύλειο θεϊκό νόμο της ύβρεως και τίσεως- πληρωμής στην τότε κυπριακή πραγματικότητα, με τη θεϊκή ψυχή των ανθρώπων να υφίσταται τις επεμβάσεις των άγγλων στην προσπάθειά τους να μας πείσουν πως δεν είμαστε Έλληνες αλλά ελληνόφωνοι.
Η φωνή του Κυρίου επί των υδάτων, όπως ακούεται να ψάλλεται στις εκκλησιές την ημέρα των Θεοφανείων καλεί τους ανθρώπους να γίνουν σοφοί και να λάβουν φόβο Θεού, αρχή σοφίας. «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων βοά λέγουσα, δεύτε λάβετε πάντες πνεύμα σοφίας πνεύμα συνέσεως, πνεύμα φόβου Θεού, του επιφανέντος Χριστού.» Το ίδιο τούτο νόημα είναι και το κύριο μήνυμα του Σεφέρη στη «Σαλαμίνα της Κύπρος», έστω κι αν δεν έχει ακόμα συλληφθεί ύστερα από τόσα χρόνια παρερμηνείας του στα σχολεία Μέσης. «Τα νέα κορμιά περάσαν απ’ εδώ τα ερωτεμένα…Κύριος επί υδάτων πολλών πάνω σ’ αυτό το πέρασμα.» Περάσαν- πέρασμα. Έτσι ίσως γίνει αντιληπτό πως στο πέρασμα των νέων κορμιών βλέπει ο ποιητής το ίδιο το πέρασμα του Κυρίου στα νερά την ημέρα της βάφτισής του, οπότε ακούστηκε κι η φωνή του Κυρίου επί των υδάτων, κατά τον ανωτέρω ψαλμό των Θεοφανείων, που επίσης περιέχονται σε μέγα μέρος του ποιήματος.
Ο άνθρωπος κατ’ εικόνα και ομοίωση Κυρίου είναι το θεϊκό στοιχείο στον κόσμο και στο ποίημα του Σεφέρη, γιατί αν δεν υπάρχει θεϊκό στοιχείο δεν υπάρχει ούτε ύβρις ούτε τίσις. Οι Άγγλοι λοιπόν συμπεριφερόμενοι υβριστικά στα νέα αυτά κορμιά τα πλασμένα από χουν και στις θεϊκές ψυχές των δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να υπερβαίνουν τα ανθρώπινα όριά τους και να επιφέρουν την τίση, η οποία όσο και να αργεί, κάποτε θα έρθει.
Στο μεταξύ οι νέοι μας ακόμα διαδηλώνουν εναντίον τους στις βάσεις, ο θυρεός των κατακοσμεί το άλλοτε λεγόμενο κυβερνείο, κι εμείς με τα αντικάλαντά μας ξορκίζουμε τους καλικάντζαρους να φύγουν και να μην ξαναπατήσουν την «καλή τους άντζα», το καλό τους κατ’ ευφημισμό ποδάρι ή κνήμη, στο άλλοτε λεγόμενο κυβερνείο.
Δυστυχώς φαίνεται πως ούτε κι εδώ πιάνουν οι ευχές ή οι κατάρες. Το κακό είναι πως άρχισε η λογοπροεδρία, ποιος να κατοικοεδρεύσει στο προεδρικό, κι εμείς απορούμε: δηλαδή δεν συνέλαβαν οι πολιτικοί μας άρχοντες τα μηνύματα του λαού από την απαξίωση στις εκλογές; Δηλαδή τι! Μας παίζεται ένα εσωτερικό σχέδιο Ανάν, δεν το θέλουμε, το απορρίπτουμε αλλά σας το επανυποβάλλουμε να το δεχθείτε; Και το εσωτερικό σχέδιο αποκαλείται «καίσαρ, η σύζυγος του καίσαρος, ο καισαρικός εκπρόσωπος», όλοι να λογοπροεδρεύουν κι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αναμένει το κόμμα του να μας τον επιβάλει! Και δεν κατάλαβαν οι άνθρωποι πως η Κύπρος έχει ανάγκη να εξαφανιστούν «αμφότεροι και οι δύο» κατά το λεγόμενο, γιατί τόσο μοιάζουν μεταξύ τους, σαν δύο «συνιστώντα στέιτς»; Απάγετε και οι δύο! Και ο τρίτος, ο θεωρών εαυτόν «ρυθμιστικόν», ας εξαφανιστεί μετ’ αυτών ομοίως. Σήμερα τα αντικάλαντα ευχόμαστε να δώσουν το μήνυμα: Κανένας σας δεν μας κάνει! Σας γνωρίσαμε, σας ελέγξαμε, σας απορρίπτουμε. Ζητούμε νέους ανθρώπους φωτισμένους και γνήσιους πατριώτες.