Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Παράνομη "επίσκεψη" ορνεοκεφάλων

Παράνομη «επίσκεψη» ορνεοκεφάλων
του Στέλιου Παπαντωνίου

Μας επιτέθηκε ο Ερντοάν, δορυφορούμενος και προωθημένος με τα χαμόγελα του Άντονυ Ήντεν και του Μεντερές, τις διχοτομικές θεωρίες του Νιχάτ Ερίμ, του Κουτσιούκ και του Ντενκτάς τις κοκκινισμένες παλάμες, του Ταλάτ και του Έρογλου την υποταγή, της Βολκάν και της ΤΜΤ τις βόμβες και την προβοκάτσια.
Όρμησε με τα βομβαρδιστικά του αεροπλάνα να ξερνούν τον όλεθρο, την Αφροδίτη να βιάζεται στα νερά στο Πέντε Μίλι, με τα δηλητηριασμένα κορδόνια στην προβιά του, καθένα και μια πόλη και χωριό μας να σπαρταρούν κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, αλλοιωμένα στη φυσιογνωμία, με τις εκκλησιές μας ρημαγμένες, χάσκοντα τέμπλα, τις εικόνες και τα ιερά μας πουλημένα στα εμπορεία του εξωτερικού, μίσος αβυσσαλέο στον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό των αιώνων.
Γαντζώθηκε με του Αττίλα τα κερασφόρα κράνη, άπλωσε το χάρτη του νησιού αναστραμμένο, με τα χωριά μας αναποδογυρισμένα, με τη βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, με την καταρράκωση της αξιοπρέπειας των εγκλωβισμένων.
Γαύγισε απειλητικά, με τις χιλιάδες πρόσφυγες βρόχο στο λαιμό του, τα σερνάμενα πόδια, τα στοιβαγμένα όνειρα των συνοικισμών. Πάνω στην πόρτα μαύρο κρέπι, σκεπή μαυροφορεμένη, κάθε μάνα να θρηνεί το χαμένο τέκνο της.
Ποδοπάτησε τη γη μας με τις στρατιωτικές του μπότες βαμμένες στο αίμα των νεκρών και αγνοουμένων μας, με τα λείψανα ιερά των τιμημένων αδελφών μας, ριγμένων στα έγκατα της γης, στα πηγάδια και στα καμίνια, χαμένων στα όρη και στα φαράγγια, με τις ρίζες των δέντρων να τους τυλίγουν τα κόκκαλα, δάση να φυτεύουν οι οχτροί απάνω τους, μη βρεθούν, να μείνουν αγνοούμενοι για πάντα, μην τους κλάψουν στην αγκαλιά οι δικοί τους, μην τους θάψουν με την τιμή και το ανθρώπινο χρέος αρχαιότατο.
Άγριος, μελίσσι στο πετσί του να μη νιώθει, φόρεσε το προσωπείο του κλάδου της ελιάς, κι όμως μάτια λίμνες το αίμα, στα χέρια πουλιά αρπαχτικά, συρματοπλέγματα στην κεφαλή, ρουθούνια δράκου, γκρίζου λύκου, δόντια ύαινας, αυτός, το πρόσωπο ενός κατασκευασμένου από το ιστορικό συνέδριο του Ατατούρκ «πολιτισμού», θεμελιωμένου στην κατάκτηση και πολιτισμική εκθεμελίωση, με τα κοράκια και τα όρνεα, με τη χολή πίδακα στο στόμα.
Χόρεψε τον πολεμικό χορό με κραυγές, ντυμένος τα ξεσκλίδια του τόπου μας, την αλλαγή της δημογραφίας του, με το κουβαλητό της Ανατολίας και την ανατροπή της πληθυσμιακής αναλογίας, ονειρευόμενος το τουρκικό μέλλον ολόκληρου του νησιού, με σχέδια για αυτοδιάθεση της κατασκευαζόμενης μελλοντικά τουρκικής πλειοψηφίας.
Ήρθε ρίχνοντας και πάλι τα δίχτυα της μεγαλαυχείας του, αυτός, ο δήθεν ειρηνοποιός της πιο πολεμοχαρούς στιγμής της ιστορίας μας, ο δήθεν ευρωπαίος, αναδίνουν ακόμα τα χνώτα του βαρβαρίλα. Ορνεοκέφαλος, εξέμεσε τον προσβλητικό για το παγκόσμιο λόγο πως... « δεν υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία»- στα νέφαλα, στα όνειρα, στα πόδια του μας βρίσκει- τον απειλητικό λόγο του ληστή, πως δεν επιστρέφει τη δική μας Μόρφου, τη δική μας Καρπασία, τη δική μας Αμμόχωστο, σαν η Κερύνεια να ήταν προϊστορικά δική του! Κασσάνδρα της «οικονομικής μας καταβαράθρωσης», να μας συγκρίνει με τους κλέφτες και κλεφταποδόχους των περιουσιών μας!
Έκνομος κατακτητής στον εικοστό αιώνα, ο μέλλων Ευρωπαίος, που τον φτύνουν Αττίλα και Ούννο οι σελίδες της ευρωπαϊκής Ιστορίας, γιατί θέλει όλοι να υπακούν στους κανόνες του παιχνιδιού του, να γονατίζουν στον παντουρκισμό του και να του σαρκώνουν τα όνειρα.
Γι΄αυτό κι εμείς πρέπει να αντισταθούμε με δόντια και με νύχια, με την ψυχή και το σώμα, με τις δυνάμεις υλικές και πνευματικές, ορατές και αόρατες, με τον ελληνισμό και τη χριστιανοσύνη, ακόμα πιο δυνατά, εμπόδιο στα σχέδιά του, εμείς οι μικροί Ευρωπαίοι, κι όμως της μοίρας μας γραμμένο να σώσουμε την αξιοπρέπεια του ΄Ελληνα, της Ευρώπης και του ανθρώπου, σ’ αυτό το δύσμοιρο ματοβαμμένο από τον Τούρκο εισβολέα νησί.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Δέντρα και πουλιά στο προεδρικό

Δέντρα και πουλιά στο προεδρικό
του Στέλιου Παπαντωνίου

Και ξαφνικά φύτρωσαν χιλιάδες δέντρα γύρω στο προεδρικό και πουλιά, πολλά πουλιά άρχισαν να τιτιβίζουν με ανθρώπινη φωνίτσα: «Πρόεδρε, παραιτήσου.» Τα δέντρα δεν κουβαλήθηκαν εκεί σε μια στιγμή. Ήταν στα βάθη της γης, γωνιασμένα στις ψυχές, τα τελευταία χρόνια από σπυρί και ρίζες να μεγαλώνουν, να κάνουν κλώνια και φύλλωμα, τα πουλιά να φτερώνουν, να φτερακίζουν και ν’ αγριεύουν, για τις απροετοίμαστες συνομιλίες, τις ψευδαισθήσεις για εύκολη λύση, τις παραχωρήσεις στον Ταλάτ, τις συνεχείς τυφλές υποχωρήσεις, τις τζίνι προτάσεις περουσιακού αφανισμού, τις δικαιώσεις των δικαστηρίων ενταφιασμένες, με το γκρέμισμα της Ιστορίας, το ταρακούνημα της εκπαίδευσης, με τις ιδέες ανελλήνιστες, με τον παραγκωνισμό και την υποτίμηση της άμυνας, με το ρεαλιστικό ηττοπαθές πνεύμα, με την ξύλινη κομματική επιβολή, γεννημένη στις κλειστές κάμαρες, τουλουπισμένες στις παρωπίδες και στην εσωστρέφεια, στο γύψο χειροπόδαρα.
Κι όλα αυτά τα δέντρα και τα πουλιά, πνιγμένα στο δίκιο τους, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να χτυπούν καμπάνες ξυπνητήρια, να εγερθούν του ύπνου οι κυβερνώντες, γιατί η ύβρις φέρνει την άτη κι η άτη δεν είναι παρά στραβάρα που δε σ’ αφήνει να δεις ούτε και σωστά να κρίνεις.
Μεθυσμένοι από τον άκρατο οίνο της εξουσίας που ονειρεύονταν χρόνια, νομίζοντας πως η άσκησή της είναι το ίδιο με την αντιπολιτευτική φωνή κι εκδήλωση - να χύνεις τον κόσμο σου στους δρομους- τώρα πρέπει να κατάλαβαν πως τα ίδια όπλα μπορούν κι άλλοι να χρησιμοποιήσουν, κι έτσι μένουν οι κυβερνώντες ενεοί, πλην του συγκυβερνώντος, που ακόμα υπνώττει τον ύπνο του υπναλέου. Καιρός όμως να συνειδητοποιήσει το τριάντα τοις εκατό πως είναι λιγότερο από το εβδομήντα και πως κατά συνθήκη κυβερνά αυτή η μειοψηφία. Κι αν τους ανατέθηκε η διακυβέρνηση με άλλα τότε δεδομένα, δεν τους ζήτησε κανείς να ξεθεμελιώσουν ιδέες με τις οποίες αυτός ο κόσμος γεννήθηκε κι αναγιώθηκε και για τις οποίες πάλεψε και ηρωικά θυσιάστηκε.
Μέρα τη μέρα ποτισμένα τα δέντρα με τις κομματικές παραδοξότητες που ασυνήθιστο άκουε, με τις αδικίες και με τις κομματικές προσλήψεις που έβλεπε, με τα γεροντικά φαφούτικα πρόσωπα, τα χαραγμένα χαμόγελα, με τα συγγενικά που έφερναν στο προσκήνιο άλλα συγγενικά, με τη ρητορεία του κυβερνήτη, και προπάντων με την ατέρμονη πορεία προς τον γκρεμό του εθνικού μας θέματος, με τη σκληρόπετση κι απροσανατόλιστη λογικά απόκριση στον άδικο κι εγκληματικό θάνατο των αθώων του δούρειου ίππου των πυρομαχικών.
Τι να σου σφυρίζουν τα τόσα δέντρα που από φυσικού τους μεγαλώνουν και πεθαίνουν όρθια; Τι να σου κελαηδούν τα χιλιάδες πουλιά που προσπαθούν να σε ξυπνήσουν; Το μόνο σωτήριο λόγο τους ν΄ακούς: «Πρόεδρε, παραιτήσου.»

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Η Ατλαντίδα ξαναβυθίζεται

Η Ατλαντίδα ξαναβυθίζεται
του Στέλιου Παπαντωνίου

Η Ατλαντίδα, ένα νησί καλάσνικοφ ριγμένο στο πέλαγο, βυθίστηκε πριν δώδεκα χιλιάδες χρόνια, όπως αναφέρει ο Πλάτων, στηριγμένος σε Αιγύπτιους ιερείς και σε σημάδια αφημένα στις ρωγμές της παγκόσμιας μνήμης.
Ύστερα από έναν απελευθερωτικό αγώνα, που ανέλαβαν με όλη την ψυχή και τους ρόζους των τίμιων χεριών τους οι άνθρωποι, τα δέντρα και οι σπηλιές της, τα κρησφύγετα κι οι βουνοκορφές με τα αντάρτικα ξεσκλίδια τους, παρατηρήθηκαν οι πρώτες καρκινογόνες ουσίες στην επιφάνειά της κι ύστερα στις αναλύσεις αίματός της. Οι γιατροί διέβλεπαν σήψη σταδιακή. Οι αντιθέσεις, αντιφάσεις κι αντίρροπες δυνάμεις μέσα στις οποίες πάλευε, τη ζήμωναν και διέπλαθαν από τη μια κι από την άλλη την έφθειραν και τη διέφθειραν.
Σαράντα περίπου χρόνια πριν τη μεγάλη έκρηξη που την βύθισε στη θάλασσα, δέχτηκε επίθεση από γειτονική της χώρα, που παρουσιαζόταν προστάτης μέρους των πολιτών της. Τα επεκτατικά σχέδια της αρπακτικής γείτονος, η κομματική ασυμφωνία, η χρωματική αβλεψία, ο αλληλοσπαραγμός, σφράγισαν και την ιστορική της μοίρα. Μόνη παρηγοριά ήταν η εργατικότητα των πολιτών της κι η θέλησή τους να ζήσουν ελεύθεροι και αξιοπρεπείς, απαλλαγμένοι από χλευασμούς και βαρίδια γειτόνων και ξένων, με ομόνοια και ειρήνη με τους γηγενείς αλλοεθνείς, όχι με τους εισηγμένους, ύστερα από τα χτυπήματα βαριά της Ιστορίας.
Παρόλες τις προσπάθειες των πολιτών της, η Ατλαντίδα δυστυχώς ατύχησε σε ηγέτες. Λίγο καιρό πριν από την τελική βύθιση, ο Γύγης, ένας βοσκός του βασιλιά της Λιδύας, βρήκε ένα δαχτυλίδι με το οποίο μπορούσε κανείς να κάμει την αδικία χωρίς να φαίνεται, μένοντας ατιμώρητος. Έτσι, αναρριχήθηκε στα τείχη και κατέλαβε την πρωτεύουσα με μια ομάδα πληρωμένων σκληροπυρηνικών της δυσπλαστικής παράταξης, θεωρητικά στρεβλωμένων και φανατικά προσκολλημένων σε αποτυχημένες φαντασιακές παραστάσεις παρελθουσών δεκαετιών, που οδήγησαν σε διάλυση τις χώρες, όπου εφαρμόστηκαν.
Έρμαιο των μεγάλων, μικρή αυτή, καίτοι «Ατλαντίς», παρασυρμένη από την απρονοησία και την άγνοια των κυβερνητών της, παρωπιδοφορούσα, παρασύρθηκε να δεχτεί για φιλοξενία τόνους εκρηκτικών. Ο δούρειος ίππος με όλη την εγκελαδική και κατακλυσμιαία δύναμή του αναδύθηκε από την καταγεγραμμένη σοφία, πήρε σάρκα και οστά, για να επαναλάβει το μακάβριο έργο του. Ελάχιστες μέρες πριν την τελική βύθιση, διεξάγονταν άγονες συνομιλίες με τους ενδογενείς, για να λυθούν διαβολικά και τριβολικά προβλήματα που προκάλεσε η βάρβαρη επέμβαση της γείτονος. Ο Προμηθέας και πάλι εμφανίστηκε, ζήτησε ενισχύσεις, διέβλεψε τους κινδύνους, στάθηκε κυβερνήτης του σκάφους ακλόνητος, οιακοστρόφος τραγικός, ενώ προέβλεπε τη βύθιση. Μαζί του ηρωικά παιδιά, λευκές ψυχές αθώων του καθήκοντος. Ο Επιμηθέας όμως και πάλι καταπλάκωσε τις προμηθεϊκές εκκλήσεις, η αναλγησία των μεγάλων και η εσωτερική αδυναμία των καταληστευσάντων την εξουσία οδήγησαν σε μεγάλη έκρηξη και σε καταβύθιση την Ατλαντίδα.
Δώδεκα χιλιάδες χρόνια μετά, η διδασκαλία του μύθου της στα σχολεία δεν πέτυχε τίποτε, γιατί τα πάντα είχαν αλωθεί κομματικά. Ο μύθος της Ατλαντίδας επαναλαμβάνεται, εκτός αν οι πολίτες αναλάβουν ο καθένας την ευθύνη και αποτινάξουν το νυσταγμό και τη νάρκωση. Μόνη ελπίδα απέμεινε το ξύπνημα των πολιτών. Η νέα Ατλαντίδα, λίγο πριν την τελική πτώση, κουρνιάζει στην αγωνία. Οι Προμηθείς δεν πρέπει να μείνουν και πάλι μόνοι. Το δακτυλίδι του Γύγη πρέπει διαπαντός να ταφεί.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Πολυζωνική, πολυκοινοτική και πολυαεράτη

Πολυζωνική πολυκοινοτική και πολυαεράτη
του Στέλιου Παπαντωνίου

Όσο προχωρούμε στην ενότητα είτε της κοινωνίας είτε της αλήθειας, τόσο το καλύτερο, γιατί εν τη ενώσει των ανθρώπων η ισχύς και η ευημερία. Εξ άλλου, το ενιαίο της αλήθειας είναι λογικό αίτημα: όσο περιεκτική η απόφανση, τόσο πιο θεμελιώδης, παραγωγική και πλησιέστερη στη βεβαιότητα. Γι’ αυτό από μια άλλη άποψη και η απαίτηση για μια υλική ή άυλη αρχή από την οποία να απορρέουν τα πάντα, όπως την αναζήτησαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Ένας Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αυτή την ελπίδα των ανθρώπων για ενότητα εκφράζει, όπως στενότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί.
Αντίθετα προς τα πιο πάνω, στην Κύπρο έχουμε –κακώς- διαγράψει την έννοια του ενιαίου κράτους και παραπατούμε παραμιλώντας για διζωνική δικοινοτική… το συμφραζόμενο υπόλοιπο ανάλογα με το περιεχόμενο, λόγω ασαφειών. Οι στρατιωτικοί της HELBROC όμως τελευταία, όπως γράφουν τα φύλλα, λεν πως η Κύπρος είναι μια τετραζωνική νήσος της οποίας εν μέρος κατέχει η Δημοκρατία της Κύπρου, άλλο οι Τούρκοι (και το είπαν τόσο κακόγουστα και άσχημα, απόδειξη της άγνοιας χρήσης της γλώσσας και της ανάγκης να ξέρει ο Έλλην… ελληνικά) ένα μέρος κατέχει ο ΟΗΕ ως Πράσινη Γραμμή κι ένα βεβαίως η πάλαι ποτέ Μεγάλη νυν απλά Βρετανία. ΄Αρα, έπεα πτερόεντα τα περί «διζωνικής», αφού ήδη είναι τετραζωνική, κι όπως επίσης δείχνει έρευνα, αναμένεται με τη λύση μια ζώνη ουδέτερη, στην οποία όλοι να συνυπάρχουν, θα είναι δηλαδή η νήσος μας γενικά πολυζωνική, πολυπολιτισμική.
Και πολυκοινοτική, γιατί ως τώρα όλοι ξέρουμε πως δεν είναι δύο οι κοινότητες, αφού υπάρχουν οι Αρμένηδες, Μαρωνίτες και Λατίνοι, που δικαιούνται κι αυτοί. Κι αν θα εισαγάγουμε και τους Βρετανούς και τους άλλους ξενιζόμενους είτε με δημόσια βοηθήματα είτε με ιδιωτικά είτε αλλέως πως, οι κοινότητες αυξάνονται σε έξι εφτά ανετότατα. Άρα το «δικοινοτική» αποτελεί πομφόλυγα, αφού ήδη οι κοινότητες είναι περισσότερες και βέβαια αργά γρήγορα θα απαιτούν δικαιώματα στην εκ περιτροπής προεδρία, εκτός απροόπτων, όπως στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές με την περιπετειώδη και ωραία λήξασα εκλογή προέδρου της βουλής.
Αφού λοιπόν πολυζωνική και πολυκοινοτική, το πολυαεράτη θα είναι απαραίτητο, γιατί ήδη το μισό από το φυσικό αέριο το απαιτεί η τουρκοκυπριακή κοινότητα διά στόματος Έρογλου. Και μάλιστα Τούρκοι σχολιαστές αναφέρουν πως όχι μόνο ανήκουν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα τα μισά, αλλά σ’ αυτά πρέπει να ληφθεί πρόνοια και για τα συμφέροντα της Τουρκίας στην περιοχή. Δικαιώματα οι Έλληνες, οι Τούρκοι, οι Βρετανοί, οι Αρμένηδες, οι Μαρωνίτες, οι Λατίνοι και τέλος «οι λοιποί οπλίται» της παγκόσμιας και πολυπολιτισμικής μας Κύπρου. Πόθεν και πώς θα μας αρκέσουν τα υπάρχοντα και αναμενόμενα να αναδυθούν εκ του βυθού αέρια;
Και το επιμήθειο: όταν αρχίζεις να υποχωρείς και να μοιράζεις αφρόνως την περιουσία σου, θα’ ρθει στιγμή που θα μείνεις το λεγόμενο «πανί με πανί» (αν σου μείνει τσέπη), και θα χρωστάς ακόμα. Εξ άλλου όσο διασπάς τη δύναμη, τη ζωή σου, το πνεύμα σου, θα απέχεις παρασάγγας απείρους από την ευστάθεια, την απλότητα, την αλήθεια και τη σοφία.
Αυτά πάθαμε και παθαίνουμε με τις αλόγιστες προσφορές μας στους γείτονες, ίσως γιατί γελαστήκαμε από τους «συναγωνιστές και ομοϊδεάτες», ίσως γιατί ήταν λίγα τα δοκτοράτα μας στην Ιστορία και δεν «κατείαμε πράμα», κατά το κρητικό. Είναι όμως ανάγκη να πάθουμε τα πάνδεινα για να μάθουμε; Ο Αισχύλος, δυστυχώς, καταφάσκει.